Zo, het is officieel. Trump heeft een veroordeling aan zijn broek voor seksueel lastigvallen en defamation, het onterecht iemand te schande stellen. Een veroordeling voor verkrachting was te veel gevraagd, viel ook niet te verwachten, denk ik.

Maar de jury in New York heeft mevrouw Carroll op de meeste punten geloofwaardig gevonden en ze heeft gelijk gekregen. Die staat. Nog los van de toch wel onthutsende vertoning van de getuigende oud president die zijn vrouw verwarde met Carroll en stupide dingen zei, en nog los van zijn advocaat die zo uit het stenen tijdperk leek weggelopen. 

De psycho moet vijf miljoen dollar overmaken aan Carroll. Dat zal nog wel even duren, Trump heeft er een handje van verplichtingen zo lang mogelijk uit te stellen.

Wat gaat dit betekenen voor de campagne van de staatsgreeppleger om nog eens vier jaar te mogen proberen de democratie om zeep te helpen? U gok is zo goed als de mijne.

Ik vermoed dat hard core Trumpisten het enkel zien als een bevestiging van de vervolging door het establishment waaronder Trump zou lijden. Maar laten we zeggen dat het geen extra kiezers zal gaan opleveren. 

Over de langere termijn denk ik dat het wel degelijk schadelijk zal zijn. Kan de Republikeinse Partij, kunnen die lafaards die hem op 7 januari niet buitenspel durfden te zetten, het accepteren dat een veroordeelde wegens sexual harassment hun kandidaat is? Ik heb geen hope pet op van deze lieden, die liever de macht hebben dan de moraal verdedigen, maar toch. Ik zie er naar uit ze morgen te zien kronkelen om zich los te maken van de uitspraak, zoals niet van de veroordeelde.

En dan is dit pas het eerste proces. Georgia komt eraan. Acht van de fake kiesmannen die Trumps handlangers hadden gearrangeerd hebben al toegezegd met de openbare klager te zullen meewerken, wat impliceert dat ze zullen getuigen over deze poging een verkiezing te stelen. 

En speciale aanklager Jack Smith vordert gestaag met zijn onderzoek naar de gestolen documenten en de staatsgreep zelf.

Bij Trump is het nooit over. Maar laten we zeggen dat ik vandaag de eerste nagel in zijn politieke doodskist hoorde slaan.

Twee clowns met gigantische tiara’s op hun hoofd. Ach, wat moet je er verder van zeggen? Ze doen maar.

Relevanter voor de wereld is die andere kroning, op 20 januari 2025, en de verkiezing die daarvoor nodig is op november 2024. 

Ron DeSantis lijkt, geheel verdiend, op weg naar een exit nog voordat hij de ingang heeft gevonden. Frontrunners zijn dead runners. Wie herinnert zich nog Tim Pawlenty, Scott Walker en Jeb Bush? Nou ja, de laatste, omdat hij zo kundig gefileerd werd door Donald Trump, die, zo dachten we, nooit het Witte Huis zou kunnen bereiken. De anderen kwamen nooit in de buurt van de campagne, hoewel ze door de ‘deskundigen’ al werden gekroond.

En nu buitelen de peilingen over elkaar heen die laten zien hoe moeilijk de oude man in het Witte Huis het zal krijgen om herkozen te worden. Ik heb al verteld waarom ik denk dat zijn herverkiezingscampagne bijzonder onverstandig is, nu blijkt hij in sommige peilingen niet eens de chaoot, twee maal geimpeachte, staatsgreeppleger en vrouwen belager te kunnen verslaan.

Ik verkondig al sinds 6 januari dat Trump nooit meer genoeg stemmen zou kunnen krijgen om te worden herkozen in 2024 (never mind een meerderheid). Miljoenen Amerikanen die op hem hadden gestemd zouden dat immers nooit weer doen.

Ik moet bekennen dat ik wat minder zeker ben. Niet dat ik ooit de domheid van Amerikanen heb onderschat, maar het zou toch wel eens kunnen dat ze, geconfronteerd met de keuze tussen de rollator man en de pussygrabber (en het vooruitzicht van een president Harris) de psycho opnieuw de macht zouden geven. 

Aangezien dat ook zou betekenen dat de Republikeinen, dan Trumpisten zonder uitzondering, ook het Huis en de Senaat zouden hebben veroverd (en het Supreme Court al hebben), zou dat het einde betekenen van het Amerika zoals we dat kennen. De belangrijkste democratie ter wereld zou veroverd zijn door illiberale rechts radicale activisten. Alle democratieën overal zouden bedreigd zijn. Als u denkt dat ook maar iets de Republikeinen ervan zou weerhouden de macht te grijpen, kijk hier hoe Mitch McConnell er tegenaan kijkt. Leugenaars, staatsgreepplegers, idioten die in 2022 verloren: iedereen zal gesteund worden als ze door de voorverkiezingen komen. Het is maar dat u het weet.

Zover is het nog niet, maar dat er überhaupt een kans is, is goed voor nachtmerries. Het is hoog nodig dat de Republikeinen iemand anders naar voren schuiven. 

Laat ik inhoudelijk eindigen. Peter Beinart, altijd een interessante waarnemer, schreef in de NYT een artikel waarin hij betoogt dat Biden een uitdager nodig heeft van de soort van Bernie Sanders. Niet op binnenlands terrein, ook Beinart is daar heel tevreden. Maar hij geeft een scherpe analyse van Bidens fantasieloze buitenlandbeleid, afgezien van Oekraïne. Een verdrag met Iran was mogelijk geweest. Een herstel van Amerika’s rol in het Trans Pacific Trade Pact. Geen buigingen naar de moordenaars in Saoedi Arabië. Oordeel zelf.

