Het is een cliché vast te stellen dat de dag na de verkiezingen de campagnes voor de volgende verkiezingen beginnen. De dag nadat Donald Trump verloor, keek een tiental Republikeinen in de spiegel en zag een mogelijke Republikeinse kandidaat in 2024. Vandaar dat u de komende dagen veel zult horen over Josh Hawley, de 40-jarige senator van Missouri. Hij heeft aangekondigd woensdag in de Senaat te zullen protesteren tegen de vaststelling dat Joe Biden de verkiezingen heeft gewonnen. Zijn Republikeinse collega’s zijn er niet blij mee, maar Hawley’s doel is eenvoudig: de Trump-kiezers te laten weten dat hij Trumps rol als populist graag overneemt.

Anders dan de psychopaat in het Witte Huis die nou eenmaal niet anders kan en niet beter weet, gelooft Hawley helemaal niet de Trump de verkiezingen werkelijk heeft gewonnen. Dat maakt hem erger dan Trump zelf maar goed passend in de Republikeinse Partij van vandaag: opportunisten die enkel uit zijn op de macht en dat deels doen door te proberen de andere partij en Joe Biden op het verkeerde been te zetten.

Hawley is niet dom. Hij studeerde rechten aan Yale en was een stageair bij opperrechter John Robert. Niet dom maar intens slecht, dat is deze man. Uit puur opportunisme voert hij deze actie. Hij was niet de enige die meteen al liep te roepen dat de benoemingen van Biden radicale socialisten of ‘panda huggers’ zijn. Dat deden ook college opportunisten als Tom Cotton, de racist uit Arkansas, en Marco Rubio van Florida die beiden zelf in 2024 de hoofdrol willen.

Moscow Mitch McConnell die dit maar een onaangenaam spektakel vindt en zelf na vier weken treuzelen heeft erkend dat Biden heeft gewonnen, is niet blij met Hawley. Maar Moscow Mitch heeft een vervelende week. Hij moest alle zeilen bijzetten om in de senaat te voorkomen dat de bijstand voor coronaslachtoffers niet 600 maar 2000 dollar zou worden. Die 600 was het compromis dat McConnell na maanden dwarsliggen accepteerde, de 2000 was wat Democraten hadden gewild. Psycho Trump stak een spaak in het wiel toen hij net voor Kerstmis riep dat hij ook 2000 dollar wilde en anders de wetgeving niet zou tekenen. De Democraten waren er natuurlijk als de kippen bij om daadwerkelijk een voorstel aan de nemen in het Huis dat precies dat deed: Trumps voorstel omarmen. Aan McConnell de ondankbare taak om de psycho af te moeten vallen en de wetgeving in de senaat te blokkeren. Ondertussen hadden een paar Republikeinen zich alweer – opportunisten als altijd – achter Trump geschaard.

Om redenen die enkel hem aangingen, ging Trump na de kerst toch weer akkoord maar het kwaad was al geschied: Republikeinen rolden vechtend over straat. Daar moeten we niet te veel van maken. Als het op het gebruiken van macht aankomt, zijn Republikeinen altijd eensgezind.

Hawley toont nog maar weer eens aan dat het niet zozeer Trump of Trumpisme is dat toekomst heeft maar paar opportunisme. En gelijk heeft hij. Het heeft de Republikeinen geen windeieren gelegd. Dat het woensdag een onzinnige, nutteloze en de democratie schade toebrengende actie is die Hawley en een stel andere Republikeinen gaan uitvoeren, onderstreept nog maar eens dat de Republikeinse Partij fundamenteel vijandig is aan een vertegenwoordigende democratie. Waarvan acte.

Er waren geen tekenen dat de Russen zich bemoeiden met de Amerikaanse verkiezingen – niet zichtbaar althans. De fraude vond, volgens de psychopaat in het Witte Huis, geheel binnenlands plaats – hoewel vanuit het graf Chavez de computers bestuurde. Bij samenzweringsidioten is alles mogelijk.

