Natuurlijk ga ik morgen stemmen. Op de PvdA, of/en op Groen Links. Maar liever had ik geen verkiezingen gehad voor dat ridicule orgaan Eerste Kamer. Ik moet wel stemmen want deze pathetische onderneming dreigt mijn echte democratische stem op landelijk niveau, die voor de Tweede Kamer, ongedaan te maken of in elk geval te frustreren. 

Hoe pathetisch blijkt als je kijkt waar de grote winnaar van de vorige keer is gebleven. Het Baudet smaldeel is uiteengevallen en gaat nu vervangen worden door een even ontworteld Plas smaldeel. De uil van Minerva wordt een koe met lentesprongen. Wedden dat die Plassers ook alle kanten op waaieren? 

Ronduit weerzinwekkend is de manier waarop Rutte campagne voert en als er enige voldoening valt te halen uit de ongetwijfeld onaangename uitslag dan is het dat hij als beloning voor zijn domme campagne uiterst rechts heeft geholpen. Ik heb een hekel aan de man sinds hij in 2009 een nette coalitiemogelijkheid opblies om met Wilders te gaan regeren (met als enig voordeel dat het opportunistische CDA zijn doodvonnis tekende). Inmiddels kunnen we beschikken over een arsenaal aan dingen die een politicus met meer innerlijke overtuiging al hadden doen vertrekken.

Zie de staatsman zijn opvolger naar voren schuiven. Zie de staatsman nog lager zakken dan de Ouwehoerprogramma’s op 1, tot het niveau van ‘de mannen van VI’ zoals de wakkere krant hen beschrijft. ‘Er zijn ook veel dingen goed gegaan.’ Dingen gaan goed, autonoom, maar voor de dossiers waarin Rutte faalde, moet je hard werken. Dat deed hij. Weg met die man. 

Vliegen is onplezierig. Airlines en vliegvelden proberen u van alles wijs te maken, zoals dat uw vakantie begint op Schiphol, maar het is van het niveau Fox News leugens. Kritiek op Schiphol is alleszins gerechtvaardigd, niet in het minst die absurde wens om maar door te blijven groeien die nu de problemen oplevert.

Maar de vliegvelden in de VS maken dat Schiphol een stuk beter lijkt dan het is. Hier in Seattle hebben ze een lange rij voor security (uiteindelijk maar twintig minuten) maar wat vooral opvalt is hoe low tech, om niet te zeggen aftands alles is. Je moet je electronica nog uit je rugzak halen, schoenen uit, en dan wachten tot het tekort aan bakken tijdelijk is opgeheven. 

Het blijft verbazen wat een derde wereld infrastructuur dit land heeft. Je krijgt waar je voor betaalt en lage belastingen leveren een kreupel land op. 

In echt nieuws (nou ja …): Mike Pence heeft besloten mee te doen aan de afvalrace naar de Republikeinse nominatie. Eindelijk heeft hij afstand genomen van zijn psycho baas.  Dat maak hem een moreel gezaghebbend iemand in het gezelschap van labbekakken als Speaker Kevin McCarthy die elke dag dieper zinkt in zijn  6 januari moeras, nadat hij de Fox News leugenaars de kans heeft gegeven een idioot verhaal te vertellen over de aanval op Capitol Hill.

Overigens vertelt hij het verhaal vooral in termen van de veiligheid van hem en zijn gezin en alle anderen op Capitol Hill. Over de aanval op de grondwet, twee maanden van steeds dieper inwerkende leugens, geen woord. Trump moet verworpen worden – en had veroordeeld moeten worden – voor zijn ongrondwettelijk gedrag. Pence blijft een man zonder moraal, zonder moed, die een keer in zijn leven deed wat normaal was – niet per se een daad van grote persoonlijke moed. 

