Niemand hoeft een traan te laten voor Kevin McCarthy, een man zonder principes en nu zonder serieuze baan. Dit was de held die op 7 januari 2021 Trump verantwoordelijk hield voor de putsch de dag tevoren, en een week later naar Florida holde om de voeten van de psycho te kussen. Hij dumpte Liz Cheney toen ze haar grondwettelijke plicht deed. Het is mooi dat hij door MAGA extreem rechts wordt afgemaakt. 

Het is een afrekening, of liever gezegd, de prijs die McCarthy betaalt voor ruggenloosheid. Hij had best wat Democraten mee kunnen krijgen om zijn hachje te redden, maar had zich zo principeloos en opportunistisch opgesteld (impeachment proces voor Biden..) dat hij enkel badwill over had. De Democraten lieten hem rustig stikken in zijn eigen drijfzand. En terecht.

McCarthy’s roemloze aftocht lost natuurlijk niets op. De extreme MAGA idioten zullen alles blokkeren wat in het Huis ter tafel komt, als daar al iets serieus verschijnt. Half november hebben we weer een volgende poging om de overheid te sluiten, eens zien of er nog denkende Republikeinen zijn die bereid zijn met de Democraten te stemmen om dat te voorkomen.

De bottom line van alles wat er de afgelopen twee jaar is gebeurd, is dat de Republikeinse Partij democratie en rechtsstaat vaarwel gezegd hebben. Dat is de reden dat ze met deze extremisten zitten, dat is de reden dat ze een front runner hebben die voor de helft van hen zelfs niet te verteren valt. 

Dit is het natuurlijke volgende hoofdstuk in het proces dat Newt Gingrich begon, maar dat eerder door Reagan en Nixon was ingezet: destructie van de politieke structuur als we de macht niet hebben, misbruik ervan als dat wel zo is. 

Het drama voor Amerika als derdewereld land is dat deze partij in 2024 nog best Huis, Senaat en presidentschap zou kunnen winnen. Het is waar, politieke partijen stellen weinig voor in de VS, maar als je niet gestraft wordt door de kiezers voor wangedrag dan kun je daar rustig meer doorgaan.

Ik blijf het maar zeggen: Trump is kwetsbaarder dan iedereen lijkt te denken.

Lees dit interview met Chris Sununu, gouverneur van New Hampshire, over het recente debat en over Trump (vers veroordeeld voor fraude in New York).

https://www.nytimes.com/2023/10/02/opinion/chris-sununu-trump-new-hampshire-primary.html 

Kijk bijvoorbeeld naar deze verhelderende vaststelling:

Sununu: He does have this extremely strong base of populist Republican support. Folks that just will stand behind him no matter what, no matter all his faults. And we’ve seen that since 2016, right?In a recent poll, he was pulling in about 39 percent in New Hampshire. Which is actually really bad, by the way. I mean, he’s the former president, the voice of the G.O.P. for six years. Even with his base voters, he can’t get above 40 percent? And then the second part of that same poll is very interesting. About a third of his supporters would consider somebody else. So they’re not even that rock solid.

Inderdaad, oud president die in New Hampshire maar 40 procent scoort? Ik weet het, Republikeinen hebben vaak een winner takes all systeem, waardoor een lage scoorder toch den nominatie kan verwerven. Maar toch, 40, 45 procent van de Republikeinen? En ik denk dat die steun zacht zal blijken, niet boterzacht, maar jello zacht.

Na een paar dagen Berlijn is het tijd om wat klein vuil weg te werken.

Kaag en Rutte

Het lijkt erop dat de voordacht van CDA-grafdrager Hoekstra voor de opengevallen Eurocommissie post door Rutte fijntjes zo gearrangeerd is dat Kaag werd genaaid. Volgens de NRC was Kaag geïnteresseerd, had ze zich uitgesproken en had Rutte dat zogenaamd in beraad genomen. Het schijnt dat Kaag bij nader inzien – bij bestudering van wat de uitgeklede positie werkelijk betekende, beter laat dan nooit – twijfels had of ze het zelf wel wilde doen. Ze had wel een paar andere D66’ers in de aanbieding.

D66 kan zich genaaid voelen in de persoon van Kaag. Door Rutte. Maar Rutte zit en zat en zit er alleen maar omdat Kaag de leugenaar liet zitten toen er de kans was hem weg te stemmen met een motie van wantrouwen. Eigen schuld, dikke bult. Het kost de partij de helft van de kamerzetels na een kabinet dat niets tot stand bracht.

