Twee belangrijke Amerikaanse dagbladen, The Los Angeles Times en The Washington Post, hebben besloten dat ze deze verkiezingsronde geen opinie hebben over wie de verkiezingen zou moeten winnen. Ik zeg dagbladen, maar het gaat om de eigenaars van die kranten. In het geval van de WP is dat Jeff Bezos, die van Amazon, die als voorschotje op de terreur die een regering-Trump gaat loslaten, maar vast afzag van het schofferen van de straatvechter uit angst dat die straks zijn Amazon het moeilijk gaat maken.
Het past wel in een ontwikkeling van Bezos: hij heeft afgelopen jaar omstreden conservatieve, vaak Engelse types benoemd op de hoogste posities in de krant, beide met een verleden bij de kranten van Murdoch, de hoofdredacteur, Matt Murray. De opiniestaf had al een stuk klaarliggen waarin de krant zich uitsprak voor Kamala Harris. Ze mochten het niet plaatsen van de uitgever, in opdracht van de eigenaar. Bezos deed goed werk door de WP te reden en te voorzien van een mooie banner: Democracy dies in darkness. Die kreet blijkt nu hol te zijn. Vanaf nu is het: Darkness kills democracy.
Bij de LA Times speelt iets dergelijks. De eigenaar, een biotech miljardair, Patrick Soon-Shiong, heeft zijn staf opdracht gegeven geen voorkeur voor een kandidaat uit te spreken. Het zijn de eigenaren, ze hebben het recht dit te doen, maar met onafhankelijke en voorwaartse journalistiek heeft het niets te maken. Sommige kranten doen dit soort dingen ook zonder dit soort bazen. Mijn insteek is dat kranten een maatschappelijke rol vervullen, ook in het gebruiken hun gezag als krant om een opinie neer te zetten.
Bij beide kranten hebben prominente opinieschrijvers zich uitgesproken tegen deze beslissingen. Een aantal van hen heeft ontslag genomen of aangekondigd niet meer voor de kranten te zullen schrijven. Niet iedereen heeft die vrijheid – sommige opinieschrijvers zijn in vaste dienst en niet medewerkers van een think tank. Zestien van hen spraken zich zo uit:
The Washington Post’s decision not to make an endorsement in the presidential campaign is a terrible mistake. It represents an abandonment of the fundamental editorial convictions of the newspaper that we love. This is a moment for the institution to be making clear its commitment to democratic values, the rule of law and international alliances, and the threat that Donald Trump poses to them — the precise points The Post made in endorsing Trump’s opponents in 2016 and 2020. There is no contradiction between The Post’s important role as an independent newspaper and its practice of making political endorsements, both as a matter of guidance to readers and as a statement of core beliefs. That has never been more true than in the current campaign. An independent newspaper might someday choose to back away from making presidential endorsements. But this isn’t the right moment, when one candidate is advocating positions that directly threaten freedom of the press and the values of the Constitution.
Zestien belangrijke opinievormers die door hun eigen krant in de kou zijn gezet. Helaas zal het de kracht van een belangrijke krant als de Washington Post blijvend ondermijnen.
Het geneuzel van de zetbaas van Bezos, William Lewis, de uitgever van de Washington Post met een WSJ verleden en een omstreden reputatie, dat een krant niet dit soort rol moet vervullen, wordt op de opiniepagina meteen haarfijn weerlegd door andere opinieschrijvers. In 2016 steunde de krant Clinton, kritisch maar in het besef dat Donald Trump een ramp zou zijn. In 2020 kreeg Biden hun steun, zelfde verhaal. En nu, nu er meer op het spel staat dan ooit – zeker gezien die twee eerdere endorsements – zou dat ineens niet meer hoeven? En dat kondig je aan twee weken voor de verkiezingen en niet twee jaar tevoren? Bedenkelijk.
Ongeloofwaardig, laf en vaandelvlucht.