Ik vermoed dat Pence geen kans heeft. Waarom zou je voor hem kiezen als je Trump of Trump-imitator DeSantis op je stembiljet hebt? Pence heeft een vergelijkbaar probleem dat DeSantis heeft, namelijk dat hij door ruzie te maken met de psycho een deel van de Republikeinse aanhang direct kwijt is. Gaat de rest kiezen voor diens trouwe vicepresident? Ik betwijfel het.

So far, so bad. Er zijn nog geen serieuze Republikeinen in het veld. Ik denk dat John Sununu, de gouverneur van New Hampshire zich voorbereid, maar vooralsnog is hij geen kandidaat (DeSantis trouwens ook niet). Niet dat ik het erg zou vinden als Trump de nominatie wint. Hij heeft geen kans. Andere Republikeinen zouden ondanks de besmeurde reputatie van de partij, wel degelijk het Witte Huis kunnen winnen, en door de omstandigheden in 2024, ook nog eens de senaat en het huis. Een grotere ramp is nauwelijks denkbaar. Dus: Go psycho. 

Inmiddels zitten we in Seattle. Het daklozenprobleem dat me in San Francisco meeviel – na alle indianenverhalen – is hier gigantisch. Downtown is overspoeld met daklozen, in diverse stadia van geschiftheid. De lokale Starbucksen, en die zijn er nogal wat in de stad waar het allemaal begon, zijn redelijk coulant in het verstrekken van water. De oorspronkelijke Starbucks, waar ik in 1981 na een jaar in de VS eindelijk weer eens behoorlijke koffie dronk, vlak bij Pike Market Place, heeft echter geen stoelen, ik vermoed vanwege de daklozen. Wat ook meteen opvalt is het enorme aantal security types, meestal mannen met een buikje en op leeftijd, die de hele dag op hun telefoon zitten. Hun belangrijkste taak: de daklozen buiten houden en achtergelaten kleding, naalden en andere rommel van de drempel verwijderen.

Seattle is niet erg goed uit de coronacrisis gekomen, althans, ik denk dat dat de reden is dat er downtown wel heel veel leegstand is. Winkels, kantoren, cafés: allemaal leeg en een bord for lease. Het heeft te maken met thuiswerken. Hele kantoren zijn verdwenen en de bijbehorende lunchrestaurants ook.

De stad is ook veranderd. Ik was hier voor het laatst een jaar of vijftien geleden, schat ik. Pike Place Market, ooit beroemd vanwege de vele viswinkels en kleine lokale winkeltjes (zoals die koffietent Starbucks), is nu je reinste tourist trap. U heeft misschien ooit gezien dat ze er forse zalmen naar elkaar gooien. Nu doen ze het op de klok, omringd door toeristen. Het is natuurlijk geen verrassende ontwikkeling en er zitten nog kleine winkeltjes die de moeite waard zijn maar het is wel heel erg snelle hap en toeristenprullaria.

Echt verrast was ik door Pioneer Square. Dat was toen ik hier voor het eerst kwam, in 1981, was dit zo ’n beetje het centrum van cafés en restaurants. Misschien bedriegt mijn geheugen me (ik moet een google check doen, zo gaat dat nu) maar de indrukwekkende boekwinkel Elliot Bay Books was het kloppend hart van de square. Nu klopt er weinig meer. De boekwinkel is verhuisd naar Capitol Hill, nu een van de leukere wijken (sinds 2010 zegt hun site, mijn geheugen bedriegt me niet). In die tijd was het concept van een boekwinkel met een café nog nieuw, ik was onder de indruk.

Dat gold ook voor andere aspecten van Seattle, zoals de outdoors winkel REI, een coop waar je alles kunt kopen voor welke outdoors activiteit dan ook. Indertijd kocht ik er mijn spullen om in Olympic National Park, aan de andere kant van de Pudget Sound, rond te trekken – het enige regenwoud op het noordelijk halfrond. Outdoors is nu gewoon draagmode geworden en de coop waarvan ik dus al 40 jaar lid ben, is van aard veranderd. And so it goes.