Rutte’s pad van destructie is imponerend. De PVV opzijgezet (al wordt die nu door de volstrekt ongeloofwaardige Yesilgoz weer een levenslijn toegereikt), het CDA kapot gemaakt, de PvdA de rug gebroken en nu D66 weer tot minipartij gemaakt, en Kaag, met hulp van de Telegraaf, gekleineerd. Knap werk, Rutte.

Ook genaaid deze week, Salima Beljah, redelijk gerespecteerd kamerlid voor D66. In opdracht van het D66 bestuur (waar hebben we die betrokkenheid/manipulatie van het bestuur eerder gezien?) had ze zich gekandideerd voor de lijsttrekkerspositie voor Europa. Sophie in ’t Veld, al veel te lang in Brussel, had de deur achter zich dichtgeslagen om naar Volt over te stappen. Een andere kandidaat was een ruziemaakster. Hup, Beljah moest die maar afstoppen. Het was niet nodig, het afstoppen deed uiteindelijk een oud gediende uit de Pechtold-tijd. 

Het was een schadelijk uitstapje voor Beljah. Ze verdiende beter, maar kan zich in elk geval op de commissie fraudebeleid storten (daar is Rutte weer ….). Als ze tenminste wordt herkozen in die minipartij (en zijn bizarre lijstperikelen).

Trump en de GOP

Een vergelijkbaar verhaal, op grotere schaal en met werkelijk iets op het spel, is de manier waarop de Republikeinen de speelbal blijven van de proto-autocraat en mini-miljardair Donald Trump. Deze week kwamen wat verhalen door over iets waar ik al eerder over schreef: de partij wil winnen en dat kan niet met Trump, en, zoals steeds duidelijker wordt, evenmin met de zeven dwergen. Niet vergeten, nooit vergeten, dat Trump enkel en alleen nog politiek actief was omdat de Republikeinen te laf waren hem te dumpen na zijn mislukte staatsgreep.

Het enige wat de Trump-partij kan is destructie plegen. Trump zelf heeft zich achter de opstandige Republikeinen geschaard, waarbij superlellebel Greene en in-de-bioscoop-frummelaar en 37-jarige grootmoeder Laurence Boeber Speaker McCarthy onderuit dreigen te halen. Het is de zoveelste keer dat de Republikeinen in plaats van iets voor te stellen, de tent dichtgooien. Superdestructiepleger Newt Gingrich was de eerste die begon te gooien met handgranaten. Nooit leverde het iets op. Misschien brengt het Trump schade toe.

Niemand hoeft medelijden te hebben met McCarthy. Zijn jello ruggengraat is welbekend. Op 7 januari 2021 veroordeelde hij de staatsgreeppleger, een week later lag hij in Mar a Lago aan zijn voeten. Na vijftien stemmingen werd hij dit voorjaar Speaker, nadat hij de helft van zijn macht had weggegeven. Het zou mooi zijn als hij de kortst zittende Speaker werd.

Trump en de autocratie

Joe Biden deed deze week wat de Republikeinse dwergen niet durven: Trump neerzetten als een gevaar voor de Amerikaanse democratie. Zolang Biden de kandidaat blijft (daarover zo meteen meer) zal dit het thema worden van de campagne: stop Trump, nog een keer.

Ook generaal Milley, die deze week afscheid nam als Joint Chief of Staff, haalde uit naar de anti-democraat. Een paar artikelen in de New Yorker en the Atlantic hebben laten zien hoe Milley, na door Trump genaaid te zijn bij het schoonvegen en de bijbeldemonstratie voor het Witte Huis, in de laatste maanden van Trumps chaos moest voorkomen dat de psycho oorlogen begon om zijn hachje te redden. China moest gerustgesteld worden, Iran werd net niet aangevallen. Milley had alles in stelling gebracht om Trumps staatsgreep, die hij aan zag komen, te dwarsbomen. Voor de Republikeinen is het allemaal irrelevant.

Of zouden ze toch voor die gouverneurs gaan?

Weg met Biden

Deze week verdere voortgang in de pogingen om de bejaarde man opzij te schuiven en een nieuwe generatie een kans te geven. Meer artikelen over het risico dat we met hem juist krijgen wat hij in zijn speech wilde afschilderen als ergste perspectief: een nieuw Trump presidentschap.

U weet, ik denk niet dat Trump de nominatie krijgt. U weet dat ik al lang geleden Biden had weggewenst. Er zijn zoveel mooie alternatieven. Ik ben niet de enige. Als u bevestiging wilt dat ik niet al te wild speculeer, lees het artikel in The Guardian van Timothy Garten Ash. Hij waarschuwt dat we bang moeten zijn voor Trump 2.0 en dat betekent het einde van de Verenigde Staten zoals we het land kennen. Het zou de VS als derde wereldland overigens wel de leiding geven die daarbij hoort.

