So far, so good. De Democraten maken optimaal gebruik van de virtuele conventie. Als bezoeker van conventies toen ik correspondent was en kijker later, moet ik zeggen dat het een enorm voordeel is om niet naar ellenlange speeches te hoeven luisteren, onderbroken door voorspelbaar applaus. Zelfs de niet te temperen Billy Clinton kreeg maar vijf minuten.

Michelle Obama was fantastisch. Zij maakte optimaal gebruik van de kracht van een geconcentreerde boodschap met een morele toon die maar weinig mensen kunnen aanslaan. Zij kan het omdat ze, inderdaad, geen politicus is die ergens voor kandidaat is maar omdat ze de bezorgde, verontwaardigde en hoopvolle burger vertegenwoordigde. De ‘moeder van de natie’ op een manier die doet denken aan Eleanor Roosevelt, meer dan aan Hillary Clinton die zich nooit los kon maken van ambitie.

De aanklacht tegen Trump, want dat was het, was sterk juist omdat er geen applauszinnen inzaten, juist omdat Obama door kon praten zonder dat gejuich en gejoel de kracht van haar boodschap ondermijnde. Obama kan terugvallen op acht jaar beschaafd First Lady schap.

Ik herinner me dat ik in 2009 een lezing hield bij de inauguratie van Barack Obama en de vraag kreeg wat de rol moest zijn van Michelle Obama. In de eerste plaats een veilige en stimulerende omgeving creëren voor de president, zei ik toen. Ze is nergens voor gekozen en moet dat ook niet pretenderen (ik had de dramatische eerste twee jaar van Hillary als First Lady in gedachten). Het kwam me op veel kritiek te staan maar dat is precies wat Obama deed en dat is precies waarom ze zo’n sterke positie inneemt als geweten van de natie.

De andere optredens profiteerden van dezelfde kwaliteiten: kort en krachtig, zonder afleidend applaus. Ook Sanders hield zich aan het script, al was het vreemd om hem met een stapel hout op de achtergrond te zien. OAC kreeg te weinig tijd (1 minuut) en verdiende meer, maar haar tijd komt nog wel.

Het moreel gezag van Michelle Obama kan door niemand geëvenaard worden maar de Democraten gebruikten de virtuele conventie optimaal door gisteravond liefst zeventien key note speakers op te voeren. Het gaf de diversiteit aan, de kwaliteit en de toekomst van de partij. Jill Biden in haar klaslokaal deed het ook goed, zij vormde een fraai contrast met de huidige First Lady, partner in crime van de psycho.

Mooi was ook dat Obamacare – ooit bedacht als negatieve naam voor diens gezondheidszorg wet – nu als vlag wordt gebruikt om verder te hervormen. Vier jaar pogingen om de gezondheidszorg verder te ondermijnen hebben alleen maar meer steun opgeleverd voor Obamacare.

De Republikeinen hebben het voordeel dat ze kunnen kijken hoe het moet. Maar hun conventie kan niet anders zijn dan de Trump show. Dat is het enige dat de man kan, zijn leugens spinnen en anderen de schuld geven van problemen. Vier jaar presidentschap hebben afdoende duidelijk gemaakt dat de man ongeschikt is, sterker, desastreus was voor de toekomst van Amerika (die er onder Biden overigens ook niet rooskleurig uitziet).

Wat volgende week interessant wordt is de vraag welke Republikeinse politici nog hun karretje aan Trump willen koppelen. Gaan Ted Cruz en Marco Rubio hun kansen in 2024 verknallen door lofzangen op een mislukte president te houden? Lyndsey Graham en Tom Cotton, de een een scrupuleloze opportunist, de ander een racist die beter zou passen in het segregatietijdperk, zullen bereidwillig Trump prijzen – en vooral de Democraten aanvallen. Maar verder? Ik verwacht oorverdovende stilte. De Republikeinen hebben vier jaar hun mond gehouden, laf als ze zijn, ze gaan nu niet hun nek uitsteken voor deze fluim van een man.