Maar terwijl Trump zich opwond over zijn nu officiële status als ‘loser’ brak zijn goede vriend Poetin in in zowat alle relevante overheidsdiensten van Amerika. Amerika’s slechtste president aller tijden laat zijn land niet alleen armer, verdeelder en zieker achter dan toen hij begon maar ook oneindig veel kwetsbaarder.

Over Poetin gesproken: Trumps vriend feliciteerde Joe Biden nog voordat Moscow Mitch McConnell het deed. En nog steeds, dieper en dieper omdat het zo lang duurde voordat Republikeinen Trumps verlies erkenden (en sommigen dat nooit zullen doen), hebben gekozen Republikeinse afgevaardigen, Huis en Senaat, niet het licht gezien.

Zoals een mooie editorial van de New York Times, de failing New York Times volgens de loser, vandaag opmerkte, het is niet minder dan een regelrechte blamage, een schande en diep schadelijk voor de democratie dat gekozen officials in Amerika zo partijdig zijn dat ze zich niet van hun eigen leugens kunnen losmaken.

Amerika’s grootste president, Abraham Lincoln, had een grenzenloos respect voor de grondwet. Hij haatte slavernij maar wist dat je enkel van dat treurige fenomeen af kon komen binnen de grenzen die de grondwet bood. Lincoln won de verkiezingen van 1860, de eerste president van de brandnieuwe Republikeinse Partij. De slavenstaten, zich bewust van hun morele zwaktebod, scheidden zich af in december 1860, nog voordat Lincoln geïnaugureerd was.

Lincoln werd vermoord maar zijn idealen leefden voort, niet altijd praktisch uitgevoerd, soms hopeloos gecompromitteerd, maar ze waren steeds het fundament van de Republikeinse Partij. Theodore Roosevelt, de grote Republikein die door zijn eigen partij niet wordt geëerd, president van 1901 tot 1909, ontving in 1901 de zwarte leider Booker T. Washington in het Witte Huis. TR voerde de eerste sociale en arbeidswetgeving in. Zelfs een verder mislukte Republikein als Warren Harding, president van 1921 tot zijn dood in 1923, sprak zich uit tegen segregatie. De grondwet als leidraad, Republikeinser kon het niet.

2020 zal een jaar blijken van vele plagen en een daarvan is het teloorgaan van Amerika als voorbeeld van een rationele rechtsstaat met goedwillende democraten (kleine d) die proberen er het beste van te maken. De helft van Amerika doet niet meer mee. De déconfiture van de Republikeinse Partij begon al veel eerder maar kreeg dit jaar zijn bekroning in het opzijzetten van de grondwet en het ondermijnen en negeren van de normen van geciviliseerd gedrag die nodig zijn om democratie goed te laten functioneren.

Het is inmiddels een cliché geworden om te zeggen dat de eerste Republikeinse president zich de afgelopen jaren herhaaldelijk heeft omgedraaid in zijn graf, maar je kunt het beestje ook gewoon bij de naam noemen: de Republikeinse Partij toont zich inmiddels de grootste vijand van het grondwettelijk systeem dat Abraham Lincoln probeerde overeind te houden. De Republikeinse Partij anno 2020 is een even grote bedreiging voor Amerika als de zuiderlingen dat waren in 1860.

Vorige week stelde een ambitieuze staatsminister van Justitie van Texas een rechtsgang in voor het Supreme Court om in vier staten waar president Trump de verkiezingen verloor het staatscongres de kiesmannen te laten aanwijzen. Het was een bizarre zaak, niet enkel om de inhoud maar alleen al om, zoals iedere beginnende jurist in Amerika weet, dat de ene staat geen recht heeft om zich te bemoeien met de kiesregels van een andere staat. Het Supreme Court liet er geen misverstand over bestaan dat dit zo was en weigerde de zaak op te pakken.

Niet Trumps stug volhouden dat hij niet heeft verloren, niet deze idiote aanklacht was zorgwekkend, niet de minister in Texas die Trumps vuile werk opknapte deed de wenkbrauwen optrekken. Nee, waar we werkelijk bezorgd over moeten zijn was de totale overgave van de partij van Lincoln aan deze anti-grondwettelijke, anti-democratische nonsens.