Ik zou graag een uitdager zien, al was het maar omdat in democratieën uitdagers deel zijn van de mores. Laat de clowns maar gekroond worden, een president van een democratie moet er wat voor doen en simpelweg iedereen wegjagen door jezelf aan te bieden voor herverkiezingen lijkt me een recept voor een ramp. Er moet wel wat te kiezen zijn. Als veel Amerikanen nu denken dat dit niet het geval is als Biden en Trump tegenover elkaar staan, kun je ze dat moeilijk kwalijk nemen.

Het is wel grappig, eigenlijk. Zes maanden geleden, na de verkiezingen van november, werd de ambitieuze gouverneur van Florida, Ron DeSantis, verheven tot frontrunner van de Republikeinen. Hij won herverkiezing met flinke cijfers, terwijl de leugens verkondigende Trump-kandidaten overal verloren. DeSantis schoot omhoog in de opiniepeilingen. Iedereen kakelde elkaar na dat hij de ultieme uitdager was. Als ik zo vrij mag zijn: ik voorspelde al in november 2022 dat het niets zou worden.

De Republikeinse elite die te laf was geweest om Trump op 7 januari 2021 te dumpen, zag een kandidaat die de Trump-kiezers kon engageren. Niet dat de agenda van DeSantis zoveel anders was als die van de staatsgreeppleger, maar ze zagen ‘een Trump met hersens’. Nog los van de vraag of dit een vooruitgang zou zijn (DeSantis heeft autoritaire trekjes), was hier sprake van een pijnlijk misverstand.

Want waarom zouden de Trump-aanhangers een mini-Trump steunen? Daarom had Trump al zijn kandidatuur gesteld: daarmee was veertig procent van de Republikeinse kiezers al gecommitteerd. Dat liet niet veel over. Als die rekensom al niet eenvoudig genoeg was, dan maakte Trump die eenvoudig. Hij begon met het afbreken van de gouverneur (nog steeds niet officieel kandidaat). Een eerste stap was de bijnaam. Ron DeSanctimonitus werkte niet, Ron DeSanctus was al beter: een katholieke, schijnheilige pretendent. Privé schijnt Trump liever Ron Meatball te gebruiken. Trump ging voluit, DeSantis was voorzichtig.

Inmiddels zijn de peilingen omgeslagen. Bijna de helft van de Republikeinen wil graag verder met de oud president, de steun voor DeSantis is teruggelopen tot onder de dertig procent. De processen tegen Trump en het daarna sluiten van de gelederen door zielloze Republikeinen ondermijnden DeSantis. Zelf hielp hij mee door een heilloze juridische strijd aan te gaan met Disney, de grootse werkgever in Florida, over zijn don’t say gay wet, en hij blunderde vrolijk verder door te oreren dat de oorlog in Oekraïne een ‘grensconflict’ was dat de VS niet aanging. DeSantis had net les buitenlandse politiek gekregen, maar blijkbaar de verkeerde denktank ingehuurd.

Op papier leek DeSantis een mooie kandidaat. Florida doet het goed, is aantrekkelijk, niet alleen voor bejaarden maar ook voor techies en entrepreneurs. DeSantis had tijdens de coronacrisis zijn kont tegen de krib gegooid, scholen geopend en hij noemt dokter Fauci nog steeds het equivalent van een fascist. Zijn top medische adviseur is een anti-vaxxer. Het oogde goed en leverde geen bijzondere oversterfte op.

Bovenal heeft DeSantis zich geprofileerd als een strijder in de cultuuroorlogen over abortus, geloof, seksualiteit en de andere emotie-onderwerpen waarmee Republikeinen de aandacht afleiden van sociaal economische zaken. DeSantis heeft zijn agenda opgelegd aan een gewillig Republikeins Congres in zijn staat. In de scholen in Florida mag niet meer over seks, sekse of seksualiteit gepraat worden, alle boeken die ook maar iets bevatten dat ook maar één ouder tegenstaat, worden uit bibliotheken verwijderd.

Alles wat DeSantis niet bevalt noemt hij ‘woke’. Hij roept over de marxistische ideologie die het onderwijs in zijn greep zou hebben. Hij heeft nu verboden om kinderen zich ongemakkelijk te laten voelen over de Amerikaanse geschiedenis en de rol van hun ras of etniciteit daarin. Lees: zet slavernij en structureel racisme neer als uitzondering, en bejubel de Amerikaanse geschiedenis.

Abortus mag enkel nog in de eerste zes weken, feitelijk een totaal verbod. Wapens mogen in Florida nu onbeperkt, ongecontroleerd en open gedragen worden. Voor de doodstaf is niet langer een unanieme jury nodig. Migranten zonder papieren wordt het leven moeilijk gemaakt. Niet bestaande verkiezingsfraude wordt opgespeeld, regels maken het moeilijker om te gaan stemmen.

Florida is een proeftuin voor wat de Republikeinen met Amerika willen en het zijn dan ook niet deze maatregelen die DeSantis hebben doen tuimelen in de peilingen. Het is zijn persoon. Niemand vindt hem aardig, zelfs zijn staf niet. Hij vertoont autoritaire trekjes. Hij is weinig sociaal, arrogant en gespeend van charisma. Zijn optredens zijn slaapverwekkend, gescript en als hij handen schudt, zie je hoe vervelend hij dat vindt. Showman Trump maakt er korte metten mee.

Omdat DeSantis geen maat weet te houden, scoorde hij een paar opzichtige eigen doelpunten, zoals die onnodige veldslag aan met Disney. Hij nam de dranklicentie af van de Orlando Philharmonic omdat ze een show met drag queens organiseerden – de nieuwste obsessie van Republikeinen, altijd bevreesd voor bedreigingen van de tere kinderziel. Hij verbood cruise ondernemingen vaccinatie te eisen, trok ten strijde tegen Bud Light omdat het een transseksuele influencer op een bierblikje zette. De blunder over Oekraïne liet zien dat DeSantis nog niet klaar is voor het grote werk, zoals Donald Trump fijntjes opmerkte.