De regio Seattle is sinds de komst van Microsoft, begin jaren tachtig, geëxplodeerd. Boeiing was in die tijd de grootste industrie, maar het hoofdkantoor is een decennium of zo geleden naar Chicago verhuisd – niet zo slim, gegeven de ontwikkeling van Chicago, en ik geloof dat ze al weer weg willen. De omgeving van de Pudget Sound is dichtgeslibt. Oude vrienden wonen sinds jaar en dag op Vashon Island, een ferry ride vanuit downtown en meer landelijk dan de stad. Ze komen niet zo vaak in de stad.

Seattle blijft een uitzonderlijk aangename stad, maar wel heel anders dan 1981 toen ik de stad zag als een aangenamer San Francisco. Lokaal bier was hier altijd al een trend, nu uitgewaaierd over de hele VS. Vreemd te bedenken dat drinkbaar Amerikaanse bier en behoorlijke koffie hier hun oorsprong vonden. Het verhaal is altijd dat dat is wat je doet als het altijd regent en nogal donker is. Maar dat is een mythe, zoals ik nu ook weer ervaar. Zoals bewoners altijd blijven zeggen: dat vertellen we aan de rest van de wereld, zodat ze niet te vaak hierheen komen.

Het Seattle Art Museum, waar ik vandaag rondhing, heeft een buitengewone collectie moderne kunst. Ze hebben ook veel moeite gedaan om African American kunst te verzamelen en zijn daarin beter geslaagd dan veel andere musea die dat ook nodig vonden. De bibliotheek, architectonisch interessant, is geweldig.

De natuur om de stad blijft natuurlijk ongeëvenaard. Mount Rainier is uniek, een vrijstaande berg. Je kunt er omheen wandelen, zoals ik ooit deed, of het hogerop zoeken, zoals ik op mijn eerste reis deed. Ik had het geluk dat ik bij een ranger in zijn hut kon overnachten.

De Pacific Northwest, en daarin neem ik ook Portland, Oregon, en Vancouver en Vancouver Island mee, is een stuk drukker geworden. De Canadese Rockies, het te weinig bekende Cascades National Park en natuurlijk Olympic maken de stad een geweldige uitvalsbasis. Ik moet zeggen dat de combinatie van daklozen en dichte winkels niet plezierig aanvoelt. Je vraagt je af waarom ze in San Francisco er wel in slagen het probleem aan te pakken. Ik hoorde daar dat de eerste stap het bieden van onderdak is – logisch, maar een flink aantal gestoorde lieden zal dat niet helpen. We hoorden dat het probleem er niet is opgelost maar enkel gelocaliseerd door de daklozen naar een bepaald punt te drijven. Maar blijkbaar doen ze iets, dat lijkt hier in Seattle nog niet het geval.

Tijd voor een lokaal biertje en een van de vele toprestaurants.

Vanuit San Francisco bezochten we een oude vriend in Arcata, een stadje naast Eureka, de grootste stad aan de kust van Noord Californië. Toen ik mijn vriend ontmoette in 1981, liftend aan Route One, woonde Gordon nog in de heuvels boven Garberville, omringd door mariuhana plantages. De rijke marihuana boeren – het was toen nog illegaal – bouwden geleidelijk aan huizen op hun stukken grond, lokaal bekend als plywood castles, omdat ze gemaakt waren van plywood, geperst hout. Gordon was een ander soort hippie, een schrijver van bestsellers over sensuele massage. Ik bleef een tijdje hangen in die heuvels.

Onderweg naar Arcata, waar Gordon nu woont, stopten we in Garberville, een dorp dat indertijd leefde van de illegale plantages. Inmiddels mag alles op cannabis gebied en is het een gewone landbouwindustrie geworden, gedomineerd door de best georganiseerde boeren niet de durfals van toen (die overigens nogal agressief waren). Het heeft Garberville geen goed gedaan. Het restaurant is gesloten, winkels zijn dichtgetimmerd. Enkel een motel dat niet lang geleden werd gebouwd valt uit de toon. Deze streek moet het nu hebben van Redwood toerisme. Wat veel mensen niet weten is dat niet alleen Redwoods National Park maar ook Humboldt County State Park fantastische bossen redwoods heeft (groves).