Zeventien andere Republikeinse staatsministers van Justitie gingen mee in de zaak en 127 Republikeinen in het Huis van Afgevaardigden vonden het nodig om een petitie bij het Supreme Court in te dienen om de klacht te ondersteunen. Onder hen de leider van de Republikeinen in het Huis. Dik een maand na de verkiezingen, na certificatie van de resultaten in alle vijftig staten, zijn slechts 27 van de 220 Republikeinse politici in het Congres die de Washington Post ernaar vroeg bereid om te erkennen dat Joe Biden de verkiezingen heeft gewonnen. De voorzitter van de Republikeinse Partij in Texas stelde voor om de 17 klagende staten zich te laten afscheiden.

Donald Trump was een aberratie, een uitzonderlijk ongeschikte en schadelijke president. Zijn regime van incompetentie, harteloosheid, zelfzucht en ondermijning van de grondwet komt niet ten einde met zijn verlies op 3 november en zijn vertrek uit Washington op 20 januari. Zijn perfide invloed zal nog lang gelden, zal voortleven in de Republikeinse Partij van Mitch McConnell, Ted Cruz, Lyndsey Graham en andere Trump acolieten.

De Democrate Susan Rice, aanstaand hoofd binnenlands beleid van Joe Biden, schreef in een opiniestuk dat ‘Amerika [was] ontsnapt aan de kogel’ dankzij het verlies van Trump in november. Ze heeft het verkeerd. Trump verloor, de Republikeinse Partij won en is vastbesloten zijn greep op Amerika, een moordende wurggreep, te behouden. De Republikeinse Partij, gespeend van welke ideologie dan ook, is enkel uit op macht. Pure macht, brute macht, zelfzuchtige macht ten bate van degenen die hen steunen en financieren. Die macht heeft de partij feitelijk al sinds Richard Nixon president was, maar elk decennium raakt de partij meer losgezongen van het politieke systeem dat Amerika een voorbeeld voor de wereld maakte.

Wie denkt dat er onder president Biden compromissen gesloten zullen worden die Amerika een beter land maken en de aan flarden geschoten democratie zullen redden, heeft de afgelopen decennia niet goed opgelet. Zoals Abraham Lincoln, Republikein par excellence, Amerika redde van zijn excessen, zo zullen de Republikeinen van nu het Amerika van Lincoln naar de ondergang leiden. Nee, er komt geen Burgeroorlog, simpelweg omdat die allang bezig is. Er is maar een partij die zich realiseert d­át het oorlog is en een verschroeide aarde tactiek hanteert. Zij winnen ook als ze het Witte Huis kwijtraken, en het zal Amerika’s verlies zijn.

Morgen, 14 december, komt het kiescollege bijeen om de overwinning van Joe Biden in de presidentsverkiezingen officieel te maken. Trump zal blijven tegenspartelen. De Republikeinen zullen hun bastaardkind met zijn ongecontroleerde gedrag blijven tolereren. Joe Biden zal op 20 januari geïnaugureerd worden. Dan lijkt het voorbij, maar dat is schijn. De rot zal blijven. Voor corona kunnen we straks worden ingeënt. Maar voor de vergiftige erfenis van de Republikeinse Partij komt geen vaccin. Amerika is ziek, zonder hoop op herstel.

D66 heeft de reputatie een open, vrolijke en toegankelijke partij te zijn. Het huidige me too schandaal laat opnieuw zien dat dit flauwekul is. D66 is een partij van mensen die elkaar vooruit schuiven, anderen wegzetten en hun eigen clubje runnen. Pechtold was daar het vleesgeworden voorbeeld van.

Deze Van Drimmelen runt een lobby groep waarvoor ook minister van Engelshoven werkte voordat ze voorzitter van D66 werd. (Ik was toen haar tegenkandidaat, onder meer om Pechtold af te remmen – dat liep niet goed af, voor mij. Klik hier.) Dat deze Van Drimmelen veel invloed had in de gesloten gelederen rondom Pechtold wist ik wel, maar ik sta toch te kijken van de klacht tegen hem – o.a., blijkbaar algemeen bekend, het lastigvallen van de leidster van het partijbureau en haar opsluiten in het kantoor. Maar meer dan dat hoe de partij daarmee omging. Beetje babbelen, beetje gladstrijken en gewoon doorgaan.

