Wat een slechte Buitenhof. Job Cohen die ik ooit zeer bewonderde, was vooral een stoorzender, Twan Huys brak interessante gesprekslijnen op. Niets wijzer van geworden. Nou ja, behalve van die viroloog, daar had je wat aan.

Een journalist van de VPRO gids vroeg me eerder deze week naar mijn mening over de berichtgeving in de VS over de staatsgreep van Trump. Het was een goede gelegenheid om mijn gevoel dat er iets behoorlijk mis was op 6 januari eens op een rijtje te zetten. Dat de Nederlandse televisie wanpresteerde, okay, dat verwacht je. Maar ik ergerde me behoorlijk aan CNN.

Okay, ik begrijp dat mensen opgewonden kunnen raken, zeker als het symbool van hun democratische systeem wordt aangevallen door terroristen, maar de hysterische toon die dag vond ik ergerlijk. Van Wolf Blitzer – Breaking News – of Jack Tapper vond ik dat niet zo vreemd, maar ook John King, de onverstoorbare deskundige die alles weet van elk kiesdistrict, liep vooral te roepen. Ook in de nabeschouwingen was het allemaal opwinding, dagenlang nog.

Na een uur of twee had ik er genoeg van. Ik wilde iets anders. Fox News kon ik niet bereiken maar ik vermoed dat ik daar weinig soelaas had gevonden. De BBC was een aantrekkelijk alternatief. Ik probeerde ook de Belgische televisie, met programma’s als Terzake en de Afspraak mijlenver voor op ons idioot systeem, maar ik kan me niet herinneren wat ze deden. Ik bleef niet hangen. Uiteindelijk moest ik terug naar CNN, al verschaften toen ook de NYT en Washington Post on line de informatie die ik wilde.

Maar CNN, dat viel wel heel erg tegen. Nu ik erover nadenk, de partijdige toon was de afgelopen jaren wel erg vervelend geworden. Ik vind het niet erg om te weten dat een medium opinies heeft (dat is beter dan onze praattafels waar altijd iemand van rechts en iemand van links zit, met Jord Kelder slapend ertussenin) maar het is wel plezier als je ook goede journalistieke in plaats van enkel politieke analyses krijgt.

Ik ben oud genoeg om me het pre-internet en zelfs het pre-kabeltv nieuws te herinneren. Toen waren er drie landelijke omroepen, CBS, ABC en NBC, met anchors die gezag hadden. Het gezag van journalistieke onwrikbaarheid, dat wil zeggen, zoals de belangrijkste, Walter Conkrite, zijn uitzendingen besloot, ’that’s the way it is’. Nieuws was nog nieuws, journalistiek geen dagvulling, laat staan vermaak. Journalisten lieten zich niet afbekken door presidenten. Ik herinnner met Dan Rather die op een bozige vraag van Nixon of hij misschien ergens campagne voor voerde, ad rem reageerde en zei: Nee, u wel? En vervolgens gewoon zijn kritische vraag stelde.

Geen misverstand, ik heb uitstekende interviews gezien dit jaar. Chris Wallace, het lichtpuntje van Fox, fileerde Trump. Er waren ook anderen die hem niet lieten wegkomen met zijn onzin. Maar de autoriteit van Walter Conkrite, Dan Rather, Peter Jennings of Tom Brokaw ontbrak. En, eerlijk is eerlijk, Wallace wanpresteerde eerder: hij liet het eerste debat uit de hand lopen.

Er is veel misgegaan, maar een van de problemen is dat je bij 24/7 televisie maar door moet blijven lullen. CNN brak door toen oude Bush Irak aanviel en het station een reporter in Bagdad, Peter Arnett, had die kon vertellen hoe de eerste aanvallen op de Irakese hoofdstad verliepen. Dat was gewoon goede verslaggeving. Wat ik 6 januari zag was minder verslag, want de praters hadden niet meer informatie dan wij hadden, namelijk beelden, soms van terroristen zelf, maar ze bleven maar doorpraten. Ja, het was uniek, het was schokkend, teleurstellend, schandelijk, maar dat hoefde je niet iedere vijf minuten te horen. Het klonk licht hysterisch.