Er zullen geen spreekkoren zijn – geleid door die andere man zonder moreel kompas, Rusland-partner Michael Flynn – met ´Lock her up’. Criminelen als Rudolph Giulliani of Roger Stone zullen zich niet laten zien, schat ik zo, al zouden ze perfect passen in het Trump plaatje. Misschien kan Melania wat van de toespraak van Michelle Obama stelen om haar minuten vol te praten. Te vrezen valt dat we ook naar de domme zoontjes van de domme president moeten luisteren.

De aanvaardingsspeech van Trump is gemakkelijk te schrijven. Hij kan gewoon zijn rede van vorige keer herhalen, aangevuld met verder negativisme uit de inaugurele rede van 2017: een Amerikaans bloedbad. Want dat is het.

Reken op veel racisme, xenofobie en agitatie tegen China, meer hebben de Republikeinen niet te bieden. En natuurlijk zijn de Democraten, en vooral Barack Obama, de schuld van alle problemen. Heeft de man ook een agenda voor de volgende vier jaar? Ongetwijfeld zullen de speech schrijvers wat bedenken, ook al kon Trump zelf in zijn interviews niets noemen.

Klein vuil dit weekend – nou ja, klein.

Loekasjenko en Trump: two peas in a pot. Hoe verlies je verkiezingen niet (winnen is geen optie). Terwijl Donald Trump de posterijen om zeep helpt om te voorkomen dat mensen kunnen stemmen, een ronde in een lang verhaal van Republikeins terugdringen van de opkomst, feitelijk terugdringen van het recht om te kiezen, wankelt ‘de laatste dictator van Europa’. Die laatste claim trouwens is niet zo scherp meer nu Viktor Orban hem probeert in te halen.

Minister Pompeo ratelt maar door over mensenrechten in Hong Kong (heel belangrijk maar gediend met iemand die meer geloofwaardigheid heeft) zonder een seconde stil te staan bij de autoritaire Trump-vrienden die niets anders doen dan mensenrechten schenden. Denk Orban, denk Erdogan, denk Kaschinski, denk de moordenaars in Saoedi Arabië. Trump haalde een ongekende zeperd in de Veiligheidsraad over sancties tegen Iran en valt nu terug op het verdrag dat hij zelf heeft opgezegd.

Loekasjenko heeft Trumps warme vriendschap nog niet mogen ervaren, hij zoekt het meer bij Trumps vriend Poetin. Als jouw vrienden mijn vrienden zijn …. Zelfs een malloot als Trump zal niet proberen 80 procent van de stemmen te verdedigen, hoewel als je al die illegalen niet meerekent haalde hij in 2016 als 60 procent. Toch? Het gedrag van de leider van de vrije westerse wereld en zijn acolieten in de regeringspartij draagt alle kenmerken van Loekasjenko’s imperiumpje.

De Democraten hebben gelijk dat ze niet akkoord gaan met steunmaatregelen die hard nodig zijn zonder geld voor die posterijen. Ze liepen het risico dat zij de schuld krijgen van Amerikaans lijden maar dankzij Trump en zijn openlijk roepen dat hij de post de nek om wil draaien om in november te winnen (en tegelijk zelf per post te stemmen in primaries in Florida) lijken ze er geen schade door te lijden.

Nu lijkt de boemerang eerder Trump te treffen. De campagne, voor zover die er was, gaat nu ineens over de ondermijning van de verkiezingen door de psycho. Herkenbaar, zelfs voor mensen die zonder geld zitten.

Ander onderwerp: Israël wordt meer en meer een gewoon Midden Oosten land. Deal met UAE, in ruil voor het afblazen van illegale annexaties. Veel getoeter over de historische deal maar wat verandert het eigenlijk? Israël is al jaren bezig zijn banden in de omgeving te versterken om Iran dwars te zitten. Op Amerika kan Israël nog wel rekenen, zij het in afnemende mate (en Amerikanen interesseert het Midden Oosten geen zier, ze hebben het t druk met overleven), op Europa veel minder. Ik denk dat de deal historisch is in de zin dat het duidelijk maakt dat de Palestijnen geen vrienden hebben, nergens. Ooit zullen ze worden opgenomen in Israël dat dan een apartheidsregime zal moeten opzetten om te voorkomen dat ze stemmen.

