Geleidelijk aan worden de perverse effecten duidelijk van de uitspraak van het Supreme Court in 2010, waarbij individuen en ondernemingen onbeperkt konden bijdragen aan politieke campagnes als ze maar niet gerund werden door de kandidaat. Dit is de uitspraak die heeft geleid tot de Super Pacs waarmee de Republikeinen elkaar dit jaar te lijf gaan. Ook in de grote verkiezingen straks zullen ze een rol spelen. Karl Rove, de kwade genius van de Bush campagne van 2004, heeft al een fonds van meer dan 50 miljoen bij elkaar gesprokkeld om anti-Obama campagne te voeren – een Texaanse miljardair heeft alleen al acht miljoen bijgedragen. Het zal in deze campagne nog geen verschil maken omdat Obama gewoon herkozen wordt, maar straks als er een open presidentschapsrace is, betekent het dat de superrijken en de ondernemingen meer dan ooit bepalen wie president wordt.
Het is vooral de Romney campagne die duidelijk maakt wat dit op de lange termijn betekent. De man van 250 miljoen en de lage belastingen wordt gesteund door een Pac dat vaart onder de geleidelijk aan dreigende naam ‘Restore our future’. De robberbarons zijn de toekomst die teruggehaald moet worden. Zo’n zestig rijke individuen en ondernemingen hebben met meer dan $ 100.000 bijgedragen aan het steun Romney campagne fonds. De lijst van contribuanten is een who’s who van de hedge fund wereld, zoals de FT het uitdrukte. John Paulson bijvoorbeeld is een miljardair die zijn geld heeft verdiend met het wedden tegen de subprime hypothekenmarkt. Paul Singer van Elliot Management is een ander.
Tien individuen en ondernemingen hebben meer dan 1 miljoen dollar bijgedragen om hun wereld te houden zoals hij is. En ja, de collega’s van Bain Capital horen daar ook bij.
Alpha Natural Resources, een van de grootste kolenproducenten in de VS, heeft stevig in de bus geblazen bij American Crossroads, een ander fonds van Karl Rove. U krijgt geen beloning als u raadt wat hun prioriteiten zijn. Ook de lobbyisten zijn massaal aanwezig in de Romney achterban. Zoals de New Times opmerkt kan een gulle miljardair zelfs zijn gift verbergen door een corporatie op te richten met een brievenbus en zonder werknemers. Op basis van de kortzichtige visie van het Supreme Court over vrijheid van meningsuiting, kan je zo kandidaten steunen. Zoals Romney zegt, ondernemingen zijn mensen – alleen weet je niet waar ze zitten in dit geval.
American Crossroads wordt ook gesteund, met 2,5 miljoen, door Bob Perry (geen familie), een onroerend goed boer uit Texas die in 2004 de slowboat advertenties maakte die Kerry onderuit haalden – Bush had er, zei hij, niets mee te maken.
De Democraten kunnen dit systeem natuurlijk ook gebruiken. Er zijn ook rijke Democraten die bijdragen, zoals Jeffrey Katzenberg van Dreamworks en ook de vakbonden laten zich niet onbetuigd. Het is geen speeltje van één partij, hoewel de Republikeinen traditioneel veel rigoureuzer zijn in hun belangenbehartiging.
Het is ook geen partij onderwerp. Deze ontwikkeling bedreigt het Amerikaanse politieke systeem. Geen politicus kan meer gekozen worden als hij of zij niet gesteund of geholpen wordt met een negatieve campagne door de rijken van Amerika. Dat is een slechte ontwikkeling. Interessant genoeg waren (anders dan Marcel van Dam wel eens loopt te roepen) de meeste Amerikaanse presidenten sinds de Tweede Wereldoorlog van bescheiden afkomst, met een eigen ervaring in armoede of tegenslag. Denk aan Truman, Eisenhower, Johnson, Nixon, Carter, Reagan, Clinton en Obama. Rijke lui die moeite hadden zich voor te stellen hoe een gewone burger leeft, verloren het vaak op basis van totaal gebrek aan authenticiteit. Kleine Bush was de enige die een common touch wist te koppelen aan steenrijke afkomst.
Republikein en Democraat zouden zich zorgen moeten maken. De gedachte dat dit geld niet de meningsvorming beslissend kan beïnvloeden is naïef, net als de illusie dat je als kandidaat voor een gekozen ambt er wel tegenin kunt gaan. Deze ontwikkeling is een bedreiging voor de democratie.