Tja, daar kon je de klok op gelijk zetten. Toen minister Davis in Engeland aftrad omdat hij May’s brexit niet hard genoeg vindt, kon die clown van een Boris Johnson niet achterblijven. Hij was uiteindelijk degene die met valse beloftes Engeland dit domme pad op heeft gelokt. May steunen terwijl zijn mede-Brexit politici aftraden zou niet goed zijn voor zijn machtspositie.

Want daar gaat het bij Johnson om. Macht en niets anders. Hij hoopt dat hij premier kan worden. Het zou een mooi spektakel zijn als dat gebeurde en conservatieve zelfmoord zijn. Ik vermoed dat of May overleeft of er een tussenkandidaat komt om Johnson af te stoppen. Met zijn strapatsen is hij in zijn eigen partij weinig populair.

Het is wel een interessant verschijnsel. Johnson was ooit een frisse wind, een nieuw geluid. Ik vond zijn performance bij de opening van de Olympische Spelen geweldig. Maar hij was een opportunistisch en schandalig leugenachtig voorstander van Brexit, en een hopeloze minister van Buitenlandse Zaken. Hoe kan dat zo verkeren? Of zijn het twee kanten van dezelfde medaille?