Een lezer reageerde op mijn blogs over Biden en zijn treuzelende vertrek. Dit heb ik hem geantwoord:

Beste lezer, dank voor uw mail. Het is fijn gelezen te worden en nog fijner op een open manier kritisch gevolgd te worden.

To the point. Ik heb sinds november 2022, de mooie overwinning van de Democraten, maar eigenlijk al daarvoor, betoogd dat Biden het bij 1 termijn moest laten. Niet per se omdat hij te oud is – dat ook – maar omdat hij als oude man een hele generatie Democratische toppolitici in de weg zit. Hillary Clinton deed dat ook in 2016 toen ze niet had moeten kandideren. Niemand wilde toen tegen haar juggernaut aantreden. Sinds Obama in 2008 heeft geen frisse, jongere Democraat een kans gekregen.

Biden deed nu hetzelfde. Als u teruggaat in mijn blog en in mijn op ed stukken voor de nrc en de standaard dan ziet u dat ik herhaaldelijk de argumenten op een rijtje heb gezet waarom Biden de eer aan zichzelf moest houden – nog afgezien van zijn ‘belofte’ om een transitional president te zijn, door velen geïnterpreteerd als 1 termijn. En ook heb opgesomd welke Democraten beschikbaar waren (iets wat veel Nederlanders niet zien omdat het namen zijn die ze niet vaak zien langskomen).

Als u de Volkskrant redenering volgt (dat Biden nu als lame duck vrijuit kan spreken en daarom Supreme Court voorstellen deed), dan had Biden al twee jaar eerder met krachtige uitingen kunnen komen. Hij had helemaal geen rekening hoeven te houden met herverkiezing als hij dat domme idee uit zijn hoofd had gezet. Waarom nu pas SC hervormingen aankondigen?

Als iets onvermijdelijk is (en altijd al was, op straffe van verlies) en je handelt er dan naar als het echt niet meer te ontlopen is, dan noem ik dat geen staatsmanschap maar koppigheid (en ijdelheid, Rutteriaans denken dat je onmisbaar bent).  Ik gunde Biden de afgang van het ‘debat’ niet – maar vergeet niet dat hij er zelf om gevraagd had.

Bidens levensverhaal is fascinerend maar ook niet altijd geweldig. Denk 1984 toen hij de veelbelovende Gary Hart in de weg zat. Denk 1988 toen hij wegvluchtte omdat hij campagnetaal van Neil Kinnock had gebruikt. Maar goed ook, anders had zijn aneurism hem het leven gekost. Denk 2008 toen hij niet inzag dat Obama de kandidaat van de toekomst was. 

In 2015/2016 was hij na de dood van zijn zoon Beau te instabiel om tegen Clinton in het strijdperk te treden – die had alles bovendien al dichtgetimmerd, zoals Biden dat nu deed.

Ik herinner me de hoorzittingen over Clarence Thomas die hij ‘leidde’ als hoofd van de judicial commission in de senaat. Niet Bidens hoogtepunt.

Ja, inderdaad, ik vind dat hij in 2020 al over zijn top was, maar ik moet erkennen dat hij waarschijnlijk de enige was die in staat was Trump te verslaan.

All credit daarvoor. Maar mijn kritiek op zijn rollator gang naar de rand van de afgrond blijft staan. Hij verdiende beter dan door Hunter en Jill misleid te worden over zijn state of mind.

Ik heb alle respect voor zijn beleidsresultaten, zero respect voor zijn exit. 

Als het in retrospect haast een geniale timing lijkt, dan is dat omdat het inderdaad alleen maar zo lijkt, niet omdat deze staatsman dit voorzag.

We hebben geluk dat Trump zijn eigen grootste vijand is en dat Harris een conventie die dreigde te verworden tot een wanvertoning kan redden. Was zij de sterktste of de beste kandidaat? We zullen het nooit weten omdat Biden de kiezers niet de kans gaf dat uit te vogelen.