De drie grote omroepen zijn inmiddels in de nieuwssector overvleugeld door de kabelomroepen, met name Fox, CNN en MSNBC. Daarbij is het gezag verloren gegaan. Er is meer gebeurd. Een generatie, meerdere generaties, weet niet meer hoe een echt nieuwsprogramma eruit ziet. Een programma als The Daily Show van John Stewart werd steeds meer als nieuwsprogramma gezien. Dat was het niet, al maakte hij soms goede interviews. Het was een talkshow met een humoristische ondertoon. Maar veel kijkers – ik weet, ook veel Nederlanders – zagen het als een nieuwsprogramma.

De eindeloze informatie op het internet en het getrechter naar wat de kijker wil horen en zien heeft geleid tot beperkte berichtgeving en een alternatieve werkelijkheid waar de psychopaat in het Witte Huis en zijn perfide partij graag gebruik maakten. De eilandensamenleving die Amerika is geworden, wordt keurig weerspiegeld in de eilanden van nieuwsvoorziening.

Een van de weinige lichtpuntjes is dat de ouderwetse journalistieke media, de New York Times, de Washington Post en de nieuwskant van de Wall Street Journal nieuwe energie en nieuw economisch leven kregen. Ze leveren gewoon kwalitatief goed werk af, als altijd. Dankzij Trump hebben ze zelfs een wederopstanding ondergaan, met meer abonnees via het internet dan tevoren. Politico bijft interessant maar een site als Real Clear Politics niet meer. Die is net als een Nederlandse praattafel: abjecte verhalen naast heel goede en weinig eigen journalistiek. In Amerika zijn er ook nog de ouderwetse tijdschriften, on line ten minste, zoals The Atlantic, The New Republic (hoewel geen schim van vroeger) en Mother Jones.

Het ongenoegen waarmee ik naar CNN keek, die gedenkwaardige woensdag, bleef hangen tijdens de nasleep. Televisie had weinig interessants te bieden. Steeds weer de leugenaar en bully Pete Hoekstra die vrij baan kreeg, of kleine krabbelaars die hun opinie/analyse mochten ventileren. Op CNN zelf vooral bevestigers: Democraten of historici die bevestigden wat de vragensteller voor hen neerlegde. Misschien ben ik verwend door de NYT, de Washington Post, the Guardian en de Financial Times, maar ik zie een steeds diepere kloof tussen geschreven journalistiek en die met plaatjes. Misschien ligt het aan mij, ik was altijd al van het schrijven.

Kunnen lieden die aftreden wegens uitzonderlijk falen twee maanden later de verkiezingen winnen? Kunnen die lui partijen leiden? Nederlandse politiek heeft geen afrekenmechanisme. Reken op de glorieuze terugkeer van Mark Rutte en Woppe Hoekstra.

Dit is dezelfde Rutte die met de PVV regeerde, tot hij vastliep en door Pechtold gered moest worden. En vervolgens doorregeerde en Pechtold buitenspel zette. Geheugenverlies bij kiezers is hardnekkig, blijkbaar.

Gaat deze Rutte de PVV, een ledenloze partij die een aanzienlijk deel van de Nederlandse burgers tot staatsvijanden verklaart, mijden als regeringspartner? Of krijgen we weer die riedel ‘geen enkele democratisch gekozen partij mag worden uitgesloten’? Zijn er geen criteria om opzijgezet te kunnen worden?

Zo zitten we straks met een regering van afgetreden falers, met een dubieus verleden, op weg naar een even dubieuze toekomst. Wees trots op Nederlands fabricaat.

Elke keer als roeptoeter Rush Limbaugh weer eens over de schreef ging (vrouwen die praten over geboortebeperking hoeren noemen bijvoorbeeld), of als een Fox Trump propagandist te ver ging, riepen bedrijven dat ze niet meer zouden adverteren. Het duurde nooit lang voor ze weer terug kwamen. Geen haan die ernaar kraaide. Tot de volgende oprisping.