Arcata ligt naast Eureka, een stad die in de tijd van de goudkoorts zijn beste jaren beleefde – waarvan de Victoriaanse huizen getuigen. Arcata ligt ernaast, landelijk, dorps haast als er niet veel oude hippies zoals Gordon woonden. De Humboldt University wordt uitgebreid tot een onderdeel van het California University System, de verwachting is dat het het stadje behoorlijk wat nieuw leven zal geven. We lopen in de duinen aan de Pacific, door de mash lands rondom Eureka, vol met vogels. De uitbreiding ervan tot een filtergebied kwam tot stand door initiatieven van de specialisten aan de universiteit hier, met tegenstand van iedereen die geen verandering wilde.

Het centrum van Arcata is een throwback naar oude tijden. Een vierkant plein, gras in het midden (in het zuiden staat daar vaak het courthouses), winkels, cafés en restaurants eromheen. Het lokale concertgebouw biedt een concert van een Jenny Scheinman, een lokale violiste die met haar kwartet fiddelende jazz speelt. Het zaaltje is uitverkocht, de sfeer geweldig, de conversatie over cannabisfarms. 

Een lokale gemeenschap die de culturele elite vertegenwoordigt, botst regelmatig met de rednecks in de omgeving. Noord Californië kent een onderstroom van Amerikanen die zich van de staat willen afscheiden en een eigen staat willen, de staat Jefferson. Inderdaad is Californië zo groot dat het zuiden, de omgeving van Los Angeles die ik goed ken, en dan Francisco, niets gemeen lijken te hebben met dit noorden. Waarom zouden ze niet hun eigen staat kunnen hebben, en twee senatoren die de rednecks vertegenwoordigen (nu heeft de staat twee senatoren voor 37 miljoen inwoners).

Mijn vriend Gordon heeft een garage vol met boeken – hij schreef er nogal wat. Zijn business is het verzorgen van de orders die via Amazon binnenkomen. Dat is voor schrijvers een gestage, zij het kleine, bron van inkomsten. Natuurlijk is Amazon de club die er het meest aan overhoudt, voor het minste werk, maar zie ze anders maar eens te verkopen.

De meeste van onze vrienden hier zijn Democraten, van het progressieve soort. We zagen met genoegen hoe Trump vorige week een half lege zaal van CPAC toesprak, geven allemaal af op de leugenmachine van Fox News en zijn maar half overtuigd van een beschaafde toekomst van dit land. Ik krijg vaak vragen over Oekraïne en de zorg over een derde wereldoorlog lijkt hier groter dan ik in Europa ervaar (ook sophisticated Amerikanen hebben een beperkt beeld van de wereld). Ik weet niet of ze heb gerustgesteld.

Nog steeds een van de mooiste steden ter wereld – en de dim sum is wereldklasse.

Ik zit twee weken in de VS en zal alleen posten als er serieuze actualiteit is. Inmiddels kan ik u verzekeren dat de chaos en de daklozenproblemen in San Francisco enorm overdreven zijn, met dank aan de leugenaars van Fox News. Niet dat er geen problemen zijn, maar vergeleken met de pre corona ziet het er lang niet zo hopeloos uit. En SF blijft een geweldige stad. Mijn progressieve vriendin hier is een groot fan van Joe Biden, althans, ze vindt dat hij zonder meer voor herverkiezing moet gaan. Ik toets graag mijn eigenwijze opinies aan de hare.