Met de keuze voor Kamela Harris als running mate, als zijn kandidaat voor het vice-presidentschap, heeft Joe Biden een veilige en verstandige keuze gemaakt. Harris, senator voor Californië, brengt ervaring mee, als senator en daarvoor als openbare aanklager in Amerika’s belangrijkste staat. Ze voerde vorig jaar een wisselvallige en uiteindelijk mislukte campagne voor de Democratische nominatie, waarin ze Joe Biden scherp aanviel op zijn vroegere samenwerking met racisten uit het Diepe Zuiden. Harris trok zich vrij vroeg terug nadat de geweldige start die ze had gemaakt in Oakland, de stad aan de andere kant van de baai van San Francisco, niet leidde tot een flonkerend vervolg.

Kamala Harris, van Indiase en Jamaicaanse komaf, is de eerste zwarte vrouw die op een presidentieel ticket belandt, nadat Geraldine Ferraro in 1984 en Sarah Palin in 2008 haar voorgingen als vrouwelijke kandidaten. De enige vrouw aan de top van het ticket, Hillary Clinton, verloor in 2016. Veel mensen concludeerden toen dat een vrouw pas president zou worden via het vice-presidentschap, een gevoel dat versterkt werd toen de vrouwelijke Democraten afgelopen najaar allemaal vastliepen in hun campagnes voor de nominatie. Ook de progressieve senator Elizabeth Warren zat in de mix voor mogelijke vice-presidentskandidaten, en zij zou programmatisch bijzonder sterk zijn, maar in die hoedanigheid mogelijk ook de weinig geprofileerde Biden overstijgen. Daarmee zou de Trump-campagne een links doelwit krijgen dat ze met Harris niet hebben.

Als running mate kan Harris de Democraten de energie geven die tot op dit moment ontbreekt in de Biden-campagne. De Democraat heeft geprofiteerd van het geklungel en van empathie gespeende gedrag van president Trump, die noch voor de coronacrisis noch voor de opstand tegen politiegeweld een toon kon vinden die begrip en invoelen kon weergeven. Integendeel, hij verzonk meer en meer in zelfzuchtig en egocentrisch, soms megalomaan en altijd narcistisch gedrag. Biden kon dat allemaal vanuit zijn thuisstaat Delaware aanschouwen, nu hij vanwege de coronacrisis toch niet bijeenkomsten kon organiseren.

Harris zal daar natuurlijk ook moeite mee hebben, maar ze heeft een eigen platform als senator en heeft zich de afgelopen maanden sterk geprofileerd op wetgeving die wat moet doen aan het structureel racisme in de Verenigde Staten. In het debat met de evangelische radicaal Mike Pence, de huidige vice-president, minder uitgesproken maar praktisch net zo vrouwonvriendelijk als Donald Trump, zal Harris laten zien wat ze in huis heeft. Zowel Pence als Trump hebben moeite met sterke vrouwen, dat kan nog komische of mogelijk tenenkrommende aanvaringen opleveren.

Voor Amerika en voor ons allen is van belang dat Biden Harris de kans bij uitstek geeft om zelf president te worden. We hoeven er geen doekjes om te winden dat Biden op leeftijd is, 78 jaar oud, en dat het presidentschap een zware baan is die hem, laten we zeggen, zal uitdagen. De kans dat Biden overlijdt als president is in elk geval volgens actuariële standaarden behoorlijk groot. Overigens moet een vice-president die dan opvolgt via het Congres de opengevallen positie van vice-president vullen, zoals Richard Nixon deed in 1973 en Gerald Ford in 1975. De kans op twee vrouwen aan de leiding van de VS is sterk toegenomen.

Harris krijgt, als Biden het presidentschap wint, een positie op een ‘heartbeat’ van een eigen presidentschap. Mocht Biden tijdens de campagne dit najaar al in de fysieke of mentale problemen komen (of overlijden, de man heeft wel vaker pech gehad), dan is Harris de onbetwiste vervangster. Mocht ze samen met Biden het Witte Huis halen, althans het kantoor van de vice-president, dan weet ze dat acht vice-presidenten het hoogste ambt toeviel toen hun baas het leven liet. Sommigen van hen waren belangrijker dan de president die hen voorafging. Theodore Roosevelt werd in 1901 de eerste moderne president, een man die de sociale structuur van Amerika veranderde. Dat deed ook Lyndon Johnson die in 1963 haast maakte met burgerrechten en een verzorgingsstaat Amerikaanse stijl. Harry Truman, de weinig bekende vice-president die Franklin Roosevelt in 1945 opvolgde, legde de grondslagen voor 75 jaar Amerikaanse wereldpolitiek.