Ik kan me voorstellen dat u het niet aangenaam vindt (zielig?) om hem een trap na te geven, maar ik vind en vond het even onzinnig om zijn geklungel tot staatsmanschap te verheffen.

Ik hoop dat ik niet al te wreed klink en u afschrik, maar zo denk ik erover.

Geef president Biden krediet voor het vrijkrijgen van Amerikaanse gevangenen in Rusland. Ja, het kostte de vrijlating vanuit Duitsland van een zware crimineel in ruil voor gijzelaars die voor zover we weten niets crimineels hadden gedaan. 

Zoals een van de commentatoren stelde, het is een tactisch succes maar strategisch zit het natuurlijk niet lekker dat het nemen van gijzelaars beloond wordt.

Bidens speech was prima, zijn optreden presidentieel en actief. Ik zag net de persconferentie van Jack Sullivan, de National Security Adviser, over de details. Hij liet er geen misverstand over bestaan dat Biden degene was die druk op de ketel hield. Hij noemde ook de bemoeienis van Kamala Harris.

Natuurlijk onderstreepte Biden hoe belangrijk bondgenoten zijn, nu Duitsland, Polen en Turkije, op zijn minst, betrokken waren. Je moet relaties hebben, elkaar vertrouwen. Een bondgenootschap doet dat.

Onuitgesproken maar helderder dan iemand het kon formuleren was dat iemand als Donald Trump dit nooit tot stand kon krijgen. Diens geroep dat hij alles in een handomdraai oplost, is niet meer dan geroep.

Isolationisme is een onderwerp in deze verkiezingsstrijd. Een lastig onderwerp vaak moeilijk voor de kiezers duidelijk te maken, maar hier gebeurde het. Isolationisme levert niets op behalve .. isolement.

President Biden stelt in een op ed in de Washington Post drie hervormingen voor van het Supreme Court. 

Om te beginnen stelt hij een amendement op de grondwet voor dat niemand immuun is onder de wet. Dit is een directe reactie op de uitspraak in juni waarbij presidenten in principe kunnen doen wat ze willen, ook als dat ver buiten de grenzen van de wet valt. Als directe reactie op die uitspraak ondermijnt het naar mijn gevoel zijn andere voorstellen die te maken hebben met hoe het Supreme Court bemand wordt en hoe het functioneert.

Biden wil verder rechters aan een maximum van 18 jaar als zittingsduur binden, zoals een president sinds 1953 ook maar twee termijnen mag dienen. In zijn voorstel, niet verder uitgewerkt en ook niet voorgesteld als amendement op de grondwet, zou een president iedere twee jaar iemand kunnen voordragen/benoemen die dan maximaal 18 jaar mag blijven zitten. Dit is onuitgewerkt spul. Misschien kunnen we beter kijken naar bijvoorbeeld de Federal Reserve Board waar ieder van de zeven leden een bepaalde termijn uitdient en al of niet herbenoemd kan worden voor diezelfde of een andere termijn. Dus zeven leden met overlappende termijnen van veertien jaar. Het garandeert altijd variatie. 

Biden zal met meer moeten komen om hier een verhaal van te maken. Kamala Harris zal ernaar gevraagd worden.

Een derde voorstel betreft een bindende ethische code voor rechters. Het probleem van zachte corruptie is urgent geworden nu rechter Clarence Thomas zich heeft laten feteren door rijke vrienden die, wat toevallig, ook nog eens zaken hadden lopen voor het Hof. Thomas’ giga camper was een cadeautje, met een openstaande lening. Biden wil ook beperkingen voor deelname aan zaken waarin rechters of hun echtenoten een belang hebben. Ook hier gaat het over Clarence Thomas, wiens vrouw actief was in het leugencircuit van Donald Trump. De vrouw van rechter Alito liet vrolijke vlaggen wapperen van haar huis en haar vakantiehuis die bij de Trumpies hoorden.

