In 1995 schreef Robert Putnam zijn essay Bowling Alone, America’s Declining Social Capital. Vijf jaar later kwam het boek uit. Putnam liet zien hoe clubjes en sociale verbanden waarin mensen elkaar ontmoetten, dingen met elkaar deden, zoals het fameuze bowlen, sinds de jaren zestig waren opgedroogd. Mensen trokken zich terug, individualisme was belangrijker. Kon een samenleving overleven zonder actieve burgers, zonder sociale activiteiten?

Nog even los van de theoretische kanten van het opbouwen en gebruiken van sociaal kapitaal, legde Putnam de vinger op de pols van de moderne Amerikaanse samenleving. Buiten Amerika ging het om andere verbanden die verdwenen en zeker niet om het bowlen dat toch vooral een lokale sport is in de VS. Maar de ontwikkeling was niet veel anders. Het gegroeide internet en de hopeloos verkeerd benaamde ‘social media’ heeft het isolement van de burgers enkel vergroot. Duizenden vrienden, talloze volgers, en geen contact.

Het gemis aan sociale verbanden heeft, denk ik, geleid tot de groei van andersoortige clubjes. Etnische verbanden, tribale groepsvorming, politieke polarisatie, activisme, van onuitspreekbare afkortingen tot Black Lives Matter, van milieubeweging tot anti-abortusactivisme. Mensen lijken graag ergens aan mee te doen, actief te zijn, het gevoel te krijgen ergens bij te horen. Dat veel clubjes bestaan in de afkeer of verzet tegen andere clubjes is wel een fundamenteel verschil met de eerdere tijd die Putman als verdwenen analyseerde. Zijn clubs hadden vooral een positieve uitstraling en hadden voldoende aan zichzelf om te bestaan. Clubs in onze tijd zijn boos.

In een samenleving die sinds de jaren tachtig van Reagan, Tatcher, Wiegel en de onbeschaamde zelfverrijking, via de crisis van 2008 waarin alleen burgers en niet bankiers de rekening kregen, ongelijker en verdeelder is dan ooit, is dit clubisme vooral het afzetten tegen iets geworden. Donald Trump, die intuïve socioloog, een scherpe analist van wat mensen drijft, is zowel het product van deze ontwikkeling als een expressie ervan en een aanstichter van nog veel meer polarisarend onheil.

Zo kom ik bij die truckers. Net als de Gay Parade, Groene Hesjes, Oerol, de boeren die tractoren gebruiken als stormrammen, anti-zwarte piet en pro-zwarte piet activisten, en natuurlijk de anti-vaxxers, zo zijn die zogenaamde vrijheidsstrijders die nu elkaar wereldwijd na¨¨äpen een club-verschijnsel. Je kunt ergens bijhoren, je doet ergens aan mee. Je bent ergens tegen dus je bestaat. Deze truck enthousiasten zijn niet voor ‘de vrijheid’ zoals ze claimen maar gewoon, tegen de wereld, tegen de gevestigde orde, tegen iedereen, tegen alles. Obama, Trudeau, Biden, Rutte: het maakt niet uit, ze vormen attractieve doelwitten. Het maakt letterlijk niet uit. Als er anderen gezeten hadden, waren ze tegen hen geweest al hielp het natuurlijk dat Obama zwart was.

We horen dat de truckers in Canada iets hebben van een langdurige 6 januari opstand. Het lijkt me een slechte vergelijking omdat er daar sprake was van een staatsgreep door de zittende president en zijn kliek, met, zoals we steeds meer zien, serieuze participanten. Maar ik begrijp de vergelijking omdat het net het Trumpisme het gevoel geeft dat je ergens bijhoort, dat je ertoe doet. Die bestormers en demonstranten voelden zich eensgezind in de wens om Mike Pence op te knopen, Nancy Pelosi te vermoorden en het democratisch proces de nek om te draaien. Gezellig, met zijn allen.

Het is natuurlijk niet verrassend dat die Canadese truckers dol zijn op samenzweringsnonsens van het QAnon soort. Evenmin is het opmerkelijk dat de neonazi’s, blanke supremacisten en andere anti-democraten in de VS, inclusief Trump en de meest verwerpelijke van de Republikeinse senatoren, hun broeders (enkel blanke mannen natuurlijk) in Canada steunen in raad en geld. Ook in Nederland en in België waar die truckers op pad zijn, zullen de verbanden met allerlei onfrisse organisaties aan het licht komen.

Kon je bij de boerenprotesten nog enig begrip opbrengen (ik niet overigens, maar ik ben ruimdenkend en sta open voor sentimenten, zelfs onzinnige) voor een beroepsgroep die in een romantische visie van het dagelijks leven onmisbaar is, voor truckers geldt dat natuurlijk niet. Geen idee waarom juist zij in Nederland en België het voortouw nemen, afgezien van het nogal stupide volgen van het voorbeeld van hun Canadese collega’s. Het helpt dat je met trucks kunt blokkeren, doe dat maar eens als de algemene fietsersbond die scooters aan banden wil leggen.

Wat we zien is dus, denk ik, eerder een gezellig samenzijn in activisme – niet ongelijk aan wat mijn generatie in de jaren zestig amuseerde – dan een brede maatschappelijke beweging. De boodschap die deze truckers en het volk wat om hen heen hing was beperkt: we willen onze vrijheid. Meer hebben ze niet, meer zullen ze nooit hebben want ze hebben geen ideeën, ze kunnen alleen maar bij elkaar aansluiten in de leegheid van hun hoofden waarin ‘vrijheid’ rondfladdert in een vacuüm.

