Ik zal niet te veel proberen wat toe te voegen aan wat de ouwehoerprogramma’s al aanbieden. Ik moet nogmaals erkennen dat ik Poetins plannen verkeerd heb ingeschat. Ik dacht dat hij pokerde, maar hij speelde landjepik. Ik was niet de enige, maar goed.

Er wordt wijd en zijd gespeculeerd over Poetins geestesgesteldheid. Net als bij de psychopaat in Florida is het onverstandig om op basis van beeldinformatie te diagnostiseren. Wat mij opviel wat dat de analyse van George Kennan, de man achter de containment strategie, in zijn lange telegram van 1946 over de diepe bronnen van Sovjet gedrag ook vandaag nog zo toepasselijk is.

Is dit het Waterloo van Poetin, zoals Frans Timmermans voorspelde? Ook dat is enkel koffiedik kijken. Zeker is dat het niet zo gemakkelijk gaat als hij wilde en dat de westerse eenheid groter is dan hij verwachtte.

Of het toelaten van Oekraïne tot de EU verstandig is, waag ik te betwijfelen. Veertig miljoen mensen erbij, een corrupt land? Hebben we al niet genoeg aan Polen en Hongarije? De emoties in Brussel waren groot en oprecht maar dat is niet de basis voor goede besluitvorming.

Niet oprecht was natuurlijk Baudet die zich in een lelijk pakket van Poetin-filie heeft gewerkt. Hij was diep, diep bewogen, zei hij, door wat zich afspeelde maar weigerde om de enige die de oorzaak was van een militaire interventie die hem zo diep bewoog, zijn goede autoritaire vriend, te veroordelen. Zijn poging om zijn verhaal te plaatsen in het laten horen van een ander, legitiem, geluid, de enige die dat durfde (en kon) zal weinig mensen overtuigen.

Vanmiddag hoorde ik een goed gesprek in Bureau Buitenland met Tom Sauer, een Vlaamse hoogleraar. Hij waarschuwde voor al te hard lopen.

Kwam ook terug op een optie die nu ver weg lijkt: de finlandisering van Oekraïne. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was Finland aangevallen en bezet door de Sovjet Unie, bleef Finland na de oorlog een neutraal land dat zich zowel het Warschaupact als de Navo van het lijf wist te houden. Het land was permanent in overleg met de Sovjet Unie over wat en niet kon, dat wel. Finlandisering kreeg een slechte naam in de loop van de Koude Oorlog als een soort impliciete overgave van een land aan de invloedsfeer van de Sovjet Unie die onacceptabel was.

Ik herinner me van het kernrakettendebat in de jaren tachtig dat het niet plaatsen ook soort Finlandisering zou zijn. Voor Oekraïne (en Belarus) zou het niet zo’n slechte optie geweest zijn maar voor deze oorlog was hij ondenkbaar. Nu lijkt hij onuitvoerbaar. Helaas zou voldoende destructie het wel eens de uitkomst kunnen maken (die dan, treurig genoeg) ook zonder oorlog mogelijk was geweest.

Maar dat is Spielerei. Voorlopig zitten we in een nieuwe wereld waarin Rusland de volle storm van zijn oorlog oogst. Benieuwd hoe dat gaat uitwerken.

Overigens is het ook plezierig om te zien dat sportbonden hun idiote stelling dat sport en politiek niets met elkaar te maken hebben, van die onzin zijn teruggekomen. Zelfs die voetballers die geen probleem hadden met een feestje in Moskou in 2018 en vrolijk afreizen naar Qatar, laten nu van zich horen. Enfin, beter laat dan nooit. Misschien die Bach-man van het IOC zich nu ook realiseren dat Poetin wachtte tot na de Spelen in Beijing om aan te vallen. Ook dat is politiek. Het IOC is medeplichtig. Ze hadden gewoon die spelen oneindig door moeten laten gaan.

Okay, ik had het verkeerd. Biden riep terecht ‘wolf’ en waarschuwde terecht dat Poetin Oekraïne zou binnenvallen. Gisteren gebeurde het.

De erkenning van twee landen die geen bestaansrecht hebben zijn in zekere zin een afleiding. Afgezien van Nicaragua, Cuba en Venezuela zal niemand ze erkennen. Zelfs niet Poetins warme vriend Xi. Wat moet je ermee, behalve Oekraïne met zijn neus in de machteloosheid drukken? Nou ja, dat is een doelstelling.

Kan Poetin wegkomen met deze afscheiding, zoals hij wegkwam met de Krim en met de afscheiding in Georgia? Het lijkt me onwaarschijnlijk dat het Oekraïnse leger de oude (kleine) grenzen van Donesk en Luhansk gaat verdedigen om verder oprukken te voorkomen. Daarmee creeert Poetin een feit aan de grond.