De bedrijven die nu, na de operette staatsgreep van de Trumpies, de Republikeinen niet meer steunen met bakken geld (of is het Trump die ze niet meer steunen?) en die een ‘pauze’ aankondigen in hun pogingen invloed te krijgen op beleid, moeten diep gewantrouwd worden. Deutsche Bank? Gimme a break.

Nee, er gaat echt niets veranderen. Paar weken wachten, even stilzitten, Trump laten verdwijnen en we gaan gewoon verder zoals het ging. Vier jaar lang was Trump, waren de Republikeinen, geen probleem, over vier jaar zijn ze dat nog steeds niet.

Is het buitensluiten van Trump door Twitter en Facebook een beperking van de vrijheid van meningsuiting? Nee, natuurlijk niet. Er is geen recht om jouw mening op een platform vertegenwoordigd te zien, zeker niet als die mening meer een oproep is tot geweld, of neerkomt op brand roepen in een volle bioscoop. Het probleem met Twitter was altijd dat het neerkwam op persberichten die zonder filter als nieuws gebracht werden. Journalistieke regel nummer 1 was dat je persberichten nooit zomaar plaatste, altijd vragen stelde en er een verhaal van maakte. Twitter heeft die norm begraven. Onze eigen haatzaaier gebruikte Twitter maar liet zich nooit bevragen over zijn daar verkondigde meningen. Daardoor werd de mening nieuws, niet alleen ongefilterd maar ook onbevraagd.

Vrijheid van meningsuiting is betekenisloos als mensen met macht die vrijheid gebruiken om geweld te veroorzaken of de democratie omver te werpen. Mag je leugens verkondigen, bedeigingen of beledigingen? Daar gaan we: dat zijn geen meningen, dat zijn leugens.

Dat de verkiezingen in Amerika door fraude zijn gewonnen door Biden is een leugen. Heb je de vrijheid om leugens te verkondigen als persoon van macht (president of ambassadeur)? Ja, die vrijheid heb je maar dan moet je niet raar opkijken als die leugens zo benoemd worden of als een medium op goede gronden besluit dat leugens van machthebbers gevaarlijk zijn.

Is het verstandig van Twitter en Facebook? Wat de laatste betreft, Zuckerberg heeft zoveel aanzien verloren dat het eerder een opportuniteitsdaad lijkt dan iets principieels. Als de leugenaars verwijderen meer geweld oplevert dan de leugenaars toestaan, ja, dan zou het onverstandig zijn. Nu lijkt het goed beleid. De grootste aanjager van geweld is het zwijgen opgelegd, althans op dit medium want hij heeft, zoals hij de afgelopen uren heeft laten zien, nog steeds de macht van het woord van president.

Voor een uitgever om zich niet te encailleren met duistere types, ondemocratische terroristenondersteuners, lijkt me niets te maken te hebben met vrijheid van meningsuiting. Het is niet Hawley’s mening die Simon & Schuster verwerpt, het is de persoon. Niets mis mee. Zo’n auteur wil je niet in je fonds hebben. Hawley heeft geen probleem, hij kan zijn boek zo kwijt bij een rechtse club.

Het is teleurstellend maar geheel voorspelbaar dat de 147 Republikeinen die tegen de democratische verkiezingen stemden blijven volhouden dat hun gedrag, dat hun opjuinen, hun versterken van de Trump leugens geen rol speelden in het het geweld. Jim Jordan bijvoorbeeld, loopjongen van de president, volhardt gewoon in wat hij al vier jaar doet.

Ik ben pessimistisch. Niet alleen over de kans op meer geweld, die lijkt toe te nemen, niet alleen over de coronacrisis, die in de VS dagelijks groeit en nu ook arme afgevaardigden treft die met masker weigerende collega’s zaten opgesloten, maar vooral over de mate waarin een aanzienlijk deel van Amerika’s politieke elite dit terrorisme bagatalisseerd, goedpraat en normaliseert, laten we het de Hoekstra-taktiek noemen. Ik ben bang dat het gaat werken.