Ik heb eindeloos geduld met mensen die van zich laten horen, maar mijn geduld met boeren, truckers en andere lui die zich fysiek opdringen met behulp van hun zwaar metaal, is beperkt. Van mij mag het uitrazen, misschien ergens op een leeg platteland, maar zodra ze het dagelijks leven gaan terroriseren, zoals in Ottawa en zoals zaterdag in Den Haag en vandaag in Brussel en Parijs dreigt, dan moeten we gewoon hard ingrijpen.

We moeten ons niet gek laten maken. Deze kleine clubjes van eenzame zielen die elkaar vinden op obscure websites met idiote doorvertelverhalen zijn niet de reflectie van een grote maatschappelijke groep, of een groot maatschappelijk ongenoegen. Zeker waar ze neigen naar het autoritaire, of zich in de tang laten nemen door anti-democraten en racisten, moeten we ze zoveel mogelijk negeren en aan de wet houden. Vijfhonderd trucks zijn geen volksopstand.

De epidemie van onbeschaafdheid, onder de noemer ‘grensoverschrijdend gedrag’, gaat langer duren dan de corona pandemie. Er is ook geen vaccin tegen, en een mondkapje helpt niet. Gebrek aan elementaire beschaving is een maatschappijbrede ziekte, daar gaat mevrouw Hamers niets aan veranderen, vrees ik.

Persoonlijk ben ik vooral teleurgesteld in de affaire van PvdA Kamerlid Gijs van Dijk – ik schreef eerst dat ik in hem teleurgesteld ben, maar dat is het niet. I couldn’t care less. Het is een teleurstelling voor ons PvdA kiezers. Dit verdient de partij niet, we hebben het al moeilijk genoeg. Dat het de Mol syndicaat en de Ajax arrogantie klop krijgen zit me minder dwars. Die voetbalwereld is toch al niet in orde. Vol met racisme en homofobie.

Ik ben niet de enige maar laat ik het nog eens vaststellen: wat bezielt deze mannen? Hebben ze geen moreel kompas? Schamen ze zich pas, zoals die drol van een Overmars, als het uitkomt? Denken ze nooit na? Nou ja, van Ali B kan ik me dat voorstellen, denken is misschien te hoog gegrepen, hoewel die Molletjes in vele varianten ook weinig te bieden hebben. Seksverslaving is het excuus nu, een ziekte, implicerend dat je er niets aan kunt doen. BS.

Ook opmerkelijk vind ik dat in al deze gevallen (en de honderden eerder, en de honderden volgend jaar) er sprake is van herhaling. Het is niet alsof er iets gebeurt dat niemand had voorzien, of zelfs waar niemand wat vanaf wist. Edwin van der Sar mag roepen dat hij pas eind vorige week, toen de NRC dichtbij kwam, er iets van hoorde maar hoe doof en blind moet je zijn om een foute cultuur om je heen niet op te merken? Ik geloof hem niet. Van Dijk en die de Mol aangetrouwde waren veelplegers, al eerder gewaarschuwd (net als die wethouder van de SP bij ons in Amsterdam), maar nooit pakte de leiding door. Zoals aartsbisschop Simonis zei over het misbruik in zijn club klinkt het hier collectief: ‘wir haben es nicht gewusst’.

Mijn favoriete morele zondaar, Billy Clinton, die zijn presidentschap vergooide voor orale seks in de pantry, stond wijd en zijd bekend als flierefluiter. Zijn ega, Hillary, deed net alsof ze geschokt was, maar ook zij wist donders goed dat hier sprake was van een patroon. Hoe slecht zitten organisaties in elkaar waar signalen niet worden afgegeven, niet worden opgepikt of, zoals in het geval Billy, worden genegeerd? Of waar de kiezers, zoals in het geval Billy en de psycho in Florida, zichzelf laten bedriegen?

Ook zonder mediatraining roept de omgeving van de zondaars nu dat we vooral moeten denken aan de slachtoffers. Ik denk dat ze iedere ochtend naar dat briefje onder de spiegel kijken: ‘eerst de slachtoffers noemen’. Pas dan mag je het ‘persoonlijk drama’ van die lul van een Overmars aanstippen.

Je kunt ook te ver de andere kant opgaan, als media. Ploumen van de PvdA werd gevraagd of dit gevolgen zou hebben voor de gemeenteraadsverkiezingen in maart. Slachtoffers eerst, zei Ploumen. Maar ik vond het ook een stijlloze vraag. Ze had tegen die media uit moeten varen: hoe durf je me die vraag te stellen op dit moment? Denk je nou echt dat ik daar nu mee bezig ben? Je moest je schamen.

Even bij de PvdA blijvend. Die Van Dijk zou een talent zijn, voor de toekomst, een laatste link met de vakbond. Ik weet niet of dit zo was, maar de fractie is al dun. Oud-kamervoorzitter Karib had er nooit op gerekend dat ze gewoon kamerlid zou zijn en je hoort dan ook niets van haar. Met negen man/vrouw en een fractievoorzitter, Ploumen, die niet direct leiderschap uitstraalt, is het toch al hard te halen. Nu nog een nieuwkomer erbij maakt het er niet beter op.

