Trump heeft zijn keuze gemaakt: hij wil abortus beleid laten waar het Supreme Court het geplaatst heeft, namelijk bij de individuele staten. Dat betekent dat waar de Republikeinen aan het bewind zijn abortus zo goed als onmogelijk wordt gemaakt, waar de Democraten regeren het beleid liberaal is, dat wil zeggen, abortus tot waar het kind buiten de baarmoeder kan leven.

De anti abortus club was vertontwaardigd over Trumps standpunt en dat kan tot verwarring leiden. Wat deze club wilde was een totale federale ban op abortus, dus Mississippi overal in het land. Dat was nooit een optie.

In mijn optiek is dit voor de verkiezingen en voor een liberaal abortusbeleid de best mogelijk keuze van Trump. Als hij namelijk voor een vijftien weken ban had gekozen op federaal niveau dan had hij weliswaar de echte voorstanders van het recht van de vrouw geschoffeerd maar was toch op een ‘redelijk’ punt uitgekomen, waarbij ook voor veel Democraten dat standpunt acceptabel zou zijn. De Trump lakei, man zonder principes, Lyndsey Graham, senator voor South Carolina, had dit al voorgesteld maar de Republikeinen durven er niet aan.

Deze Trump keuze is goed omdat het betekent dat abortus een cruciaal onderwerp blijft bij de verkiezingen in november. Kies Trump en de Republikeinen en je dreigt overal waar Republikeinen regeren de sterkst mogelijke beperking te krijgen. Dat is wat de staten doen.

Trumps standpunt is ook goed voor die staten waar het recht op abortus op het stembiljet staat in de vorm van een referendum. Tot nu heeft een aantal conservatieve staten al gekozen voor een grondwettelijke (staatsgrondwet) bescherming van Doe. In Florida staat het in november op het stembiljet. Het zal ongetwijfeld de opkomst voor de Democraten verbeteren. Gouverneur DeSantis heeft zijn wrede abortuswet al opgelegd, maar als zestig procent van de kiezers voor het referendum stemmen om in de grondwet wettelijke bescherming van het recht op abortus te kiezen, dan wordt dat het beleid.

Reken maar dat er campagne gevoerd zal worden, ook al is het doel, de grondwettelijke wijziging, moeilijker te bereiken omdat zestig procent van de kiezers voor moet stemmen. Maar dat maakt de noodzaak om te komen stemmen als je wat om het onderwerp geeft, des te urgenter.

Kortom, voor het herstel van het recht van de vrouw om zelf te beslissen, is deze Trump stellingname een goede zaak.

BNN/VARA opiniemaker Francisco van Jole ging afgelopen woensdag wild tekeer op Radio 1, bij Oh, Oh, Den Haag, zijn wekelijkse show met Peter Kee. Van Jole had het vooral gemunt op de boerin, die op bezoek was geweest bij de paus. Ze had diens zegen gevraagd over de kabinetsformatie. Van Jole merkte terecht op dat ze beter kon kijken naar de standpunten van de paus over immigratie. Hij brak ook de staf over het Groningen verraad van de VVD in de Eerste Kamer. Ook terecht.

Even terecht merkte een van de beste columnisten van de NRC, Carolina Trujilo, onder mooie titel Circus Caroline, op dat het niet helpt als journalisten mee gaan doen met de circusvoorstellingen in Den Haag. Van Joles dubbele salto met vier schroeven werkt averechts. Een scheldende journalist heeft geen geloofwaardigheid. Wat dat betreft moet ik complimenten maken aan Tom Jan Meeus, die altijd koel en feitelijk Den Haag fileert.

Ondertussen zie ik dat overvolle ijskast van de haatzaaier nu ook Nexit bevat. Hij doet mee aan de Europese verkiezingen (waar zijn voormalige vertegenwoordiger, nu op de loonlijst van circus Baudet, wordt genoemd als ontvanger van Russische gelden) om de EU te hervormen. Over Nexit babbelen komt hem nu niet meer van pas, zoals al die afzichtelijke standpunten van de afgelopen twintig jaar ineens niet meer tellen. Het wordt tijd om Wilders in de ijskast te stoppen.