Boerenkool

Met enige genoegen zag ik dat de partij van boerin Caroline en haar drie JA 21 opportunisten inmiddels flink gezakt is in de peilingen. Hoe harder je klopt op het holle vat hoe luider het leeg klinkt. 

Ik vermoed dat ook de partij van Omtzigt nog wel een flink aantal zetels zal dalen. Het was overigens weer bizar dat Yesilgoz een uur zendtijd kreeg bij de als altijd niet imponerende Twan Huys.

Al dat geneuzel over bestaanszekerheid is inmiddels pijnlijk. Als iedereen het daarover heeft, dan heeft niemand het ergens over. VVD die bestaanszekerheid omarmt? Dat moet iets heel anders zijn dan wanneer de PvdA of het CDA dat doet. Het woord moet verbannen worden.

Nu we het er toch over hebben. Wat een onzinnig, nutteloos plan om de publieke omroep te ‘hervormen’. Maak er zes klonten van en het is allemaal opgelost. Ook de rest van de onzin, lagere drempels en dergelijke, verlossen ons niet van de domheid van de NPO. 

Politici blijven altijd te lang en het is jammer dat Dianne Feinstein, langjarige senator voor Californië haar nalatenschap enigszins ondermijnde door de afgelopen jaren in bijzonder slechte gezondheid door te modderen in Washington. Voor mij bleef ze altijd de vrouw die San Francisco onder controle bracht toen gemeenteraadslid Harvey Milk en burgemeester George Moscone in november 1978 werden vermoord. Milk zat in de Board of Supervisors van de stad, die in die jaren een mekka – en toevluchtsoord – was voor gay men. Hij was de eerste die, openlijk uitkomend voor zijn gay zijn, in de VS voor een openbaar ambt werd gekozen.

Dianne Feinstein was toen President van de Board of Supervisors, zeg maar de gemeenteraad. Nadat Milk en Moscone door een teleurgesteld lid van de Board waren vermoord, nam Feinstein de teugels in handen. Ze werd dezelfde dag nog ingezworen als burgemeester. Ze bleef dat tien jaar en werd in 1992 gekozen tot senator, na een verloren race voor het gouverneurschap. Als senator werd ze invloedrijk en deed veel dingen als eerste vrouw. Dat niemand meer opkijkt van machtige vrouwen in de senaat, is aan haar werk te danken.

Feinstein was vooral actief in intelligence. 

Haar beslissing om in 2018 voor herverkiezing te gaan, was onverstandig. Ze was eigenlijk al te oud. De laatste twee, drie jaar moest ze worden ingefluisterd door assitenten, of was ze afwezig, waardoor benoeming in de juridische commissie bleven hangen.

Ze verdient het om herinnerd te worden als baanbrekende vrouw, niet als ploeterende senior.

Voor de politiek verandert het weinig. De gouverneur, Gavin Newsom, presidentskandiaat als Biden ook het loodje zou leggen, kan een warmhouder benoemen tot de verkiezingen van 2024 waarvoor al drie kandidaten in de race zijn. Newson was zo dom om ooit te zeggen dat hij een zwarte vrouw zou voordragen en toevallig is een van de drie ook een zwarte vrouw (ze is niet de frontrunner). Ik verwacht dat hij eerder iemand zal voordragen die inderdaad over een jaar weer het veld ruimt. 

Ook bij het tweede debat slaagde niemand van de Republikeinse uitdagers van Trump de afwezige serieus uit te dagen, laat staan schade toe te brengen. Er werd niet over 6 januari gepraat. En tezelfdertijd werd Trump veroordeeld (niet aangeklaagd maar daadwerkelijk veroordeeld) voor het vals opgeven van zijn rijkdom en schulden om daarmee zo laag mogelijke rentes te hoeven te betalen. En, maar dat is niet strafbaar, om een veel slimmer en succesvoller zakenman te zijn dan hij was.

De zaken ontwikkelen zich zoals voorzien. Geen van de zeven dwergen die daar debatteerden gaat de nominatie krijgen. Maar ik blijf volhouden dat Trump straks gaat schuiven. Nu de zakenman ook nog eens een vals beeld blijkt … Ik was in Berlijn afgelopen week, waar we natuurlijk een balletje balletje project zagen. Sterker, bij terugkijken van een youtube filmpje blijkt hetzelfde team al jaren aanwezig. Er werd een domme dame vakkundig 50 euro afhandig gemaakt. Ik riep nog ‘you will lose your money’ maar ze was al verdwaasd en ik maakte me uit de voeten omdat een grote Oosteuropeaan, deel van het dieventeam, tegen me aan begin te duwen. 