En ja, ik mag hopen dat het geen invloed heeft op de gemeenteraadsverkiezingen. In elk geval hier in Amsterdam. We hebben een wethouder Marjolein Moorman die in elke vezel de klassieke sociaal democratische waarden vertegenwoordigt en daar de afgelopen vier jaar ook serieus werk van heeft gemaakt. Ze verdient daarvoor beloond te worden. Overigens is hier niet het probleem dat Van Dijk kiezers wegjaagt, helaas trekt een sympathiek clubje als Volt juist kiezers weg die Moorman en mijn PvdA verdienen.

Geef iemand die zichzelf wil ophangen genoeg touw als je van hem afwilt. Voor iedereen die beschaafde politiek, een beschaafde samenleving een warm hart toedraagt is de vernederende knieval die de Republikeinen in hun antidemocratische modus maken voor de psycho uit Mar a Largo goed nieuws.

Tijdens hun jamboree in Salt Lake City, de halfjaarlijkse bijeenkomst van de Republican National Committee, werden de twee Republikeinse leden van het 6 januari committee van het Huis daarvoor veroordeeld. De partij gaat tegenstanders steunen (Kinzinger houdt het al voor gezien, Liz Cheney weet van geen wijken). Ook besloot de partij dat de aanval op het Capitool, de staatsgreep van de Trumpies, behoort tot de ‘legitieme politieke interactie’.

Zelfverklaard maar vaak zwijgend geweten van de Republikeinen, Mitt Romney, vond het maar niets. Senaatsleider McConnell was niet te horen, de fluim die Speaker wil worden, afgevaardigde Kevin McCarthy, knielde diep voor deze vaststelling. Never mind dat hij op 7 januari de staatsgreep veroordeeld had, zoals ook een aantal Republikeinen deed van wie je nu niets meer hoort. Niets houdt hem tegen om Speaker te worden, zeker niet totaal gebrek aan normen. Hij heeft de grote vervuiler van de Amerikaanse politiek ingehuurd om hem te helpen: Newt Gingrich.

Wat je er ook van denkt – en het is mijn bescheiden mening dat de VS onafwendbaar naar de kloten gaat – het gaat een interessant spektakel opleveren in dit verkiezingsjaar. Het standaardverhaal is dat de Republikeinen niet kunnen verliezen in november, en de meerderheden in Senaat en Huis zullen terugwinnen, zodat ze hun heilzame obstructiewerk met volle kracht kunnen voortzetten. Ik ben er bang voor.

Maar het is geen gelopen race. De Republikeinen konden heel goed zichzelf in de weg zitten. Om te beginnen lijkt het rapport dat over de staatsgreep van 6 januari gaat uitkomen toch behoorlijk wat materiaal te gaan bevatten dat de Trumpies en de hielenlikkers van de psycho (vrijwel alle afgevaardigden en senatoren) niet in een goed daglicht plaatst. Het is zeker zo dat een flink deel van de Republikeinse kiezers, de Trump-gelovigen, dat niets zal interesseren. Die staan nergens voor open. Maar de kiezers die na 6 januari spijt hadden van hun stem konden wel eens met hun voeten stemmen, of in elk geval deze Republikeinen niet belonen.

Verder lijkt het erop dat Trump de voorverkiezingen voor een flink aantal zetels naar zijn hand zet, of althans zijn stoottroepen op pad heeft gestuurd om hem welgevallige idioten te kandideren. Ik zie dat met genoegen gebeuren. Hoe idioter, hoe beter.

Ik lees dat ze minder geld inzamelen dan beter gekwalificeerde mensen maar ik kan alleen maar hopen dat ze toch winnen. Het is de beste kans om de Republikeinen flink wat zetels te ontnemen.

Verder lijkt de populariteit van de psycho wat af te nemen, for what it’s worth. Misschien hebben mensen genoeg van zijn narcistische obsessies, misschien zien ze hoe fout het is gelopen. Ik voor mij hoop dat Trump zijn volle gewicht inzet in de verkiezingen van deze november. Geen element kan meer in het voordeel werken voor de Democraten dan de dreiging van meer idioten in het Huis en de zwarte, zware schaduw van Trump over de verkiezingen van 2024.

Misschien is het al te laat, misschien is er geen redden meer aan voor de Democraten. Vorige week gebeurde ook waar iedereen bang voor was: een senator, die van New Mexico, kreeg een hersenbloeding en is even uitgeschakeld. Dat maakt de 50-50 situatie in de senaat, met Kamala Harris als beslisser, precair. Er dan moet nog een rechter voor het Supreme Court worden afgewerkt. Ik sluit niet uit dat McConnell een manier vindt om dat proces te torpederen, al denk ik dat hij op dit moment waarschijnlijk liever zijn successen koestert en Biden iemand laat benoemen die zonder al te veel verzet wordt geaccepteerd. Zelfs Rupsje Nooit Genoeg kan zich wel eens realiseren dat buikpijn zijn voorland is.

