De Trump camagne is deze keer een stuk georgansieerder dan bij eerdere verkiezingen. Ze hebben echter nog steeds geen controle over de kandidaat, die gelooft dat zijn ervaring en gutfeeling hem uiteindelijk goed zullen dienen. Vandaar de opeenstapeling van uitspraken in het CNN interview die hem nagedragen zullen worden. Trumps gut is zijn kracht en zijn zwakte.

De Trump campagne heeft aan 2016 de wijsheid overgehouden dat je maar beter zoveel mogelijk tegenstanders kunt hebben die elkaar afkatten, zodat jij met het minimum aan steun er langs kunt slippen. Vandaar dat ze iedere nieuwkomer in de Republikeinse strijd om de nominatie van harte verwelkomen. Vandaag Tim Scott, later in de week Trumps favoriete boksbal, Ron DeSantis.

In het kamp van de op ed schrijvers regent het waarschuwingen dat we dezelfde fout maken als in 2016: we geven Trump media aandacht, we sturen te veel mensen op hem af, we onderschatten hem. Het lijkt gevestigde wijsheid.

En zoals zoveel van dit soort wijsheid, moet deze stellingname bevraagd worden. Op een aantal aspecten denk ik dat deze wijsheid fout zit en door het verkeerde einde van een verrekijker kijkt naar de psycho. Ze zitten zelf gevangen in een mindset die de laatste oorlog vecht en niet de echte oorlog.

Zo denk ik denk dat de analogie met 2016 onzin is en beter vergeten kan worden. Inmiddels hebben we vier jaar chaotisch en immoreel presidentschap achter de rug. Inmiddels hebben we twee impeachments, 6 januari, een veroordeling wegens aanranding en een zootje rechtszaken. Niemand onderschat de perfiditeit van Trump. Niemand onderschat Trump. We weten precies wat hij te bieden heeft. Dit is niet 2016. Het is niet 2020. We zijn een staatsgreep verder.

Opiniepeilingen van Trumps aanhang wijzen op een belangrijk zwak punt van de geobsedeerde narcist. Hij blijft maar doorzeuren over die verloren verkiezingen. Het is waar dat een groot deel van de Republikeinse kiezers dat min of meer ook vindt (ook al weten de meesten van hen wel beter, en zeker de politici). Maar het is ook waar dat kiezers genoeg hebben van het achterom kijken, ze willen vooruit. Als Trump zichzelf niet kan helpen door op te houden over de Big Lie, dan zal het hem kiezers kosten. En Trump kan zichzelf niet helpen, hij ratelt maar door en dus heeft hij een probleem.

Ik denk ook dat een groot aantal kandidaten voor de Republikeinse nominatie dit keer een voordeel is. Niet omdat ze zo aantrekkelijk zijn – tot nog toe niet in elk geval – maar omdat het de kans vergroot dat ze zich realiseren dat ze Trump moeten verslaan en dat de anderen bijzaak zijn. Dit is mijn stelling: degene die Trump het best weet aan te vallen, krijgt de nominatie. Maar allemaal zullen ze Trump gaan aanvallen. Niet iedereen kan dat geloofwaardig doen.

Ga maar na. Ron DeSantis, los van alle onaantrekkelijke kanten van zijn persoon, probeert al maanden om Trump-zonder-Trump te slijten. Hij heeft alleen de Trump-specialist van de wakkere krant overgehaald. Echte Trumpies zijn natuurlijk niet geïnteresseerd in een slap aftreksel. Waarom zouden ze voor DeSantis gaan? En verstandige Republikeinen – die zijn er, al zijn het ook veelal lafaards – weten dat ze met DeSantis niet ver zullen komen in het afstoppen van Trump.

Daarom denk ik dat de deur nu wijd open staat voor een harde anti-Trump campagne door Republikeinen. Degene die de beste aanval op Trump opent, maakt de meeste kans zich te onderscheiden, en, en passant, ook de beste kans om als hij of zij de nominatie wint, toch de verkiezingen te winnen, ook al zal Trump zijn die hard aanhang oproepen niet op die kandidaat te stemmen. Tegen die tijd zal Trumps aanhang geslonken zijn en kan een redelijk alternatief meer succes boeken dan we nu denken. Ook fanatieke Trumpies willen immers Biden onderuit halen. Okay, je raakt een paar procentpunten van niet-stemmers kwijt, maar die win je terug door in het midden kiezers op te halen die van Biden afwillen.

Daarom: maak u klaar voor de all out aanval op Trump. Het is niet moeilijk om hem neer te zetten als ongeschikt. Het is niet moeilijk mensen ervan te overtuigen dat ze niet nog een verloren verkiezing of een bedreigd Amerika willen. Het gaat hard worden. Trump beschadigen, dag in dag uit, om van hem af te komen zal een Republikeinse sport worden. Het Biden-kamp, dat liefst Trump als tegenstander heeft, zal er niets aan bijdragen, en steeds angstiger worden.

Vandaar dat ik uitzie naar het betreden van de arena van Chris Christie, voormalig gouverneur van New Jersey. Christie werd in 2016 ingemaakt door Trump, werd toen een aanhanger, en snel na de verkiezingen een afvallige (omdat Trump hem niet de rol gaf die hij wenste). Christie heeft nog een appeltje te schillen. Ik moet niet denken aan de man als president, maar als stormram om Trump te beschadigen is hij uitermate geschikt. Hij is slim, grof en genadeloos.

Voor de andere kandidaten geldt dat ze in meerdere of mindere mate gevangene zijn van hun Trumpofilie. Zo kan Nikki Haley veel minder hard zijn – ze was Trumps waterdrager bij de Verenigde Naties. Kwezel Mike Pence heeft het nog lastiger. De ironie is dat hij, als hij op 7 januari goed afstand had genomen van de man die zijn leven in gevaar bracht, hij nu geloofwaardig zou zijn. Maar Pence heeft het niet in zich. Tim Scott? Een zwarte kandidaat die in de slag gaat met de racist die de Republikeinen leidt? Ik moet het nog zien gebeuren.

Mijn gevoel is dat de juiste kandidaat zich nog niet heeft gemeld (wachten of Sununu?). Misschien uit opportunisme – wachten tot de anderen Trump beschadigd hebben? Misschien uit tactische overwegingen, het is immers helemaal niet zo nodig om nu al voluit te gaan. Zeker, de geldschieters moeten nu al gekieteld worden maar let op: als Trump kwetsbaar is en er een alternatief opduikt, zullen de traditionele geldzakken hun weg weten te vinden.

Het is all out seizoen tegen Trump. De Republikeinen moeten het monster doden, anders doodt het hen.