Ik moest aan de Amerikaanse kiezers denken. Trump beweegt die kopjes heen en weer, je denkt dat je weet waar het balletje zit, en zelfs als dat juist is, weet de kopjesbeheerder het weer onder een ander kopje te stoppen. Hij is omringd door mensen die net doen of er inderdaad iets te winnen valt, ze zetten in en het levert op. Dat kun jij ook. Misschien wat vergezocht, maar herhaaldelijk en ongeneeslijk je laten bedotten, het lijkt erop.

In de Washington Post staat vandaag een op ed stukje dat mijn stelling bevestigd, of in elk geval dat er anderen zijn die deze richting op denken. Ze willen gouverneur Gregg Youngkin van Viriginia, die in november 2001 ondanks Trump en ondanks de Republikeinse verkrachting van de democratische waarden, het gouverneurschap wist te winnen (van een zielloze Hillary acoliet, dat wel). Het schijnt dat hij waargemaakt wordt voor een run. In elk geval wordt gekeken wat de mogelijkheden zijn. 

Youngin heeft ook een staat die de Republikeinen moeten winnen, net als Brian Kemp van Georgia die op mijn lijstje stond van mogelijke dark horses. 

De strijd is nog niet gestreden, ook al proberen de media en vermeende of echte deskundigen dat het zeker en vast tussen Trump en Biden zal gaan. Als ik niet zo genezen was van geld inzetten door het zien van balletje balletje zou ik er wat op inzetten.

In 2007 was de belangrijkste doelstelling van Alexander Pechtold, die net de drie zetels van de partij had gered (met hulp van de Turks-Nederlandse kiezers die op Koser Kaya stemden), en zijn nieuwe voorzitter Ingrid van Engelshoven, de partij te professionaliseren (full disclosure: ik was toen tegenkandidaat voorzitter, met als doel de partij een profiel te geven – en verloor).

Professionalisering betekende ook een strenge selectie van de kandidaat kamerleden. Dat wil zeggen, selectie door de Pechtold groep (kliek, zou ik liever schrijven – allemaal Van Mierlo aanbidders), in de vorm van een klasje. Het resultaat waren lijsten met door Pechtold gekozen kandidaten. Soms pakte dat goed uit, soms minder goed, soms dacht je wat moet Wouter Koolmees, vleesgeworden bestuurder, in de Tweede Kamer? Hij was de tassendrager financiën van Pechtold. Alles ten dienste van de leider.

Zo kwam Wassali Hachchi in de Kamer om zichzelf en de partij te kakken te zetten. Vera Bergkamp was een persoonlijke keuze van Pechtold (die ik overigens niet zo slecht vond, ze had alleen geen kamervoorzitter moeten worden). En zo ging het maar door. Niet altijd pakte het slecht uit, eerlijk is eerlijk. 

Commissies waar over beleid werd gediscussieerd, zoals buitenland, integratie en media waarin ik indertijd actief was, werden opgeheven. Pechtold had geen advies nodig van de leden. Er was geen geld meer voor het huren van een zaaltje, we vergaderden met tien man bij iemand thuis over Afghanistan – enkel om te ontdekken dat Pechtold en Rob de Wijk al hadden besloten dat D66 meedeed met Kunduz.

Anno 2023 runt Pechtold het bureau van rijbewijzen. En heeft de partij zich opnieuw opgebrand in een coalitie waar ze niet thuishoorde, door een daad van pragmatisme van de verder door mij bewonderde Sigrid Kaag (het niet wegsturen van Rutte na zijn zoveelste leugen). Regeren hoeft geen halveren te zijn, maar wordt het wel als je nergens voor staat.

Want die professionalisering laat wel wat te wensen over. Nummer elf op de lijst, Yesim Candan, bleek een voorbeeld van totale wanprestatie van wie er ook maar had moeten kijken wat voor mens dit was. Hoe is het mogelijk? Amateuristisch geklungel, erger dan dat. 

Wouter de Winther de opiniejournalist van de Telegraaf die om onbegrijpelijke redenen mag optreden als ‘deskundige’, altijd op anti-Kaag missie, oreerde eerder deze week ‘de hele Pechtold erfenis naar de gallemiezen’. In zijn Kaag-blindheid zag hij niet dat Pechtold een vergiftigde erfenis had nagelaten voor Kaag. Het was Kaag die de winst binnenhaalde en dat was niet Pechtolds erfenis.