Er kan ook nog van alles gebeuren, natuurlijk. Hoewel ik het uiterst onwaarschijnlijk vind, kan Poetin alsnog militair optreden in Oekraïne. In de chaos die daarop zal volgen, zou Xi problemen kunnen maken in Taiwan. Biden heeft enig respect teruggewonnen dat hij in Afghanistan had verloren, met dit soort nationale veiligheidszaken weet je het nooit. Het land verenigde zich ook achter kleine Bush in 2002, na 9/11 en net voordat de domste oorlogen in de Amerikaanse geschiedenis (en er is nogal wat concurrentie) tot volle wasdom kwamen.

En het Supreme Court kan abortus verbieden of staten toestaan dat te doen. Altijd goed om Democratische kiezers op de been te krijgen.

De verkiezingen in november zijn dus niet bij voorbaat verloren, al heb ik er een hard hoofd in. En zelfs als de Democraten winnen, is het onwaarschijnlijk dat daarmee de rot in de Amerikaanse samenleving zal verdwijnen. Ik lijk de oude Cato wel maar ik blijf het zeggen: Amerika is over.

Deze website is jarenlang gehost door Vevida, daarvoor door Vuurwerk, een clubje van enthousiasten. Vevida is nu overgenomen door Yourhosting.

Misschien is het voor u niet relevant maar weet dat dit een organisatie is die zonder instemming de prijzen verdubbeld. Als je daarover wat zegt, krijg je te horen dat je toch een mail hebt gehad die dat aankondigde. Niet reageren? Dan heb je daar mee ingestemd.

Ik vind dat geen manier van zaken doen en ga op zoek naar een andere provider.

Oh ja, en als u een negatieve bespreking achterlaat dan blijft die een week ‘in quarantaine’. Het laat zich raden wat daarna gebeurt.

Ook een manier om je gemiddelde hoog te houden. U bent gewaarschuwd: Yourhosting is niet fris.

Later dit voorjaar, in juni waarschijnlijk, gaat het Amerikaanse Supreme Court beslissen of een wet in Mississippi die het recht op abortus beperkt tot vijftien weken in de zwangerschap al of niet in strijd is met de grondwet. Al doende kijken ze of Roe v. Wade, de uitspraak uit 1973 die abortus legaal maakte – met beslissingsrecht van de vrouw – totdat de foetus kon leven buiten de baarmoeder. Dat kwam neer op 22 tot 24 weken.

Op de achtergrond spelen andere manieren waarop Republikeinse staten hebben geprobeerd om abortus zo moeilijk mogelijk te maken. Ze hebben allerlei eisen, inclusief wachttijden zoals die in het Nederlandse parlement werden besproken deze week, en de eis dat een kliniek ziekenhuisfaciliteiten moet hebben, gebruikt om de vrouw die een abortus wil dwars te zitten. In Texas hebben ze een wet aangenomen die het recht op abortus beperkt tot zes weken, en omdat Texas Texas is, hebben ze dat gekoppeld aan een vigilante regeling: als je uit de school klapt over een overtreding van die zes weken regel, kun je als burger klagen en er geld mee verdienen. Veel staten hebben wetgeving klaarstaan die hierop lijkt, om meteen in te voeren als Roe v. Wade zou vallen.

Even terzijde maar ook relevant in Amerika. Ik zag een CU-parlementariër praten over dat ongeboren leven binnen de twaalf weken die in Nederland probleemloos (nou ja, met vijf dagen marteling) mogelijk zijn. Een mensenleven, zei de man. Ik vond dat redelijk problematisch maar geen opponent ging er zijn vinger aan branden. Een foetus van twaalf weken, van vijftien weken is geen mens. Het heeft geen recht op de bescherming die de geloofslui willen als de mens die al vijftien of twintig of meer jaar in het leven staat, beslist dat een kind niet in haar leven past, voor welke reden dan ook. De CU redenering neigt naar de katholieke oude-mannen-in-jurken-terreur: voor die wrede baasjes in Rome begint het leven bij de conceptie en zelfs anticonceptie middelen zijn niet toegestaan (als je zo opschrijft realiseer je je weer hoe idioot de katholieke kerk is – hoe wreed). Klik hier voor mijn artikel over hoe de bisschoppen de antiabortus beweging steunden.

Terug naar de VS. Het is te begrijpen dat de pro choice beweging en redelijk denkende mensen bang zijn dat Roe v. Wade eraan gaat als de Mississippi regeling wordt aanvaard, een gerede kans met dit Hof. Het is een beetje als wat wapenliefhebbers roepen als je ook maar een begin van beheersing wilt invoeren: we geven geen centimeter toe, want doen we dat, dan gaat alles schuiven. Ik zou willen betogen dat dit overdreven is, want die 22 tot 24 weken termijn is rijkelijk lang, en er is geen reden om die niet wat in te korten

Het is goed mogelijk dat het hele bouwwerk van Roe gaat schuiven. Daar zijn gecompliceerde redenen voor (het recht op privacy van de vrouw moet je inlezen in de grondwet – het is alleszins redelijk – maar de politici in het Hof die original intent als regel hanteren, weigeren in te lezen, behalve als het hen van pas komt; dat in de tijd van Jefferson en Madison gevaarlijke abortussen heel gewoon waren ondermijnt hun riedel verder). Er zijn ook minder gecompliceerde redenen,namelijk dat de volgende stap de Texas regeling is die aanvaardbaar zou zijn en in no time is abortus geheel verboden. En de ultieme reden: abortus moet niet mogelijk zijn.