Ook ondertussen hebben we de afgelopen vijf jaar meer demissionaire kabinetten gehad dan gewoon functionerende regeringen. Als je Rutte’s tijd als demissionair minister president aftrekt van al die jaren als langst zittende blijft er niet veel van over. En hij is de laatste maanden ook druk aan het solliciteren voor een functie elders. Zou de Telegraaf hem ook de maat nemen als hij voortijdig vertrekt, zoals de haatzaaiende krant dat deed met D66’ers? En wie moet er dan premier worden? Brekebeen Yesilgoz kan dat niet, iemand in parachuteren evenmin. Misschien gewoon maar openlaten, we hebben Rutte niet gemist, de laatste maanden. Jetten dan maar?

Over D66 gesproken. Het rapport over het verkiezingsdebacle is verschenen en wordt druk bediscussieerd. Dat is vooruitgang. In de tijd dat ik er actief was, werden kritische rapporten weggestopt. Onveranderd is de analyse dat D66 elitair en vervreemd is. Daar hadden we het twintig jaar geleden ook al over, wat zeg ik, dertig jaar geleden.

Maar het was niet de campagne die het probleem was voor D66. Deelname aan Rutte’s kabinet was de dodelijke fout, in elk geval zonder erop gestaan te hebben dat Groen Links/PvdA ook meedeed. De partij liet zich door Rutte de kaas van het brood eten, ook al claimt ze veel te hebben binnengehaald. Daar zal niet veel van overblijven, schat ik zo, zoals ongeveer als het Europese groenbeleid wordt uitgekleed onder intimiderende druk van de boeren.

D66 heeft twee eeuwige problemen. Het eerste is gebrek aan een programmatische basis. De partij had zich al lang moeten hervormen tot een sociaal liberale partij met een beginselprogramma. In plaats daarvan werd het een door poppetjes gedragen ‘kan alle kanten op’ partij, eerst aangevoerd door de ineffectieve Pechtold, daarna door Kaag. Het tweede probleem is dat de partij steeds weer foute keuzes maakt (inderdaad, een gevolg van het eerste probleem). Ik herinner er nog maar aan dat Pechtold na 2007 veel te lang doorging met Wilders als boksbal gebruiken waardoor de haatzaaier onverdiende aandacht kreeg.

Ook fout waren de beslissingen om Rutte te redden van zijn coalitie met de PVV, die de VVD verkiezingswinst opleverde en D66 in de kou zette, en de Kunduz beslissing om mee te doen met de Amerikaanse avonturen in Afghanistan. Kaags falen om Rutte met een motie van wantrouwen weg te sturen is al vaak genoeg belicht. Als je dat nalaat en je wordt vervolgens genaaid over migratie omdat Rutte op tijd van zijn een-kabinet-te-lang af moet, moet je niet klagen.

Volgens de peilngen zou de PVV de grootste Nederlandse partij in het Europarlement worden. Er is geen lijst, er is geen lijsttrekker, er is alleen de ijskastenvuller. Het echte probleem is de Nederlandse kiezer. Die krijgt wat zij verdienen.

Vorige week koos Robert Kennedy Jr., die als onafhankelijke kandidaat meedoet aan de Amerikaanse presidentsverkiezingen, een running mate, de puissant rijke Nicole Shanahan, ex van een Google-oprichter. Behalve zijn naam is Kennedy gekend voor zijn anti-vaccinatiestandpunten en interesse in samenzweringen. De 38-jarige Shanahan heeft vergelijkbare standpunten maar vooral moet ze de financiën leveren om in alle vijftig staten op het stembiljet te komen. In sommige peilingen haalt de zoon van de in 1968 vermoorde Robert Kennedy wel tien procent van de stemmen. Kan hij het Biden of Trump nog lastig maken?

Nog los van Kennedy’s stellingnames moeten we vaststellen dat het Amerikaanse politieke systeem bijzonder onvriendelijk is voor derde partijen of onafhankelijke kandidaten. Alles in het Amerikaanse systeem stuurt in de richting van twee partijen, met voor de kiezers een eenvoudige keuze voor de een of voor de ander. Dat geldt voor presidentsverkiezingen met dat rare kiesmannensysteem, maar ook voor elke verkiezing in de districten van afgevaardigden voor het Congres. Wie de meerderheid haalt, wint en dan doet het aantal stemmen van je tegenstander er niet toe. Een derde partij kan de zaak laten ontsporen, maar het valt niet mee om als derde zelf te winnen.

De twee partijen, Democraten en Republikeinen, hebben het systeem behoorlijk dichtgetimmerd, al was het maar omdat zij op staatsniveau bepalen wat de regels zijn om op een stembiljet te kunnen staan, zowel bij de presidentsverkiezingen als bij voorverkiezingen voor de partijen. Het wordt nieuwkomers niet gemakkelijk gemaakt en dat geldt des te sterker voor een nieuwkomer die niets meer heeft te bieden dan zijn persoon.