Trump heeft werkt gemaakt van zijn strijd tegen DeSantis, vanuit het aloude politieke adagium dat je je tegenstander moet definiëren voordat hij het zelf doet. Bovendien is Trump veel beter in wining and dining van de mensen die hij nodig heeft. Toen DeSantis naar Washington ging om de afgevaardigden van Florida voor zijn karretje te spannen, bleek dat ze al door Trump waren overgehaald. DeSantis oogde als een provinciaal die in Washington een blauwtje liep.

Het politieke kerkhof ligt vol met falende front runners en de teloorgang van DeSantis was geheel voorspelbaar. Het was hopen-tegen-beter-weten-in van de alles-beter-dan-Trump Republikeinen dat de man een podium gaf. De voorsprong die DeSantis een paar maanden geleden had op Donald Trump is weggesmolten, alle media hebben zijn neergang opgemerkt. De afgelopen week buitelden de artikelen over elkaar heen. En dat nog voordat hij zijn kandidatuur heeft aangekondigd!

Het goede nieuws is dat er zo ruimte komt voor serieuze Republikeinen van de oude stempel die het aandurven om Trump aan te pakken. Ja, dat zou een goede veertig procent van de Republikeinse kiezers in de voorverkiezingen schofferen maar het zou appelleren aan de kiezers in het midden die je nodig hebt om een verkiezing in november 2024 te winnen. DeSantis bewijst dat zolang Trump niet buitenspel wordt gezet de wraakzuchtige oud-president elke andere Republikein kapot maken. In zoverre speelde DeSantis een belangrijke rol: hij maakte duidelijk dat de Republikeinen niet zo gemakkelijk van Trump afkomen.

De EO heeft een ‘satirisch verslaggever’. In het programma Dit is de dag mag hij op vrijdag een wat langere vertoning geven, nadat zijn dagelijkse boutades gesneuveld waren, ik vermoed wegens te vaak een typetje of niet leuk.

Zaterdag had de satirisch verslaggever zich naar de opiniepagina van de NRC gewurmd. Een vermeend socioloog beschreef hoe in de speeltuin van Victor Orban de conservatieve intellectuele elite de cultuuroorlog mag uitdiepen.

Op briljante wijze steekt Hendriks de draak met het verwijderen van de universiteit die door George Soros werd gefinancierd, u weet wel die joodse rijkaard die volgens de cultuurstrijders achter alles zit wat progressief is, uit Hongarije wegjoeg. 

‘De regering had niet de materiële en immateriële middelen om daar verfijnd mee om te gaan of er iets tegenover te zetten, en trok vergunningen in.’ Een beproefde ‘en positieve’ methode om via eigen investeringen door de Orban getrouwen ‘eigen kennisproductie’ op te tuigen. Beproefd omdat alle kennisverwerving een politiek motief heeft, vindt deze cultuurstrijder. 

In een leuk pastische schrijft Hendriks over die conservatieve hippies (zo voelen ze zich, kont tegen de krib van de gevestigde orde) en hun intellectuele strapatsen. De ‘satirisch verslaggever’ vermomd als socioloog die werkt voor een van Orbans clubjes. Geniaal.

Fijn dat de satire ook op de opiniepagina van de NRC terecht kan.

Er is een interessant proces gaande, dat ik nog niet helemaal op zijn waarde kan inschatten. Het gaat om het volgende. 

Donald Trump, staatsgreeppleger en vleesgeworden moreel vacuüm, profiteerde volgens peilingen de afgelopen weken van de twee rechtszaken die tegen hem lopen. Zijn aanhang zag opnieuw de martelaar die als enige hun belangen behartigt en Trump was niet te beroerd hen daarop te wijzen: ‘ik ben jullie wreker’. De Republikeinen, lafhartig als altijd, vielen weer keurig in de bekende groef. Zelfs de enige Republikein  die tekenen toont van een geweten, Mitt Romney, vond het politieke vervolging. Mitch McConnell was op zijn achterhoofd gevallen en kon legitiem zwijgen. 

Maar nu het rare. De rechtszaak over de verkrachting die in 1995 zou hebben plaatsgevonden lijkt Trump ineens meer schade toe te brengen dan verwacht. Over de redenen waarom wordt druk gespeculeerd. De getuigenis van mevrouw Carroll over hoe hij haar in de vagina greep en zich opdrong spoort geheel met de ‘grab them by the pussy’ tape die de evangelische en andere zeloten in de partij in 2016 negeerden. Er zijn ook nog twee andere vrouwen die gelijksoortige getuigenissen aflegden. Trumps geschiedenis met dames werkt tegen hem.

En Trump? Trump was Trump. Hij weigerde te getuigen en irriteerde de rechter door op social media los te gaan tegen Carroll en haar vermeende motieven. Bovendien bleek zijn team van juristen, allemaal mannen, grof en suggestief, en voortdurend tot de orde geroepen door de rechter. Ze slaagden er niet in om de pussy tape buiten het proces te houden. De jury gaat hem horen.

En dan zijn we nog niet eens halverwege de rechtszaken. De minister van justitie van Georgia heeft aangekondigd dat ze in juli al of niet met aanklachten zal komen in de bedreigingszaak tegen de stemmenteller in die staat. En speciale aanklager Smith heeft vorige week kwezel Pence gehoord over 6 januari. Hij kan nog met aanklachten komen over de diefstal van documenten door Trump en over de staatsgreep poging op 6 januari.