Zal hij verder gaan? Ik weet het niet, waag me niet aan een voorspelling. De man is tegelijkertijd rationeel maar ziet er opgepoft en ziekelijk uit. De voorstelling met zijn nationale veiligheidsstaf was amusant, beter dan een uitzending van Ongehoord Nederland waarin een antidemocratisch parlementslid mag uitleggen waarom Poetin volstrekt gerechtvaardigd is.

Dat de burgers van die twee nieuwbakken landjes gelukkig zijn met hun nieuw verworven onafhankelijkheid is onwaarschijnlijk. Maar evenmin zullen ze heel veel daadwerkelijk verzet kunnen plegen.

Ik ben nog niet onder indruk van de sancties tot nu toe, al is het stopzetten van de Nordstream 2 een mooie ontwikkeling. Ik betaal graag de hogere gasprijs. Nu maar zorgen dat die pijplijn niet weer in een later stadium geopend wordt. We zijn niet zo goed in sancties voor gedrag.

Wel Iran economisch wurgen maar niet de moordenaar in Saoedi Arabië boycotten. Fijn olympisch poedelen zonder over genocide en autoritaire regimes te praten.

Maar laat ik niet te ver afdwalen. Biden had gelijk met zijn waarschuwingen en het was mijn fout te denken dat Poetin vooral pokerde.

Er is waarschijnlijk geen land in de wereld dat publieke fondsen beschikbaar stelt voor de grootste krant van het land om een vrolijk rechtse omroep op te richten en een vast onderdeel te maken van een belachelijk publiek omroep systeem.

Nu komt er Ongehoord Nederland bij, waar extreem rechts en de antidemocraten van Forum een platform krijgen om hun praatjes te verkopen.

Ik heb mezelf gedwongen om die eerste uitzending van de Karskensomroep te bekijken. Los van de krukkigheid van de productie waren de opinies exclusief die van Baudet en zijn corporale maatjes. Wel interessant dat ze in hun anti-Amerikanisme en Ruslandliefde Poetin omarmen. Uiterst rechts is dol op een dictator als Poetin. Ze hadden wel een leuke Rusland ‘deskundige’ gevonden. Een soort Koot & Bie type met een bontje. Vriendin van Poetin natuurlijk.

En wij, het publiek, betalen die onzin. Ik kan het die rechtse houwdegens niet kwalijk nemen dat ze het systeem gebruiken. De Telegraaf gaf met WNL het voorbeeld. Waarom zouden ze niet? Echt ongehoord is dat wij zo’n belachelijk omroepsysteem hebben.

Hoe lang kun je aankondigen dat er vreselijke dingen staan te gebeuren als er uiteindelijk niets gebeurt? Hoe lang kan president Biden zeggen dat een Russische invasie binnen een paar dagen plaats gaat vinden, voordat we bij de zoveelste aankondiging daarvan onze schouders ophalen? To cry wolf, om een goede Amerikaanse uitdrukking te gebruiken: als je tien keer roept dat er een wolf aan komt en hij komt niet, dan negeren de mensen de elfde keer het geroep. Ook als hij wel komt.

Als u bang bent dat de Russen een volledige invasie van Oekraïne op de agenda hebben, dan was u, als u oud genoeg bent, waarschijnlijk ook bang in 1980 dat een krakend Sovjet rijk West Europa zou aanvallen. Dat was wat de Bolkensteins en Lunsen ons toentertijd probeerden wijs te maken. Angst kan nuttig zijn maar kan ook wennen of, zoals in mijn geval, leiden tot schouderophalen.

Dit is ook niet de Cuba crisis waar inderdaad een confrontatie op til leek.

Heeft Biden een alternatief? Kan hij de dreigingsuitingen terugschroeven zonder dat de urgentie van Navo samenhang en Poetin-bashing verdwijnt?

Geen misverstand: ik ben geen Poetin fan zoals Wilders, Baudet en ander ‘vrijheid bevechtend’ straatvolk met trucks of tractors. Ik zie een oudere man, met een dikker hoofd dan in het verleden, dan toen hij in 2014 de Olympische Spelen verwelkomde. Met superlange tafels om bezoekers te ontvangen.

Biden heeft het verkeerd. Poetin is banger dan wij allemaal bij elkaar. Bang voor het virus, bang voor Navalny die op creatieve beschuldigingen jaren langer in de Goelag moet blijven. Er zijn verhalen over een eenzame Poetin, omringd door agressieve adviseurs die weinig ruimte laten voor realistische afwegingen.

Ik weet natuurlijk niet of dat waar is, maar ik heb de intelligentie van Poetin hoger zitten. Maar ja, oude mannen. Ik weet niet hoe het met de omgeving van Biden zit, zijn adviseurs hebben de afgelopen weken nou niet direct indruk gemaakt.

Ondertussen heeft Biden geen slechte schaduw oorlog. Hij krijgt, terecht, lof voor het gebruik maken van de gelegenheid om de Navo weer een bureaucratisch nieuw leven te geven en en passant wapens te plaatsen die later weer teruggetrokken kunnen worden (daar is wel een overeenkomst met Cuba, waar de deal ging over raketten die in Turkije op de Sovjet Unie gericht stonden).