In de tussentijd wijs ik u graag op een nieuwe biografie van George Kennan, de man die de containment strategie in de Koude Oorlog formuleerde en met zijn lange telegram en een artikel in Foreign Affairs de Amerikaanse politiek militariseerde. Dat was niet zijn bedoeling maar de hard liners gingen ermee aan de haal, en de rest is history. Kennan was een briljante, neurotische man met een wankele gezondheid (hij werd niettemin 102), een Russofiel met een afkeer van de rommelige democratie in Amerika, een achttiende eeuws type in de verkeerde tijd, een reactionair met afzichtelijke opinies over ras, etniciteit en joden. Fascinerend dat deze man mede verantwoordelijk is voor vijftig jaar (en langer) beleid in de twintigste eeuw. Of is dat zo formuleren een biografie valstrik: de hoofdpersoon verantwoordelijk maken voor ontwikkelingen die toch al gaande waren?

Lees mijn bespreking van deze nieuwe biografie van Kennan – lang en soms wat teveel dagboekfragmenten – in het biografieportaal.

Onderweg hier lees ik het geweldige boek van Louis Menand, The Free World. Art and Thought in the Cold War, een analyse van de manier waarop de naoorlogse confrontatie tussen de VS en de Sovjet Unie uit de hand liep door niet uit de hand te lopen. Had het anders kunnen lopen? Kennan dacht van wel (al verzette zijn conservatieve instelling zich tegen de revisionistische historici van de jaren zestig en zeventig). Menand geeft voldoende voer om inderdaad tot die conclusie te komen. Zeer aanbevolen, dit boek.

Dit weekend maakte Joe Biden bekend dat hij in 2024 opgaat voor herverkiezing. Zoals u weet vind ik dat een slecht idee. Het gaat eindigen in tranen. Voor de Democraten en voor Amerika. Biden was een goede president, zo goed als je had mogen verwachten, misschien iets beter. Gemiddeld en dat is na het desastreuze presidentschap van Donald Trump een goede zaak. Maar dat wil nog niet zeggen dat hij voor een tweede termijn zou moeten gaan.

Laat ik de redenen waarom dit onverstandig is nog eens op een rijtje zetten.

Te oud.

Om te beginnen, en vergeet dat Bernie Sanders geneuzel over leeftijdsdiscriminatie: tachtig is een gezegende leeftijd waarop niemand zo scherp is als hij of zij eerder was. En het wordt er niet beter op. De campagne van 2024 zal Biden zwaar vallen. Fysiek maar ook psychisch, als hij de overmijdelijke fouten maakt, onzin debiteert en er door de tegenstanders mee om de oren wordt geslagen. Het wordt geen fijn spektakel.

Electoraal riscio

Laten we er even vanuit gaan dat Biden niet zichzelf in de wielen rijdt, dan nog is zijn kandidatuur problematisch. Ik vermoed dat Donald Trump zichzelf over een jaar definitief buitenspel heeft gezet, wat betekent dat Biden niet de gewenste tegenkandidaat krijgt. Vooropgesteld: ik denk dat Biden Trump zonder moeite zou verslaan, maar misschien kan elke Democraat de staatsgreeppleger verslaan, maar zonder Trump wordt het een heel ander verhaal.

Stel u voor dat Biden als tegenkandidaat gouverneur DeSantis van Florida heeft, 43 jaar oud en een onbeschaafde culturele oorlogsvoerder. Ik weet niet of de kiezer gediend is van DeSantis’ stijl, maar de man is niet dom en zal zijn campagne toesnijden op de kiezers in het midden. Lastig voor Biden. Hij neemt Nikki Haley mee als vicepresidentskandidaat en haalt zo ook vrouwen in het midden over.

Als een van de verstandige gouverneurs, of oud-gouverneurs, zich kandideert en de nominatie krijgt, dan wordt het moelijk voor Biden. John Sununu van New Hampshire is bij uitstek verkiesbaar, zijn grote probleem zijn de voorverkiezingen van de partij die zijn verstand kwijt is, de Republikeinen. Dat geldt ook voor andere gouverneurs, mogelijk met uitzondering van Glenn Youngkin van Virginia die wel cultuuroorlog voert maar zonder de excessen van DeSantis. Allemaal zullen ze naar Nikki Haley kijken als vicepresidentkandidaat.