Rechters hebben altijd al kunnen genieten van betaalde reizen. Houdt een lezing in Amsterdam, zoals rechter Scalia, en je kunt er een leuke reis aan vastkoppelen. Scalia overleed in 2016 in een jacht lodge van een bevriende rijkaard (waarna de Republikeinen de open zetel stalen om die door Trump te laten invullen).

Wat Biden voorstelt stelt allemaal weinig voor. Het is niet uitgewerkt en mengt verschillende onderwerpen. Maar het is zeker dat het Supreme Court op de agenda staat bij een volgend Congres, zeker als dat Democratisch zou worden.

De verwachtingen moeten laag gespannen zijn. In 1937 probeerde Franklin Roosevelt, vers geïnaugureerd na een gigantische overwinning het Hof te hervormen, of beter gezegd, nogal openlijk meer rechters te installeren die de New Deal niet vijandig gezind waren. In zijn eerste vier jaar hadden de conservatieve rechters behoorlijk wat gedwarsboomd, nu zag hij zijn kans schoon iedereen boven de 75 met pensioen te sturen.

Het liep niet goed af. FDR overspeelde zijn hand, het Congres lag dwars en er kwam niets van terecht. 

Als er ooit hervormingen komen van het benoemingsproces dan denk ik dat het via een tweepartijen commissie komt die de partijdige plooien kan gladstrijken zodat iedereen ermee akkoord kan gaan. Dat lijkt me voorlopig onwaarschijnlijk in het huidige politieke klimaat.

De enige manier om dit totaal out of touch en nogal ideologisch gedreven Hof te dwarsbomen is eenvoudigweg een Democraat als president kiezen en hopen dat een paar conservatieven het loodje leggen.

Konden de media twee weken geleden nog zo schrijven over het aanstaande Democratische ticket, nu gaat het over de bejaarde en danig gestoorde Donald Trump en is de omstreden running mate JD Vance. Het blijf amusant. In zijn zelfvertrouwen dat hij die kwakkelende Biden zonder moeite kon verslaan en en passant diens vicepresident weg kon zetten als een gevaarlijke linkse gek met een weinig florissante staat van dienst, koos de psycho voor het verdubbelen van de MAGA dreiging. JD Vance moest de Trump erfenis tot ver in de toekomst dragen. Die toekomst kon wel eens ten einde komen op 5 november.

Tja. De oude Democraat is verdwenen. Zijn vicepresident is vooralsnog een hit in het campagnegebeuren (knock on wood – je weet niet hoe het volgende week eruit ziet).

En Trump zit met wat de Amerikanen zo mooi buyer’s remorse noemen: spijt van zijn aankoop. Spijt van JD Vance die niets toevoegt aan het Trump ticket maar juist alles verdubbelt waarom Trump door veel Amerikanen wordt gehaat en gevreesd. De toespraken van Vance zijn tot nu toe ware duds. Saai, weinig dictie, en vol met haatdragende uitspraken waar de kiezers van schrikken. En terecht van schrikken.

Deze hillbilly wil een streng gelovige katholieke agenda opleggen. Hij wil dat vrouwen kinderen baren en als ze dat niet doen mogen ze niet in de politiek want dan hebben ze geen ‘stake’ in de samenleving. Het is alsof de pastoor die zestig jaar geleden op bezoek kwam om te vragen waar het volgende kind bleef, uit de dood is opgestaan.

Anders dan impulsieve internetaankopen kun je domme keuzes voor het vicepresidentschap niet terugdraaien. Vance is er om te blijven.

En anders dan lange tijd het geval was, krijgt Trump nu ook werkelijk nagedragen wat hij in zijn lange stream of conscience verhalen verkondigt. Project 2025 bijvoorbeeld, waar hij nu ineens nooit van heeft gehoord. Het totale verbod op abortus waar zijn geloofsgekke aanhang op uit is. Zijn belastingverlagingen voor de rijken die een gewone Amerikaan niets opleveren. Zijn importheffingen die de gewone Amerikaan veel gaan kosten. Zelfs de onvoorwaardelijke steun aan Israël, een eis van de evangelische nationalisten (en niet omdat ze joden zo aardig vinden), begint problematisch te worden.