Vandaag in de Standaard en de NRC English translation

Wees niet te snel met het afschrijven van de Republikeinse Partij. De Republikeinen mogen verantwoordelijk zijn voor Trump en alle schade die hij heeft aangericht, de Amerikaanse neiging tot geheugenverlies en vergevingsgezindheid voor zondaars, groot en klein, garandeert ook deze partij een lange en gezonde toekomst. Over een jaar of acht zullen de Republikeinen weer het Witte Huis bezetten, en ondertussen regeren ze op staatsniveau, waar ze vrolijk door kunnen gaan met gerrymandering, het beperken van het kiesrecht en met de strijd tegen het recht op abortus.

Een tweepartijensysteem leent zich niet voor afsplitsingen en voor totale, finale afrekening met een van de twee partijen. Wat er aan correctie komt, en die zal weinig voorstellen, zal plaatsvinden binnen de partij. Witte racisten en evangelische zeloten, groepen die behoorlijk overlappen (ook ‘Jezus redt’ hing prominent aan het bordes van het Capitool), vormen een te groot deel van de Republikeinse achterban om te verwachten dat ze op een zijspoor komen. Toontje lager misschien, tijdelijk, maar het blijven kiezersgroepen die gemakkelijk zijn te mobiliseren vanuit een perspectief van vermeende gekwetstheid en bedreiging van hun privileges.

De zogenaamd traditionele Wall Street Republikeinen noemen zichzelf echte conservatieven maar in werkelijkheid zijn ze opportunisten. Zij hebben nooit moeite gehad om hun karretje te koppelen aan groepen die hen in staat stelden hun belangen te behartigen. Reagan deed het, George W. Bush deed het en ook het Trump-tijdperk gaf daarvan een goede illustratie. Deze Republikeinen vonden Trump een vulgaire onroerend goed boer, maar staken de belastingverlagingen en de deregulering graag in hun zak. Hun opportunisme is echt niet verdwenen. Er komt geen breuk in de partij, niemand heeft daar belang bij.

Politiek in Amerika draait altijd meer om personen dan om ideologie. Kiezers stemmen op iemand die ze vertrouwen of tegen iemand die ze wantrouwen. Hillary was een gemakkelijk doelwit. Met twee kandidaten loont negatief campagne voeren. In 2024 als Kamala Harris de Democratische kandidaat zal zijn – al of niet als zittend president – zullen de spuigaten van racisme, vrouwenhaat en zogenaamd anti-communisme weer opengaan. Gewoon, Republikeinen zoals we ze kennen. Met een redelijke kans op succes.

Historisch perspectief helpt hier. De canard dat de Democraten Amerika socialistisch zullen maken dateert al uit de jaren dertig, de jaren van de New Deal. Het werkt voor rechts, het werkt voor Republikeinen, het werkte zelfs dit jaar nog om de kleur- en visieloze Joe Biden mee te bekladden. Het gaat blijven werken. Een grote groep kiezers in het midden, niet per se racistisch of evangelisch en al helemaal niet pro-Wall Street, kan nog steeds op deze manier opgejuind worden om onder geen voorwaarde Democratisch te stemmen. De Republikeinen zullen het gebruiken, als vanouds. Uiteindelijk scoorde deze partij twee maanden geleden nog 73 miljoen kiezers, en was er niet het coronavirus geweest, dan konden we nu nog eens vier jaar Trump tegemoet zien.

Het is mogelijk dat sommige politici last zullen krijgen van hun Trump-verleden. Maar ik zou er geen geld op zetten. Anti-democratische senatoren als Ted Cruz en Josh Hawley zullen gewoon worden herkozen. Hun kiezers in Texas en Missouri gaan niet met hen breken. Ze staan klaar voor 2024. Ook oud VN-ambassadeur Niki Haley blijft, ondanks haar gezwabber rondom Trump, een aantrekkelijke presidentskandidaat. Ze paste deze week wel op om Trump verantwoordelijk te houden voor het geweld op Capitol Hill. Zal ze last hebben van de Trump-partij? Ik denk het niet. Ze is McConnells troef. Macht lonkt.