Ook Macron en vooral Olaf Scholz, de Duitse kanselier die nog steeds voor de uitdaging staat om niets voortdurend met Merkel te worden vergeleken, hebben een goede crisis. Zo gezien, en ook vanuit Navo perspectief, heeft Poetin zo ongeveer het omgekeerde bereikt van wat hij wilde. Scholz zei terecht dat de Oekraïne van zijn lang zal ze leven geen lid van de Navo zal worden. En hij zei het niet al te omfloerst. Maar Poetin wist dat al lang.

Het enige voordeel van een invasie zou zijn dat die Nordstream er niet komt. Het grote nadeel van de westerse positie is dat als Poetin niet aanvalt, die pijpleiding nu veel zekerder is dan tevoren (never mind het verzet van Ted Cruz). Die heeft Poetin binnen.

Het is ondertussen wel een dure affaire, die 130.000 soldaten met verse bloedzakken aan de grens houden. Net zo min als je het gevoel van dreiging eindeloos kunt oprekken, kun je die troepen eindeloos daar laten staan. Mijn gok blijft dat Poetin ze niet zal gebruiken voor een invasie. Dat geschiet gisteren moet niet afleiden van waar het echt om gaat.

De urgentie om Biden na het debacle in Afghanistan een goed figuur te laten slaan was hoog. Terecht. En met al mijn scepsis over de werkelijke dreiging en mijn respect voor Poetins poker capaciteiten is het geruststellend dat er geen idiote Rusland-afhankelijke in het Witte Huis zit. Het zal niet onmiddellijk hogere populariteitscijfers opleveren maar het helpt.

De uitdaging is, zal zijn, hoe je een gevoel van urgentie over Oekraïne kunt behouden zonder dat het overdreven klinkt. Het zal, vrees ik, meer creativiteit vergen dan het Witte Huis (of de rest van het westen) tot nu ten toon spreidde.

In 1995 schreef Robert Putnam zijn essay Bowling Alone, America’s Declining Social Capital. Vijf jaar later kwam het boek uit. Putnam liet zien hoe clubjes en sociale verbanden waarin mensen elkaar ontmoetten, dingen met elkaar deden, zoals het fameuze bowlen, sinds de jaren zestig waren opgedroogd. Mensen trokken zich terug, individualisme was belangrijker. Kon een samenleving overleven zonder actieve burgers, zonder sociale activiteiten?

Nog even los van de theoretische kanten van het opbouwen en gebruiken van sociaal kapitaal, legde Putnam de vinger op de pols van de moderne Amerikaanse samenleving. Buiten Amerika ging het om andere verbanden die verdwenen en zeker niet om het bowlen dat toch vooral een lokale sport is in de VS. Maar de ontwikkeling was niet veel anders. Het gegroeide internet en de hopeloos verkeerd benaamde ‘social media’ heeft het isolement van de burgers enkel vergroot. Duizenden vrienden, talloze volgers, en geen contact.

Het gemis aan sociale verbanden heeft, denk ik, geleid tot de groei van andersoortige clubjes. Etnische verbanden, tribale groepsvorming, politieke polarisatie, activisme, van onuitspreekbare afkortingen tot Black Lives Matter, van milieubeweging tot anti-abortusactivisme. Mensen lijken graag ergens aan mee te doen, actief te zijn, het gevoel te krijgen ergens bij te horen. Dat veel clubjes bestaan in de afkeer of verzet tegen andere clubjes is wel een fundamenteel verschil met de eerdere tijd die Putman als verdwenen analyseerde. Zijn clubs hadden vooral een positieve uitstraling en hadden voldoende aan zichzelf om te bestaan. Clubs in onze tijd zijn boos.

In een samenleving die sinds de jaren tachtig van Reagan, Tatcher, Wiegel en de onbeschaamde zelfverrijking, via de crisis van 2008 waarin alleen burgers en niet bankiers de rekening kregen, ongelijker en verdeelder is dan ooit, is dit clubisme vooral het afzetten tegen iets geworden. Donald Trump, die intuïve socioloog, een scherpe analist van wat mensen drijft, is zowel het product van deze ontwikkeling als een expressie ervan en een aanstichter van nog veel meer polarisarend onheil.

Zo kom ik bij die truckers. Net als de Gay Parade, Groene Hesjes, Oerol, de boeren die tractoren gebruiken als stormrammen, anti-zwarte piet en pro-zwarte piet activisten, en natuurlijk de anti-vaxxers, zo zijn die zogenaamde vrijheidsstrijders die nu elkaar wereldwijd na¨¨äpen een club-verschijnsel. Je kunt ergens bijhoren, je doet ergens aan mee. Je bent ergens tegen dus je bestaat. Deze truck enthousiasten zijn niet voor ‘de vrijheid’ zoals ze claimen maar gewoon, tegen de wereld, tegen de gevestigde orde, tegen iedereen, tegen alles. Obama, Trudeau, Biden, Rutte: het maakt niet uit, ze vormen attractieve doelwitten. Het maakt letterlijk niet uit. Als er anderen gezeten hadden, waren ze tegen hen geweest al hielp het natuurlijk dat Obama zwart was.