En dan die leeftijd. Iedereen die Trump maar een beetje volgde de afgelopen twee jaar, wist dat hij nog meer dan tevoren steken los heeft. Geen serieus betoog kan houden. Het was plezant dat hij tijdens zijn aanvaardingsrede op de Republikeinse conventie het nog eens onderstreepte. Zelfs de Wall Street Journal, op zich geen Trump fans maar bereid om de psycho te slikken omdat ze zo’n hekel hebben aan Biden (en Democraten), veegde Trump de mantel uit over zijn gemiste kans.

Het is een mooie klassieke ommekeer. Bejaarde licht gestoorde en ongedisciplineerde kandidaat met een ongeschikte vicepresidentskandidaat. Het Republikeinse ticket is een beauty.

Ik gun Joe Biden het beste, en vooral nog zes maanden als president, maar zijn toespraak gisteren was onoprecht, wat Amerikanen disingenuous noemen. Hij stapte niet op omdat hij in zijn wijsheid had besloten dat een nieuwe generatie aan bod moest komen. Saving democracy kwam meer in de buurt, want als dat inderdaad de inzet was en is van deze verkiezingen, dan was Biden daartoe niet meer in staat. 

Niettemin gaf hij impliciet een veeg uit de pan aan hem die er niet was, de psycho die probeert het ambt van president te herwinnen om democratie de nek om te draaien. Onoprecht of niet, die boodschap kwam wel door. 

Anyway, hij is nu al verleden tijd. Dit was de eerste stap in de goodbye tour die op de conventie een voorlopig hoogtepunt zal krijgen. Dan kan iedereen juichen voor de man, juist omdat hij van het toneel verdwijnt. 

Harris zat er niet bij toen de oorlogsmaker en Israëlvernietiger Nethanyahu een toespraak hield voor de Republikeinen in het Congres. De bedoeling van de uitnodigers was om Biden klem te zetten: terwijl de president probeerde Nethanyahu te matigen en de oorlogsmisdaden in Gaza te beperken, lieten de Republikeinen blinde steun zien. De bedoeling: kiezers winnen die om Israël geven. Dat gaat niet lukken.

Harris was er niet. Ze had een afspraak, met een sorority, een studentenvereniging van zwarte vrouwen. Ze hield die, verstandig genoeg. Haar toespraak is de stump speech zoals die zich nu heel snel ontwikkelt. Maar wat met opviel was deze riedel:

“Ours is a fight for the future and a fight for freedom. Across our nation, we are witnessing a full-on assault on hard-fought, hard-won freedoms and rights. The freedom to vote. The freedom to be safe from gun violence. The freedom to live without fear of bigotry and hate. The freedom to love who you love openly … the freedom to learn and acknowledge our true and whole history, and the freedom of a woman to make decisions about her own body.”

Briljante echo van Franklin Roosevelts Four Freedoms in zijn State of the Union 1941.

Way to go. Vooralsnog doet Harris het uitstekend. En heeft Trump geen antwoord – omdat hij zich de vraag nooit stelde: zou Biden alsnog opstappen. Het was niet een daad die binnen zijn belevingswereld viel.

Stel u het debat voor tussen de kandidaten voor het vicepresidentschap: J.D. Vance tegenover een nader te bepalen gouverneur (ik denk dat Buttigieg niet in de mix zit). Vance is een voorstander van een uitgesproken populistisch economisch beleid met hoge importheffingen en een mate van industriebeleid. Maar tegelijkertijd wordt hij geconfronteerd met het continueren van de Trump belastingverlagingen voor de rijken die in 2025 aflopen. 

