Het geval Hillary Clinton is treurig. Twee maal verworpen door de kiezers, slachtoffer van haar eigen geschiedenis, opgesloten in de bubble van Hillaryworld, laat ze nu toe dat haar naam wordt genoemd als burgemeester van New York.

Hoe dom kun je zijn? Hoe hardleers? Hoe onverantwoordelijk? De Clinton dieptes zijn peilloos.

Dit is wat er in 2015 gebeurde. Clinton weigerde zich al of niet uit te spreken over een campagne voor het presidentschap. Iedere andere Democraat wachtte, dacht na of hij of zij het wel wilde opnemen tegen de Clinton machine. Ze brak de volgende generatie politici.

Nu laat ze deze geruchten wervelen nota bene voor een campagne die zou gaan tegen burgemeester Blasio, een Democraat.

De Clintons moeten beseffen dat iedereen van hen af wil. Hoe vaak moet je je kop stoten om dat door te hebben?

In 1962 maakte Richard Nixon de fout om na zijn verlies tegen JFK te proberen zichzelf een nieuwe rol te geven als gouverneur van Californië. De kiezers gingen er niet voor.

De Nixon kwaliteiten van Hillary Clinton heb ik al eerder belicht. Maar Nixon mocht intens slecht zijn, dom was hij niet. Clinton wel.

Zeg het gewoon: ik zal nooit meer ergens voor kandidaat zijn. Hoe moeilijk is dat?