Dit alles leidt tot een reeks opinieartikelen die speculeren dat Trump over de top is, nu werkelijk gaat vallen, dat hij serieuze schade lijdt. Misschien. Het blijkt nog niet uit de opiniepeilingen. Zijn belangrijkste opponent-to-be Ron DeSantis daalt alleen maar en heeft zich verslikt in zijn gevecht met Disney. Nikki Haley en Tim Scott moeten zich in allerlei bochten draaien om het wrede abortusstandpunt van de Republikeinen te verdedigen – Trump doet er gemakkelijk over: laat het maar bij de staten (net als slavernij indertijd, mag je eraan toevoegen). Pence is duidelijk: een totaal landelijk verbod, het maakt hem onverkiesbaar, maar ja, dat was hij al.

Het is dan ook veel te vroeg om Trump al af te schrijven. Sterker, veel opinieschrijvers slaan weer door naar de andere kant. Ze wijzen erop dat in 2016 de tegenstanders Trump onderschatten en zich door hem lieten afbekken en afzeiken, en dat de media weer veel te veel aandacht aan Trump besteden. Het gaat hem, denken zij, gewoon weer de nominatie opleveren. Ik ben daar niet zo van overtuigd. Uiteindelijk hebben we vier jaar van zijn idiote presidentschap om mee te wegen en 6 januari als toetje. Het is geen 2016.

Ik denk, en ik moet toegeven dat dit vooral intuïtief is, dat de eerste groep, de mensen die denken dat Trump tegen zijn grenzen aanbotst, het beter ziet. Er is geen ruimte voor Trump om verder te groeien dan de 40 a 45 procent van de Republikeinse voorverkiezing stemmers. En wat er ook mag zijn van Bidens problemen (en hij toonde zich in goede vorm bij het diner van de Witte Huis correspondenten), ook de kiezers in het midden die de Republikeinen in 2018, 2020 en 2022 kwijtraakten, gaan niet terugkomen. 

Ik vermoed dat Trumps reputatie – such as it is – wel degelijk gaat lijden onder de rechtszaken. Het laat zien wat voor proleet de leidende kandidaat is en dat gaat toch doorwerken. Ik zou er geen geld meer op durven zetten dat Trump de nominatie binnensleept. Ik denk ook niet dat het DeSantis kan worden en evenmin een van de huidige kandidaten. 

Ik heb al eerder geschreven dat frontrunners doodrunners zijn en paste dat meestal toe op DeSantis (naar het voorbeeld van Tim Pawlenty, Scot Walker en anderen). Misschien past het beter op Trump. Hoe meer en hoe langer hij frontrunner is, des te beangstigender dat wordt – zelfs, of misschien juist, voor die labbekakken van Republikeinen. Ze deinzen voor niets terug, ook niet voor het dumpen van Trump. Er is bloed in het water, de haaien liggen klaar.

Het filmpje waarmee Joe Biden zijn campagne begint, vertelt ons al veel over de campagne. De eerste helft gaat over de gevaren. Het opent omineus met 6 januari, en refereert aan abortus, boekverbanningen, homohuwelijk en andere aanvallen op persoonlijke vrijheid door de Republikeinen. Trump komt nauwelijks voor, alleen in de context van die aanvallen, maar het is duidelijk dat Biden de hele Republikeinse Partij verantwoordelijk wil stellen. En terecht. Het zal gefinetuned worden.

Want hoewel het over Amerika en Amerikanen gaat, richt Biden zich niet tot de Trump aanhang – tenminste niet expliciet. Wel impliciet, met banen, economie en de vrijheid om je eigen leven in te richten die de kiezers in het midden aangaan. 

De tweede helft is positief ingestoken, over wat Amerika allemaal kan doen. De boodschap is Let’s finish the job. Biden stelt I know America en geeft een goede samenvatting van traditionele waarden. Wat mijn betreft te veel beelden die het identiteitsgedreven beeld van de Democraten bevestigen. Maar ja, dat zijn de mensen die naar de stembus moeten komen.

Wat me bijzonder opviel was de prominente aanwezigheid van Kamala Harris. Ze is vaker te zien dan de opzet van het verhaal rechtvaardigt. Ik denk dat het de volgende stap is in het opkrikken van haar imago, zoals ze eerder die reis naar Afrika maakte en aantrekkelijker mogelijkheden kreeg om zich te laten zien. Verstandig want door Bidens extreme bejaardheid zal de vice-president kandidaat veel aandacht krijgen. Mijn speculatie dat Harris mogelijk ingeruild zou worden voor Gretchen Whitmer lijkt door dit filmpje zonder grond. 

Biden kiest ervoor Harris in de etalage te zetten. Dat is niet meer dan loyaal en, als Trump de tegenstander is, en zolang Biden niet tegen ouderdomsproblemen aanloopt enkel verstandig. De nadruk op Harris verraste me. 

Tucker Carlson, de opperhaatzaaier van Fox News, is ontslagen. Niet om wat hij de afgelopen zes jaar aan schade heeft aangericht, niet omdat hij op leugens is gepakt, niet omdat hij een racistische, white supremacy, jazeker, een Trump boodschap verkondigde, niet omdat hij de kijkcijfers van zijn clubje omlaag haalde, niet omdat hij journalistiek besmeurde wat te veel niet journalisten en politici toelieten .. Niet omdat hij vleesgeworden evil is.

Ja, waarom eigenlijk? 

Rupert Murdoch, de baas van de haatzaaier en daarmee primair verantwoordelijk voor zijn daden, ziet nog een treinlading rechtszaken aankomen. Murdoch heeft al eerder laten zien dat hij geen terughoudendheid kent in het jagen op geld en politieke macht, alle journalistieke normen met voeten treedt, en als hij klem wordt gezet, zoals in een beschaafde samenleving dient te gebeuren, met even weinig terughoudendheid zijn verliezen neemt en verder gaat. Hij sloot gewoon een krant toen de praktijken die hem jarenlang kapitalen hadden opgeleverd.