De geschiedenis van derde partijen biedt weinig hoop op succes. Zo kreeg een socialistische partij in Amerika nooit voet aan de grond, ondanks sterke vakbonden, arbeidsonrust en klemmende sociale problemen aan het einde van de negentiende eeuw. Hun bekendste politicus was Eugene Debs, die in 1904, 1908, 1912 en 1920 meedeed aan de presidentsverkiezingen. Zijn beste resultaat haalde hij in 1912 met zes procent van de stemmen.

Dit was ook het jaar dat oud-president Theodore Roosevelt brak met de Republikeinse Partij die hem niet wilde nomineren in plaats van zijn opvolger, zittend president William Taft. Hij haalde 27 procent van de stemmen, meer dan Taft, maar het bracht de Democraat Woodrow Wilson in het Witte Huis. In 1916 liet Roosevelt zijn partij stikken; hij overleed in 1919.

In 1948 leidde de Democratische senator Strom Thurmond een partij die uitsluitend was toegewijd aan het behoud van de rassensegregatie, de Dixiecrats. Hij won vier zuidelijke staten, 39 kiesmannen. Dat was niet voldoende om president Harry Truman van de absolute meerderheid af te houden, maar hij liet zien wat de bedoeling was van een derde kandidaat: zorgen dat niemand kon winnen, waardoor volgens de grondwet het Huis van Afgevaardigden moet beslissen. In dat proces heeft elke staat een stem, bepaald door de meerderheid van de afgevaardigden van een staat. Bij de onderhandelingen daarover zou een derde kandidaat dan eisen kunnen stellen, dat was althans het idee.

Pas in 1968 zien we weer een serieuze derde kandidaat, ook dit keer een segregatie-propagandist uit het zuiden, gouverneur George Wallace van Alabama, tot dan toe een Democraat. Hij zette een populistische campagne op, inspelend op rassenproblemen en ongenoegen van de witte arbeiders in het noorden, waar de eerste tekenen van industrieel verval voelbaar werden. Deze voorloper van Donald Trump haalde vijf zuidelijke staten en 46 kiesmannen, maar kon Richard Nixon niet afhouden van de absolute meerderheid al bracht hij schade toe aan de Democraat Hubert Humphrey.

In 1980 haalde de Republikein John Anderson, die Ronald Reagan te conservatief vond, een respectabele 6,6 procent. Meer gewicht in de schaal legde de Texaanse zakenman Ross Perot, met name in 1992. Hij voerde een heel persoonlijke campagne: Perot had veel geld en een hekel aan president Bush. De Texaan slaagde erin om in alle staten op het kiesbiljet te komen (wat veel geld kost voor vrijwilligers, vandaar ook Kennedy’s keuze voor Shanahan) en hij maakte van begrotingstekorten en het vrijhandelsverdrag met Mexico en Canada (NAFTA) zijn onderwerpen. In juni leek hij voorop te liggen in de opiniepeilingen, maar hij saboteerde zijn eigen campagne door tijdelijk terug te treden. Na terugkeer scoorde hij een respectabele 18,6 procent maar die was zo evenwichtig verdeeld over alle staten dat Perot er geen enkele kiesman aan overhield. In 1996 probeerde Perot het nog een keer, maar tegen de zittende president Clinton haalde hij nog maar 8,4 procent.

Het is niet zeker hoeveel schade George Wallace in 1968 Hubert Humphrey toebracht, maar het is wel zeker dat in 2000 de de consumentenactivist Ralph Nader als kandidaat voor de Green Party in 2000 Al Gore in Florida torpedeerde. Gore had 537 stemmen minder dan George W. Bush toen het Supreme Court het presidentschap aan Bush gaf. Nader haalde in Florida ruim 97.000 stemmen.

Hoewel er altijd derde partijen meedoen aan de verkiezingen (Greens, Communisten, Socialisten, Libertarians en anderen) is er nooit een partij of derde kandidaat zo doorgebroken dat hij of zij kon winnen. Zelfs de beoogde blokkade van beide kandidaten zodat het Huis moet beslissen is in de moderne tijd nooit bereikt.