Er wordt vaak gezegd dat de keuze voor een vice-presidentskandidaat de eerste beleidsbeslissing is van een mogelijke president. Toen Bill Clinton senator Al Gore koos, een leeftijdsgenoot uit een naburige staat, liet hij zien dat hij een generatiewisseling wilde. De kiezers konden dat waarderen. Een gewaagde keuze voor de niet gekwalificeerde Sarah Palin, een poging om de toen dominerende Barack Obama de loef af te steken, kwam als een boemerang terug naar toenmalig Republikeinse kandidaat John McCain. Aan de andere kant had de blunder van George H.W. Bush, die in 1988, de jonge brekebeen senator Dan Quayle naast zich vroeg, geen negatieve gevolgen – althans niet voor zijn kansen om gekozen te worden.

Het maakte maar weer eens duidelijk dat de eerste eis aan een kandidaat voor het vice-president eenvoudigweg is of hij of zij morgen het presidentschap kan overnemen. Hoewel Joe Biden met een groot aantal vrouwelijke kandidaten praatte, voldeden zij niet allemaal aan dat primaire vereiste. Kamala Harris doet dat wel. Het kost geen moeite haar als 47ste president te zien (als Biden wordt gekozen in november wordt hij de 46ste). Wanneer dat gebeurt zal natuurlijk ongewis blijven maar we weten nu dat de troonopvolger in de Democratische Partij Kamala Harris heet.

Biden heeft een goede keuze gemaakt. Niet spectaculair, niet geweldig verrassend, maar gedegen en betrouwbaar. Precies waar Amerika op zit te wachten, zoals uit de peilingen blijkt. Zo gezien heeft Biden zijn kansen alleen maar versterkt. Vanuit een meer afstandelijk perspectief kan de wereld buiten Amerika vertrouwen ontlenen aan deze keuze, zowel wat Bidens beoordelingsvermogen betreft als wat betreft Harris’ kwaliteiten.

Het is gekkenwerk om te voorspellen wie Joe Biden gaat kiezen als running mate, behalve dat je zeker weet dat er geen kiezer aan te pas komt. Maar dat was altijd al zo. En sommige van de beste presidenten waren opvolgers: Theodore Roosevelt, Harry Truman, Lyndon Johnson. Geen van hen zou direct door de kiezers in het Witte Huis gezet zijn (misschien TR wel).

Binnen dat gekkenwerk heb ik maar een criterium: ze moet direct het presidentschap kunnen overnemen. Ik zie maar drie kandidaten die dat volgens mij zonder meer kunnen: Kamala Harris, Elizabeth Warren en Susan Rice. Ik vermoed dat Rice iedereen relatief onverschillig laat, afgezien van Republikeinen die het Bengazi vuurtje weer willen opstoken.

Warren heeft mijn voorkeur, uit programmatische overwegingen maar ook omdat ze een goed verhaal heeft (dat ze vorig najaar ondermijnde door te dicht tegen Bernie aan te schurken). Kijk bijvoorbeeld nog eens naar die prachtige verdediging van de rol van de overheid.

Klik hier voor die youtube.

Warren is oud, zij het veel minder oud dan Biden. Maar als Biden omvalt, kan ze een vp kiezen waardoor een sterk team van twee vrouwen gaat ontstaan. Maar dat kan Harris ook. Nadeel voor Warren is dat de senaatszetel van Massachusetts dan openvalt met een Republikeinse gouverneur.

Harris kan prima campagne voeren, ze had pech dit najaar en had haar campagne niet goed genoeg georganiseerd. Programmatisch was het een rommeltje, een goed rommeltje vergeleken met de Trumpistani, maar toch.

Rice kan alles. Maar de Trump acolieten zullen haar als een deel van de Washington swamp neerzetten. Of een derde termijn van Obama – wat zo gek nog niet is na vier jaar waanzin.

Nee, geen voorspelling. Ik heb geen idee wat Joe beweegt.