Carlson wordt gewoon gedumpt. Taak vervuld, niet meer nodig, blok aan het been. Ook Fox News zou gesloten moeten worden – door Murdoch, let wel, de adverteerders zullen het niet doen. En Murdochs Wall Street Journal voert gewoon nog zijn politieke agenda uit.

Mijn punt is niet dat Carlson een intens slecht mens is. Dat is hij. Maar zo lopen er bij Fox nog wel een paar rond. Hannity is nog niet weg en Laura Ingraham spuit nog steeds haar vuil. Murdoch is nog steeds in business. Je mag hopen dat er nog veel rechtszaken volgen. 

En vergeet vooral niet hoe Carlson een ‘het was een goedmoedig toeristisch bezoekje’ verhaal over de staatsgreep van 6 januari kon afdraaien. Hij kreeg het materiaal exclusief van de belangrijkste Republikein in Amerika, de Speaker van het Huis, Kevin McCarthy. Nou ja, belangrijk in de line up als BIden om zou vallen en er iets met Harris zou gebeuren. Want verder is McCarthy, een meer subtiele vorm van evil, gewoon een trekpop van Marjorie Taylor Greene en de rest van de bende die hij om zich heen moest verzamelen om gekozen te worden.

In het grote geheel zijn deze piassen enkel dat. Want zij maken dat in 2024 een staatsgreeppleger, de slechtste president aller tijden, een leugenaar, racist en seksist nog steeds een kans kan maken op het presidentschap. Deze mensen hebben een kreupel Amerika, strompelend sinds Newt Gingrich, kapot gemaakt. Niemand moet opgelucht adem halen dat Carlson is verdwenen. Er zijn teveel medeplichtigen.

In Nederland zijn we dommer. Daar hebben we een publieke omroep ingericht die aan alle kanten gemanipuleerd kan worden. De Telegraaf zette zijn eigen omroep in het systeem. Ongehoord Nederland gaat nu het systeem uitgezet worden. Het had er nooit in moeten zitten. Maar je kunt het een type als Karskens niet kwalijk nemen dat hij onze domheid gebruikt.

Ik hoorde argumenten als dat ON een groep Nederlanders vertegenwoordigt die een stem verdient. Crap. Onzin. Je hoeft racisten, white supremacy FVD’ers en ander tuig geen omroep te geven. Er zijn grenzen aan je recht om vertegenwoordigd te worden. Laten we een vrolijk antisemitisch programma maken, om de antisemieten te dienen. Voelen die zich ook vertegenwoordigd. 

Nogmaals, het is niet de fout van ON dat ze een systeem dat volmaakt onzinnig is, en dat al decennia is, ge- en misbruikt. ON eruit gooien is enkel het bestrijden van een symptoom, zoals het ontslag van Carlson dat is.

Alleen zijn wij nog dommer: wij financieren onze kwalijke lieden met publiek geld.

Het lijkt erop dat president Biden morgen, de dag dat hij vier jaar geleden zijn kandidatuur aankondigde, bekend zal maken dat hij nog eens vier jaar in het Witte Huis wil. Ik heb al eerder betoogd dat ik dat onverstandig vind, hieronder de lange versie van mijn argumenten daarvoor.

Don’t do it, Joe.

Bidens wens om herverkozen te worden is een buitengewoon slecht idee. Het gaat eindigen in tranen. Voor Biden, voor de Democraten en voor Amerika. Joe Biden is een goede president geweest, zo goed als je had mogen verwachten, misschien iets beter. Gemiddeld en dat is na het desastreuze presidentschap van Donald Trump zo gek nog niet. Maar een heel behoorlijke eerste termijn wil nog niet zeggen dat het verstandig is om het Witte Huis te willen blijven bezetten.

Er zijn minstens vijf redenen waarom Biden ten sterkste moet worden afgeraden om dit pad op te gaan.

1) Te oud

Om te beginnen, en vergeet Bernie Sanders’ geneuzel over leeftijdsdiscriminatie: tachtig is een gezegende leeftijd maar wel een waarop niemand zo scherp is als hij of zij eerder was. Beter wordt het niet meer. In 2020 kon Biden vanwege corona campagne voeren vanuit zijn kelder, maar de campagne van 2024 zal hem zwaar vallen. Fysiek maar ook psychisch, als hij de onvermijdelijke fouten maakt, onzin debiteert en er door de tegenstanders mee om de oren wordt geslagen. Het wordt geen fijn spektakel.

Al zijn hele presidentschap produceert Fox News filmpjes met bloopers, versprekingen, afdwalen en ander klein ongemak. Vorige week in Ierland verwarde Biden nog de fameuze Ierse rugbyspelers die actief zijn onder vlag ‘All Blacks’ met de ‘Black and Tans’, een militaire eenheid in de Ierse onafhankelijkheidsoorlog. Niet een mix up waarvan je als burger wakker hoeft te liggen maar wel een voorbeeld van Bidens fuzzy mind.

Geen schijn van kans dat de media, rechts of links, Biden veel ruimte zullen geven om fouten te maken in zijn campagne. En niet onterecht. De kiezer heeft er recht op te zien of de dan 81-jarige kandidaat nog wel goed bij de les is. Ronald Reagan was in zijn tweede termijn herhaaldelijk de weg kwijt (en in het Iran Contra schandaal runde zijn staf het presidentschap) en menigeen dacht nog terug aan het eerste debat in 1984, toen de president in zijn afsluitende oratie vrolijk over Route One in Californië motorde, met onbekende bestemming. Reagan wist het in het tweede debat met een kwinkslag onschadelijk te maken, maar toch, het was een eerste indicatie. Al te vaak zagen we Nancy hem influisteren wat hij moest zeggen, als ze al niet afspraken had afgezegd omdat de sterren verkeerd stonden.