De afgelopen jaren probeerde anti-Trump activisten die Biden te progressief vonden een derde partij op te zetten onder de vlag No Labels. Dat ze uiteindelijk niemand bereid vonden om namens hen te kandideren geeft al aan hoe moeilijk het is als derde partij mee te doen – nog afgezien van de problematische registratie in alle vijftig staten. Het vergt geen grote voorspellende gaven om te verwachten dat derde kandidaten als Robert Kennedy Jr. of Jill Stein, de kandidaat van de Greens, dit jaar erg veel invloed zullen hebben, al zouden ze in swing states, waar een paar duizend stemmen het verschil maken, de doorslag kunnen geven. Veel waarschijnlijker is dat kiezers, gegeven wat er in 2024 op het spelt staat, in november geen risico zullen nemen.

En wat derde partijen betreft, veel slimmer dan een persoonlijke vanity campagne op te zetten is het om een van de bestaande partijen over te nemen. We zijn het vergeten, maar Donald Trump werd in 2016 bij de Republikeinse debatten tijdens de voorverkiezingen expliciet gevraagd of hij een derde partij zou opzetten als hij de nominatie niet kreeg. Trump being Trump gaf geen antwoord. En inmiddels heeft hij als couppleger en multi-aangeklaagd crimineel de Republikeinse Partij overgenomen. Hij voelde goed aan hoe laf zijn partijgenoten waren en zijn. Lees daarover ook het recente artikel in the Atlantic. 

Het was weer raak vorige week. De Telegraaf ging all out tegen burgemeester Halsema. De verwerpelijke lichtgewicht en gemakzuchtige columnist Hoogland had geen moeite om zijn verhaaltje weer eens op te schrijven. Ook elders in de rechtse woke krant was het bal. Er valt best een discussie te houden over Halsema’s beleid – hoewel ik het in die discussie met haar eens zou zijn. Maar dat is niet waar de zich journalisten noemende activisten van de krant mee bezig zijn. Het is persoonlijke politiek, abjecte aanval. Niets meer dan dat. 

Ook onze functie elders politicus kan niets goeds doen voor de krant die amechtig roept om een radicaal rechts kabinet. 

Aan de andere kant van het spectrum biedt de actiekrant steun voor de haatzaaier. Ik zag vanuit het buitenland aan hoe Wilders het slachtoffer uithing. Het zou staatsrechtelijk onjuist zijn dat hij geen premie mag worden van zijn prachtige land. Wat een nonsens.

Deze man heeft twintig jaar haat gezaaid over een flink deel van de Nederlanders en heeft de rest van ons geschoffeerd door zijn verwerpelijke stellingnames en gedrag. Ik ben vergeten wie in de NRC het mooi opschreef (columniste Carolina Trujilo wordt steeds beter, maar die was het deze keer niet, geloof ik) maar Wilders heeft zichzelf natuurlijk onmogelijk gemaakt als premier. 

Ik loop niet over van bewondering voor Omtzigt maar Wilders buiten het kabinet houden is goed beleid (al viel de Kamer terecht over zijn verdere geneuzel). Yesulgoz kan nog premier worden als Rutte na Nederland te hebben afgebroken en Nethanyahu te hebben omarmd alsnog naar Brussel mag (ik kan niet verhelen dat ik het wel amusant zou vinden als zijn sollicitatie in de sloot loopt). Maar daarna moet ze weer terug naar de kamer. Leuk.

WIlders is uit op nieuwe verkiezingen, maar hij kan alleen maar kiezers halen bij de VVD en bij de functie elders partij, al zou ook de boerin, die kritiekloos en visieloos meelift richting kabinet, ook wel weer wat zetels kwijt kunnen raken. Maar premier gaat hij niet worden, ook niet na nieuwe verkiezingen.

President Biden hield zichzelf altijd al voor de gek over Nethanyahu. De grootste ramp die Israel ooit over zich afriep, deze zelfzuchtige, arrogante ‘leider’, pluimt al jaren richting Republikeinen. Hij werd ooit uitgenodigd (op verzoek) door de Republikeinen voor een speech voor het Congres toen Obama president was. Nethanyahy deed geen moeite Obama zelfs maar te ontmoeten. Hij zette al zijn kaarten op de Republikeinen. En bouwde, en bouwde op de westbank illegale nederzettingen (tussen twee haakjes: waarom is ‘van de rivier tot de zee’ zo vreselijk als ‘judeo en sammaria’, in essentie ‘van de zee tot de rivier’ dat niet is?).

