Op 20 januari 2001, een dag nadat Bill Clinton zijn toch al besmeurde presidentschap nog een extra streekje vuil had gegeven door nogal dubieuze gratieverleningen, hoopte ik dat we nu eindelijk van de Clintons af waren. Ik was, met velen van mijn generatiegenoten, teleurgesteld dat iemand uit de jaren zestig er zo’n puinhoop van had gemaakt. Zeker, de economie groeide, er waren geen grote oorlogen (de Balkan gold niet als zodanig) maar het Bill en Hillary complex (weet u nog, de belofte: twee voor de prijs van één) had de kansen op serieuze veranderingen van Amerika behoorlijk ondermijnd. Hillary zelf had de mogelijkheid om ziektekostenverzekering echt te veranderen om zeep geholpen.
En Bill, ach, hij kon zijn broek niet aan houden en loog het land zes maanden lang voor. Zijn tweede termijn was nutteloos, erger, een gemiste kans.Vandaar mijn hoop in januari 2001 toen kleine Bush aantrad. Het was het enige positieve dat ik kon ontdekken bij het aantreden van de man die gekozen was dankzij Clinton – omdat Al Gore moeite had gehad af te rekenen met de erfenis.
Ik had beter moeten weten. Het Clinton complex, de Friends of Bill, gecombineerd met Hillary land hebben ons tot 2016 lastig gevallen en hebben ons Donald Trump opgeleverd. Bill Clinton geldt als de beste campagne analist sinds Richard Nixon, en hij kan campagnes lezen. Het probleem is dat hij zich niet kan gedragen. In 2008 berokkende hij Hillary schade door het hele Clinton complex te laten neerdalen op Iowa en later, in South Carolina, schokte hij met domme uitspraken over zwarte politici. Toegegeven, in 2012 leverde hij op de Obama conventie de enige memorabele uitspraak met: ‘we are in this all together’. In 2016 liep hij Hillary weer herhaaldelijk voor de voeten en was zij zelf zo dom om te roepen dat hij haar belangrijkste economische adviseur zou worden. Een deplorable statement, mag je wel zeggen.
Fast forward naar 2018 en Billy is eindelijk wat hij behoort te zijn: een persoon met wie je liever niet geassocieerd wilt worden. Volgens Politico is er ruime twijfel of Clinton in 2018 voor Democratische campagnes moet worden ingezet. Ik kan het er niet meer mee eens zijn.
De man kan nu alleen nog maar schade aanrichten. Zijn roofdiergedrag tegenover vrouwen had in 1997 al tot zijn aftreden moeten leiden, er is geen reden om hem in het huidige #metoo klimaat campagne te laten voeren en dan te hopen dat je de psychopaat en vrouwenvijand in het Witte Huis serieus kunt aanpakken. Dumpen die man. Ik las eerder deze week een artikel waarin werd verteld dat Hillary zich voorbereidde om actief te worden. Nee, in vredesnaam, blijf lekker thuis, houdt toespraken voor Wall Street, schrijf zelftherapeutische boeken, wandel met de hond, maar vertoon je niet meer in het politieke leven.
Er is maar één Democraat die goud kan opleveren in 2018 en dat is Barack Obama. Ik kan niet wachten tot hij besluit om de traditie van niet politiek actieve oud-presidenten (John Quincy Adams was de enige, hij kwam terug in het Huis van Afgevaardigden als stem van het geweten van de anti-slavernij beweging) terzijde te schuiven en het landsbelang voorop te zetten om het te verlossen van deze opportunistische, rechtsstaat bedreigende bende te verlossen.