Het is al weer jaren geleden dat ik premier Benjamin Nethanyahu het ergste vond wat Israël ooit is overkomen. Ik denk dat ik het nog eens formuleerde toen de Republikeinen in het Congres hem uitnodigden voor een toespraak, terwijl de premier het nuttig vond om president Obama te schofferen.

Maar dat was niet de directe reden waarom ik hem zo’n ramp vond voor het land. Die was dat ik me moeilijk kon voorstellen hoe het uitbreiden van nederzettingen op de West Bank en het negeren van de Palestijnen, het onmogelijk maken van een toch al onwaarschijnlijke twee staten oplossing, hoe dat tot iets anders kon leiden dan het opnemen van het hele gebied in Israël (zoals alle geloofswaanzinnigen geven ze zichzelf het recht daartoe aan heilige geschriften). En dat moest tot het stemrecht van die Palestijen leiden, als het land zichzelf democratisch wilde noemen, of tot apartheid als een paar miljoen inwoners geen burgerrechten hebben. De oplossing om die miljoenen Palestijnen in limbo te laten hangen, kon niet anders dan tijdelijk zijn – en dat bleek deze week.

Het was nog ruim voordat Nethanyahu het land verdeelde en de religieuze zeloten, die erop staan om van Israël gewoon een ander idioot Midden Oosten land te maken, van hem de vrij hand kregen, omdat hij vooral bezig was zichzelf te ontdoen van de aanklachten van corruptie. En passant heeft hij ook bewezen dat joden onderling elkaar naar het leven kunnen staan (als de moord op Yitzhak Rabin in 1995 dat al niet had bewezen).

Het is nog te vroeg om rekeningen op te maken, maar ik vermoed dat Nethanyahu niet echt lekker de geschiedenisboeken in zal gaan. En ik vind er geen plezier in om mijn oordeel van jaren geleden bevestigd te zien. Na de oorlog van 1973 was er ruimte voor een langdurige oplossing waar iedereen mee zou kunnen leven. Nu is het te laat.

De acute vraag lijkt nu te zijn of Israël onder Nethanyahu zich laat verleiden om in de val van Gaza te lopen. Zie het artikel in de New York Times vandaag. Voor wie gisteren geen toegang kon krijgen tot het artikel van Gideon Rachman in de FT biedt de New York Times vandaag ook een prima analyse van Thomas Friedman, de pompeuze columnist die vaak preekt voor zijn eigen parochie, maar die ook al jaren waarschuwt voor Nethanyahu. En al vaak Biden heeft opgeroepen om de zelfzuchtige premier tot de orde te roepen. Helaas, Biden had het te druk met Arabische moordenaar regimes te slijmen, vandaar de titel van Friedmans artikel over de foto die daarbij hoort. 

Andere columnisten zijn bezig ‘links’ te veroordelen omdat een paar duizend mafketels pro-Hamas demonstraties opzetten of steunen, en de onwelriekendste krant van Nederland, de Telegraaf, probeert Klaver en Timmermans te besmeuren met een brief van een paar GL leden. Zielepoten, zowel die leden als de krant. 

En ondertussen proberen de Republikeinen een Speaker te vinden in de rokende puinhopen van wat eens een trotse partij was, met Abraham Lincoln als eerste president. Geen van beide kandidaten erkende gisteren in de vergadering ronduit dat Biden in 2020 de verkiezingen heeft gewonnen. De schade die Trump heeft aangericht blijft zich opstapelen.

Oh, en by the way, de journalist van de Wall Street Journal, die door Poetin gevangen wordt gehouden, Evan Gershkovich, zal door hem gebruikt worden om Trump te helpen. Diplomatiek succes: Trump krijgt gedaan wat Biden niet kon. Let maar op.