Die gesloten kliek is het product van de Heilige Hans van Mierlo. Weet u nog hoe hij Els Borst naar voren schoof zonder dat er leden aan te pas kwamen? Toen ik actief was in de partij was het usance om naar Van Mierlo te verwijzen, niets had de man fout gedaan. Iedereen die wat betekende in de partij had ook nauw met Van Mierlo samengewerkt. Ik ergerde me ondertussen aan de manier waarop de toen oude man op een partijcongres over wel of niet doorregeren (ik geloof in 2004, toen Pechtold in het kabinet zat), erin slaagde net te doen alsof hij het congres had overgehaald terwijl dat allang beslist had.

Ja, het is allemaal oud zeer, maar de geschiedenis van D66 biedt weinig ruimte voor optimisme. Hier in Amsterdam hadden we de ondergang van Ageeth Telleman (met Pechtold op de achtergrond), in Den Haag redde de partij Rutte van zijn onzalige omarming van Wilders en schaarde zich achter de Afghanistan missie. Dat ging in elk geval nog om beleid. Maar op het personele niveau was de manier waarop D66 in 2007 omging met de verkiezingsnederlaag en met de mensen die het lef hadden gehad om voor Lousewies van der Laan te kiezen, alles zeggend.

De manier waarop de derde zetel in 2007, te danken aan Fatma Koser Kaya en de Turkse stemmers, werd begroet was interessant. Pechtold wilde haar niet, hij wilde maar net Boris van der Ham, maar vooral de derde man, Bert Bakker, – die werd lobbyist, net als Gerard Schouw, een zetbaas van Pechtold en hinderpaal voor echte vernieuwing in 2007, die later de kamer verliet om groot geld te gaan verdienen.

Nee, met D66 was het niets en wordt het niets. Sorry to say. Zoveel potentieel, zo deel van het systeem. Zo totaal het tegengestelde van wat de Heilige van Mierlo in 1966 beloofde.

Het kan niet allemaal goed gaan maar Biden heeft deze week een grote, fundamentele fout begaan door oud generaal Lloyd Austin voor te dragen als minister van Defensie. Austin, die de eerste zwarte minister van Defensie zou worden, moet dispensatie krijgen van het Congres omdat hij maar vier jaar geleden met pensioen ging.

Biden heeft er onverstandig aan gedaan om een militair aan het hoofd van het Pentagon te willen. De scheiding van de civiele en militaire kant van het Pentagon is belangrijk. Militairen hebben onderling een loyaliteit die absoluut noodzakelijk is als ze militair moeten optreden maar die loyaliteit moet geen plaats hebben in de besluitvorming. Politici moeten de beslissingen nemen.

Het is onduidelijk waarom Biden Austin koos, afgezien van gemak in de omgang, en de behoefte om een gebaar te maken door een zwarte te benoemen. Er waren voldoende andere kandidaten, met name Michele Fournoy die de eerste vrouwelijke minister van Defensie had kunnen zijn, of Jeh Johnson die ook de eerste zwarte minister had kunnen zijn.

Het zal een foute voordracht blijken die onnodige schade gaat veroorzaken aan de zaak van zwarte politici. Austin zal niet door de Republikeinen in het Congres afgewezen kunnen worden, uiteindelijk accepteerden zij generaal Mattis in 2017. Het zullen eerder Democraten zijn die hier protesten opwerpen en dan in de problemen komen met Black Lives Matters of andere zwarte belangengroepen. Durven ze tegen Austin te stemmen? Ik denk het niet.

Het wordt een drama. Vooral voor Austin. Dit kan niet goed gaan. Biden zal straks iemand anders voordragen maar dan is Austin al beschadigd. Een onnodig eigen doelpunt van Biden. Dom, dom, dom.

Vrijdag 11 december om 15 h, live on line, of later te benaderen.

Klik hier voor meer informatie.

Lodewijk Asscher hield gisteren de Den Uyl lezing. Hij was indrukwekkend. Niet alleen sprak hij uit het hoofd, een minuut of vijftig, hij slaagde er ook in de PvdA anno 2020 te plaatsen in de context van de sociaal democratie.