Het punt is: ieder ander dan Trump wordt een risico voor de Democraten. Onvoorstelbaar genoeg zullen de strapatsen van Trump en de steun daarvoor van de Republikeinen niet voldoende tegen hen werken om de partij mijlenver van het Witte Huis te houden.

Generationele constipatie

Al die bejaarden in de top van de politiek tonen dat je door lang te blijven zitten vanzelf boven komt drijven, of, positiever, dat deze lui zo goed zijn dat ze decennia lang meekunnen. Maar het gevolg is dat jongere politici steeds aanhikken tegen die mensen die op basis van hun langjarigheid de plek bezet houden. Ze jagen de jongere politici weg of dwingen die tot stilstand waarna ze uit beeld verdwenen.

Het gebeurt in beide partijen. Hillary Clinton blokkeerde een roedel jongere vrouwen, nu Biden kandidaat is zullen veelbelovende Democraten minstens vier jaar moeten wachten en bij succes van Biden (waarna zoals meestal een partijverandering volgt) minstens acht jaar. Te lang voor menigeen.

Ook de Republikeinen weten hier weg mee. Bob Dole was bejaard in 1996 maar degene die ‘aan de beurt’ was. John McCain, fris en interessant in 2000 was een oude lul in 2008. Romney had een betere kans te winnen als in 2008 kandidaat was geweest dan in 2012. En, geef ze wat krediet, de Republikeinen laten zich dit keer tenminste niet door de bejaarde psycho weerhouden om zich kandidaat te stellen.

Oude wijn in oude zakken. Jammer, gemiste kans.

Het belang van de vicepresidentskandidaat

De kans dat Biden omvalt tijdens een tweede termijn zal enorme aandacht geven aan wie hij meeneemt voor het vicepresidentschap (ervan uitgaande dat Biden al niet eerder omkukelt en Harris al president is). Dat wordt nog wat. Vrijwel niemand is officieel enthousiast over Kamala Harris. Ik denk dat dit onterecht is, of in elk geval al te gemakzuchtig, maar het is niet anders. Wisselen van kandidaat door Biden is gevaarlijk want disloyaal, en wie garandeert dat een andere kandidaat niet evenveel vragen oproept? Een oude lul als president laat de kiezer zich afvragen wie hem opvolgt. Een jongere kandidaat heeft dat niet.

Tweede termijnen zijn zelden succesvol

Okay, stel dat Biden wint. De kans dat de Senaat Democratisch blijft, is met het grote aantal zetels dat ze moeten verdedigen, vrij klein (een gevolg van de winst in 2018, senatoren zitten zes jaar). Het Huis is moeilijker te voorspellen gezien de totale disfunctionaliteit waarin dat nu onder de ruggegraatloze Kevin McCarthy en zijn maatje Marjorie Taylor Green is terecht gekomen. De kans op een Democratische meerderheid in beide huizen van het Congres is miniscuul en daarmee is de kans op serieuze wetgeving door de president, laten we zeggen, beperkt. Ik moet toegeven dat daarmee de veto macht van de president nieuw belang krijgt, maar je kunt toch bezwaarlijk vier jaar lang Republikeinse wetgeving blokkeren en dat een succes noemen.

Ook dit is een oud verhaal, maar het wordt te weinig beseft: president die een tweede termijn wonnen, konden zichzelf op de schouder kloppen dat de kiezers hen beloond hadden voor verleende diensten, maar het leverde verder weinig op. Wilson, Franklin Roosevelt (geen goede tweede termijn), Truman, Nixon, Reagan, Clinton, Obama: allemaal stukken minder dan in hun eerste termijn, soms ronduit rampzalig. De redenen waarom dit zo is heb ik eerder uiteengezet. Alleen Eisenhower kon redelijk tevreden zijn maar omdat hij zo lang bleef, kon JFK voor de Democraten winnen.

De beste een termijn president die op tijd vertrok was James Polk (1845-1849). Ook eentermijn presidenten die verloren staan er niet altijd slecht op: Jimmy Carter (1977-1981) zal in zijn orbituaries de eer krijgen die hij verdient; Oude Bush (1989-1993) was zo slecht nog niet.