Onder Trump betaalde zich dat uit. De psycho verplaatste de Amerikaanse ambassade naar Jeruzalem en hielp de buren, inclusief de moordenaar in Saoedi Arabië, deals te maken met Israël. Nethanyahu rekende erop dat hij met repressie en negeren van Palestijnen serieus binnenlands beleid kon nalaten. Israël en de arme mensen in Gaza betalen de prijs. En de gijzelaars, die Nethanyahu in een eerder stadium al vrij had kunnen krijgen – waarna hij in Gaza nog steeds een vrije hand had gehad.

Biden hield zichzelf voor de gek. Hij had beter moeten weten want hij was al eens verneukt door Nethanyahu. In 2010, toen Biden in opdracht van Obama Israël bezocht, zette Nethanyahu hem voor joker door op dat moment nieuwe illegale nederzettingen op de Westbank aan te kondigen. Zie het artikel hierover in Politico, klik hier.

Nu is hij, net als iedereen met een hart, tot de conclusie gekomen dat de hongersnood die Israël in Gaza veroorzaakt, onacceptabel is. Hij weet ook dat de steun voor Israël in de wereld op een dieptepunt staat (laat ik kleur bekennen: ik heb geen sympathie voor Israël in wat het is geworden). Biden weet ook dat hij een verkiezingsprobleem heeft, al kan ik me moeilijk voorstellen dat het doorslaggevend wordt voor progressieve Democraten of Amerikanen van Arabisch afkomst. 

Toen senator Schumer vorige week aankondigde dat hij er genoeg van had, deed hij dat zonder twijfel in overleg met het Witte Huis (misschien zelfs wel als vooruitgeschoven pion van de president). De resolutie in de Veiligheidsraad zou een omnieus teken moeten zijn voor Israël: de Amerikaanse steun is verdampt. Nethanyahu zet nu al zijn kaarten (weer) op de Republikeinen. Well, good luck. 

Dit is het voorspel tot de volgende stap. Als er geen staakt het vuren komt, komt er een veroordeling van Israël aan die Amerika niet zal tegenhouden. Ik schreef het inmiddels al weer tien of meer jaar geleden: Nethanyahu is het ergste dat Israël is overkomen.

De pay off voor de Trump crime family van Trumps beleid is ondertussen enorm. Schoonzoon Jared Kushner sluit miljardendeals met de Saoedi’s. Dat doen ze niet omdat Kushner zo’n geweldige zakenman is. Toegegeven, hij opereert een paar stappen boven het niveau van Hunter Biden, maar in essentie doen beide heren precies hetzelfde: gebruik maken van papa. 

Ik zit tot 21 maart in het buitenland. Zal niet regelmatig posten, misschien na Super Tuesday.

Ik laat u met de vaststelling dat zelfs van de Republikeinen zo’n veertig procent af wil van Trump. Dat is wat Nikki Haley laat zien. Never mind de conclusies. Het is allemaal nog niet voorbij. 

Ach die Rutte. Hij liet het kabinet vallen op nareizigers, maar nu is the cat out of the bag. Volgens de NRC ging het om kleine aantallen, 350. Het artikel meldt dat Yesilgoz vorige zomer in een interview in de Volkskrant zei dat het ging om ‘duizenden mensen’. Het ging helemaal nergens over. Rutte en de VVD wílden het kabinet laten vallen en wilden migratie het onderwerp maken. Een fatale misrekening, nog verergerd door Yesilgoz’ omarming van Wilders, maar daar heeft u het: het was helemaal niet nodig. 

Rutte wilde en wil naar de NAVO. Hij gaat straks het demissonaire kabinet achterlaten voor een functie elders die hij niet kan laten passeren. Zou hij dezelfde kritiek krijgen als de D66 ministers die eerder deze stap ondernamen? Ik vermoed dat de Telegraaf meer met opzwellende borst zal laten weten hoe trots ze zijn op onze Nederlandse NAVO baas.

Twee maanden ouwehoeren, het lijkt de NPO wel.

Het rapport van Plasterk was, althans dat was het oordeel van degenen tot wie het gericht was, vaag, onduidelijk en nutteloos. Nou ja, het liet zien dat ze twee maanden bezig geweest zijn met helemaal niets. Op 10 januari had de stekker er al uit gemoeten.

Pieter Omtzigt heeft vorig jaar een foute beslissing genomen. Hij had geen nieuwe partij moeten opzetten. Hij had beter een functie elders kunnen zoeken. Nu is hij de kop van Jut voor zowat de hele Tweede Kamer en symbool van een disfunctionerend systeem. Het was haast zielig hem daar te zien staan. Wordt niets meer.

