Dat was snel. De NRC kan in hoog tempo op de papierstapel. Misschien komt het omdat ik al de NYT en de Financial Times uit heb, maar ik vind er weinig in dat me kan boeien, laat staan aan het lezen krijgen van langere, diepgravende artikelen.

Vooral in de weekendkrant mis ik – steeds meer – het oude Vrij Nederland en de HP in hun beste jaren. Vaak wordt gezegd dat ze de komst van de zaterdagkranten niet overleefden. Ik weet dat niet zo net, al dat gelul over modern leven is nou niet direct een vervanging voor die oude opinieweekbladen. 

De Groene is het enige weekblad (vaak tweewekelijks) dat overleeft – Elsevier is een geopinieerd nieuwsmagazine en telt niet mee. Het probleem met de Groene – mijn blad – is, hoor ik ook van anderen, dat het soms tjokvol interessante artikelen zit en dat je het soms weglegt zonder ook maar iets te lezen. Ik lees meer in de New Yorker, dat overigens hetzelfde probleem heeft: soms niets, soms alles – al is de boekensectie altijd interessant.

Ik weet het, die oude bladen komen niet terug. Het heeft minder met de inhoud te maken dan met de zuinigheid die mensen geen extra abonnement laat nemen op papier en evenzeer met de telefoonverslaafdheid waardoor alles dat meer vergt dan een paar minuten kijken als te veel ervaren wordt.

Goed nieuws wel in de Amsterdam sectie van de NRC (wel goed): de Slegte is terug. Lezen maakt een comeback.