Vergeet niet, dit gebeurt in een land waar de seksuele voorlichting van kinderen lijdt onder een absurde ouderlijke angst dat er überhaupt over seks wordt gepraat. Voorbehoedsmiddelen zijn op zich gemakkelijk verkrijgbaar maar dan moet je wel weten dat je ze nodig hebt en hoe ze te gebruiken. In een land waar nog te veel mensen denken dat tieners pas over seks gaan denken als zij erover gaan praten, en dus er het zwijgen toe doen, is dat schadelijk. De VS heeft meer ongewenste zwangerschappen dan andere westerse land.

Een totaal verbod zou in strijd zijn met wat de meeste Amerikanen wensen – die willen een veilige abortusmogelijkheid tot een redelijke termijn van de zwangerschap. Abortus zo veilig mogelijk en zo weinig mogelijk, zoals Hillary dat uitdrukte. Dat is ook de reden dat een amendement op de grondwet dat abortus verbood nooit ook maar een begin van steun heeft gekregen. Nu proberen de anti-abortuszeloten het via deze weg.

Begrijpelijk dus dat er onrust is. Maar er is ook te weinig fleksibiliteit. Die vijftien weken van Mississippi zouden best een redelijk alternatief kunnen zijn als je Texas-regelingen wilt voorkomen. Het probleem is dat je een vijftien weken op federaal niveau zou moeten regelen. In de onderhandeling daarover zouden ook minimum aantallen van klinieken en gemakkelijke toegang tot voorbehoedsmiddelen aan bod moeten (dat was de deal in West Europa: gemakkelijk abortus maar ook gemakkelijk voorbehoedsmiddelen – de bisschoppen had het nakijken).

Een dergelijk compromis zou mensen die bereid zijn tot compromissen best kunnen bereiken. Maar als je geen enkele concessie wilt doen, alleen maar absolute standpunten inneemt, is dat onmogelijk en wint de groep die het meest rigoreus zijn standpunt doordrukt en dat is nu de antiabortus beweging. Mijn zwager, een born again christian, is tegen elke vorm van abortus. Een van mijn beste vriendinnen wil geen enkele beperking op de termijn.

Dit zijn onwrikbare standpunten waarin uiteindelijk de vrouwen die abortus nodig hebben niet geholpen worden. Het helpt ook niet de kinderen die ongewenst worden geboren en door geloofszeloten op de wereld gedwongen worden.

En dat is precies het punt waarop Amerika is aangeland: vanuit hun loopgraven bestoken links en rechts (zeg ik maar even voor het gemak) elkaar met absolute standpunten, aangejaagd door politici die in een tweepartijensysteem baat hebben bij dit scherpslijperij.

Het is daarom goed, denk ik, om abortus en de dreigende afkalving van Roe v. Wade te zien in het brede perspectief van de uiteenvallende Amerikaanse samenleving. Simpelweg zeggen dat Roe gehandhaafd moet blijven is net zo kortzichtig als Roe helemaal afschaffen.

Een wijs Supreme Court zou die middenweg weten te vinden. Ik sluit dat niet helemaal uit want de rechters zetten niet graag precedent opzij. Ze kunnen niet zomaar hun redenering van bijna vijftig jaar geleden opzij zetten. Een werkbaar compromis, vijftien weken bijvoorbeeld maar handhaving van het recht op privacy, zou ideaal zijn.

Maar dit Supreme Court is niet wijs, zo valt te vrezen. Het zit vol met conservatieve zeloten die het recht buigen naar wat in hun ideologie past. Reden genoeg om pessimistisch te zijn.

Volgens mij heeft Poetin aardig gepokerd. Ik weet niet of hij ooit Oekraïne wilde binnenvallen en bezetten. Wat moet je ermee? Bezette landen zijn een pain in the neck, zoals de Amerikanen en trouwens ook de Russen met Afghanistan ervaring weten.

Hij heeft Europa en Amerika in een kramp gedraaid alsof het de Cuba crisis was. Die was het niet maar het was wel dagelijks nieuws en er waren zelfs mensen die angst uitstraalden. Ogenschijnlijk lopen de VS en Europa in de pas, maar Poetin heeft laten zien dat er wel wat licht tussen beide zit. Nog afgezien van de Fox News riedel dat het westen geen belangen heeft in Oekraïne. Zo is dat. Trump als Poetin schoothondje is alive and well.

Aan de Poetin kant: Rusland doet er toe. Je moet ermee aan tafel gaan zitten, het is een wereldmacht, het is een land dat ons blijkbaar gemakkelijk bang kan maken. Goed voor Poetins ego. De achtergrond verhalen over de belofte dat de NAVO niet zou uitbreiden kwamen weer van stal. We begrijpen de Russen best. Beter zelfs.

Hij heeft de NAVO gedwongen net te doen alsof toetreding van Oekraïne en Georgia een mogelijkheid was. Dat was het niet. Poetin heeft de NAVO laten verklaren dat toetreding een optie is, vrije landen en zo, maar in werkelijkheid is het dat minder dan ooit. Winst voor Poetin.

En nu wordt het operationeel worden van die domme gasleiding gekoppeld aan het iets niet doen, namelijk Oekraïne binnenvallen. Dat gas was lang niet zo zeker als het leek. De VS was tegen, Ted Cruz maakt er regelmatig een nummertje van. Als er ooit een mogelijkheid was dat die leiding en onze afhankelijkheid niet door zouden gaan, dan is dat nu voorbij. Poetin hoeft niets te doen, namelijk de vermeende invasie niet laten doorgaan.