Donderdag 30 juli, 15 h: on line lezing over Abraham Lincoln.

Een biografisch portret van Amerika’s beste president, maar ook achtergrond bij de huidige beeldenstorm tegen mensen die in de Burgeroorlog een rol speelden bij het Zuiden. Jefferson Davis, Stonewall Jackson, Robert E. Lee: wie waren zij en waarom doken er eind 19e eeuw overal beelden van hen op?

Klik hier voor meer informatie.

Een Republikeinse hork van een afgevaardigde schold zijn collega Alexandra Ocasio-Cortez uit op een vulgaire wijze, kenmerkend voor dit soort mannen – de president is er een van.

Afgevaardigde Yoho worstelde zichzelf door een verontschuldiging zonder zich te verontschuldigen.

AOC gaf hem een pak slaag met een speech die de boeken in gaat.

De moeite om in zijn geheel naar te luisteren. Hier spreekt een toekomstige president, en in elk geval iemand die als jongste afgevaardigde laat zien wat ze in huis heeft.

https://www.washingtonpost.com/lifestyle/style/aocs-speech-about-ted-yohos-apology-was-a-comeback-for-the-ages/2020/07/23/524e689a-cb90-11ea-91f1-28aca4d833a0_story.html

Het begint gevaarlijk te worden. Trump in het nauw, geholpen door een plooibare minister van Justitie en aangejaagd door gewetenloze acolieten, vergrijpt zich aan de macht. Zoals zijn vriend Wladimir Poetin ‘groene mannetjes’ naar de Oekraïne stuurde, zo stuurt de leider van de vrije wereld ongereguleerde federale agenten in zwarte busjes de straat op. Het doel is chaos.

Letterlijk niets gebeurt op het ogenblik dat niet direct te maken heeft met de verkiezingen. Racisme, ruzie maken met China, corona de vrije hand geven en nu het inzetten van federale agenten om zijn ‘law and order’ boodschap te onderstrepen. Hij deed al een eerste stap op dit terrein, met hulp van minister Barr van Justitie, toen hij geüniformeerde maar niet door de burgemeester uitgenodigde agenten het plein voor het Witte Huis liet schoonvegen om zijn wandeling naar de kerk te maken, waar hij de door Ivanka Trump aangereikte bijbel omhoogstak. Nu stuurt hij geüniformeerde maar voor de burgers niet te traceren agenten van het Departement van Binnenlandse Veiligheid, bedoeld om in te zetten in geval van terrorisme, naar geselecteerde steden te sturen – allemaal bestuurd door Democraten natuurlijk.

Het is de nachtmerrie van iedereen die de vrije val van de Verenigde Staten de afgelopen vier jaar heeft gadegeslagen. Een president die zijn aanzienlijke macht gebruikt om die macht te behouden. Nu gaat het om het inzetten van in elk geval nog officieel functionerende troepen, de stap naar zichzelf tot ordetroepen verheffend tuig met automatische geweren is een kleine in een land dat tot de tanden bewapend is en tot op het bot gepolariseerd. Die lieden stonden in april al op de trappen van het congresgebouw in Michigan, ze staan klaar om Trumps chaos-strategie te versterken. Burgers hebben geen idee met wie ze te maken hebben, en dat is precies de bedoeling.

Dit komt bovenop de twijfel die Trump al maanden probeert te zaaien over de legitimiteit van de verkiezingen in november. In het interview met Fox News weigerde hij vorige week uit te spreken dat hij zich zou neerleggen bij een nederlaag. Het kan zijn dat dit simpelweg de Trump-tactiek is: nooit een optie bij voorbaat uitsluiten en daarmee onzekerheid zaaien die gebruikt kan worden. Hij deed het in de campagne van 2016 door in een debat te zeggen dat hij zich mogelijk niet neer zou leggen bij een nederlaag. Hij doet het opnieuw.

Ondertussen stellen hij en zijn hulptroepen alles in het werk om de verkiezingen zo chaotisch mogelijk te maken. Hij ondermijnt vertrouwen in het stemmen per post, een praktijk die een groot aantal staten al toepast. Hij en zijn partij roepen al jaren dat er veel illegaal wordt gestemd (de drie miljoen stemmen meer die Hillary Clinton in 2016 haalde zouden daarop berusten) en gouverneurs van Republikeinse staten pogen al jaren de kieslijsten ‘op te schonen’ en verminderen het aantal stembureaus. Nodeloos te zeggen dat grootscheepse fraude nooit is aangetoond (zelfs niet kleine fraude).