We horen dat de truckers in Canada iets hebben van een langdurige 6 januari opstand. Het lijkt me een slechte vergelijking omdat er daar sprake was van een staatsgreep door de zittende president en zijn kliek, met, zoals we steeds meer zien, serieuze participanten. Maar ik begrijp de vergelijking omdat het net het Trumpisme het gevoel geeft dat je ergens bijhoort, dat je ertoe doet. Die bestormers en demonstranten voelden zich eensgezind in de wens om Mike Pence op te knopen, Nancy Pelosi te vermoorden en het democratisch proces de nek om te draaien. Gezellig, met zijn allen.

Het is natuurlijk niet verrassend dat die Canadese truckers dol zijn op samenzweringsnonsens van het QAnon soort. Evenmin is het opmerkelijk dat de neonazi’s, blanke supremacisten en andere anti-democraten in de VS, inclusief Trump en de meest verwerpelijke van de Republikeinse senatoren, hun broeders (enkel blanke mannen natuurlijk) in Canada steunen in raad en geld. Ook in Nederland en in België waar die truckers op pad zijn, zullen de verbanden met allerlei onfrisse organisaties aan het licht komen.

Kon je bij de boerenprotesten nog enig begrip opbrengen (ik niet overigens, maar ik ben ruimdenkend en sta open voor sentimenten, zelfs onzinnige) voor een beroepsgroep die in een romantische visie van het dagelijks leven onmisbaar is, voor truckers geldt dat natuurlijk niet. Geen idee waarom juist zij in Nederland en België het voortouw nemen, afgezien van het nogal stupide volgen van het voorbeeld van hun Canadese collega’s. Het helpt dat je met trucks kunt blokkeren, doe dat maar eens als de algemene fietsersbond die scooters aan banden wil leggen.

Wat we zien is dus, denk ik, eerder een gezellig samenzijn in activisme – niet ongelijk aan wat mijn generatie in de jaren zestig amuseerde – dan een brede maatschappelijke beweging. De boodschap die deze truckers en het volk wat om hen heen hing was beperkt: we willen onze vrijheid. Meer hebben ze niet, meer zullen ze nooit hebben want ze hebben geen ideeën, ze kunnen alleen maar bij elkaar aansluiten in de leegheid van hun hoofden waarin ‘vrijheid’ rondfladdert in een vacuüm.

Ik heb eindeloos geduld met mensen die van zich laten horen, maar mijn geduld met boeren, truckers en andere lui die zich fysiek opdringen met behulp van hun zwaar metaal, is beperkt. Van mij mag het uitrazen, misschien ergens op een leeg platteland, maar zodra ze het dagelijks leven gaan terroriseren, zoals in Ottawa en zoals zaterdag in Den Haag en vandaag in Brussel en Parijs dreigt, dan moeten we gewoon hard ingrijpen.

We moeten ons niet gek laten maken. Deze kleine clubjes van eenzame zielen die elkaar vinden op obscure websites met idiote doorvertelverhalen zijn niet de reflectie van een grote maatschappelijke groep, of een groot maatschappelijk ongenoegen. Zeker waar ze neigen naar het autoritaire, of zich in de tang laten nemen door anti-democraten en racisten, moeten we ze zoveel mogelijk negeren en aan de wet houden. Vijfhonderd trucks zijn geen volksopstand.

De epidemie van onbeschaafdheid, onder de noemer ‘grensoverschrijdend gedrag’, gaat langer duren dan de corona pandemie. Er is ook geen vaccin tegen, en een mondkapje helpt niet. Gebrek aan elementaire beschaving is een maatschappijbrede ziekte, daar gaat mevrouw Hamers niets aan veranderen, vrees ik.

Persoonlijk ben ik vooral teleurgesteld in de affaire van PvdA Kamerlid Gijs van Dijk – ik schreef eerst dat ik in hem teleurgesteld ben, maar dat is het niet. I couldn’t care less. Het is een teleurstelling voor ons PvdA kiezers. Dit verdient de partij niet, we hebben het al moeilijk genoeg. Dat het de Mol syndicaat en de Ajax arrogantie klop krijgen zit me minder dwars. Die voetbalwereld is toch al niet in orde. Vol met racisme en homofobie.

Ik ben niet de enige maar laat ik het nog eens vaststellen: wat bezielt deze mannen? Hebben ze geen moreel kompas? Schamen ze zich pas, zoals die drol van een Overmars, als het uitkomt? Denken ze nooit na? Nou ja, van Ali B kan ik me dat voorstellen, denken is misschien te hoog gegrepen, hoewel die Molletjes in vele varianten ook weinig te bieden hebben. Seksverslaving is het excuus nu, een ziekte, implicerend dat je er niets aan kunt doen. BS.