Een nadeel voor Poetin is dat de NAVO, een bureaucratie die zichzelf het eeuwige leven heeft gegeven, voorlopig weer even door kan zonder identiteitscrisis. Of de aanwezigheid, of mogelijke aanwezigheid van Amerikaanse troepen in Polen of de Baltische staten een nadeel is, staat te bezien. Dat is het alleen maar als je denkt dat de NAVO ooit Rusland zou binnenvallen. En Poetin weet best dat dat niet gaat gebeuren. Wijn zijn banger dan hij is, denk ik.

Ik heb nooit het gevoel gehad dat de dreiging van een invasie serieus was, alle historische verhalen over Poetins diepe wens om het weer bij Rusland te voegen ten spijt. De dreiging was het politieke feit, niet de invasie.

En tot nu toe zie ik vooral winst voor Poetin. Giften in geschenkverpakking als hij iets niet doet dat hij toch al niet van plan was. Dat noem ik goed pokeren.

Er draait blijkbaar een geruchtenmolen die stelt dat vicepresident Kamala Harris een van de mogelijke keuzes van president Biden zou zijn voor de vervanging van justice Breyer in het Supreme Court. Op radio 1 werd er net over gepraat als een serieuze optie.

Het lijkt me totale onzin.

Om te beginnen – nog afgezien van Harris’ kwalificaties: ze is al jaren een politica – zou het de desastreuze aftocht zijn van de eerste vrouw als vicepresident. Na een jaar en na een slechte pers? Ik zie de analyses al voor me van de al of niet geschiktheid van vrouwen en/of vrouwen van kleur voor het hoogste ambt. Ik zie al hoorzittingen voor de senaatscommissie waarin Harris meer zal worden doorgezaagd over Bidens eerste jaar dan over haar mogelijke kwaliteiten.

Geen schijn van kans.

Bovendien moet er dan een nieuwe vicepresident gevonden worden, volgens de regels van het 25ste amendement. Biden kan iemand voorstellen, die moet dan door meerderheden in Huis en Senaat worden goedgekeurd. Een paar punten die duidelijk maken dat dit niet gaat gebeuren.

Om te beginnen is Harris de beslissende stem in de senaat. Met een vacature voor vicepresident kunnen de Republikeinen gemakkelijk de keuze van Biden blokkeren en hem voor schut zetten.

Overigens zijn er grondwetsjuristen die claimen dat de beslissende stem van de vicepresident sowieso niet geldt voor juridische benoemingen, maar zij lijken in de minderheid en Pence zette in 2018 een precedent door een tie te breken voor een federale rechter van Trumps arsenaal.

Verder is de keuze van Biden voor een vicepresident als vervanging van Harris zeer beperkt. Hij kan niet een vrouw door een man vervangen (bijvoorbeeld door Pete Buttigieg), en hij kan niet een vrouw van kleur door een blanke vrouw vervangen. Dan zou de wereld te klein zijn. Dat maakt de poel waaruit hij kan kiezen bijzonder klein.

Kortom, gaat niet gebeuren. Alle geneuzel, zoals ik net hoorde, alsof het de keuze van Harris zou zijn, is niet meer dan dat.

Ondertussen is dit gebabbel, onder meer geleid door de New York Post en Fox News, beide van Murdoch, maar ook omdat de perschef van Biden het niet uitsloot, uiterst schadelijk voor Harris (en dus ook voor Biden). Het leidt tot allerlei gesprekken/columns over hoe fijn het zou zijn voor de Democraten om van Harris af te komen – na een jaar van vrijwel enkel negatieve berichtgeving over haar rol in de regering. Dit voegt daar alleen maar aan toe.

Bidens perschef zei dat Biden voor een tweede termijn gaat met Harris op het ticket. Maar het is naar mijn mening veel waarschijnlijker dat Biden helemaal niet herverkiesbaar zal zijn en Harris het dus op eigen kracht zal moeten doen.

Hoe dan ook, reken er maar op dat Harris gewoon haar termijn uitdient. En laten we wel wezen, met een superbejaarde in het Witte Huis is dit de kans van haar leven om president te worden. Het was de overweging die Lyndon Johnson in 1960 maakte toen hij bereid was als vicepresident onder JFK aan te treden. En oude Bush toen hij alles inslikte wat hij over Reagan had gezegd om die kans te krijgen (de moordaanlag in april 1981 leverde bijna de jackpot op).

Harris for president, Harris als Democratische genomineerde, gaat alleen gebeuren als Biden zijn presidentschap niet overleeft. Ik acht de kans daarop aanzienlijk groter dan dat Harris in het Supreme Court terecht komt.

Justice Stephen Breyer, een van de drie progressieven in het Supreme Court, heeft gedaan wat hij moest doen: met pensioen gaan. Het was iets wat de veel bejubelde rechter Ginsburg in 2015 niet deed, waardoor ze overleed tijdens het presidentschap van Trump. Ze had beter moeten weten.

Nu krijgt Biden de kans om een rechter voor te dragen en door de senaat benoemd te krijgen. Dat kan nog wel degelijk problemen opleveren maar goede planning en overleg vooraf kan een Manchin-ik-lig-dwars scenario voorkomen.

