Alles wat niet in orde is met Amerika, was te zien en te horen bij de hoorzittingen voor de benoeming tot rechter in het Supreme Court van Ketanji Brown Jackson. Het goede nieuws is dat ze is genomineerd. Ze is gekwalificeerd en het is goed dat er naast de hopeloze reactionair Clarence Thomas (wiens vrouw actief is in het antidemocratische Trumpwereldje) een zwarte Amerikaanse komt te zitten.
Wat er mis is met dit in toenemende mate onaangename rotland viel te horen van senators als de verwerpelijke Ted Cruz, Josh Hawley (die van het vuistje op 6 januari) en mindere bekende maar even problematische Republikeinen. In de New York Times werd geconstateerd dat in 1967 Thurgood Marshall, de eerste zwarte rechter, door zuidelijke Democraten, racisten tot op het bot, in verhulde taal op zijn ras werd aangevallen. Nu, zei de krant terecht, was er geen sprake van verhulling. Dit waren geen dog whistles, dit waren openlijk racistische benaderingen van een genomineerde. Vooruitgang? Forget it.
Zo werd er herhaaldelijk verwezen naar uitspraken die Brown als rechter had gedaan in (kinder) pornografie zaken. Ze wees op de vrijheid van een rechter en de plicht van een rechter om alle aspecten mee te nemen en niet per se de strafeis van de aanklager over te nemen. Maar daar ging het niet om. Dit waren senatoren die in alle openheid de QAnon nonsens over pedofiele netwerken uitrolden. Potentiële presidentskandidaten die hun achterban rood vlees voerden door dit soort samenzweringsonzin te promoten.
Natuurlijk, hoe kon het anders, kwam critical race theorie aan de orde. De Republikeinen hebben ontdekt dat deze academische stroming die structureel racisme onderzoekt, een probaat middel is om blanke ouders te engageren. Alles wat ook maar te maken heeft met het vaststellen van racisme of het aan de orde stellen van de racistische aspecten van de Amerikaanse geschiedenis, wordt door die ongelooflijk domme ouders nu gezien als iets dat hun kinderen ‘oncomfortabel’ doet voelen. Het is Amerika anno 2022: als het een probleem is doen we net of het er niet is, dan voelen we ons beter. Zie ook de boekverboden (ze zijn nog net niet toe aan verbrandingen) en de anti-homo wetgeving in Florida, inclusief de homofobe onzinpraat van die andere presidentskandidaat, Ron DeSantis.
Ook kreeg Brown vragen (nou senatoren maken eerder monologen die een opinie neerleggen dan dat ze een vraag stellen), over haar rol public defender. Ze had onder meer gevangenen in Guantanamo geholpen bij hun verdediging (of beter, hun pogingen om ook maar een vorm van recht te verkrijgen). Ze had misdadigers verdedigd. Wat een onzin. In de rechtsstaat zoals die door Republikeinen wordt vertegenwoordigd ben je tegenwoordig verdacht als je iemand verdedigt. Heeft niet iedereen recht op die verdediging? Niet bij deze presidentskandidaten die hun showtje voor de achterban opvoerden.
Niet meer presidentskandidaat maar nog steeds gefrustreerd was senator Lyndsey Graham van South Carolina. Zijn voorkeurskandidaat, een zwarte vrouw uit zijn staat, maar conservatief, werd het niet en dus ging hij wild tekeer. Het is ook gewoon zijn stand, tegenwoordig. John McCain, Grahams goede vriend, wordt door hem node gemist als man-bro en om hem te behoeden voor zijn slechtste impulsen. Graham ging, net als bij de Kevanaugh hearings, totaal ongeremd tekeer. Het was beschamend. Sinds deze Trump criticus bij Trump zijn onvervulde liefde vond, is hij totaal de weg kwijt. Maar eerlijk is eerlijk, hij paste heel goed bij deze Republikeinen.
Republikeins aanvoerder senator Grassley van Iowa, een bejaarde die niet eens ziet wat er om hem heen in zijn partij gebeurd, riep dat hij niet zou toelaten dat het ‘een clownsshow’ zou worden. Tja. Grassley heeft zelf toen hij baas was van de juridische commissie McConnell en Trump het normale proces laten vernietigen (door Obama’s voordracht te weigeren en Amy Coney Barret erdoor jaste twee weken voor de verkiezingen). Hij is zelf een clown, maar, toegegeven Hawley, Cruz en die andere zeloten en opportunisten maakten dat hij een wonder van redelijkheid leek.
Het was, kortom, weer een onaangenaam spektakel. Je zou zeggen Amerika onwaardig, maar helaas, dit is wat Amerika nu is. Het land stelt permanent teleur. Voor een ander aspect van de teloorgang, bekijk de serie in The Guardian over daklozen. Ik herinner me dat de straatdakloosheid begon in de diepe recessie van 1979-1982. Toen zag ik in New York voor het eerste mensen op straat liggen, waar je zorgvuldig omheen stapte. Later in Washington bleek het ook na de recessie een probleem. Want het echte probleem was de regering-Reagan en de fundamentele ongelijkheid en afkeer van de overheid die sindsdien het land in zijn greep heeft. Dakloosheid (honderdduizenden) is enkel het topje van de ijsberg.
Brown wordt straks wel goedgekeurd voor haar post als rechter in het Supreme Court. Maar het zou die paar Republikeinen met gezond verstand, Romney, Murkowski en Collins – meer kan ik er niet bedenken – sieren als ze ook voor haar benoeming zouden stemmen. Maar een beetje moed van drie zichzelf hoogachtende politici, dat is al te veel gevraagd. Wat hebben ze te verliezen?