De noodzaak van ideologie is een onderwerp waar ik vaker over heb geschreven, en evenzo wenste ik al jaren geleden een terugkeer naar Den Uyls slogan ‘spreiding van macht, kennis en inkomen’. Asscher deed dat ook. Hij verwees naar Koks afschudden van ideologische veren door te stellen dat je ideologische veren nodig hebt om te kunnen vliegen.

Mooi gevonden. Ik was het ook eens met zijn pleidooi voor winstdeling voor alle werknemers (ik zou verder gaan en ook bonusregelingen voor iedereen laten gelden, klik hier voor een pdf artikel uit 2010!) Ook met zijn werk voor iedereen grijpt Asscher terug op de oude PvdA slogan ‘werk, werk, werk’. Werkloosheid naar nul is een wat al te gemakkelijke kreet maar het streven is prima.

En een verzorgingsstaat die mensen helpt als het nodig is en niet pas nadat ze alle middelen hebben uitgeput (zelfredzaamheid is een excuus voor niets doen). Helaas ging Asscher niet in op de solidariteit met mensen buiten onze samenleving. Wat te doen met het ideaal dat iedereen recht heeft om te streven naar een beter leven en dus ook mag proberen naar Nederland te komen? Je hoeft die mensen niet meteen te helpen om ze het recht en de kans te geven. Enfin, dat is een ander verhaal.

Zonder te pleiten voor hogere inkomstenbelasting (dat had hij wel mogen doen) verwees hij naar de verlaging van de hoogste schijf sinds de neoliberale opstand van de rijken in de jaren tachtig.

Ik was niet altijd gecharmeerd van Asscher. Rutte II was een rampzalig bezuinigingsproject en de manier waarop hij indertijd Samsom torpedeerde kon me niet bekoren. De ideeën van de PvdA (mijn partij) over hoe om te gaan met immigranten en economische zoekers werden door Asscher op een verkeerd spoor gezet met zijn tien punten plan. Een deel daarvan is verdwenen, gelukkig, een ander deel opzij gezet omdat het teveel onaangename discussie oplevert.

Maar ideologie terug, veren aan, vliegen maar. Ik denk dat het een goede start is van de campagne van 2021. Of de Den Uyl lezing daarvoor bedoeld was, is een vraag die ik hier zal laten rusten.

In november 1800 verloor zittend president John Adams de verkiezingen. Hij werd verslagen, krap, door Thomas Jefferson. Die was weliswaar zijn vicepresident maar in die tijd was het electoraal proces voor vicepresidenten nog niet gescheiden, zodat Adams eigenlijk werd opgezadeld met een vicepresident die druk bezig was om een eigen partij op te richten met andere politieke doelstellingen dan de Federalisten van Adams. De inauguratie van Jefferson vond pas plaats op 4 maart 1801 en na eindeloos gerommel omdat Aaron Burr, Jeffersons running mate, evenveel electoral votes had gekregen als Jefferson zelf (die regeling werd met het 12^e amendement vervangen, maar dat is hier niet zo relevant).

De campagne van 1800 was hard geweest en vrij grof zelfs, zeker gezien het feit dat Adams en Jefferson ooit beste vrienden waren (en dat later weer zouden worden). Op het laatste moment voerde Adams nog de bepalingen uit van de nieuwe Judiciary Act waarmee federale rechters meer te zeggen kregen eigendomsrechten van land en faillissementen – ten koste van de staten. Een sterke federale overheid, meer het doel van Alexander Hamilton dan van John Adams, werd bestreden door Jefferson die dacht dat een democratie (nou ja, een republiek) alleen goed kon functioneren in kleine eenheden, gebaseerd op landbouw.

Wat deze wet deed wat het toevoegen van zes nieuwe federal circuits met 16 nieuwe rechters, plus enige tientallen vredesrechters (meer lokaal iets) in het District of Columbia (Washington). In de wet werded ook een zetel in het Supreme Court opgeheven en een aantal rechters ontslagen. In de weken voor de inauguratie vulde Adams de nieuwe federale hoven op met Federalisten als rechters, voor het leven benoemd. Adams’ benoemingen werden al snel ‘midnight judges’ genoemd.

