Beto heeft zijn kandidatuur aangekondigd. Ik ben er enthousiast over maar ik weet niet hoe lang dat gaat duren.

Als O’Rourke verfrissend weet te blijven en vooral, vooral, de kleine prikjes negeert die iedereen nu gaat uitdelen en zich blijft concentreren op de essentie (een progressieve president van een nieuwe generatie met een links van het midden programma dat bindend kan werken), dan kan hij ver komen.

Het is altijd moeilijk om allerlei min of meer futiele aanvallen op je voorgeschiedenis, je kwaliteiten of je programma af te schudden. 

Zes jaar afgevaardigde is geen geweldige ervaring, maar de vier jaar senaat van Harris (en indertijd van Obama) waren dat ook niet. Daar moet hij zich ook niet aan laten ophangen. Mijn advies is nog steeds om niet terug te deinzen voor de vergelijking met Lincoln die uiteindelijk maar twee jaar afgevaardigde was en twee senaatsraces in zijn staat had verloren voordat hij genomineerd werd.

Amerika staat op de rand van een burgeroorlog. Dat klinkt dramatisch en het wordt geen shoot out zoals in 1861 maar de opgejuinde en overdreven tegenstellingen die de Republikeinen nu al vijftig jaar gebruiken om met een minderheid aan de macht te blijven, hebben niet alleen een disfunctioneel land opgeleverd maar ook een land dat geen samenhang heeft, een land waarin Republikeinen burgers tegen andere burgers opzetten. Juist in dat land is het beeld van de eerste Republikeinse president, Abraham Lincoln, ongelooflijk krachtig. In niets lijkt de partij van Trump en McConnell op Lincolns partij en het is goed om dat keer op keer te zeggen.

O’Rourke heeft niets te verliezen. Hij is een underdog, ook al roepen veel mensen nu dat hij misschien Trumps grootste uitdaging kan zijn. Hij zal fouten maken, hij zal beschimpt worden, afgezeken, veracht omdat hij niet Sanders genoeg is. Als hij het allemaal weet te negeren dan hebben we hier een potentiële Lincoln.