De toekomst speelde zich al af terwijl de aanval op het Capitool plaatshad. In Florida kwam de organisatorische top van de Republikeinse Partij bijeen, de Republican National Committee (RNC). De voorzitter, een Trump-acoliet, werd herkozen. De aanwezigen prezen de president, ook na Capitol Hill. Geen kritisch woord te horen. Dit is de bureaucratische kant van de manier waarop Trump de partij in zijn zak heeft. Houdt deze mensen in de gaten: als de top van de RNC wordt vervangen, is dat het begin van de aanpassing. Maar verwacht geen revolutie. Uiteindelijk stemden vorige week 147 afgevaardigden en 8 senatoren tegen de verkiezingsresultaten en daarmee tegen democratie. Reken er niet op dat ze ter verantwoording worden geroepen.

Een interessante vraag is of de Trump aanhang die voor een deel geen vertrouwen heeft in democratie de moeite zal nemen of in staat zal zijn zich te organiseren. Wie democratie wantrouwt wordt niet actief in een partij. Een bundeling via actiegroepen, rechtse militia’s en internetcombi’s lijkt meer voor de hand te liggen. Ze zullen met graagte gebruikt worden door de Republikeinen maar geen autonome factor zijn.

Het klinkt misschien paradoxaal en teleurstellend, maar de aanval op het Capitool maakt het relatief gemakkelijk voor de Republikeinen om zich nu los te maken van Trump. Ineens hadden ze een excuus. Inderdaad, er zijn nu Republikeinen die Trump vier jaar gesteund hebben die afstand nemen. Maar wel ná de verkiezingen die hij bijna won, en ná twee maanden leugens en bedrog. Ze zullen het komende jaar trots melden hoe principieel ze waren. Reken erop dat Mike Pence, de ultieme labbekak die maar één keer niet sprong toen Trump hem daartoe opdracht gaf, zal worden geprezen als baken van karaktervastheid. Gepaste bescheidenheid na vier jaar Trump? Geen schijn van kans.

Zoals Mark Twain zei toen artikelen over zijn dood bleven verschijnen: ‘De berichten over mijn dood zijn geweldig overdreven’. De Republikeinse Partij zal zich even gedeisd houden maar berichten over haar dood zijn overdreven. Let maar op, over vier jaar, over acht zijn ze er weer. Niets bindt Republikeinen meer dan de wens om macht te hebben. Daar hoeven ze geen programma voor te hebben, geen ideologie, zelfs geen populistische leider. Houdt u vast, ze zijn sneller terug dan u denkt.

Ik wijs op een mooi artikel in de New York Times over Josh Hawley, senator voor Missouri. Deze veelbelovende Republikein liet zich afgelopen weken kennen als iemand die de leugens van Trump gebruikte om zijn eigen politieke carriere te pushen, dat wil zeggen, een run in 2024. Hij liep woensdag met een opgeheven vuistje voorlangs de terroristen die een uurtje later het Capitool zouden bestormen, om hem bij te staan democratie om zeep te helpen.

Het artikel maakt duidelijk dat Hawley niet alleen Republikein is maar ook een christelijke zeloot. In het artikel komt ook onze eigen zeloot, Abraham Kuyper, aan de orde:

In a 2017 speech to the American Renewal Project, he declared — paraphrasing the Dutch Reformed theologian and onetime prime minister Abraham Kuyper — “There is not one square inch of all creation over which Jesus Christ is not Lord.” Mr. Kuyper is perhaps best known for his claim that Christianity has sole legitimate authority over all aspects of human life.

Nederland spreekt een woordje mee! Dit is het klimaat waarin Amerikaanse evangelische extremisten opgroeien. In Michigan bijvoorbeeld, waar de Dutch Reformed sterk zijn (Grand Rapids als hoofdkwartier) en waar onze geweldige journalisten uitkafferende leugenachtige ambassadeur Hoekstra vandaan komt.

Over Hoekstra gesproken. In de NRC neemt de bespreker van dienst Jord Kelder de maat voor gebrek aan journalistiek inzet (en teveel eigendunk) toen gisteren onze eigen patriot Baudet te gast was. Kelder liet de moeilijke vragen over aan de andere aanwezigen. Ik heb over Baudet alleen gelezen, maar ik kan het me helemaal voorstellen en wijs graag ook nog op Kelders wanprestatie eerder deze week toen hij Hoekstra aan de tafel had en zich liet afbekken in plaats van de juiste scherpe vragen te stellen. QED.