Presidenten lijden bijna zonder uitzondering aan het ik-ben-onmisbaar-virus (ook bekend bij Nederlandse premiers) en het vergt blijkbaar bovenmenselijke kracht om jezelf terug te trekken als dat de verstandigste weg is. Zelfs een van de beste presidenten aller tijden, Franklin Delano Roosevelt, kandideerde voor de vierde keer in 1944, ook al wist hij dat hij die termijn niet zou overleven. Drie maanden na zijn inauguratie was hij dood. Dat zijn opvolger Harry Truman goed uitpakte, zij het met hindernissen, was lang niet gegarandeerd. De kiezers werden voor het lapje gehouden.

2) Electoraal risico

Het lijdt geen twijfel dat Biden ook strompelend, kreunend of anderszins gehandicapt in 2024 Donald Trump zal verslaan. Dat is echter vooral te danken aan Trump, een fenomeen waarvan de kiezer duidelijk genoeg hoeft, ook als zijn eigen partij hem maar niet kan loslaten. Donald Trump is de gewenste opponent voor de Democraten en ik vermoed dat tegen de staatsgreeppleger welke Democraat dan ook kan winnen. De afgelopen weken van Trumpmanie en exces, enkel leidend tot nog hogere populariteit onder zijn eigen aanhang, is door het Witte Huis (en het partijhoofdkwartier) grijnzend gadegeslagen. Trump is hun favoriet.

Maar mochten de Republikeinen bijtijds bij zinnen komen (of Trump om wat voor reden dan ook, rechtszaken, racisme, antisemitisme of gewoon, dagelijkse idioterie, zichzelf buitenspel zetten) en iemand anders nomineren dan heeft Biden een serieus probleem. Elke andere mogelijke kandidaat is jonger dan Biden, soms veel jonger, waardoor het contrast tussen de kandidaten nog groter wordt. Zien we Biden al massabijeenkomsten bewerken, of handen schudden tot hij een ons weegt?

Een dergelijke andere kandidaat, en ik zou persoonlijk niet mijn geld zetten op gouverneur DeSantis, zal zich kunnen presenteren als een nieuw geluid, open voor delen van de Trump-agenda en vooral voor betrouwbaar klassiek conservatisme. Reken maar dat de afkeer van Biden de traditionele Republikeinen zal verlokken weer keurig op hun genomineerde te stemmen. En reken er maar op dat wie het ook wordt, de running mate Niki Haley is, de oud-ambassadeur en oud-gouverneur van South Carolina. Een vrouw op het ticket, bij een min of meer beschaafde Republikein: de kansen stijgen aanzienlijk.

Kortom, ieder ander dan Trump wordt een risico voor de Democraten als ze zich zonder nadenken achter Joe Biden scharen. Dan zullen niet zij maar de Republikeinen er juist uitzien als de partij die de ellende van Trump kan wegsluizen. Want denk maar niet dat de Republikeinse Partij als partij gestraft zal worden voor zijn obstructie, Trump steun en algehele lafheid in het handhaven van beschaafde normen in de Amerikaanse democratie.

3) Generationele constipatie

Er zijn veel te veel bejaarden in de top van de Amerikaanse politiek. Ze willen maar niet weggaan. Het probleem is dat ze de jongere politici wegjagen of die dwingen die tot stilstand, waarna ze uit beeld verdwenen.

In de Senaat is het duidelijk te zien. Senator Diane Feinstein, 89 jaar oud en al jaren sukkelend en nu ook fysiek in de lappenmand, had in 2018 al moeten verdwijnen. Chuck Grassley van Iowa is ook 89 en net herkozen. Hij zit er al 49 jaar. Mitch McConnell, de Republikeinse leider in de Senaat, als hij niet gestruikeld is en een hersenschudding heeft, is 81. Democratisch leider Chuck Schumer is een jonkie met zijn 72 jaar. Bernie Sanders zelf is 81. Tien procent van de Senaat is ouder dan 75.

Deze blokkade van een nieuwe lichting gebeurt in beide partijen. Hillary Clinton, toen 69, dwarsboomde al vroeg in 2015 een groep jongere vrouwen die zich door haar gezag en geldmachine lieten afschrikken. Het kostte ons kandidaturen van Elizabeth Warren, Kirsten Gillibrand, Amy Klobuchar en anderen die na Obama een frisse wind hadden kunnen laten waaien. Nodeloos te zeggen dat Hillary een ramp werd. Nu doet Biden hetzelfde. En weer zullen de jongere Democraten minstens vier jaar moeten wachten. Te lang voor menigeen, weer een generatie verloren.

Ook de Republikeinen weten er weg mee. Bob Dole was bejaard in 1996, maar hij was ‘aan de beurt’. Hij oogde breekbaar toen hij van een podium viel. John McCain, die fris en interessant was in 2000, stommelde in 2008 rond als de oude man die hij was. Mitt Romney had een betere kans gehad als hij in 2008 kandidaat was geweest in plaats van in 2012. En, geef ze wat krediet, de Republikeinen laten zich dit keer tenminste niet door de bejaarde Trump weerhouden om zich kandidaat te stellen. Ze buitelen al dartel over elkaar heen, hopend dat Trump onderuit gaat.

4) Het belang van de vicepresidentskandidaat

De kans dat Biden omvalt tijdens een tweede termijn zal enorme aandacht geven aan wie hij meeneemt voor het vicepresidentschap, er vanuit gaand dat hij niet al eerder omkukelt en Harris president is, want dan wordt alles anders. Wie wordt Bidens running mate? Vrijwel niemand is officieel enthousiast over Kamala Harris. Ik denk dat dit onterecht is, of in elk geval al te gemakzuchtig, maar het is niet anders. Wisselen van kandidaat door Biden is gevaarlijk want disloyaal, en wie garandeert dat een andere kandidaat niet evenveel vragen oproept? Hoewel, wie kan er bezwaar hebben tegen gouverneur Gretchen Whitmer van Michigan?

