President Biden ging gisteren naar het Congres, in een ultieme poging zoveel mogelijk van zijn agenda te redden. Het leverde geen akkoord op en daarmee een overwinning van de progressieve vleugel in het Huis. Dat kan gemakkelijk een Phyrrus overwinning blijken als er straks niets tot stand komt. Voorlopig hebben de twee conservatieve Democraten in de senaat, Manchin en Synema, nog het heft in handen.

Biden claimt dat hij weet hoe het wetgevende proces werkt en ja, hij heeft veertig jaar ervaring. Maar hij is geen Lyndon Johnson en hij heeft niet de wetgevende meerderheden van Johnson (al moet daarbij gezegd worden dat diens zuidelijke vleugel net zo lastig was als Manchin nu).

Het blijft een lastig dilemma. Iedereen wil infrastructuur, het is absoluut nodig en er zitten in de wet elementen die progressief ogen – openbaar vervoer en oplaadplaatsen voor electrische auto’s. Dat is gemakkelijk te realiseren, er was al een filibuster meerderheid voor in de senaat, nu moet het Huis nog instemmen.

Als dat het gegeven is, en de wet is absoluut noodzakelijk, dan begrijp je beter waarom de progressieven het zo hard spelen. Jullie die eindeloos uitgestelde infrastructuur (Trump had er goede sier mee kunnen maken maar liet zich belastingverlagingen voorschrijven door Moscow Mitch), wij de sociale uitgaven en – misschien belangrijker nog – de hogere belastingen voor rijken en door de Republikeinen vrijgestelden.

Het is gevaarlijk spel, het is hoog spel. Manchin en Sinnema lijken bereid voor 2.000 miljard te gaan, in plaats van Bidens 3.500 miljard. Daar moet een deal mogelijk zijn. Manchin wil nog wat extra subsidie voor de achterlijke kolenmijnen in West Virginia, wat Synema wil, is me niet geheel duidelijk.

Het nieuws van de dag is dat er geen nieuws is. Reden voor zorg, vooral omdat als de uitkomst nul is, de anti-democraten van de Republikeinse Partij in 2022 er garen bij zullen spinnen. Dat is het bizarre: 6 januari lijkt een ver verleden. De positie van Trump is na zijn poging tot staatsgreep enkel sterker geworden. De kansen op een Republikeinse coup, helemaal of deels gestolen, in 2024 worden steeds groter. Ik blijf erbij dat ik Trump niet zie als kandidaat – zelfs hij weet dat hij niet kan worden gekozen. Maar een Trump-lakei, pakweg Cotton, Hawley of De Santis, kan wel degelijk het Witte Huis winnen, en meerderheden in het Congres.

Voor een partij die zich geschaard heeft achter de couppleger en in het hele land probeert als minderheid zijn positie tegen de meerderheid te beveiligen, is dat een verbluffend succes. Republikeinen zijn rücksichtloos uit op de macht. Sterker, ze hebben als sinds 1969 de macht en die wordt steeds sterker.

In de marge voegde ook opperrechter Alito zich in het conservatieve koortje dat claimt dat de rechters enkel oordelen op basis van juridische criteria. Moscow Mitch wist wel beter. Zet er doctrinaire conservatieven neer en de criteria die worden gebruikt zijn anders dan wanneer progressieven dat doen. Zie de recente acceptatie van het uithollen van Roe v. Wade door Texas. Alito verkondigt onzin. Elke keuze voor een juridische doctrine – in zijn geval het multi interpretabele ‘original intent’ – is een politieke keuze. De werkelijkheid is dat de VS een Supreme Court heeft dat totaal out of step is met de meerderheid van de bevolking.

En ja, ook het Congres is out of step met de meerderheid. Een disfunctioneel systeem waarin niets tot stand komt. Ik kan niet anders dan concluderen dat de VS een land is dat zijn mojo kwijt is – ik denk voorgoed.