In het boek dat ik vorig najaar presenteerde had ik een hoofdstuk gewijd aan de vraag wat er zou gebeuren als Trump na een nederlaag zou weigeren te vertrekken. Amerika-fans (en verdedigers van Trump) namen het ons kwalijk dat we ons over die vraag bogen. Nu is hij actueel.

Wat Trump doet gaat minder over wat er na de verkiezingen gebeurt dan over het beïnvloeden van die verkiezingen. Hij probeert zijn aanhang te motiveren door de sterke man uit te hangen, een strategie die enkel kan werken als de onrust in steden verder toeneemt. Die onrust groeit als hij er troepen heen stuurt die de lokale autoriteiten, burgemeesters en gouverneurs niet willen. Hoe meer onrust, hoe beter voor Trump, is de redenering.

Het is een wanhoopsstrategie nu zelfs Trump zich realiseert dat de kans op herverkiezing is verdampt omdat er werkelijk niets positiefs meer valt te melden over zijn presidentschap. Zijn hoop dat het opengooien van het land de economie zou aanjagen wordt gedwarsboomd door het oplaaien van corona in de staten die Trumps adviezen volgden. De kans op een bloeiende economie in november is klein geworden. De kans op duizenden doden per dag is vergroot.

Het is een bizarre schemerwereld waarin we nu verkeren maar dat is precies waar Trump en zijn acolieten Amerika willen hebben. Hoe meer onzekerheid, hoe meer chaos, hoe meer dood en verderf, hoe gemakkelijker het voor de president is om op 3 november de macht op illegale wijze te behouden. De twijfel die de Republikeinen zaaien maakt het straks moeilijk om de legitimiteit van de kiesmannen te verzekeren die uiteindelijk in december de verkiezingsuitslag officieel moeten maken. En laten we onszelf niet voor de gek houden: deze pogingen tot verkiezingschaos worden ondersteund door de Republikeinse Partij. Miljoenen dollars worden uitgegeven om stemmen zo moeilijk mogelijk te maken. Wie er op rekent dat verantwoordelijke politici Trump een machtsgreep-scenario zullen voorkomen, heeft de afgelopen jaren niet goed opgelet.

Op 20 januari 2021 om 12 h vervalt automatisch Trumps presidentschap. Of hij wordt dan geïnaugureerd voor een tweede termijn of zijn opvolger neemt het over. Inderdaad zal Trump het Witte Huis uitgegooid worden, zoals Joe Biden stelt, als hij niet herkozen is. Maar wat als tegen die tijd zijn verlies nog steeds niet duidelijk is? Als hij en de Republikeinse senatoren – die om hun meerderheid te beschermen dezelfde belangen hebben als de president – de chaos in stand houden? In 2000 duurde het weken voordat duidelijk was wie er had gewonnen maar het grote verschil was dat de Democraat Al Gore het democratisch systeem beschermde door de verkiezing van George W. Bush te erkennen. Het was een daad van staatsmanschap die van Donald Trump niet valt te verwachten, terwijl zijn partijgenoten zich al vier jaar verstoppen.

Alleen een gigantische overwinning van de Democraten kan al deze onzekerheden opzijzetten. Een overwinning die zo groot en zo overweldigend is dat zelfs Trump en zijn anti-democratische partijgenoten er niet omheen kunnen. Trumps strategie van vandaag is simpelweg die kans op volstrekte duidelijkheid zo klein mogelijk te maken. Amerika’s democratie balanceert op het randje van de afgrond en dat is ook ons probleem. Het gaat alle democratieën in de wereld aan.

Ik weet niet welk genie bedacht had dat het verstandig zou zijn om de psycho een interview te laten afnemen in de Washingtonse juli-hitte door een van de beste televisiejournalisten, Chris Wallace. Wallace werkt voor een van de slechtste journalistieke ondernemingen, Fox News, maar dat weerhoudt hem niet om scherp en rigoureus te zijn. Fox News is een lachertje, Wallace was bloedserieus.