Rechters vallen sinds 2013nniet meer onder filibuster, 60 zetels regel, dus de Democraten kunnen, als ze de gelederen gesloten houden, benoemen wie ze willen. Zoals McConnell in 2016 en 2020 liet zien, doen Republikeinen nu ook waar ze zin in hebben, zelfs het niet horen van een voordracht zoals die onder Obama in 2016.

Er zullen lijsten met mogelijkheden volgen, maar Biden is zo dom geweest om zich vast te pinnen op een zwarte vrouw. Dat leek en lijkt me nog steeds onverstandig. Ik weet niet wat het arsenaal aan gekwalificeerde zwarte vrouwen is, maar dat kan nooit groter zijn dan het arsenaal gekwalificeerde potentiële rechters.

Genoemd worden nu Ketanji Brown die een jaar geleden in het federale hof in Washington werd benoemd. Ze ging dus al eens door het proces in de senaat en kreeg steun van drie Republikeinen. De andere veel genoemde naam is Leondra Kruger die in het Supreme Court van Californië zit en carrière maakte in het ministerie van Justitie en de overheid vertegenwoordigde in zaken voor het Supreme Court.

Fingers crossed dat Biden nog een mogelijkheid krijgt, maar dat zal alleen gebeuren als justice Clarence Thomas omvalt. Hij ligt onder vuur omdat zijn vrouw een activist is voor super conservatieve onderwerpen, en Thomas zichzelf niet excuseert als zo’n onderwerp voor het Hof komt.

Na januari 2023 zal de senaat waarschijnlijk een Republikeinse meerderheid hebben. Dan kan McConnel iedereen die Biden voordraagt blokkeren, hij verzint wel een reden, en het blokkeren tot in januari 2025 een Republikein in het Witte Huis zit.

De kans dat Thomas met pensioen gaat is nul. Je kunt enkel hopen dat hogere machten ingrijpen.

Volgens veel media was vorige week niet zo heel goed voor Donald Trump, misschien zelfs erg slecht, misschien zelfs een keerpunt. Ik herinner er vooraf maar even aan dat er inmiddels tientallen (minstens) punten zijn geweest waar we dachten dat het einde van de vulgaire antidemocratische roeptoeter voorbij was. 6 januari was de meest heldere, en kijk hoe dat is afgelopen.

Waarom was het slecht, vorige week? Verscheidene Trump lakeien werden gedaagd voor het 6 februari onderzoekspanel (een echt tribunaal, democratisch ingesteld, daar kunnen onze neo-stupide Forum populisten een puntje aan zuigen). Informatie kwam vrij, opnieuw, dat Fox media persoonlijkheden zich uitspraken tegen wat er gebeurde en zelfs tegen de Big Lie. In hun eigen versie van een Big Lie draaiden ze een paar weken later als een blad aan een boom. En niet te vergeten, de commissie sprak met minister van Justitie Barr, en wist een notitie boven water te krijgen waarin het leger werd opgedragen stemmachines in beslag te nemen.

Een andere vermeend slechte ontwikkeling voor de psycho was dat de openbare aanklager in New York vordering maakt in haar zaak die Trump en zijn organisatie aanklaagt voor wat neerkomt op het in elkaar draaien van frauduleuze informatie. Dat wil zeggen, om leningen los te krijgen van steeds onwilliger banken, die deze con man al eerder failliet hadden zien gaan, liet hij de waarde van zijn bezittingen te hoog taxeren. Zijn gouden kranen, bad taste appartement in de Trump toren kreeg extra vloeroppervlak en zo meer waarde. Vaste prik in Trumpie-land. Had zijn toren ook officieel niet mee verdiepingen dan er echt waren?

De waarde ietwat onderkomen kantoortorens werd te hoog ingeschat, om maar niet te spreken van de waarde van het Trump-merk. Voor belastingdoeleinden schroefde deze fraudeur de waarde natuurlijk flink omlaag. Enfin, iedereen wist wat er gaande was, behalve de Deutsche Bank (doe daar geen zaken mee, ze zijn dom), die hem nog maar eens miljoenen leningen verschafte.

Het was meer een week zoals alle weken in de virtual reality van de Trump wereld.

Als ik er enig optimisme uit kan peuren dan is het dat de Republikeinse kiezers, die toch al nooit meer voor deze man als president zouden stemmen, nu ook geluiden beginnen te maken die op afkeer wijzen. Ik denk dat het er weinig toe doet. Trump wordt geen kandidaat in 2024. De Santis, de gevaccineerde antivaxer uit Florida die sluw genoeg is om te zien uit welke hoek de wind waait, weigert zich bij voorbaat neer te leggen bij een Trump nominatie. Anderen staan te trappelen. Mike Pompeo, misschien wel de slechtste minister van Buitenlandse Zaken ooit, heeft blijkbaar een kilo of veertig van zijn gewicht weggewerkt. De ambitie straalt er vanaf.

Business as usual dus. Dat geldt ook voor de pogingen van de Republikeinen om het stemproces zo lastig mogelijk te maken en de kiesdisctricten zo in te delen dat alleen Republikeinen kunnen winnen.