Terwijl ik Jetten afgelopen zondag goed vond optreden bij Buitenhof, blijft het probleem van de partij wat ik in 2007 al aankaartte: een sociaal liberale partij moet een ideologie uitdragen, een programmatische basis hebben. Sterker, iedere partij van enige serieusheid moet een ideologie hebben, zodat je weet waar standpunten vandaan komen en je besluiten kunt relateren aan dieper liggende beginselen. De sociaal democratie bijvoorbeeld. Liberalisme (niet de VVD dus). Ik verloor die verkiezingen. Terecht dus, want de leden wilden er niet aan (met wat hulp van manipulatie door Gerard Schouw, ook al zo’n falend kamerlid). Liever geen ideologie, dat is vloeken in de kerk.

Indertijd hebben we er wel over gepraat. Een beetje. Een hulpje van Pechtold kreeg opdracht om speerpunten op te stellen waarin de basisprincipes van D66 zouden blijken. Het is nooit erg ver gekomen (hij wel, hij werd Eerste Kamerlid) en in de campagnes vielen ze altijd weer terug op ‘het redelijk alternatief’. Pechtold verdween en Kaag kwam, maar van een beginselenprogramma kwam het niet. Congressen waren altijd gezellig maar werden door het bestuur eindeloos gemanipuleerd. Frans van Drimmelen stond altijd ergens in de coulissen en anders Carla Pauw wel, niet weg te branden.

Enfin, het gaat weer op en neer met D66 en als ik terugkijk op de gesprekken bijna twintig jaar geleden, is er geen moer veranderd. Het blijft een ankerpunt voor losgeslagen kiezers en leden die keurig, weldenkend, hoogopgeleid en tevreden zijn. In 2007 was dat het geval en het is in 2023 niet anders. 

Daar gaan we weer. Alweer een impeachment procedure – althans het in gang zetten van een procedure die daartoe kan leiden – die niet is voor het doel waarvoor impeachment is bedoeld. Impeachment voor ‘high crimes and misdemeanors’ is het middel dat de grondwet biedt om een president die de wet aan zijn laars lapt af te zetten. Er is ook een procedure van censure waarbij de president van het congres krijgt te horen dat wat hij heeft gedaan veroordeeld wordt maar niet afzetwaardig is (Andrew Jackson kreeg zo’n procedure aan zijn broek in 1834 over het terugtrekken van fondsen uit de centrale bank van die tijd (ik zal u de details besparen). Jammer genoeg wordt censure niet gebruikt als het wel toepasselijk zou zijn (denk Clinton 1997).

In 1868 kreeg Andrew Johnson als eerste een impeachment aan zijn broek. Hij werd met een stem verschil niet veroordeeld, wat een goede zaak was want het zou van impeachment een politieke procedure hebben gemaakt die de enige politicus met een landelijk mandaat, de president, naar huis kon sturen. Overigens was die ene stem die Johnson redde het gevolg van de overweging dat als hij werd afgezet, bij gebrek aan vicepresident (Johnson was de vermoorde Lincoln opgevolgd), de radicale Republikein Benjamin Wade hem zou opvolgen. Wade had zijn eigen vijanden in het congres.

In 1974 werd de criminele president Richard Nixon net niet geimpeached omdat hij op tijd aftrad. Op 7 augustus 1974 kreeg hij te horen dat hij de steun van zijn eigen Republikeinse senatoren had verloren toen het bandje met de ‘smoking gun’ bekend werd, dat duidelijk maakte dat hij deel was geweest van de cover up van de Watergate inbraak. Nixon was in veel opzichten crimineel, maar dit was het directe resultaat van de hoorzittingen over Watergate. Op 9 augustus trad hij af. Omdat Nixons ook criminele vicepresident Agnew in 1973 was afgetreden en daarna vervangen door Gerald Ford (dat moest na het 25e Amendement), was er een goede vervanging. Had Agnew er gezeten, dan was Nixon afzetten nog erger geweest dan hem laten zitten.

In 1868 werd het impeachmentproces puur politiek gevoerd. In 1974 was er wel degelijk inhoudelijk reden voor impeachment, maar kwam het er niet van. In 1987 zou president Reagan geimpeached hebben moeten worden vanwege Iran-Contra (de heroverweging van Reagans presidentschap is een onderwerp voor een andere keer). Een roedel antidemocraten runde zijn eigen operaties vanuit het Witte Huis, al of niet met medeweten van de randje-dementerende president. Hij zou afgezet moeten worden als hij ervan afwist, en afgezet moeten worden als hij zo dim was dat hij het niet wist. Kiest u maar.

‘Mistakes were made’, zei Reagan en daar bleef het bij. De Democraten drukten niet door – het was al bijna 1988 en ze wilden het land zo snel na Watergate geen tweede keer op deze manier belasten. Democraten hebben die neiging (kijk naar 2000 toen ze Bush en zijn juristen Florida lieten stelen).