De haatzaaier is ook een haatoogster en oogde evenmin erg fris. Wilders mag het slimste kamerlid zijn, hij is te slim for his own good en te losgeslagen om serieus te kunnen functioneren in een andere omgeving dan die van zijn eenmans partij. Tweet, tweet. Wordt niets meer.

Tja, Yesilgoz? En de boerin? Was niets, wordt niets.

Nu weer eens vier weken sfeer maken, bijzondere opties bekijken? Ik zeg niet meteen: wordt niets, want Putters is een verstandig persoon zonder de ijdelheid die Plasterk opnieuw in de sloot deed belanden. Bestuurscultuur? Lachen toch?

Er wordt veel geneuzeld over de manier waarop men met elkaar omgaat. Ik blijf gefascineerd door de rol die de Telegraaf hier speelt. Er wordt keihard campagne gevoerd tegen Omtzigt en zijn kiezers worden door De Winther tegen hem opgezet. De agenda van de wakkere krant is simpel: een rechts kabinet, zo rechts mogelijk, damn the torpedoes.

Hoe de sterkste zaak tegen Trump van de rails liep

Ik heb gisteren een stukje gekeken van de getuigenissen in de Willis-zaak, de openbare aanklager in Georgia die een relatie heeft of had met haar directe assistent, en hem misschien zelfs alleen maar ingehuurd heeft, a 600.000 dollar, om die reden. Er werd een soort dag tot dag, week tot week verslag gevraagd van wat ze samen hadden gedaan. Het was tenenkrommend, onwaardig en nutteloos, denk ik.

In het verhaal van Willis, dat ik op papier heb gezien, viel me vooral op dat ze mijnheer Wade, de partner, bij tijd en wijle neerzette als een typisch zwarte man met macho en bokito gedrag (ik overdrijf). Ze liet ook in niet mis te verstane bewoordingen weten dat ze op geen enkele manier iets wil van een man, dat ze wel voor zichzelf kan zorgen. Jammer dat ze dat niet bedacht voor ze deze domheid beging.

Het viel me op omdat ik net een geweldige roman heb gelezen,  The Love Songs of W.E.B.Dubois door Honoree Fanonne Jeffers, waarin dit soort gedrag ook aan de orde komt. Nog los van het geweldige historische verhaal over Creek indianen en zwarten, over slaven en plantagehouders en hoe dat doorwerkt tot op de dag van vandaag, komt er in het leven van de hoofdpersonen, nogal wat langs dat speelt in de zwarte gemeenschap. En alleen door een zwarte auteur beschreven kan worden.

Het gedoe over de mate van zwartheid, verschillende gradaties binnen een familie – soms, maar lang niet altijd, veroorzaakt door een verkrachtende plantagehouder ergens in het verleden – was fascinerend om te lezen. Het dedain voor rasgenoten die donkerder waren, de manier om aan discriminatie te ontkomen door je ras te ontkennen. Pijnlijker was het gedrag van veel van de zwarte mannen die optreden in het boek. Tot op de dag van vandaag wordt er op pussy gejaagd, krijgen vrouwen opdracht het bier uit de ijskast te halen, laten ze zich behandelen als slaven – pijnlijk als die constatering is. De hoofdpersoon is er tegelijk slachtoffer van en gaat er assertief mee om. 

De tiener die haar probeert over te halen tot seks in de auto, ergens in een bos, en door haar wordt afgewimpeld, verspreidt verhalen over haar hoerigheid. Ze repliceert door het verhaal in de studentenmarkt te zetten dat hij wel seks wilde maar wat ze ook probeerde, hij kon hem niet overeind krijgen. Wraak moet heet opgediend worden. De jongen gaat naar een andere school. Dit is ook een boek van sterke vrouwen.

Terug naar Georgia. Wat ik dus niet begrijp is hoe iemand in zo’n positie zo stupide kan zijn. Voorbeeldrol? Jazeker. Dat ze en passant ook nog een sterke zaak tegen de putsch pleger ondermijnt lijkt haast colleral damage. Het is een treurig spektakel.

Twee staten

Treurig op een ernstiger niveau is de oorlog die Nethanyahu voert (is er werkelijk niemand in Israël die ziet waar dit toe leidt?). HIj wil de confrontatie met Biden, wat de president overigens niet slecht uitkomt. Hij geeft niets om burgers, hij wil net als zijn rechtse partners de Palestijnen het land uit.

Logisch dit laatste, en Nethanyahu doet nog maar weer een poging om de tweestaten oplossing de nek om te draaien. Nou ja, poging. Die oplossing heeft nog steeds weinig kans, lijkt me. De toekomst van Israël als apartheidstaat lijkt verzekerd. Sympathie voor het land is er niet meer.