Importheffingen brengen niet genoeg op om de tekorten (meer dan 6 % per jaar) goed te maken. Democraten zullen dus praten over hogere belastingen voor de inkomens boven de 400.000 dollar en nog hoger voor die daarboven – en een serieuze aanpak van alle gaten voor investeerders. Ze zullen ook de vennootschapsbelasting niet verder verlagen (Trump wil nog eens van 21 naar 20, omdat het zo’n mooi rond getal is – laat het maar aan de psycho over om argumenten te geven). De Democraten zullen hem willen verhogen, de verlagingen van 2017 gingen enkel naar het inkopen van eigen aandelen, zodat de koers hoger was – een van de redenen dat Trump zo’n goede beurs kon claimen. De gewone man/vrouw had er niets aan.

Josh Shapiro zal het sociaal economisch beleid van de Democraten kunnen formuleren, dicht bij de electorale doelgroep: mannen (en gezinnen) in het geteisterde Midden Westen. Daar komt bij dat Shapiro de hele campagne beschikbaar zal zijn om namens Harris dat beleid over het voetlicht te brengen. Rolverdeling: Harris die Trump aanklaagt en het Biden beleid verdedigt, Shapiro die de komende vier jaar vorm geeft. Aan de doelgroepen zwarten, vrouwen, jongeren – waarbij het vooral om opkomst draait – voegt Shapiro een deel van de Trump aanhang toe. Spannend!

Als ik me dit debat probeer voor te stellen dan zie ik scherper wie de kandidaat moet zijn als running mate voor Kamala Harris. Senator Mark Kelley kan op buitenlandse politiek gebied wat toevoegen, al heb ik hem daar niet over gehoord de afgelopen jaren en valt er weinig toe te voegen aan Bidens beleid (even afwachten hoezeer Nethanyahu Israëls glazen verder ingooit). Kelley laat een zetel open in Arizona die de gouverneur mag vullen maar die staat in 2026 bij de volgende algemene verkiezingen weer ter discussie. Nu moet Kelley dat jaar sowieso ook naar de kiezers, maar laten we zeggen dat in een tussenjaar, altijd slecht voor zittende presidenten, het belangrijk is als de Democraten als ze in het Witte Huis zitten, die zetel kunnen behouden.

Een astronaut? Een voorstander van stevige gun control? Zijn echtgenote is indertijd neergeschoten. Geloofwaardig maar dat voegt aan het Democratische kiezersbestand niets toe. Integendeel. Brengt Kelley Arizona mee? Ik denk, de peilingen ten spijt, dat Arizona relatief gemakkelijk is te winnen voor de Democraten. Er is een open senaatszetel en de Republikeinen kunnen heel goed Kari Lake, een geschifte verkiezingsleugenaar, als kandidaat kiezen. de andere kandidaat is een Trumpiaanse sheriff. Voorverkiezingen in augustus. De Democratische kiezers komen echt wel opdagen. Ergo: Kelley voegt weinig toe. Ook niet onbelangrijk: Pennsylvania heeft 19 kiesmannen, Arizona 11. De keuze is duidelijk.

Roy Cooper brengt een zuidelijke staat in het spel, North Carolina. Hij is term limited, heeft acht jaar ervaring, is wijs en ouder. De Democraten in North Carolina zijn al wakker, want de Republikeinse kandidaat daar is Mark Robinson, een zwarte racist die vindt dat er wel wat doden kunnen vallen (maakt niet uit waar en waarvoor). Robinson is nu lt governor, maar als Cooper running mate zou worden, dan blijft hij gewoon gouverneur tot de nieuwe termijn begint. Inhoudelijk zal Cooper gedegen zijn maar hij heeft niet echt veel mee te brengen, lijkt.

I rest my case. Ik zie uit naar een debat tussen Ohio en Pennsylvania, tussen J.D. Vance en Josh Shapiro. Vooropgesteld dat het klikt met Harris, natuurlijk.

Ik zie pas net de badinerende domheid van Victor Vlam, een babyface die zich inbeeldt dat hij iets van Amerika weet. Nooit langere tijd gewoond, nooit correspondent, nooit een boek of zelfs maar een spraakmakend artikel geschreven.