Ik sluit niet uit dat Biden Harris alsnog van het ticket verwijdert. Misschien dat Harris zich in een opzichtige daad van zelfopoffering en met een ferme duw terugtrekt. Maar laten we ervan uitgaan dat zij de kandidaat is voor het vicepresidentschap en we weten zeker dat er een stortvloed van kritische Harris artikelen zal verschijnen, meestal gecombineerd met reden 1 hierboven, de kans dat Biden het niet overleeft.

5) Tweede termijnen zijn zelden succesvol

Okay, stel dat Biden wint. Gefeliciteerd en dan? Het valt te vrezen dat de historische rol die Biden graag voor zichzelf wil weinig te winnen heeft bij nog eens vier jaar in het Witte Huis.

Ga maar na. De kans dat de Senaat in 2024 Democratisch blijft, is vrij klein. De Democraten moeten, na hun succes zes jaar geleden, nu veel zetels verdedigen. Te vrezen valt dat de Republikeinen van Mitch McConnell nog een ronde benoemingen en obstructie mogen voeren.

Het Huis is moeilijker te voorspellen gezien de totale disfunctionaliteit waarin dat nu terecht is gekomen onder de ruggengraatloze Speaker Kevin McCarthy en zijn maatje Marjorie Taylor Greene, samenzweringsidioot par excellence. Het is mogelijk dat de aanstaande overreach van al die commissie die de Republikeinen hebben ingesteld om wraak te nemen, zal werken als boemerang. Een flink aantal van hen loopt rond als bloeddorstige maar hersenloze types. De kiezer kon er wel eens genoeg van krijgen.

Wie weet, maar feit is dat de kans op een Democratische meerderheid in beide huizen van het Congres miniem is. Daarmee is de kans op serieuze wetgeving door de president beperkt. De waterval aan wetsontwerpen en uitgaven die Biden in zijn eerste twee jaar erdoor kon jassen en die hem premature vergelijkingen met illustere voorgangers opleverde, zal uniek blijken. Hij zal niets gedaan krijgen.

Het is waar dat onder die omstandigheden de veto-macht van de president nieuw belang krijgt, maar je kunt toch bezwaarlijk vier jaar lang Republikeinse wetgeving blokkeren en dat een succes noemen. Een tweede termijn om tegen te houden wat de meerderheid in het Congres wil? Daarmee ga je niet de geschiedenisboeken in. Of op de verkeerde manier.

Ook dit is een oud verhaal, maar het wordt te weinig beseft: presidenten die een tweede termijn wonnen, konden zichzelf op de schouder kloppen dat de kiezers hen beloond hadden voor verleende diensten, maar verder leverde het weinig op. Tweede termijnpresidenten breken geen potten. Wilson, Franklin Roosevelt (geen goede tweede termijn), Truman, Nixon, Reagan, Clinton, Obama: allemaal stukken minder dan in hun eerste termijn, soms ronduit rampzalig. Alleen Eisenhower kon redelijk tevreden zijn.

De beste één termijn president die op tijd vertrok was James Polk (1845-1849). Hij had vijf agendapunten – waaronder overigens een oorlog met Mexico – die hij allemaal realiseerde. Hij vond dat wel mooi geweest en ging met pensioen. Ook één termijn presidenten die verloren, staan er niet altijd slecht op: Jimmy Carter, die verloor in 1980, zal bij zijn overlijden de eer krijgen die hij verdient; oude Bush, die in 1992 de eer moest laten, was zo slecht nog niet.

Eén contra argument

Stel dat Biden wint in 2024, en je moet onderkennen dat de meeste presidenten die een tweede termijn willen die ook krijgen – zelfs de rampzalige kleine Bush en ook nog bijna Donald Trump – dan bezetten de Democraten in elk geval de top van de uitvoerende macht. Veel beleid, vooral buitenlands beleid, kan zonder het Congres gemaakt worden. Benoemingen voor departementen en bureaus maken een groot verschil, zoals Trump heeft aangetoond, en ja, de veto macht is relevant.

Maar er is de jokeroptie. Tijdens zijn tweede termijn kan Biden op grond van ouderdom en kwalen, al of niet gelogen, ontslag nemen en zijn vicepresident laten opvolgen. Menigeen zou schande roepen, maar hij heeft die mogelijkheid. Sterker, als hij het doet na de tussentijdse verkiezingen van 2026, dan kan zijn opvolger nog twee keer kandideren. Dat zit zo: volgens het 22ste Amendement op de Grondwet mag je maar twee keer (dus in totaal acht jaar) tot president gekozen worden. Maar als je tussentijds opvolgt en minder dan twee jaar het ambt het vervuld, dan kun je nog gewoon twee termijn volmaken, in totaal dus mogelijk tien jaar. Er was sprake van om Al Gore in 1998 de aangeschoten Clinton te laten vervangen, zodat hij als zittend president de verkiezingen van 2000 in zou gaan.

Kortom, Biden kan de Democraten helpen. Een nieuwe president zou anders bekeken worden als hij of zij er al zit. De kansen op verkiezing stijgen en daarmee de kans dat de Democraten drie termijnen vol kunnen maken, misschien zelfs vier. Hij kan natuurlijk ook gewoon doodgaan, met hetzelfde effect.

Een onwaarschijnlijk scenario? Misschien en het is op zich geen erg aangename of democratische manier om zo de Democraten in het Witte Huis te houden, maar het zal een rol spelen, al was het maar omdat de Republikeinen die optie zullen belichten. Verdedig je er maar eens tegen als je eigen kandidaat 81 is en het scenario helemaal niet zo onwaarschijnlijk is.