Dergelijke terughoudendheid konden de Republikeinen niet opbrengen toen ze na een obsceen onderzoek door een speciale aanklager (die ingehuurd was voor iets heel anders) de Lewinsky-affaire boven water kregen. Clinton werd aangeklacht wegens meineed omdat hij over de relatie had gelogen. Big deal, zou u zeggen, maar voldoende voor Newt Gingrich en zijn Republikeinse collega’s, die zo een verdere stap zetten op weg naar de verruwing van de Amerikaanse democratie. Natuurlijk werd Clinton niet door de senaat veroordeeld. De kiezers maakten in 1998 duidelijk dat ze niet gediend waren van de Republikeinse strapatsen en Gingrich trad af (net als zijn opvolger, die, u raadt het, allerlei affaires had net als Newt zelf).

Donald Trump kreeg twee maal een impeachment aan zijn broek, beide keren naar mijn smaak terecht. De eerste voor het gebruiken van zijn macht als president om de Amerikaanse buitenlandse politiek aan te passen om voordeel te verkrijgen in zijn eigen verkiezingsstrijd (overigens ging het ook toen al over Hunter Biden en diens duistere zaken in Oekraïne). De tweede, voor de staatsgreep op 6 januari 2021, zou zo ongeveer het meest gerechtvaardigde impeachment zijn dat je zou kunnen bedenken.

De Republikeinse senatoren vonden van niet, zelfs niet na 6 januari. Of beter gezegd, ze waren te laf om hun overtuiging te volgen. Mitch McConnell dook opzichtig door te zeggen dat er wetten waren om Trumps gedrag te beoordelen – precies al die dingen waarvoor hij nu voor de rechter staat. Dat de Republikeinen nu zitten met een crimineel als leidende politicus is typerend en desastreus voor de partij en voor het land.  Impeachment is een te gemakkelijk middel geworden (althans de oproep ertoe), reden waarom Nanci Pelosi in 2019 haar eigen zeloten zo lang mogelijk in bedwang hield – tot inderdaad Trumps chantage van Oekraïne het onvermijdelijk maakte.

Dat soort terughoudendheid hebben Republikeinen niet. De luidruchtige afgevaardigde Marjorie Taylor Greene, lellebel extraordinaire en u een lieve vriendin van Speaker McCarthy, wilde al een impeachment van Joe Biden voordat hij geïnaugureerd was. Inmiddels staat McCarthy zo onder druk van zijn extreme rechtervleugel dat hij nu het begin van een impeachment onderzoek heeft gelast – iets waarvoor hij eerder, in 2019, een stemming het Huis noodzakelijk achtte. Tot nog toe is er niets strafbaars opgedoken voor president Biden, al laat het gedrag van Hunter en het gebruik van zijn politieke contacten zien dat de moraliteit ver te zoeken was.

Maar familie in de politiek is altijd lastig. Dwight Eisenhower had al last van zijn broer. Jimmy Carter zat met Billy. En Jared Kushner loopt nu financieel binnen door wat hij tijdens de regering-Trump heeft geregeld. Dat doet niets af aan de ongepastheid van Hunters gedrag. Persoonlijk heb ik niets tegen het onderzoek. Als dat inderdaad niets oplevert, levert het niets op. Het is niettemin schadelijk voor Biden want het geeft geloofwaardigheid aan het Republikeins verhaal van de ‘Biden crime family’ maar de enige manier om dat onderuit te halen is te laten zien dat er niets is. Je mag wel vaststellen dat Biden de Hunter problemen grotelijks onderschat heeft (misschien geeft het hem een zetje om te vertrekken). Het zal de media bezighouden, ook als er uiteindelijk niets aan de hand is. Denk Benghazi, de flauwekulhearings die Hillary Clinton grote schade toebrachten.

Terzake: de conclusie lijkt onontkoombaar dat impeachment simpelweg een middel is geworden om een president politiek lastig te vallen. Noch die presidenten noch het grote publiek besteden er veel aandacht aan. Veroordeling in de senaat, waar een tweederde meerderheid nodig is, lijkt onmogelijk. Lock him up zal de crimineel die de Republikeinse Partij leidt wel weer roepen.

Impeachment als middel van de wetgevende macht om de uitvoerende macht te bestraffen voor wangedrag heeft dus veel van zijn kracht verloren. Het lijkt meer op een motie van wantrouwen in een parlementair systeem, maar dan wel een die nooit gevolgen heeft. Zolang de partijgebondenheid van politici en kiezers leidt tot hondentrouw aan de president, moet je concluderen dat impeachment weinig meer voorstelt. 