Vergeet het 25ste amendement, vergeet impeachment. Het wordt op zijn best een motie van censure. Voor het laatst gedaan tegen Trumps favoriete president, Andrew Jackson, in 1834. Ook Joe McCarthy, van de heksenjacht, kreeg een censure aan zijn broek.

De Republikeinen zijn te bang en te prinicipeloos om iets serieus te doen.

Deel mij in bij de pessimisten. Er wordt veel geschreven over de wake up call voor Amerika, dat het land nu zich zal oprichten en de dreiging voor zijn democratie zal pareren. Dat Republikeinen zich los zullen maken van Trump. Ik heb er weinig vertrouwen in.

De schade is te groot. De Republikeinen onder Mitch McConnell hebben vier jaar lang Trumpisme uitgebuit om macht uit te oefenen. Ze zitten nu niet thuis na te denken over hun zondes. Integendeel, ze kijken hoe ze zo met weinig mogelijk schade hun dominantie als minderheidspartij kunnen continueren. Ze runnen de rechtbanken, ze runnen de staatscongressen, ze runnen de herindeling na de census voor meer gerrymandering. Er is geen reden voor hen om te wanhopen.

Allemaal veroordelen ze geweld, maar noteer ook even dat de meeste Republikeinen niet Trump verantwoordelijk houden voor het opstoken van deze terroristen. Laat staan dat ze erkennen dat het tolereren van Trumps Charlottesville, de aanval op het congresgebouw in Michigan en alle ondermijning die daar tussenin ligt, zullen erkennen. Het proces van witwassen is al bezig. Niet dat iemand die antifa nonsens gelooft, maar een paar supporters die te ver gingen? Ach, kan gebeuren. Binnenkort wordt hielenlikker Mike Pence tot held verheven omdat hij 1 keer, precies 1 keer niet opsprong toen Trump jump riep. Let maar op.

De New York Times had vandaag een uitstekend artikel van Timothy Snyder, een professor aan Yale die een paar jaar geleden al een mooi boekje schreef On Tyranny. Het is lang maar lees het vooral, het is de moeite waard. Hij verdeelt Republikeinse politici in gamers en breakers. De gamers zijn mensen als Mitch McConnell, Susan Collins, Mitt Romney, die macht willen. De macht om hun financiers en in-het-zadel-houders te helpen. De breakers zijn de cynische opportunisten als Ted Cruz en Josh Hawley die willens en wetens het systeem willen breken omdat ze niet in democratie geloven, althans niet in democratie die hen aan de macht zal helpen. Enfin, lees het zelf.

Ik vind het een mooi onderscheid maar kan alleen vaststellen dat beide groepen de Amerikaanse democratie ondermijnen. De gamers hebben op hun geweten wat we de erfenis van vier jaar Trump mogen noemen. Ze zijn medeplichtig. Reken niet op berouw of zelfs maar bewustzijn van hun daden. In het Huis stemden meer dan 120 Afgevaardigden tegen de uitslag van democratische verkiezingen, in de Senaat waren er 8 die volhielden dat democratie kapot moet (misschien zeven, want Tommy Tubberville, de dorpsidioot die Alabama vertegenwoordigt, heeft geen idee waar het over gaat).

We zullen snel terug zijn bij business as usual, het normaal dat Joe Biden belooft. Maar er is iets kapot. De Cruzzen en Hawleys van deze wereld, sluwe, hoog opgeleide manipulators met een slechte inborst, hebben gezien hoe je Amerika verovert. Ze zullen zich niet inhouden.

En mocht er iets met Biden gebeuren en Kamala Harris wordt president, dan zullen we zien dat spuigaten open gaan. Een zwarte vrouw, communistisch, socialistisch, whatever. Dan krijgt ’this is not who we are’ een heel nieuwe betekenis.

Amerika is een kapot land, intens racistisch, bediend met politici die geen scrupules hebben.

Reken mij tot de pessimisten.

Voor lezers die zich afvragen of mij mailen waarom ze mij nooit als ‘deskundige’ op televisie zien, een eenvoudig antwoord. Ik word nooit gevraagd. Ik meld dat niet uit verontwaardiging of gekwetstheid, maar als feit.

