Natuurlijk moest ik zelf ook kijken of alle hype rondom de film Babygirl het waard was. Ik kan u melden: het is een teleurstelling. Een dud.

Zoals vaak gemeld: de film begint met een orgasme en de film eindigt met een orgasme. Het eerste is fake, het tweede echt. Nou ja, film-echt. In beide gevallen is de echtgenoot de uitvoerder. Hij was minder avontuurlijk dan zij wilde. Zij, succesvol zakenvrouw, maakt een uitstapje naar dominante hork, arrogante stageaire, die haar wel naar believen bevredigt. Sleezy hotelkamers, slappe dominantie (in de hoek staan, for god’s sake). Hork valt huiselijk leven lastig – Fatal Attraction, been there done that.

Hork en echtgenoot vechten een robbertje, eindigt in male bonding in dat de hork de echtgenoot helpt bij zijn hyperventilatie.

Echtgenoot leert zijn lesje. Doet nu wel wat hij moet doen. Orgasme is daar. 

Een hele film om de echtgenoot aan het werk te zetten? Het lijkt mager en het is mager. Soort huwelijkstherapie in overdrive.

Sideline: de assistente roept vrouw tot de orde. Ze moet het voorbeeld geven. Diep inzicht. Vrouwen die vrouwen helpen.

Het erotische deel van de film is weinig opwindend, als u het mij vraagt. Misschien ook als u het Halina Reyn vraagt, want als het nodig is krijgen we pulserende muziek te horen zodat we weten wat van ons, kijkers, verwacht wordt.

Eind goed al goed. Vrouw met orgasme, hork met een hond die rond zijn kruis huppelt. Ze leefden nog lang en gelukkig. En het is altijd kerstmis.

Vrouw is nu mans genoeg om een collega baasje op het werk af te troeven. Hoera!

Is dit een empowering film? Ik kan het me moeilijk voorstellen. Maar misschien heb ik net zo weinig inlevingsvermogen als de echtgenoot.