Ook opmerkelijk vind ik dat in al deze gevallen (en de honderden eerder, en de honderden volgend jaar) er sprake is van herhaling. Het is niet alsof er iets gebeurt dat niemand had voorzien, of zelfs waar niemand wat vanaf wist. Edwin van der Sar mag roepen dat hij pas eind vorige week, toen de NRC dichtbij kwam, er iets van hoorde maar hoe doof en blind moet je zijn om een foute cultuur om je heen niet op te merken? Ik geloof hem niet. Van Dijk en die de Mol aangetrouwde waren veelplegers, al eerder gewaarschuwd (net als die wethouder van de SP bij ons in Amsterdam), maar nooit pakte de leiding door. Zoals aartsbisschop Simonis zei over het misbruik in zijn club klinkt het hier collectief: ‘wir haben es nicht gewusst’.

Mijn favoriete morele zondaar, Billy Clinton, die zijn presidentschap vergooide voor orale seks in de pantry, stond wijd en zijd bekend als flierefluiter. Zijn ega, Hillary, deed net alsof ze geschokt was, maar ook zij wist donders goed dat hier sprake was van een patroon. Hoe slecht zitten organisaties in elkaar waar signalen niet worden afgegeven, niet worden opgepikt of, zoals in het geval Billy, worden genegeerd? Of waar de kiezers, zoals in het geval Billy en de psycho in Florida, zichzelf laten bedriegen?

Ook zonder mediatraining roept de omgeving van de zondaars nu dat we vooral moeten denken aan de slachtoffers. Ik denk dat ze iedere ochtend naar dat briefje onder de spiegel kijken: ‘eerst de slachtoffers noemen’. Pas dan mag je het ‘persoonlijk drama’ van die lul van een Overmars aanstippen.

Je kunt ook te ver de andere kant opgaan, als media. Ploumen van de PvdA werd gevraagd of dit gevolgen zou hebben voor de gemeenteraadsverkiezingen in maart. Slachtoffers eerst, zei Ploumen. Maar ik vond het ook een stijlloze vraag. Ze had tegen die media uit moeten varen: hoe durf je me die vraag te stellen op dit moment? Denk je nou echt dat ik daar nu mee bezig ben? Je moest je schamen.

Even bij de PvdA blijvend. Die Van Dijk zou een talent zijn, voor de toekomst, een laatste link met de vakbond. Ik weet niet of dit zo was, maar de fractie is al dun. Oud-kamervoorzitter Karib had er nooit op gerekend dat ze gewoon kamerlid zou zijn en je hoort dan ook niets van haar. Met negen man/vrouw en een fractievoorzitter, Ploumen, die niet direct leiderschap uitstraalt, is het toch al hard te halen. Nu nog een nieuwkomer erbij maakt het er niet beter op.

En ja, ik mag hopen dat het geen invloed heeft op de gemeenteraadsverkiezingen. In elk geval hier in Amsterdam. We hebben een wethouder Marjolein Moorman die in elke vezel de klassieke sociaal democratische waarden vertegenwoordigt en daar de afgelopen vier jaar ook serieus werk van heeft gemaakt. Ze verdient daarvoor beloond te worden. Overigens is hier niet het probleem dat Van Dijk kiezers wegjaagt, helaas trekt een sympathiek clubje als Volt juist kiezers weg die Moorman en mijn PvdA verdienen.

Geef iemand die zichzelf wil ophangen genoeg touw als je van hem afwilt. Voor iedereen die beschaafde politiek, een beschaafde samenleving een warm hart toedraagt is de vernederende knieval die de Republikeinen in hun antidemocratische modus maken voor de psycho uit Mar a Largo goed nieuws.

Tijdens hun jamboree in Salt Lake City, de halfjaarlijkse bijeenkomst van de Republican National Committee, werden de twee Republikeinse leden van het 6 januari committee van het Huis daarvoor veroordeeld. De partij gaat tegenstanders steunen (Kinzinger houdt het al voor gezien, Liz Cheney weet van geen wijken). Ook besloot de partij dat de aanval op het Capitool, de staatsgreep van de Trumpies, behoort tot de ‘legitieme politieke interactie’.

Zelfverklaard maar vaak zwijgend geweten van de Republikeinen, Mitt Romney, vond het maar niets. Senaatsleider McConnell was niet te horen, de fluim die Speaker wil worden, afgevaardigde Kevin McCarthy, knielde diep voor deze vaststelling. Never mind dat hij op 7 januari de staatsgreep veroordeeld had, zoals ook een aantal Republikeinen deed van wie je nu niets meer hoort. Niets houdt hem tegen om Speaker te worden, zeker niet totaal gebrek aan normen. Hij heeft de grote vervuiler van de Amerikaanse politiek ingehuurd om hem te helpen: Newt Gingrich.