Mijn goede collega Maarten werd weer van stal gehaald. Hij mag nu als brave teddybeer, gedomesticeerd via de Slimste Mens, zijn verhaal vertellen en tafels domineren. Wat mij meer stoort is dat iemand als Willem Post, die in januari 2017 voorspelde dat Trump zich wel normaal zou gaan gedragen (Clinton-adept was en ook een grote toekomst zag voor Bloomberg), nog steeds zijn ‘deskundigheid’ mag uithangen. Charles was overigens ook iemand die deze normalisering van Trump voorzag… Kan de schoonzoon van Pelosi ook als journalist optreden? Hmm. Hij weet meer dan hij mag zeggen. Geen goede positie.

Ik neem het niemand kwalijk als ze verkeerd voorspellen. Dat doe ik vaak genoeg. Maar het zou fijn zijn als de argumenten op een rijtje worden gezet.

En er is een groepje Trump uitmelkers, die vanwege de altijd gebalanceerde aard van Nederlandse discussiefora, hun plek veroveren. Het loont in Nederland om pro-Republikein te zijn, Trump acceptabel te vinden. Dat is het soort mensen die ze graag boeken om de vermeende anti-Trump deskundigen van tegenhang te voorzien. Het is een lucratieve business. Maar wat mij betreft kunnen ze dan beter echte niet deskundige maar wel gelovige en Trump stijl leugenaar nemen, Leon de Winter bijvoorbeeld (en de Telegraaf in het algemeen). Altijd Trump verdedigen maar de laatste weken opmerkelijk stil over Amerika.

Het meest ergerniswekkend is dat de Trump-ambassadeur aan een dergelijke tafel zit. Wat voegt zo iemand in die functie toe? En in dit specifieke geval, van Pete Hoekstra, weten we dat hij liegt en mede opstoker is van onzin (dat hij die terugtrok toen hij hier wilde komen, doet er niet meer toe) is. We weten dat hij als hij een kritische vraag krijgt de journalist afbekt. Vrijdag deed hij dat blijkbaar weer met Jord Kelder, die overigens, naar mijn bescheiden mening, niet al te kritische vragen stelde en de ouwehoer die Hoekstra is, vrij baan gaf. Iedere vier jaar zien we dit? Bush en Clinton overkwam het ook? Wat een onzin. Durfde iemand aan die tafel de man tot de orde te roepen?

Allez, wat vaak ontbreekt aan de deskundigentafel is historisch perspectief. En dan heb ik het niet over de Obama of Clinton campagnes waar menigeen een bakje koffie heeft gedragen, maar de lange lijn van de Amerikaanse geschiedenis.

Het klinkt misschien als een pleidooi voor eigen kunde, maar het moet me toch even van het hart. Als u vindt dat u geweldig bediend wordt door deze deskundigen, geniet ervan. Kijk ook hier voor een eerdere hartekreet.

Nu minister van Transport Elaine Chao (ook echtgenote van Moscow Mitch) ‘principieel’ ontslag neemt vanwege Trumps operette greep, is het goed te memoreren dat mevrouw Chao naast Trump stond toen hij in de zomer van 2017 over de terroristen in Charlottesville zei dat hij best wel goede mensen zag. Geen enkele minister heeft tijdens de regering Trump ontslag genomen om principiële redenen. Ze hebben hem al die tijd met raad en daad gesteund. (Ik vermoed dat mevrouw Chao mede gemotiveerd is omdat haar echtgenoot, 78 jaar oud, door zijn beveiligers onder zijn armen naar de veilige ruimte moest worden gesleept – dat gaat het bejaarde echtpaar niet in de koude kleren zitten.)

Als nu Betsy de Vos, de minister van vernietiging van openbaar onderwijs en familielid van de moordenaars in Irak die twee weken geleden gratie kregen, ontslag neemt. Als oud minister van Justitie Barr, de man die anderhalf jaar lang de rechtsstaat ondermijnde namens Trump, als die mensen nu terugtreden, walgend van wat vier jaar Trump heeft opgeleverd, dan is het goed vast te stellen wie verantwoordelijk was voor Trumps optreden.