Een contra argument

Stel dat Biden wint in 2024, en je moet toegeven dat de meeste presidenten die een tweede termijn willen die ook krijgen – zelfs de rampzalige kleine Bush en bijna Donald Trump – dan bezetten de Democraten in elk geval de top van de uitvoerende macht. Veel beleid, vooral buitenlands beleid, kan zonder het Congres gemaakt worden. Benoemingen voor departementen en bureaus maken een groot verschil, zoals Trump heeft aangetoond, en ja, de veto macht is relevant.

Bovendien kan Biden in een tweede termijn zijn vicepresident naar voren schuiven om de Democraten nog een termijn extra te geven. Hij kan, gemotiveerd met ouderdom en allerlei kwalen, halverwege aftreden. Als hij dat doet na de tussentijdse verkiezingen van 2026 kan zijn opvolger nog twee keer kandideren (2028 en 2032). Hij kan ook gewoon doodgaan, met hetzelfde effect. En ja, de kans op doodgaan is op zijn leeftijd aanzienlijk toegenomen.

Ik vind het geen erg aangename manier om zo de Democraten in het Witte Huis te houden, maar, eerlijk is eerlijk, het speelt een rol.

Liever had ik een jongere Democraat die ook in staat is om het presidentschap het aanzien en de frisheid te geven die het ambt en het land nodig hebben.

Voor het geval u het om de een of andere reden zou missen, wijs ik u graag op de ingezonden brief van Ko Colijn in de NRC. Kort en krachtig, met een flitsend rapier maakt hij korte metten met Mark Rutte.

De intellectuele leegte van de man die visie een vies woord vond, en de principeloze capaciteit om mee te bewegen, ook wel opportunisme genoemd, maakt van Rutte de langst zittende premier. Maar laten we niet vergeten dat hij regeerde met de PVV toen een ander kabinet heel goed mogelijk was, en dat hij, zoals Colijn onderstreept, verantwoordelijk was voor het kabinet met Hans Hillen die defensie uitkleedde.

De VVD heeft veel standpunten die gemakkelijk aan te passen zijn aan de waan van de dag (en de noodzaak de kiezer te verleiden) maar de herhaalde riedel dat de VVD altijd stond voor een sterke defensie is wel de meest holle. Laten we dat niet vergeten als hij met zijn beoogde opvolger (hij gaat ons die ook opdringen) in het lijfblad de Telegraaf de linkse wolk oproept om aan de macht te blijven.

Naschrift zaterdag:

Het rapport van de parlementaire onderzoekscommissie bevestigt wat we al wisten: Rutte loopt weg voor verantwoordelijkheden. Wat heb je aan zo’n man? Overigens is dit in alle media belangrijk nieuws, behalve in de wakkere krant. De Telegraaf besteedt er nauwelijks aandacht aan. Gek he? Oh ja, het is campagnetijd en de krant heeft een ander programma: Groen Links aanvallen en het chauffeursgebruik van een minister aan de kaak stellen. 

In East Palestine, in de staat Ohio, ontspoorde twee weken geleden een trein vol chemische rommel. Een deel daarvan vloog in brand, een andere deel werd ‘gecontrolleerd’ geloosd en daarna in brand gestoken. Het laat zich raden dat de bewoners van het dorp van ruim 4000 inwoners niet gelukkig zijn – en zich zorgen maken over hun gezondheid.

De milieuramp laat een paar dingen zien. Om te beginnen dat de treinexploitant, Norfolk Southern, te weinig regels kent en de regels die er wel zijn aan zijn laars lapt. Winst voor de aandeelhouders is belangrijker dan de veilige exploitatie van de spoorwegen. 