Heeft het congres andere middelen om een criminele president de pas af te snijden? Nou, nee. Maar als een partij, zoals de Republikeinse Partij, democratie al heeft opgegeven en zich laat koeioneren door een patente crimineel heeft dat congres het uiterste middel niet meer nodig. Ze hebben zich al bij voorbaat overgegeven. McCarthy is een sul, maar symbool van een democratie in de problemen. een gevaarlijke sul.

Wat als president Biden morgen omvalt? Of bij zinnen komt en besluit dat hij te oud is om nog president te zijn? Of in elk geval weinig trek heeft in een campagne die niet alleen belooft keihard te zijn maar ook het risico in zich bergt dat hij verliest en zo zijn historische status kwijtraakt? Hij hoeft niet te wachten tot de Republikeinen zich realiseren dat ze meer macht kunnen behouden met iemand anders dan Trump. Oude mannen die hun hele politieke leven hebben gewacht op de kans om in het Witte Huis te resideren, zijn eigenwijs en hardnekkig, dus ik reken er niet op.

Maar de vaststelling dat er een gejuich zal opgaan in Democratische kring als hij vertrekt, zou hem aan het denken moeten zetten. Misschien onderweg terug uit Hanoi waar hij moeite had de namen van journalisten die vragen mochten stellen van een briefje op te lezen. Ik schreef gisteren over het optreden van Nikki Haley bij CNN. Die uitzending ging over in de persconferentie die Biden gaf in Hanoi. Terwijl hij verstandige dingen zei en goede resultaten bereikte, was het geen reclame voor nog eens vier jaar.

Okay, wat dan? Wanneer is het te laat om nog echte Democratische voorverkiezingen te organiseren? Daarvoor is het nooit te laat, want die komen er, alleen is Biden nu de enige kandidaat – u mag de dorpsidioten Robert Kennedy jr. en Marianne Williamson negeren. De organisatie is er dus al, deadlines voor registratie kunnen worden aangepast, iedereen kan meedoen. Nee, Iowa zal niet de eerste zijn en dat is maar goed ook. South Carolina en New Hampshire zouden een eerste serieuze schifting betekenen.

U denkt misschien: maar ik heb niets over andere Democraten gehoord? Zijn die er wel? Nou, in elk geval Kamala Harris, de vicepresident. Maar mocht Biden zich nog terugtrekken dan vermoed ik dat zij dat ook zal doen, met als vijgeblad dat zij deel is van de regering-Biden en staat of valt met hem. Op eigen houtje heeft ze geen kans – tenzij ze na het doodvallen van Biden alsnog president wordt. Maar dan gaat ze verliezen in november 2024.

Er zijn andere Democraten, maak u niet ongerust. Niet Bernie Sanders, niet Elizabeth Warren. Die zijn net zo oud als Biden. Dat lost niets op.

Zelfs met de dominantie van Republikeinen in de staten is er een aantal gouverneurs die veelbelovend lijken. Zo wordt de volkrijkste staat van Amerika, Californië, geleid door Gavin Newsom. Al twee termijnen. Probleem is dat hij zo glad is als zijn achterovergekamde haar (*en ooit getrouwd was met de geschifte vriendin van Trump junior, Kimberly Guilfoyle) en een paar opzichtige publicitaire blunders heeft begaan. Zo ging hij op een prive dineetje uit eten in een dure tent in Sonoma tijdens de coronaverboden. Hij ging op vakantie naar Montana terwijl hij staatsfunctionarissen verbood in officiële hoedanigheid te reizen naar staten die het recht op abortus hebben afgeschaft. En, laten we zeggen, Californië is niet langer het ideaal van de zonnige, vrolijke en altijd groeiende staat.

Andere gouverneurs dan. Er is Gretchen Whitmer van Michigan, misschien wel de meest aantrekkelijke kandidaat als het erop aankomt. Er is Phil Murphy in New Jersey, J. B. Pritzner in Illinois en Jared Polis in Colorado. Een kandidaat die de laatste weken aandacht trekt is gouverneur Andy Beshear van Kentucky, gekozen en populair in een staat die voor het overige diep Republikeins is. Een zuidelijke politicus op het Democratische ticket? Carter en Clinton wonnen ermee. 

Andere kandidaten. Er is Pete Buttigieg, inhoudelijk bijzonder aantrekkelijk, maar waarschijnlijk eerder kandidaat voor de senaat in Michigan, of misschien als opvolger van gouverneur Whitmer. Een oude bekende (niet zo oud, ze is 52) is Gina Riamondo, oud-gouverneur van Rhode Island en nu minister van Commerce.

In de senaat lopen ook oud kandidaten rond die in 2024 een kans zouden maken. Senator Amy Klobushar van Minnesota en Cory Brooker van New Jersey (de enige zwarte kandidaat). Ook senator Chris Murphy van Connecticut  zou ik meenemen in de mix, hij heeft zich sterk gemaakt voor wapenwetgeving naar de moordpartij op de lagere school in Sandy Hook (en ook na de massamoord in Texas).