Jefferson was woedend en probeerde na zijn inauguratie de benoemingen terug te draaien. Dat bleek problematisch omdat de lui voor het leven benoemd waren en alleen voor ‘slecht gedrag’ konden worden ontslagen. Een aantal rechters had inmiddels de benoeming niet geaccepteerd en voor de rest was het wachten op wat het Supreme Court ervan zei. Maar daar zat de belangrijkste midnight benoeming van Adams, John Marshall, die historisch zou worden in zijn leiderschap van het Hof. Jefferson en Marshall, hoewel beiden afkomstig uit de elite van Virginia, konden elkaars bloed wel drinken.

Het zou allemaal blijvende gevolgen hebben omdat het Supreme Court in Marbury v. Madison in 1803, onder leiding van Marshall, weliswaar de zaak van rechter Marbury tegen zijn ontslag opzij zette, maar wel in zijn opinie bepaalde dat het Hof de taak had de grondwettelijkheid van besluiten en wetgeving te toetsen. Dat het Hof dat doet, lijkt nu normaal maar het staat nergens in de grondwet. Het is in essentie een recht dat het Hof zichzelf toekende (voor ‘original interpretation’ zeloten: niet iets dat de Founding Fathers voor ogen hadden).

De rechters konden hun benoeming niet aanvaarden maar de macht van het Supreme Court werd enorm uitgebreid.

Enfin, dit alles om te laten zien dat Trumps activiteiten in zijn laatste maanden van zijn presidentschap (of die van zijn onderknuppels die wel weten wat ze doen en zo veel mogelijk schade willen aanrichten) niet helemaal uniek zijn. Volgens de Washington Post (https://www.washingtonpost.com/politics/trump-lame-duck-policies/2020/12/06/8165088c-3661-11eb-a997-1f4c53d2a747_story.html) probeert de regering allerlei loyalisten te benoemen op plekken waar ze soms moeilijk te verwijderen zijn. Ook worden op het laatste moment nog regels veranderd of uitgevoerd, onder andere het verkopen van enorme gebieden in Alaska aan oliebedrijven (het zou me overigens verbazen als dat niet juridisch kan worden aangevochten). Structureel belangrijk is dat de regering-Trump de rechtsbescherming van ambtenaren probeert te ondermijnen waardoor die politiek ontslagen kunnen worden als ze niet genoeg de hielen likken van Trumpistani.

Ook heeft hij de leiding van het Pentagon vervangen door acolieten die wel bereid zijn te doen wat hij wil, namelijk soldaten terughalen uit Afghanistan en Somalië – overigens niet per se omstreden doelstellingen, het is wel lekker voor Biden als hij daar vanaf is, al kan het ook dezelfde problemen opleveren als waar Obama in 2009 mee te maken kreeg. Maar dat is een onderwerp voor een andere keer.

Het schijnt ook dat Trump zijn voormalige maatje, huisjurist namens het volk, minister van Justitie Barr wil ontslaan. Reden? Hij doet niet wat Trump wil dat hij doet, verklaren dat de verkiezingen frauduleus waren. In dit geval (en dat van het Pentagon) is het korte termijn werk, wat niet helemaal een geruststelling is als Trump en Pompeo nog een oorlogje willen beginnen, omdat Biden zijn eigen mensen kan benoemen – al kan Moscow Mitch daar als zetbaas in de senaat nog vertraging veroorzaken.

Het is allemaal erg genoeg maar tegelijkertijd lijkt Trump zich nauwelijks met besturen bezig te houden, gepreoccupeerd als hij is met zijn puberale verontwaardiging dat hij niet krijgt wat hij wil: een verkiezingsoverwinning. Dit is een midnight presidentschap maar zoals alles met Trump, de schade op de lange termijn kan behoorlijk groot zijn.

Ik begin van mening te veranderen over de gevolgen van Trumps weigering de uitslag van de verkiezingen te erkennen.