In een van de ouwehoerprogramma’s (ik zag ook Jack van Gelder zitten, nou dan weet je het wel) ging hij tekeer tegen Charles Groenhuijsen. Het maakt mij niet veel uit wat de substantie van zijn boutade was, als die er was, maar het was van een oncollegiale domheid en door mij niet traceerbare villeinheid die straf verdient. In alle eerlijkheid, zelfs de ouwehoergasten en gastvrouwen vonden dat Vlam vervelend uit zijn nek lulde. Maar ja, ze hadden hem er wel om gevraagd.

Victor Vlam moet gecancelled worden. Hij is een vervelend mens en een gemankeerde Amerika kenner. Wat een fluim. 

Zo, dat ging lekker snel. Niemand heeft zich gekandideerd en de gedelegeerden scharen zich allemaal achter Kamala Harris. Er komt enthouisasme los. Vergelijk het maar eens met de saaie vertoning van J.D. Vance, zowel op de conventie als bij zijn eerste solo optreden, gisteren. Heeft weinig te bieden.

Alle verhalen over hoe het precies zou moeten, dat nomineren, waren verspilde moeite. Volgdende ronde: wie wordt de running mate? Tel alles op en af, en er zijn maar twee kandidaten die alles toevoegen wat nodig is: Roy Cooper van North Carolina en Josh Shapiro van Pennsylvania. Bestuurservaring, rijpheid en een belangrijke staat. Ik had een zwak voor Andy Beshear van Kentucky, maar afgezien van zijn persoonlijkheid, voegt hij weinig toe.

Ondertussen is het handicappen van Harris begonnen. Ik geloof er niets van dat Harris’ vermeende conservatieve beleid in Californië als attorney general tegen haar gaat werken. Zouden zwarte Amerikanen werkelijk tegen Harris stemmen omdat ze te conservatief zou zijn? Koen Petersen, de vaste Republikein in het Nederlandse mediaspectrum, meende van wel. Tegelijkertijd gaf hij haar geen kans omdat ze te progressief is. Tja, zo kun je alle kanten op. Ik denk dat we deze week al zullen zien dat ze, heel voorzichtig, wat afstand neemt van Bidens halsstarrige Israël beleid. 

Inmiddels irriteer ik me niet enkel aan de grafschriften voor Biden en aan de oproepen om maar meteen ontslag te nemen – toch al dement – die de Republikeinen natuurlijk oplepelen. Dat is een politiek spelletje, want als Biden het zou doen, zouden de Democraten het verwijt krijgen dat ze Harris een step up geven. Is hij dement genoeg om het 25ste Amendement in te roepen? Dat kunnen wij niet beoordelen. Tijdens de regering Trump is minstens twee keer gepraat over zijn ongeschiktheid en een 25ste Amendement procedure, maar daar zou Pence altijd voor hebben gelegen.

Zoals ik eerder schreef creert een aftreden problemen. Dan wordt Harris president en heeft niet genoeg tijd meer om campagne te voeren. Of dat wordt gecompenseerd door de statuur van een presidentschap staat te bezien. Ik denk het niet. Je moet je dan inhouden. Bovendien moet het Congres een vicepresident voordragen en met een verdeeld Congres kan dat nooit iemand zijn die voor de Democraten aantrekkelijk is (er zijn geen Gerald Fords in de aanbieding). Bovendien kan die persoon heel goed, heel waarschijnlijk zelfs, een ander zijn dan Harris wil als running mate. Laat Biden maar gewoon tot 20 januari zitten.

Ook irriteren me (ik heb daar wel last van, veel irritatie) de lofuitingen aan het adres van Biden. Staatsman, redder van het land, opofferingsgezind, bla bla. Wat mijn betreft is dat onzin. Biden was een dwarse, stuurse, koppige en ijdele man die twee jaar te laat inzag dat hij zijn partij en daarmee het land naar de afgrond leidde. Je kunt niet in dezelfde adem zijn besluit van zondag hoogstaand en bewonderenswaardig noemen en tegelijk zeggen dat hij het minstens een jaar eerder had moeten doen. Zeg gewoon waar het op staat: een goede, uitstekende president, die moeite had om afscheid te nemen van de macht.

