Een van de analyses die ik zag van Kims bezoek aan China – ik meen in de Financial Times – vertelde dat Kim zich had opgesteld als een keurige Confusiaanse leerling. We zien altijd functionarissen rondom Kim zwerven met notitieboekjes om zijn wijsheden te noteren, nu was het blijkbaar Kim die krabbelde. In zijn hele houding stelde Xi zich op als de volwassene, de dominante, de leraar. En natuurlijk, de machtigste.

Kim was uitgenodigd (misschien is dat een te vriendelijke woord) door China omdat Xi mee wil blijven spelen. Door slim manoeuvreren heeft Kim Trump op achterstand gezet (hoewel de psycho dat niet zo voelt). Maar voordat Kim de president van Zuid Korea ontmoet en voordat hij Trump ontmoet, moest eerst tribuut betoond worden aan de baas van China.

Het is goed te onthouden dat Korea eeuwenlang een soort kolonie van China was. De leiders van Korea kwamen naar de keizer om hun onderwerping te bewijzen, pay tribute. Daar leek dit wel een beetje op en de Chinezen voelden zich er waarschijnlijk heel goed bij.

Kims belofte dat denuclearisering op tafel ligt, is niet meer dan dat. Zijn kernwapens zijn het sterkste middel om Trump én Xi notie te doen nemen van een miniscuul, straatarm land. Het werkt. Er is ook geen reden voor Kim om dat voordeel weg te nemen. Moeilijk te voorzien daarom wat er uit die ontmoeting met Trump moet komen en hoe het iets anders dan een teleurstelling op kan leveren.

Ondertussen was het een mooi spektakel, een dik mannetje die slim zijn kaarten speelt.