Kortom, er is keuze genoeg na Biden. Als hij maar weggaat. Het is ongemakkelijk als je, zoals ik, iedere ochtend even checkt of de man nog leeft en ietwat teleurgesteld ziet dat hij het nieuws niet gehaald heeft. Er is nog hoop voor Amerika, maar niet met Biden en Trump.

In de meest recente CNN peiling zou Nikki Haley de enige Republikein zijn die Joe Biden kan verslaan, met zes procentpunten maar liefst, meer dan de marges van meting. Overigens zouden alle anderen in de buurt van Biden komen, wat Democraten zorgen zou moeten baren.

Ik zag vandaag het interview van Jake Tapper met Haley en was onder de indruk. Haley straalde zelfvertrouwen uit, was goed gebriefd, ontliep antwoorden die haar niet uitkwamen en maakte een aantal interessante punten.

Een weinig belangrijk maar veelzeggend punt: ze praatte over Biden niet als president Biden maar altijd gewoon Biden. Dat is niet beleefd, zeker niet als Tapper je nog steeds aanspreekt als Ambassador (Haley was ambassadeur van Trump bij de VN). Flauw en erger was dat ze vicepresident Kamala Harris aansprak als Kamala. Het kindmeisje dat ergerns in de wildernis rondloopt. Flauw maar effectief, want reken maar dat in de campagne Harris het doelwit wordt – dat krijg je als de presidentskandidaat superbejaard is.

Wat Haley ook effectief deed en wat, denk ik, ook een campagne onderwerp zal worden is dat ze zowat alle problemen bij het Congres neerlegde – nadat ze eerst Biden onderhanden had genomen. Tapper liet haar met te veel wegkomen. Het congres moet immigratiebeleid maken, zijn werk doen. Ja, duh. Kleine Bush stelde dat voor in 2006, het Republikeinse congres wilde er niet van weten. Een brede groep senatoren, inclusief McCain en de windvaan Marco Rubio, kwamen met een voorstel in 2013. Het Republikeinse congres weigerde dienst. Trump stelde niets voor.

Het congres moet zijn werk doen. Herhaal. Herhaal. 

Tapper liet haar te veel ruimte bij haar antwoord op de vraag wat ze vond van die maffe senator Tubberville die 300 militaire benoemingen tegenhoudt omdat het Pentagon reiskkosten vergoedt voor wie in militaire dienst in een staat terecht komt waar abortus is verboden. Ze leek de voorkeur te geven aan 300 individuele stemmingen wat inderdaad, zoals Tapper stelde, bijzonder onverstandig is. Zo worden generaals en majoors politieke speelballen. De traditie is dat zo’n groep in zijn geheel door de senaat zonder debat wordt benoemd.

Bent u er ook voor, vroeg Tapper, net als Trumps schoothondje Ramaswamy, om in Amerika geboren kinderen van illegalen die volgens het veertiende Amendement automatisch Amerikaan worden, het land uit te gooien? Ze antwoordde niet en Tapper drukte niet door. Ze had gewoon nee moeten zeggen. De grondwet kun je niet naar believen aanpassen.

Over de misdaden van Trump zei Haley dat in een rechtsstaat er eerst een veroordeling plaats moet vinden voordat iemand schuldig is. Ze schopte de bal dus vooruit, maar Tapper drong niet aan waarom ze zelfs een veroordeelde Trump geschikt achtte voor het presidentschap. Haar laffe stellingname werd niet bevraagd.

Over China sloeg Haley te veel havikachtige taal uit. Ze wil van het land een vijand maken. Zover is het nog niet. Ze viel Biden aan voor praten met Xi, wat me onzinnig lijkt (en dat gelooft ze ook niet echt). Ze zou Taiwan helpen maar zei niet ronduit dat een aanval op Taiwan een aanval op de VS zou zijn.

En zo door. Het was een bravoure stukje van vijftien minuten waarin Haley de ruimte pakte die ze kreeg van Tapper. Ik weet het nog uit de tijd dat ik zelf mediatrainingen gaf: als je doorgaat met praten, ook als het met de oorspronkelijke vraag niets te maken heeft, kun je je eigen punt scoren. We noemden het de Wiegel methode: ‘heel interessante vraag die u stelt, maar wat de mensen in het land echt willen weten is ….’ Vul het VVD programma maar in.

Ik blijf erbij dat elke andere Republikein dan Trump Biden kan verslaan en dat Trump niet de Republikeinse kandidaat wordt. Ergo …

Ook goed was Jetten bij Buitenhof.