Ik lees dat onze schaatsers man/vrouwhaftig pogen zichzelf te isoleren van de omikrongolf die over het land rolt. Ze zouden eens Beijing moeten missen, het festival onder leiding van de zielloze, laffe baasjes van de IOC, die zich met een zoom call laten afschepen.

Ze hoeven zich niet te isoleren voor enig kritisch denken over het land waarin ze straks geen optreden. Dat zijn ze al. Gevaccineerd en drie keer minstens geboosterd tegen het uiten van een mening over de autoritaire bazen in China of de grootscheepse schending van de mensenrechten. Niemand zal zijn of haar mond open doen, behalve om het wilhelmus mee te mompelen als de medailles binnen zijn.

China heeft gewaarschuwd. Wat de beulen zullen doen? Irene Wüst opsluiten omdat ze vraagt waar Peng Shuai is? Sven Kramer de mond snoeren als hij moedig iets zegt over de Oeigoeren? Het zal niet nodig zijn. De Chinese dreiging, geheel in Olympische geest, heeft al gewerkt. Het zal stil blijven aan onze kant. De overkant heeft het voor het zeggen. We buigen en knielen, zo kennen Chinezen dat van ondergeschikte naties.

De regering ligt al met het voorhoofd op de grond. Geen diplomaten aanwezig. Niet omdat dit, zoals de VS het deed, een verklaring van ongenoegen is met de mensenrechten in China, maar, Rutte heeft het vast zelf bedacht, omdat er ook geen toeschouwers zijn. BS. Wat als die moedige sporters straks in het gevang gegooid worden? Hebben die geen diplomaten nodig. Het excuus om er niet te zijn als diplomaten is zo doorzichtig als dat van de sporters om er wel te zijn.

Helaas krijgt het voorbeeld van de WTA, de vrouwen tennis organisatie, om China ter verantwoording te roepen over de verdwijning van collega Peng Shuai, geen navolging. Niet van de Olympiërs die zich vrijwillig de mond laten snoeren, niet van de mannen tennissers. Hun club, of beter de club die het op het Austalian Open voor het zeggen heeft, de TA geloof ik, heeft twee bezoekers die een T shirt aanhadden met de vraag ‘Where is Peng Shuai’ van de tribunes verwijderd. Buigen en knielen, zo kennen we ze weer.

Politieke statements zijn niet toegestaan, roept de club. Maar het niet vragen waar een collega is die anders wellicht op de baan gestaan zou hebben is net zo’n politiek statement als deze twee toeschouwers maakten. De gedachte dat politiek en sport niets met elkaar te maken hebben is politiek.

Buigen en knielen. Daar zijn we goed in. Gouden medaille winnaars.