Zeker, het blijft getuigen van een stuitend disrespect voor het democratisch proces, en het richt blijvende schade aan. Te veel Amerikanen verliezen vertrouwen in het proces, niet omdat fraude is aangetoond maar omdat een bad loser die zoveel mogelijk de laatste twee maanden in zijn ambt probeert uit te melken, hen dat wijsmaakt. En ze geloven het, ook al is er geen greintje bewijs.

Die schade is al aangericht en Trump verdient veroordeeld te worden in het domein van de democratische politiek.

Geleidelijk aan echter krijgt het hele Trump circus een bizarre en voor hem contraproductieve aard. De ’topjuristen’ van Trump zijn dermate idioot dat zelfs Trumpies daar geen steun voor hebben. Minister van Justitie Barr, trouwe paladijn van de psycho, heeft geen fraude kunnen ontdekken en zeg niet dat hij niet zijn best heeft gedaan om de democratie te frustreren.

Er was het absurde ‘interview’ met een loyalist bij Fox News waarin Trump zijn verdachtmakingen, beschuldigingen en andere nonsens ongestoord kon uitventen. Er was een 45 minuten durende tirade, voorbereid, geëdit en blijkbaar helemaal in scene gezet door de Witte Huis staf, waarin Trump zich een totaal losgeslagen idioot toonde.

De labbekakken in de Republikeinse Partij beginnen zich te roeren, ze realiseren zich dat ze als ze nog langer volhouden dat deze malloot niet de verkiezingen heeft verloren, ze zelf elke geloofwaardigheid (such as it is) verliezen. Maar we moeten ze niet laten ontsnappen: de Republikeinen zijn, meer dan Trump die gewoon niet anders kan, verantwoordelijk voor de schade aan de geloofwaardigheid van de democratie. Het zijn machtsbeluste boeven.

Ze beginnen echter bang te worden dat de Republikeinen in Georgia op 5 januari thuis zullen blijven, ze krijgen immers dagelijks te horen dat het hele stemproces in die staat frauduleus is. Zou mooi zijn. Ik heb er overigens nog geen cijfers over gezien maar Trumps tirades tegen per post stemmen konden hem wel eens miljoenen stemmen gekost hebben van Republikeinen die op 3 november toch maar liever niet naar het stembureau gingen.

Laat hem maar lekker doorgaan. Schouderophalen zal zijn deel zijn. Geleidelijk aan wordt deze pathetische malloot een zo zielig type, zich vastbijtend in een verhaal dat niemand verder gelooft, dat het juist de overtuiging van meer Amerikanen zal sterken dat Biden echt gewonnen heeft. Voeg daarbij nog wat corrupte gratieverleningen, uitlokking van een oorlog met Iran en joost mag weten wat ons nog meer te wachten staat. Zelfs Trumpies moeten licht verontrust raken.

Er wordt gezegd dat Trump op de dag van de inauguratie zal aankondigen dat hij in 2024 kandidaat zal zijn. Ik heb zo’n vermoeden dat niemand er die dag nog aandacht aan zal besteden.

Dat duurde niet lang of de wormen kwamen tevoorschijn uit het Republikeinse bouwwerk dat Trump nalaat. Voordat hun chef nog maar heeft erkend dat hij de verkiezingen heeft verloren, razen senatoren die in 2024 mee willen spelen al tegen de voorgestelde benoemingen van Biden.

Ivy Leaguers, panda huggers, geen contact met gewone mensen zijn nog maar de minst grove kwalificaties die lui als Marco Rubio, Josh Hawley en Tom Cotton rondbazuinen. Never mind dat geen kabinet ook meer dood hout en miljonairs bevatte dan dat van Trump. Maar helemaal los daarvan lijkt de grove toon, de onbeschoftheid van de psycho overgenomen door de kleine jongens.

Van Hawley en Cotton verbaast me dat niet, van Rubio wel. Ik had gedacht dat Rubio zich zou profileren als een gematigd populistische, denkende, big government Republikein. Niet dus. Ik verwacht weinig verandering in het gedrag van die lafhartige labbekakken die Trump vier jaar de samenleving lieten vervuilen. Riemen vast.

Toevoeging zondagavond: artikel Fred Hiatt in de Washington Post die dezelfde lijnen uitzet.