Dat het voor echte samenzweerders ondertussen allemaal doorgestoken kaart lijkt, spreekt voor zich. Biden heeft expres gewacht tot Trump na een ‘succesvolle’ conventie en de moordaanslag het momentum had, om pas dan, meteen na die conventie, de nieuwscyclus te gaan beheersen en Harris naar voren te schuiven. Ik gun ze hun theorieën, maar zo verstandig is Biden niet. 

Het is wat vreemd om nu in alle media het levensverhaal van Biden te lezen. Overal zijn de grafschriften, de orbituaries, uit de kast gerukt om zijn terugtreden te begeleiden. Hij is een van de meest succesvolle presidenten van de afgelopen vijftig jaar. Breder succesvol dan Barack Obama, hoewel diens Obamacare langer en dieper invloed heeft dan wat Biden tot stand heeft gebracht.

Dat kan immers allemaal weer worden teruggedraaid, behalve de infrastructuurwet die broodnodig was en die de chaotische Trump nooit zelfs maar op tafel kon krijgen.

Als het geen grafschiften zijn voor Biden dan zijn de opiniestukken verhalen van respect voor zijn beslissing, bla bla bla. Ondanks zijn weigering te vertrekken, tot gisteren, lijkt de man over een reservoir aan goodwill te beschikken. Of zou het allemaal wegpraten zijn door deze zelfde opinieschrijvers die te lang bleven volhouden dat de Democraten het met Biden zouden moeten doen?

Ik heb goede hoop dat de Democraten nu eindelijk een programma voor de toekomst gaan ontwikkelen en duidelijk maken waarom iedereen met lage en lage middeninkomens beter af is met de Democraten. Dat betekent dat de belastingverlagingen van Trump, waarvan de inkomstenbelastingverlagingen in 2025 aflopen, gewoon teruggedraaid moeten worden. De vennootschapsbelasting, die niet afloopt maar ook werd verlaagd en die Trump nog verder wel verlagen (naar 20 procent, van 21, omdat hij houdt van ‘ronde getallen’), gewoon weer omhoog moet.

De importheffingen moeten beperkt worden, al was het maar omdat ze voor iedereen tot hogere prijzen leiden. De Republikeinen hopen begrotingstekorten te kunnen opvangen met deze heffingen wat een reactionaire draai terug betekent naar de negentiende eeuw toen de inkomstenbelasting nog niet bestond (het Supreme Court achtte die toen ongrondwettelijk, er moest een amendement aan te pas komen om dat te verhelpen) en importheffingen de bron van inkomsten waren van de VS.

Vorige week nog publiceerde het IMF een rapport over de begrotingstekorten van de VS en de tot 100 % van het BNP opgelopen schuldenlast (hoger dan Frankrijk en Italië) met een traject naar een onhoudbare 130 %. Er moet simpelweg wat gebeuren aan de inkomstenkant. De Republikeinen negeren het probleem en komen weer met lagere belastingen. Begrotingstekorten waren onder Trump toch al secundair geworden (eigenlijk altijd als Republikeinen regeren) en spelen nu geen rol. De populistische economie die Vance voorstaat past totaal niet bij de klassieke Republikeinen.

Ik begon met de grafschiften voor Biden. Het kan zomaar gebeuren dat Harris nog president wordt voordat er gekozen wordt. De oude man is fragiel.

Her en der wordt gezegd dat een vicepresident zelden erin slaagt om zijn/haar baas op te volgen. Maar zo vaak is het ook niet aan de orde. In 1960 kon Nixon net niet winnen als vicepresident. Maar in 1988 won oude Bush gewoon als vicepresident van Reagan, ondanks zijn betrokkenheid bij het Iran-Contra schandaal. En Gore verloor in 2000 niet als vicepresident van Clinton maar vooral omdat hij dom campagne voerde (overigens een Democratische specialiteit).