Wat je er ook van denkt – en het is mijn bescheiden mening dat de VS onafwendbaar naar de kloten gaat – het gaat een interessant spektakel opleveren in dit verkiezingsjaar. Het standaardverhaal is dat de Republikeinen niet kunnen verliezen in november, en de meerderheden in Senaat en Huis zullen terugwinnen, zodat ze hun heilzame obstructiewerk met volle kracht kunnen voortzetten. Ik ben er bang voor.

Maar het is geen gelopen race. De Republikeinen konden heel goed zichzelf in de weg zitten. Om te beginnen lijkt het rapport dat over de staatsgreep van 6 januari gaat uitkomen toch behoorlijk wat materiaal te gaan bevatten dat de Trumpies en de hielenlikkers van de psycho (vrijwel alle afgevaardigden en senatoren) niet in een goed daglicht plaatst. Het is zeker zo dat een flink deel van de Republikeinse kiezers, de Trump-gelovigen, dat niets zal interesseren. Die staan nergens voor open. Maar de kiezers die na 6 januari spijt hadden van hun stem konden wel eens met hun voeten stemmen, of in elk geval deze Republikeinen niet belonen.

Verder lijkt het erop dat Trump de voorverkiezingen voor een flink aantal zetels naar zijn hand zet, of althans zijn stoottroepen op pad heeft gestuurd om hem welgevallige idioten te kandideren. Ik zie dat met genoegen gebeuren. Hoe idioter, hoe beter.

Ik lees dat ze minder geld inzamelen dan beter gekwalificeerde mensen maar ik kan alleen maar hopen dat ze toch winnen. Het is de beste kans om de Republikeinen flink wat zetels te ontnemen.

Verder lijkt de populariteit van de psycho wat af te nemen, for what it’s worth. Misschien hebben mensen genoeg van zijn narcistische obsessies, misschien zien ze hoe fout het is gelopen. Ik voor mij hoop dat Trump zijn volle gewicht inzet in de verkiezingen van deze november. Geen element kan meer in het voordeel werken voor de Democraten dan de dreiging van meer idioten in het Huis en de zwarte, zware schaduw van Trump over de verkiezingen van 2024.

Misschien is het al te laat, misschien is er geen redden meer aan voor de Democraten. Vorige week gebeurde ook waar iedereen bang voor was: een senator, die van New Mexico, kreeg een hersenbloeding en is even uitgeschakeld. Dat maakt de 50-50 situatie in de senaat, met Kamala Harris als beslisser, precair. Er dan moet nog een rechter voor het Supreme Court worden afgewerkt. Ik sluit niet uit dat McConnell een manier vindt om dat proces te torpederen, al denk ik dat hij op dit moment waarschijnlijk liever zijn successen koestert en Biden iemand laat benoemen die zonder al te veel verzet wordt geaccepteerd. Zelfs Rupsje Nooit Genoeg kan zich wel eens realiseren dat buikpijn zijn voorland is.

Er kan ook nog van alles gebeuren, natuurlijk. Hoewel ik het uiterst onwaarschijnlijk vind, kan Poetin alsnog militair optreden in Oekraïne. In de chaos die daarop zal volgen, zou Xi problemen kunnen maken in Taiwan. Biden heeft enig respect teruggewonnen dat hij in Afghanistan had verloren, met dit soort nationale veiligheidszaken weet je het nooit. Het land verenigde zich ook achter kleine Bush in 2002, na 9/11 en net voordat de domste oorlogen in de Amerikaanse geschiedenis (en er is nogal wat concurrentie) tot volle wasdom kwamen.

En het Supreme Court kan abortus verbieden of staten toestaan dat te doen. Altijd goed om Democratische kiezers op de been te krijgen.

De verkiezingen in november zijn dus niet bij voorbaat verloren, al heb ik er een hard hoofd in. En zelfs als de Democraten winnen, is het onwaarschijnlijk dat daarmee de rot in de Amerikaanse samenleving zal verdwijnen. Ik lijk de oude Cato wel maar ik blijf het zeggen: Amerika is over.

Deze website is jarenlang gehost door Vevida, daarvoor door Vuurwerk, een clubje van enthousiasten. Vevida is nu overgenomen door Yourhosting.

Misschien is het voor u niet relevant maar weet dat dit een organisatie is die zonder instemming de prijzen verdubbeld. Als je daarover wat zegt, krijg je te horen dat je toch een mail hebt gehad die dat aankondigde. Niet reageren? Dan heb je daar mee ingestemd.

Ik vind dat geen manier van zaken doen en ga op zoek naar een andere provider.

Oh ja, en als u een negatieve bespreking achterlaat dan blijft die een week ‘in quarantaine’. Het laat zich raden wat daarna gebeurt.

Ook een manier om je gemiddelde hoog te houden. U bent gewaarschuwd: Yourhosting is niet fris.

