Het was een beetje raar om een Amerika deskundige te horen vertellen dat Trump zich precies zo ‘realistisch’ in zijn buitenlandse politiek had getoond als hij indertijd voorspeld had. Raar omdat blijkbaar is vergeten dat Trump alle bondgenoten schoffeerde, niet een keer maar meerdere keren, een hele Pacific strategie overboord zette en het liefst omgaat met autoritaire types zoals hij.

Het Witte Huis was en is een chaotisch geheel. Daarvoor is Bannon niet nodig. Generaal Kelly is er nu ook aan onderdoor gegaan, generaal McMaster was degene die in de Wall Street Journal de ratio voor een America First beleid uiteen zette – samen met Gary Cohn, de economisch adviseur die er lullig bijstond toen Trump de neonazi’s verdedigde. Lees het verhaal over een van Trumps apprentice kandidaten die nu een functie heeft in het Witte Huis en 36 deelnemers aan haar trouwfeest losliet in de burelen.

Raar om Trump in de vergelijking te zien met Richard Nixon – niet wat pathologie betreft maar wat ‘realisme’ betreft. Het moet die vreemde Europese aanvechting zijn om Nixon/Kissinger als het toppunt van verstandig, realistisch beleid te zien. Die bewondering  was in hun jaren het geval en blijkbaar heeft de realisering van de onnodige doden in Vietnam en diverse dictaturen niet tot andere gedachten geleid. Meer realisme, meer Nixon! Watergate, kleinigheidje, nooit begrepen door de Europeanen.

Raar dan ook dat het vertrouwen in de Amerikaanse democratische beperkingen op een narcistische malloot zo groot is. Als deze tien maanden iets hebben laten zien dan is het dat Trumps partij een verzameling lafhartige labbekakken is, van wie in een noodsituatie niets valt te verwachten. Raar dat een man die dagelijks de civic society ondermijnt waarop een democratie rust met zoveel vertrouwen kan worden begroet.

Raar en fascinerend. Goed om eens wat van een deskundige te horen want ik had dat allemaal niet kunnen bedenken.