Spijtoptant?

Of ik me niet lullig voelde dat ik mijn lidmaatschap op D66 had
opgezegd, terwijl de partij bij de provinciale statenverkiezingen
opnieuw flink won. Een paar lezers vroegen het.

Nee, is het simpele antwoord. De redenen waarom ik vertrok staan nog
steeds overeind, dat wil zeggen, er is niets veranderd. Sommige dingen
begrijp ik niet, zoals de redenen waarom D66 (heel flink) won in
Amsterdam. Inderdaad, de landelijke politiek beslist alles. Vier jaar
geleden kwam dat als een mokerslag voor al of niet goed functionerende
D66’ers in gemeenteraden en even later kwam die klap voor de provinciale
staten. Nu profiteren beide van de landelijke ontwikkelingen.

Maar laat ik niet claimen dat ik die wel begrijp. Pechtold en Sap
zijn de oppositie, zo lang de PvdA blijft sukkelen. Veel keuze is er dus
niet. Dat moet verklaren waarom veel mensen die de Kunduz beslissing
absurd en slecht vonden toch bij beide partijen bleven. Misschien was de
rol die D66 speelde in de hoorzittingen naar de Ijsland investeringen
in Noord Holland die voor Amsterdammers verschil maakte, maar ik heb
daar zo mijn twijfels over. Het is meer zoiets van: als je geen PvdA
wilt stemmen in deze barre bestuurdersstad dan heb je weinig anders te
kiezen. D66 beloond voor disfunctioneren? Dat bekt niet echt lekker.
Maar het deed er simpelweg niet toe.

Nee, geen spijt dus. Maar het is kaal en koud in programmatisch
Nederland. De Pechtold partij is te weinig programmatisch ingeworteld en
ingesteld om een echte visie op de samenleving te kunnen ontwikkelden.
De partijleider te weinig diep om daar iets origineels over te zeggen.
Groen Links wijfelt tusen liberaal en do gooderig paternalisme. De PvdA
moet nog bedenken waarom het goed is, ook ideologisch en niet puur als
belangenbehartiging, om bepaalde verworvenheden te verdedigen. Waarom
civic society inderdaad ook zoiets als solidariteit veronderstelt,
onpopulair als dat woord nu is geworden. Ik las een aanzet daartoe van
Job Cohen in zijn NRC interview maar ik begrijp ook dat hij regel 1 van
mijn media catechismus heeft overtreden: laat je niet in onmogelijke
posities manoeuvreren. Daarom danste hij de polonaise, begrijp ik, in
een stupide programma dat niets met politiek te maken had. Hij had daar
nooit moeten zitten. Domme adviseurs die de Grote Leider zagen slijmen
als de beste, meenden dat Job dat ook wel kon. Altijd dom. Maar toen hij
er zat, had hij niet mee moeten dansen. Er zijn grenzen en je toont
meer authentiek karakter door die te trekken dan mee te huppelen –
letterlijk in dit geval.

Rutte kreeg, zo begrijp ik, een heel uur op zijn eentje bij het
amusementsprogramma P&W. Die les heeft de RVD wel geleerd: premiers
laten zich niet meer afzeiken door andere gasten, lees de Jort Kelders
en Ali B’s van deze wereld, die ook aan tafel mogen voor de kijkcijfers.
De premier weigert gewoon als hij niet alleen mag zitten en krijgt zijn
eisen ingewilligd. Maar het is natuurlijk dolle mediamanipulatie dat de
leider van de regering aan de vooravond van de provinciale staten
verkiezingen deze behandeling krijgt. Ik had voldoende aan de column van
Frits Abrahams om te zien hoe dat optreden van Rutte ging. Het
onderstreept wat ik hierboven zei: weinig liberalisme te bekennen. Het
is pragmatisme wat de klok slaat.

Ik ben niet ongelukkig dat ik deze week van het Nederlandse nieuws
heb gemist, maar dat zal u verder een zorg zijn. De situatie is
onverminderd ernstig: kabouterpolitiek als het al niet knurftenpolitiek
is (in Libië – met Rob de Wijk als adviseur hoe we nu verder moeten).
Omdat vrijwel geen enkele partij, opnieuw met uitzondering van de SP,
een ideologisch stabiele onderbouw heeft, zijn het de poppetjes die het
doen. En die poppetjes, die kon ik wel missen.

Wat nu, is vaak de volgende vraag. Alsof je lid moét zijn van een partij. Ik sta wel open voor die stelling maar niet altijd en onder alle omstandigheden. Het heeft geen zin om alleen maar snurkend lid te zijn of een soort jaarlijkse bijdrage te leveren zonder verder actief te zijn. Je moet wel iets kunnen doen als lid, althans iets meer dan meestal mogelijk is. Dus inderdaad, even lekker rustig zo, zonder partij.