Regels veronderstellen een regelgever en een controleur. Die taak ligt in de VS bij het Environmental Protections Agency. Het milieubureau is onder Donald Trump systematisch en dodelijk kapotgemaakt. Het werd gerund door Scott Pruit, die eerder emplooi vond – u gelooft het niet – als lobbyist voor de fossiele brandstof industrie. Hij hield het wegens ethische problemen niet al te lang vol maar lang genoeg om permanente schade aan te brengen. In de vier jaar van Trump zijn 1200 wetenschappers vertrokken, weggejaagd. Je moet het erkennen, een van Trumps successen, such as they are, is het kapotmaken van de federale overheidsorganisatie. Niet alleen EPA, maar ook de FDA, het ministerie van Landbouw, Binnenlandse Zaken en wat al niet.

De burgers van East Palestine, trouwe Trump stemmers, kregen wat ze wilden.

Nu volgt de afrekening. Het uitgeklede EPA was helaas niet al te snel met het verzekeren van probleemloze verwijdering van de rommel, en werd sowieso, ook zo’n Trump erfenis, niet vertrouwd. Irritant om bezorgde Trump burgers nu te horen klagen over hun milieubureau.

De Fox crowd, Tucker Carlson en zijn bende, zijn er als de kippen bij om het ongeluk te wijten aan de regering-Biden. Vooral minister van Transport Pete Buttigieg, een mogelijke Democratische presidentskandidaat, ligt onder hun vuur. Over de perfiditeit van de Norfolk Southern hebben deze fake journalisten niets te melden, laat staan over het gebrek aan regulering. 

East Palestine is een van de vele milieuschandalen die de afgelopen decennia Amerika geteisterd hebben en hele gemeenschappen kapot hebben gemaakt. Met klimaatontkenning heeft het weinig te maken, maar het vertelt wel alles wat we moeten weten over de deregulering die de pro-business Republikeinen bepleiten.

Een voor de essentie niet relevant terzijde: zowel de NRC als de Volkskrant stuurden hun correspondent naar de rampplek. Ze hadden,dat laat zich raden, weinig toe te voegen aan wat de serieuze Amerikaanse media al gerapporteerd hadden. Een bureauredacteur in Amsterdam had kunnen samenvatten. Het leek me nogal roekeloos gebruik van het beschikbare geld. Ik weet uit ervaring als correspondent ook hoe ellendig het is dat je van het hoofdbureau naar een plek moet waar je niets heb toe te voegen (je zag hetzelfde proces bij de massamoord in de basisschool in Texas). Zonde van de tijd en het geld dacht ik toen, en ik denk het nog steeds. 

De NRC had een interessant artikel over de demonisering van Siegrid Kaag, vrouw, progressief en randstedelijk (plus intellectueel en getrouwd met een Palestijn) en hoe dat op boeren en buitenlui werkt als een lap op een rode stier. Ze belichaamt alles wat deze mensen niet zijn, dat is waar, maar ook alles wat ze zouden willen voor hun eigen dochter. 

Het artikel was redelijk volledig maar noemde niet een van de grootste bronnen van Kaag demonisering, collega dagblad De Telegraaf. Die krant heeft misogynie tot primaire doelstelling verheven, als het Kaag niet is dan is het Halsema of Sophie Hermans. De schijnbaar populaire columnist Rob Hoogland, nog nooit betrapt op een origineel idee maar een prima onderbuikspreker, gebruikt Kaag altijd als hij even niets kan bedenken (en dat is vaak). En al zijn vrouwen altijd doelwit van de wakkere krant, ze hebben het heel speciaal gemunt op Kaag.

De krant schreef gisteren ook bla, bla over de schandelijke fakkels (boeren en buitenlui hebben geen associaties van fakkels met fascisten, schijnt het). Wouter de Winther, de als verslaggever vermomde opinieschrijver, graag gezien gast in de ouwehoerprogramma’s waar hij duiding geeft van rechtse hoek onder het mom van deskundigheid, heeft vandaag de schandelijkheid al weer achter zich gelaten. Nu beklaagt hij zich: ‘D66 gebruikt nare intimidatie als cadeau in de campagne’. Bij Wouter kun je het ook nooit goed doen.