Daarom blijf ik uiterst pessimistisch over de Amerikaanse democratie. Het is niet Trump die me zorgen baart, die doet gewoon wat hij doet. Het is die Republikeinse Partij die het systeem grondig ondermijnd heeft en daarvan in 2022 en 2024 de vruchten gaat plukken. Hoe meer ze daarin slagen, hoe moeilijker het wordt voor democraten (kleine d) om electorale corruptie te voorkomen.

Timothy Noah van The New Republic geeft een tegengeluid. Klik hier voor zijn artikel. Maar het komt er op neer dat hij Democratische stemmers (of kiezers in het algemeen) oproept om de democratie te redden. Zijn ferme ‘we laten het niet gebeuren’ overtuigt mij in elk geval niet.

Even terug naar Trump. Ik hoop dat hij zo lang mogelijk de Republikeinen in zijn greep houdt. Het zal door Trump gesteunde kandidaten opleveren voor allerlei posities die minder kans hebben te winnen dan als regulier, gewone minderheids Republikeinen met meerderheidsambities kandidaat waren. Ik vermoed dat ook met die kandidaten de Mitch McConnell partij van ‘ik hoor niets, ik ziet niets, ik zeg niets’ in 2022 de meerderheid zal veroveren. Met McCarthy als Speaker en McConnell als meerderheidsleider heeft Biden alleen nog het veto over om stupide wetgeving te blokkeren.

McConnell weigert voor de verkiezingen te zeggen wat zijn programma zal zijn. Obamacare afschaffen? Daar zullen we wel voorzichtig mee zijn, maar wat denkt u van voor afschaffing stemmen en dan erop rekenen dat Biden zijn veto uitspreekt?

Ten slotte over Biden. Dit was geen goede week voor Biden. Dit waren geen goede, nee, heel slechte weken voor Biden die met zijn rollator hopeloos is vastgelopen in het woestijnzand van zijn senaatsdromen. Persoonlijk denk ik dat de Poetin dreiging overdreven is en afgezien van een senioren moment in zijn uren durende persconferentie, doet Biden het wat de Oekraïne betreft niet slecht. Maar het is moeilijk voor te stellen dat het een goede uitkomst gaat opleveren.

Het idee dat Biden geen lame duck is totdat hij een lame duck is (na november 2022) en dat hij daarom stug moet volhouden dat hij in 2024 kandidaat zal zijn is onzinnig. De man is te oud en de Democratische Partij heeft teveel behoefte aan nieuw bloed, een nieuw gezicht, of de reprise van een oude gezicht (denk Pete Buttigieg) om hem daarmee te laten wegkomen. De vorige keer dat een bejaarde loser maar eindeloos bleef doorgaan en iedereen wegjoeg, leverde dat president Trump op. Dat mag niet nog eens gebeuren. Biden kan dus net zo goed meteen zeggen dat hij een eentermijn president zal worden.

Ik lees dat onze schaatsers man/vrouwhaftig pogen zichzelf te isoleren van de omikrongolf die over het land rolt. Ze zouden eens Beijing moeten missen, het festival onder leiding van de zielloze, laffe baasjes van de IOC, die zich met een zoom call laten afschepen.

Ze hoeven zich niet te isoleren voor enig kritisch denken over het land waarin ze straks geen optreden. Dat zijn ze al. Gevaccineerd en drie keer minstens geboosterd tegen het uiten van een mening over de autoritaire bazen in China of de grootscheepse schending van de mensenrechten. Niemand zal zijn of haar mond open doen, behalve om het wilhelmus mee te mompelen als de medailles binnen zijn.

China heeft gewaarschuwd. Wat de beulen zullen doen? Irene Wüst opsluiten omdat ze vraagt waar Peng Shuai is? Sven Kramer de mond snoeren als hij moedig iets zegt over de Oeigoeren? Het zal niet nodig zijn. De Chinese dreiging, geheel in Olympische geest, heeft al gewerkt. Het zal stil blijven aan onze kant. De overkant heeft het voor het zeggen. We buigen en knielen, zo kennen Chinezen dat van ondergeschikte naties.

De regering ligt al met het voorhoofd op de grond. Geen diplomaten aanwezig. Niet omdat dit, zoals de VS het deed, een verklaring van ongenoegen is met de mensenrechten in China, maar, Rutte heeft het vast zelf bedacht, omdat er ook geen toeschouwers zijn. BS. Wat als die moedige sporters straks in het gevang gegooid worden? Hebben die geen diplomaten nodig. Het excuus om er niet te zijn als diplomaten is zo doorzichtig als dat van de sporters om er wel te zijn.

Helaas krijgt het voorbeeld van de WTA, de vrouwen tennis organisatie, om China ter verantwoording te roepen over de verdwijning van collega Peng Shuai, geen navolging. Niet van de Olympiërs die zich vrijwillig de mond laten snoeren, niet van de mannen tennissers. Hun club, of beter de club die het op het Austalian Open voor het zeggen heeft, de TA geloof ik, heeft twee bezoekers die een T shirt aanhadden met de vraag ‘Where is Peng Shuai’ van de tribunes verwijderd. Buigen en knielen, zo kennen we ze weer.

Politieke statements zijn niet toegestaan, roept de club. Maar het niet vragen waar een collega is die anders wellicht op de baan gestaan zou hebben is net zo’n politiek statement als deze twee toeschouwers maakten. De gedachte dat politiek en sport niets met elkaar te maken hebben is politiek.

Buigen en knielen. Daar zijn we goed in. Gouden medaille winnaars.