Later dit voorjaar, in juni waarschijnlijk, gaat het Amerikaanse Supreme Court beslissen of een wet in Mississippi die het recht op abortus beperkt tot vijftien weken in de zwangerschap al of niet in strijd is met de grondwet. Al doende kijken ze of Roe v. Wade, de uitspraak uit 1973 die abortus legaal maakte – met beslissingsrecht van de vrouw – totdat de foetus kon leven buiten de baarmoeder. Dat kwam neer op 22 tot 24 weken.

Op de achtergrond spelen andere manieren waarop Republikeinse staten hebben geprobeerd om abortus zo moeilijk mogelijk te maken. Ze hebben allerlei eisen, inclusief wachttijden zoals die in het Nederlandse parlement werden besproken deze week, en de eis dat een kliniek ziekenhuisfaciliteiten moet hebben, gebruikt om de vrouw die een abortus wil dwars te zitten. In Texas hebben ze een wet aangenomen die het recht op abortus beperkt tot zes weken, en omdat Texas Texas is, hebben ze dat gekoppeld aan een vigilante regeling: als je uit de school klapt over een overtreding van die zes weken regel, kun je als burger klagen en er geld mee verdienen. Veel staten hebben wetgeving klaarstaan die hierop lijkt, om meteen in te voeren als Roe v. Wade zou vallen.

Even terzijde maar ook relevant in Amerika. Ik zag een CU-parlementariër praten over dat ongeboren leven binnen de twaalf weken die in Nederland probleemloos (nou ja, met vijf dagen marteling) mogelijk zijn. Een mensenleven, zei de man. Ik vond dat redelijk problematisch maar geen opponent ging er zijn vinger aan branden. Een foetus van twaalf weken, van vijftien weken is geen mens. Het heeft geen recht op de bescherming die de geloofslui willen als de mens die al vijftien of twintig of meer jaar in het leven staat, beslist dat een kind niet in haar leven past, voor welke reden dan ook. De CU redenering neigt naar de katholieke oude-mannen-in-jurken-terreur: voor die wrede baasjes in Rome begint het leven bij de conceptie en zelfs anticonceptie middelen zijn niet toegestaan (als je zo opschrijft realiseer je je weer hoe idioot de katholieke kerk is – hoe wreed). Klik hier voor mijn artikel over hoe de bisschoppen de antiabortus beweging steunden.

Terug naar de VS. Het is te begrijpen dat de pro choice beweging en redelijk denkende mensen bang zijn dat Roe v. Wade eraan gaat als de Mississippi regeling wordt aanvaard, een gerede kans met dit Hof. Het is een beetje als wat wapenliefhebbers roepen als je ook maar een begin van beheersing wilt invoeren: we geven geen centimeter toe, want doen we dat, dan gaat alles schuiven. Ik zou willen betogen dat dit overdreven is, want die 22 tot 24 weken termijn is rijkelijk lang, en er is geen reden om die niet wat in te korten

Het is goed mogelijk dat het hele bouwwerk van Roe gaat schuiven. Daar zijn gecompliceerde redenen voor (het recht op privacy van de vrouw moet je inlezen in de grondwet – het is alleszins redelijk – maar de politici in het Hof die original intent als regel hanteren, weigeren in te lezen, behalve als het hen van pas komt; dat in de tijd van Jefferson en Madison gevaarlijke abortussen heel gewoon waren ondermijnt hun riedel verder). Er zijn ook minder gecompliceerde redenen,namelijk dat de volgende stap de Texas regeling is die aanvaardbaar zou zijn en in no time is abortus geheel verboden. En de ultieme reden: abortus moet niet mogelijk zijn.

Vergeet niet, dit gebeurt in een land waar de seksuele voorlichting van kinderen lijdt onder een absurde ouderlijke angst dat er überhaupt over seks wordt gepraat. Voorbehoedsmiddelen zijn op zich gemakkelijk verkrijgbaar maar dan moet je wel weten dat je ze nodig hebt en hoe ze te gebruiken. In een land waar nog te veel mensen denken dat tieners pas over seks gaan denken als zij erover gaan praten, en dus er het zwijgen toe doen, is dat schadelijk. De VS heeft meer ongewenste zwangerschappen dan andere westerse land.

Een totaal verbod zou in strijd zijn met wat de meeste Amerikanen wensen – die willen een veilige abortusmogelijkheid tot een redelijke termijn van de zwangerschap. Abortus zo veilig mogelijk en zo weinig mogelijk, zoals Hillary dat uitdrukte. Dat is ook de reden dat een amendement op de grondwet dat abortus verbood nooit ook maar een begin van steun heeft gekregen. Nu proberen de anti-abortuszeloten het via deze weg.

Begrijpelijk dus dat er onrust is. Maar er is ook te weinig fleksibiliteit. Die vijftien weken van Mississippi zouden best een redelijk alternatief kunnen zijn als je Texas-regelingen wilt voorkomen. Het probleem is dat je een vijftien weken op federaal niveau zou moeten regelen. In de onderhandeling daarover zouden ook minimum aantallen van klinieken en gemakkelijke toegang tot voorbehoedsmiddelen aan bod moeten (dat was de deal in West Europa: gemakkelijk abortus maar ook gemakkelijk voorbehoedsmiddelen – de bisschoppen had het nakijken).