Zijn kabinet kan zich niet aan de afrekening onttrekken door nu afstand te nemen.

De Republikeinse Partij als geheel is het eerste aanspreekpunt. Van de weigering om Obama’s voordracht voor het Supreme Court te horen, tot het niet aanvaarden van de verkiezingsuitslag toen het ertoe deed, namelijk in de week erna, was de partij was in de handjes van caudillo Trump. Alleen Mitt Romney onderscheidde zich door voor zijn impeachment te stemmen maar ook hij bleef te lang stil.

Binnen die zielloze, gevaarlijke partij, zijn er individuen die extra verantwoordelijkheid dragen. Mitch McConnell natuurlijk, de man die meer dan wie dan ook Trump mogelijk maakte, hielp en uit de wind hield, alles met het doel om zijn macht te vergroten en zijn eigen agenda uit te voeren.

Een goede tweede is de pathetische Lyndsey Graham, die zijn ziel aan de duivel verkocht, en er niets voor terugkreeg. Er is Kevin McCarthy, de minderheidsleider in het Huis, een van de vervelendste en gevaarlijkste politici in het Congres. In een buitencategorie, en nu ook heerlijk gefileerd door de serieuze media, staan roekeloze opportunisten als Ted Cruz en Josh Hawley, die willens en wetens de verkiezingsfraude retoriek steunden en gebruikten voor eigen doeleinden. Josh Hawley gaat er nog spijt van krijgen dat hij met gebalde vuist langs de terroristen liep.

Er is een roedel aan andere senatoren, Ron Johnson van Wisconsin bijvoorbeeld, die door belachelijke onderzoeken naar Hunter Biden, Robert Mueller en anderen, hun plicht verzaakten.

Er waren de stafleden van Trump, mensen die op eigen titel hun karretje aan de psycho koppelden. De perschefs die geen vragen beantwoordden, de juristen, de chef staf Meadows, een van de mensen die Trump de afgelopen maanden opjuinde, maar ook de onscrupuleuze Mick Mulvaney. Er waren de ‘volwassenen’ in de kamer die Trump in toom zouden houden – geen van hen nam ontslag uit principe. Stephen Miller, de kwade genius rondom Trump, vier jaar lang.

Het addergebroed, de kinderen en de schoonzoon die niet alleen incompetent maar ook principeloos was. Met zijn laatste Samson act, het neerhalen van het hele bouwwerk, heeft hij ook hun vooruitzichten om te profiteren van zijn corrupte regering verminderd.

Kortom, bij de afrekening die nu volgt kunnen we de lui die opeens principes hebben gevonden gevoeglijk afschrijven. Te hopen valt dát er afgerekend wordt en niet net wordt gedaan, zoals hielenlikker Mike Pence deed, we gewoon verder kunnen.

Er zal nog veel gezegd worden over de reacties van het politieke apparaat en de Trump media op een blanke terroristische onderneming – voorlopig komen ze niet verder dan best wel een paar goede mensen te zien en het zelfverstopte paasei van anti-fa’s te vinden. De Trump media kunnen alleen worden gepareerd met principiële mensen die Amerika vertegenwoordigen. Joe Biden was deze week te breedsprakig maar had wel de juiste toon.

Maar het is te vroeg om de scherven op te ruimen en verder te gaan. Er moeten koppen rollen.

Tja, en dan Mark Zuckerberg die ineens het licht ziet. Waar was hij de afgelopen vier jaar? En die Twitter lui? Een ban voor 12 uur nádat de schade was aangericht? Over Murdoch hoeven we het niet te hebben, die is tenminste open over zijn politieke voorkeur en de inkleuring van zijn media (Fox, Wall Street Journal, New York Post en zo nog wat partijdige tenten).

En kunnen we meteen ook die parmantige, arrogante Trumpiaanse ambassadeur dumpen? Die man die veel te vaak door onbegrijpelijk meegaande media wordt gevraagd om commentaar. Het is geen commentaar, het is officiële prietpraat. Weg met Hoekstra die nog steeds net doet alsof er niets aan de hand is.