Zet alle redenen tegen en die ene voor op een rijtje, en de scepsis over een Biden-kandidatuur groeit. Bij mij althans. Het kiezen voor een frisse, jonge Democraat die in staat moet kunnen zijn om de verkiezingen te winnen het presidentschap het aanzien en de frisheid te geven die het ambt en het land nodig hebben, lijkt mij veruit de betere optie. Amerika verdient Bidens pensioen.

Je hebt geen massamoorden nodig om te zien hoe gevaarlijk het dagelijks leven in Amerika is geworden. Iedere dag kun je een gewapende burger tegen het lijf lopen die, om wat voor reden dan ook, je overhoop schiet. In veel gevallen is hij gedekt door een ‘stand your ground’ regeling die veel wapenverslaafde door Republikeinen geleide staten hebben ingevoerd: als je je bedreigd voelt, mag je er op los schieten.

In Kansas City werd deze week een zwarte jongen van 16 die zijn jongere tweelingbroer en zus kwam ophalen en hij het verkeerde adres aanbelde, door de bewoner van dat adres neergeschoten. Een zwarte man, sterk en groot, aan je deur. Dat is schrikken als je dagelijks Trumpiaans en Fox News racisme over je krijgt uitgestort, om niet te spreken over het gewone, alledaagse racisme waarvoor je die beide bronnen niet nodig hebt. Paf, schieten maar.

In up state New York werd een vrouw van twintig doodgeschoten toen ze per ongeluk de verkeerde, ongeplaveide weg opreed naar een afgelegen huis. Het verkeerde huis, de verkeerde weg, en de auto was al aan het omdraaien, maar de bewoner vond het toch nodig om er op los te schieten. 

In een geval dat inhoudelijk gerelateerd is gaat de gouverneur van Texas, Gregg Abott, die landelijke ambities heeft en dus wapens omarmt, een man gratie verlenen die tijdens een Black Lives Matter demonstratie een van de demonstranten doodschoot. De demonstrant kwam naar de uber die de moordenaar de demonstratie inreed met een automatisch geweer omgord, maar niet in de aanslag. Never mind, de moordenaar pakte het pistool dat hij had klaarliggen en schoot de demonstrant dood. Hij was op zoek naar een confrontatie en kreeg hem.

Bij het proces bleek de moordenaar met zijn vrienden te fantaseren over het doodschieten van Black Lives Matter demonstranten. Niet één keer maar herhaaldelijk. Anders gezegd, hij zocht de confrontatie op en zoals alle confrontaties dezer dagen waar wapens bij betrokken zijn, eindigde het met een schietpartij en met doden. Hij is veroordeeld maar Abott ziet er politiek heil in hem gratie te verlenen. Het is een open uitnodiging om het voorbeeld van de moordenaar te volgen.

Het zijn dageljkse tragedies, onnodige doden, onbeschrijflijk leed, veroorzaakt door harteloze, stupide en onheil over zichzelf afroepende Republikeinen die alles doen om het dragen van wapens en het schieten ermee zo gemakkelijk mogelijk te maken. En dat is een tragedie op zich.

De meerderheid van de Amerikanen – en ik durf te wedden, ook een groot deel van de betreffende politici – wil wapenwetgeving die voorkomt dat je in de supermarkt tegen iemand aanstoot die vervolgens zijn wapen pakt en je overhoop schiet (hij had dan ook geen vergunning of wapentraining nodig in het Florida van Ron DeSantis). Die meerderheid wordt geterroriseerd door een minderheid die zijn wil afdwingt door in voorverkiezingen bij de Republikeinen alleen maar kandidaten toe te laten die extreme standpunten innemen. Politici willen herkozen worden in veilige Republikeinse districten en doen dus wat die extreme achterban van ze eist.

Ik schreef eerder deze maand dat de strijd om wapens in Amerika aan banden te leggen zo goed als mislukt is. De minderheid heeft het voor het zeggen. Maar het is belangrijk om iedere keer weer – de volgende massamoord, morgen waarschijnlijk, de volgende idiote schietpartij – eruit te lichten en te laten zien dat Amerika een onbeschaafd land is waar je je leven niet zeker bent.

Eeuwig jammer dat het proces tegen Fox News is afgekocht door Murdoch, die er een handje van heeft ongelukken te veroorzaken en dat met geld op te lossen. Bijna 800 miljoen dollar, de man draait er zijn hand niet voor om. Hopelijk, maar ik vrees dat dit onwaarschijnlijk blijft, heeft de geloofwaardigheid van de showzender die zich onterecht met News tooit schade geleden. Maar ik reken er niet op.

Het was natuurlijk veel interessanter geweest om de media mogul en zijn gewetenloze trawanten te zien getuigen over hun eindeloze stroom van leugens. Hoe het argument van nieuwswaarde onderuit gehaald zou worden. Fox News maakt iets nieuws door erover te liegen en claimt dan dat het echt nieuws is. 

Ik heb geen seconde de illusie dat hun modus operandi zal veranderen. Dit zijn samenlevingsboeven, zakkenvullers en wat voor andere termen je er ook voor mag bedenken.

Misschien dat een volgend proces door nog zo’n computerbedrijf, nu voor 2,5 miljard schade, nog de kans biedt om deze showlieden te zien kruipen, of mogelijk een proces tegen de MyPillow fantast Mike Lindell, Trumps beste vriend (nou ja, zo lang hij goed is voor de psycho – de man heeft geen vrienden).

Fox News is een kanker op de Amerikaanse samenleving, Murdoch is dat. Dat beide Trump op hun geweten hebben past helemaal in het plaatje.