Een dergelijk compromis zou mensen die bereid zijn tot compromissen best kunnen bereiken. Maar als je geen enkele concessie wilt doen, alleen maar absolute standpunten inneemt, is dat onmogelijk en wint de groep die het meest rigoreus zijn standpunt doordrukt en dat is nu de antiabortus beweging. Mijn zwager, een born again christian, is tegen elke vorm van abortus. Een van mijn beste vriendinnen wil geen enkele beperking op de termijn.

Dit zijn onwrikbare standpunten waarin uiteindelijk de vrouwen die abortus nodig hebben niet geholpen worden. Het helpt ook niet de kinderen die ongewenst worden geboren en door geloofszeloten op de wereld gedwongen worden.

En dat is precies het punt waarop Amerika is aangeland: vanuit hun loopgraven bestoken links en rechts (zeg ik maar even voor het gemak) elkaar met absolute standpunten, aangejaagd door politici die in een tweepartijensysteem baat hebben bij dit scherpslijperij.

Het is daarom goed, denk ik, om abortus en de dreigende afkalving van Roe v. Wade te zien in het brede perspectief van de uiteenvallende Amerikaanse samenleving. Simpelweg zeggen dat Roe gehandhaafd moet blijven is net zo kortzichtig als Roe helemaal afschaffen.

Een wijs Supreme Court zou die middenweg weten te vinden. Ik sluit dat niet helemaal uit want de rechters zetten niet graag precedent opzij. Ze kunnen niet zomaar hun redenering van bijna vijftig jaar geleden opzij zetten. Een werkbaar compromis, vijftien weken bijvoorbeeld maar handhaving van het recht op privacy, zou ideaal zijn.

Maar dit Supreme Court is niet wijs, zo valt te vrezen. Het zit vol met conservatieve zeloten die het recht buigen naar wat in hun ideologie past. Reden genoeg om pessimistisch te zijn.

Volgens mij heeft Poetin aardig gepokerd. Ik weet niet of hij ooit Oekraïne wilde binnenvallen en bezetten. Wat moet je ermee? Bezette landen zijn een pain in the neck, zoals de Amerikanen en trouwens ook de Russen met Afghanistan ervaring weten.

Hij heeft Europa en Amerika in een kramp gedraaid alsof het de Cuba crisis was. Die was het niet maar het was wel dagelijks nieuws en er waren zelfs mensen die angst uitstraalden. Ogenschijnlijk lopen de VS en Europa in de pas, maar Poetin heeft laten zien dat er wel wat licht tussen beide zit. Nog afgezien van de Fox News riedel dat het westen geen belangen heeft in Oekraïne. Zo is dat. Trump als Poetin schoothondje is alive and well.

Aan de Poetin kant: Rusland doet er toe. Je moet ermee aan tafel gaan zitten, het is een wereldmacht, het is een land dat ons blijkbaar gemakkelijk bang kan maken. Goed voor Poetins ego. De achtergrond verhalen over de belofte dat de NAVO niet zou uitbreiden kwamen weer van stal. We begrijpen de Russen best. Beter zelfs.

Hij heeft de NAVO gedwongen net te doen alsof toetreding van Oekraïne en Georgia een mogelijkheid was. Dat was het niet. Poetin heeft de NAVO laten verklaren dat toetreding een optie is, vrije landen en zo, maar in werkelijkheid is het dat minder dan ooit. Winst voor Poetin.

En nu wordt het operationeel worden van die domme gasleiding gekoppeld aan het iets niet doen, namelijk Oekraïne binnenvallen. Dat gas was lang niet zo zeker als het leek. De VS was tegen, Ted Cruz maakt er regelmatig een nummertje van. Als er ooit een mogelijkheid was dat die leiding en onze afhankelijkheid niet door zouden gaan, dan is dat nu voorbij. Poetin hoeft niets te doen, namelijk de vermeende invasie niet laten doorgaan.

Een nadeel voor Poetin is dat de NAVO, een bureaucratie die zichzelf het eeuwige leven heeft gegeven, voorlopig weer even door kan zonder identiteitscrisis. Of de aanwezigheid, of mogelijke aanwezigheid van Amerikaanse troepen in Polen of de Baltische staten een nadeel is, staat te bezien. Dat is het alleen maar als je denkt dat de NAVO ooit Rusland zou binnenvallen. En Poetin weet best dat dat niet gaat gebeuren. Wijn zijn banger dan hij is, denk ik.

Ik heb nooit het gevoel gehad dat de dreiging van een invasie serieus was, alle historische verhalen over Poetins diepe wens om het weer bij Rusland te voegen ten spijt. De dreiging was het politieke feit, niet de invasie.

En tot nu toe zie ik vooral winst voor Poetin. Giften in geschenkverpakking als hij iets niet doet dat hij toch al niet van plan was. Dat noem ik goed pokeren.