Trump, NATO en Rutte

Dat Trump niet houdt van bondgenoten, wisten we. Dat hij Europa niet te hulp zal komen als het nodig zou zijn, is geen nieuws, hoogstens dat hij het nu eens zo expliciet uitspreekt. De opwinding daarover in Europa komt rijkelijk laat. De man slaat maar wat uit, zijn toespraken zijn steeds onzinniger. Nee, het enige waar we echt van moeten opkijken is zijn uitnodiging aan Poetin om NAVO landen aan te vallen. Daaruit spreekt meer dan alleen afkeer van klaplopers, het was onnodig maar zoals dat gaat bij Trump, veelzeggend.

Poetin kon inmiddels twee uur orakelen bij de fake journalist Tucker Carlson. Wel mooi hoe Poetin nog even inwreef dat hij toch wel wat kritischer vragen had verwacht en als nieuws presenteerde dat hij liever Biden als president zou zien (de media holden er massaal achteraan, maar who cares?).

Die twee procent norm ligt al sinds 2014 op tafel. Ik hoorde deze week een VVD kamerlid zich nog opwinden dat we meer moeten uitgeven, dat we achterlopen. Het was fijn geweest als een van de journalisten hem eraan had herinnerd dat defensie is uitgekleed onder Rutte I, met de VVD, door die hopeloze minister Hans Hillen. En kijkt u het lijstje ministers van Defensie er nog maar eens op na: een VVD bolwerk.

Er lijkt een soort trots te ontstaan dat onze Rutte straks NAVO baas kan worden. Ik kan er niet aan mee doen. De balans van Ruttes optreden in de Nederlandse politiek is zo negatief dat ik er niet blij van kan worden als hij bij de NAVO zijn strapatsen mag vertonen – al lopen daar meer volwassen tegenhangers rond dan in Den Haag. 

Omroepen 

Tja, ik zit al jaren te zeuren over die bizarre publieke omroep van ons. Ze doen maar. Ik heb er niets meer over te zeggen.

Vandaag, donderdag 15 februari in de NRC.

Wat is dat toch met Democraten, die neiging om een gunstige uitgangspositie om zeep te helpen en zichzelf de nek om te draaien? De Republikeinen hoeven er niets voor te doen, ze kunnen zelfs afgrijselijke kandidaten naar voren schuiven en toch winnen.

De bejaardheid van Joe Biden is enkel het laatste voorbeeld. Gaan de Democraten opnieuw een verkiezing verliezen (en dit keer met grote gevolgen) omdat een narcist in het Witte Huis denkt dat hij onmisbaar is, niet uit zijn woorden komt en namen en landen verwart? Waarom kan een man als Biden niet tevreden zijn met een succesvol presidentschap maar staat hij erop zijn reputatie om zeep te helpen door te lang door te gaan?

Historische voorbeelden? In 1968 had Hubert Humphrey kunnen winnen van Richard Nixon maar de brave vicepresident kon zich niet losmaken van president Johnson, die in maart 1968, na een opdonder in New Hampshire, zich had teruggetrokken. Nou ja, teruggetrokken? Johnson liet niets na om Humphrey te sabotteren, boos en teleurgesteld over zichzelf, over zijn eigen terugtrekken. Vervolgens maakten de Democraten van hun conventie in Chicago een wanvertoning. Misschien had Nixon sowieso gewonnen, maar wie de cijfers bekijkt kan dat betwijfelen. 

In 1980 deed de moreel gehandicapte senator Ted Kennedy, verantwoordelijk voor de dood van een secretaresse in Chappaquiddick, alles wat hij kon om president Jimmy Carter dwars te zitten. Hij was zogenaamd de progressief die stond voor een erfenis van zijn vermoorde broers en nu Carter de maat nam. Desgevraagd kon hij niet eens goed formuleren waarom hij president wilde worden. Zijn eigen campagne was dead on arrival maar hij bleef maar doorgaan. Kennedy hielp Carter verliezen waardoor Ronald Reagan en zijn conservatieve stijl aan het bewind kwamen. Had Carter sowieso verloren, na de gijzeling in Iran, de malaise speech? Ik geloof er niets van. Democraten pleegden broedermoord, of beter gezegd, de beste senator aller tijden, Ted Kennedy, gedroeg zich als het verwende kind dat hij was en bracht zijn partij en het land grote schade toe.

Misschien had niemand vicepresident George H.W. Bush in 1988 kunnen verslaan. Ik betwijfel het. Ik volgde toen de campagne als correspondent en aanvankelijk stond Bush er belabberd voor. De Democraten lieten na hun sterkst mogelijke kandidaat in het veld te brengen, Mario Cuomo, toen gouverneur van New York (nou ja, Cuomo was een hopeloze twijfelaar, een Omtzigt in het kwadraat, met de bijnaam Hamlet on the Hudson, dus misschien was het niets geworden). Cuomo durfde niet en Michael Dukakis, de saaie maar degelijke gouverneur van Massachusetts werd de kandidaat. Hij voerde een belabberde campagne, Bush voerde de meest negatieve campagne ooit, en Dukakis verloor een verkiezing die te winnen was.

Het ultieme voorbeeld van Democratische domheid (hoewel, we zijn nog niet klaar) was het verlies van Al Gore in 2000. Billy Clinton was populair, ondanks zijn Lewinsky blooper, maar Gore nam afstand van de president. Hij vond terecht dat Clinton het ambt had bezoedeld maar die morele graat in zijn keel verhinderde dat hij de beste campagnevoerder die de Democraten hadden vroeg om hem te helpen. De Republikeinen hadden een weinig betekenende gouverneur van Texas in het veld gebracht, George W. Bush, kleine Bush, iemand die gemakkelijk te sturen was en ze hadden hem Dick Cheney meegegeven als kindermeisje. Verre van onverslaanbaar.

Gore liet na de campagne ergens over te laten gaan. Het werd daardoor een competitie over de vraag met wie je liever een biertje dronk: kleine Bush, hoewel die als evangelische teetolaler weinig te bieden had, of de stijle, saaie Gore die je een lezing over goed overheidsbeleid zou opdringen? Het was een winbare verkiezing als er ooit een was (hoewel, 2016?) en Gore verloor hem. Opnieuw pleegde de Democraten meer dan wanprestatie, het was politieke zelfmoord. 9/11 zorgde ervoor dat kleine Bush ook in 2004 kon winnen.

En dan 2016. Niemand hield van Trump. Alle Republikeinen liepen van hem weg (al kwamen de lafaards allemaal bedelend terug). Niemand dacht dat Trump van Hillary Clinton kon winnen, zelfs Donald Trump niet. Kat in het bakkie, dachten ze bij de Democraten. Het overwinningsfeest was al georganiseerd. Dom, dom, dom. Weer ging het verkeerd, weer verloren de Democraten een winbare verkiezing. Clinton was de foute kandidaat, maar zelfs met haar hadden ze Trump kunnen verslaan als ze niet zo arrogant was geweest en zo’n slechte campagne had gevoerd. 

I rest my case. Democraten zijn experts in het verliezen van verkiezingen. Het lijkt erop dat ze met Joe Biden op weg zijn om dat nog een keer te doen. Het is tijd om de feiten onder ogen te zien: de president moet vervangen worden. Het 25ste Amendement op de Grondwet staat toe om iemand die niet in staat is te besturen, af te zetten. Dat hoeft niet, we redden het wel tot 20 januari 2025. Bestond er maar zo’n regeling bij de Democratische Partij, een manier om van je gedoodverfde kandidaat af te komen. In dit geval is er echter maar een middel om Biden met weldiend pensioen te sturen: Jill Biden. Zijn vrouw zou beter moeten weten dan de man deze vernedering te laten ondergaan.

Geen alternatieven? Dat denken we in Nederland maar. Gouverneur Gavin Newsom van Californië staat klaar (sterker, hij is al maanden bezig, hij voorzag dit scenario). Gretchen Whitmer, de gouverneur van Michigan, kan zo aantreden. Er is Andy Beshaer, gouverneur van Kentucky, als we een zuiderling willen die kan winnen in een conservatieve staat. Er zijn senatoren als Cory Brooks van New Jersey, Chris Murphy van Connecticut, Kirsten Gillibrand van New York. Er is Pete Buttigieg, nu minister van Transport.

Allemaal politici die klaarstonden om aan te treden als de oude man eerder zou zijn teruggetreden (en deels politici die al in 2016 mee hadden willen doen, als de ook al heel oude Hillary Clinton hen niet had geblokkeerd). Het is een schande dat de Democraten zo slecht omspringen met het talent in hun partij. Het is een schande dat ze verkiezingen die gemakkelijk te winnen zijn uit handen laten glippen. Joe Biden moet weg.