Misschien had het stabiele genie zelf bedacht dat dit een goede manier was om … Ja, om wat precies? Een vervanging voor zijn kermisbijeenkomsten? Maar daar kan hij zonder tegenwerpingen de domste dingen zeggen, eindeloos door oreren en als het een ‘persconferentie’ betreft na een uur weglopen zonder vragen te beantwoorden. Een uitbreiding van de softbal vragen die Tucker Carlson en Sean Hannity van de politieke afdeling van Fox hem graag toegooien? Wie Wallace eerder heeft gezien, zou beter moeten weten.

Het interview met Wallace liet een uur lang zien wat we al weten. Trump lult maar een eind weg, weet niet waar hij het over heeft, is gespeend van empathie, zwelgt in eigenwaarde en lepelt wijsheden op die veel hebben van een kras in de plaat – steeds maar weer hetzelfde, ook al is al honderd keer aangetoond dat het onzin is.

Trump leek waarachtig geschokt toen hij werd geconfronteerd met zijn leugenachtigheid. Wallace zei ronduit dat het niet waar was dat Biden in een document had geschreven dat hij de financiën van de politie wilde weghalen – ‘defund the police’. Het interview werd onderbroken omdat het genie het document erbij wilde hebben. Inderdaad bleek dat niet die leugen te bevatten en dus stapelde hij de ene na de andere klacht over Biden, een stiekeme Marxist, op elkaar.

Nog afgezien van het ontbreken van enige gevoel van medeleven met 140.000 doden en vele honderdduizenden zieken – het is wat het is, een dooddoener die de gebruiker automatische diskwalificeert -, liet Trump blijken niet veel van het coronavirus te begrijpen. Hij bleef maar zeuren over zijn testen en beweerde dat de mortaliteit in de VS de laagste was in de wereld – Wallace corrigeerde hem. Hij begrijpt niet dat virusdragende jongeren ouderen kunnen besmetten. Hij weet niet dat de uitslagen van testen vaak zeven dagen op zich laten wachten bij gebrek aan laboratoria. En ja, het virus zal wel ooit verdwijnen. Wallace lachte en zei nog net niet: in the long run we’re all dead.

Om het geheel af te ronden riep Trump dat het niet vanzelfsprekend was dat hij zich bij de uitslag van de verkiezingen neer zou leggen. Ik vind het moeilijk in te schatten wat je daarvan moet denken. Trump is simpelweg niet in staat om een optie af te sluiten, hij wil kunnen blijven gokken dat hij weg kan komen met het weigeren een nederlaag te aanvaarden. Zou hij dat ook doen als alles duidelijk is en zijn omgeving dat accepteert? Ik denk het niet maar het is niet Trumpiaans om de mogelijkheid van het aanvallen van de uitslag te laten lopen. Zo heeft hij zijn faillissementen overleefd.

Trump kan zich ook niet losmaken van zijn obsessie met stemmen per post, niet omdat het problematisch zou zijn of problemen niet kunnen worden opgelost, maar simpelweg omdat je maar nooit weet of zijn gevecht ertegen wat oplevert. Gooi alles in de strijd, wie weet. Zoals hij in een bui van eerlijke analyse zei: als iedereen kon stemmen die mag stemmen dan zouden de Republikeinen nooit meer iets winnen.

Het interview presenteerde Trump in al zijn inmiddels bekende glorie. Het was fascinerend om te zien hoe hij volstrekt voorspelbaar reageerde op elke vraag – en te zien hoe Wallace zich had voorbereid. Het was ook fascinerend om je te realiseren dat het niet meer werkt. Voor mij werkte het nooit maar zelfs voor die-hard Trump aanhangers moest het pijnlijk zijn om naar hun held te kijken, met steeds meer zweetdruppels op zijn voorhoofd. Wat er ooit aan magie was, is niet meer.

Hier zat een gestoorde oude man, diep verzonken in de wijsheden die hij zichzelf heeft toebedeeld, overtuigd van zijn genialiteit, niet bereid (en niet in staat) om de werkelijkheid tegemoet te treden. Een man die denkt dat het wonder van 2016 zich zal herhalen. Die de dip in de peilingen als president in 2020 verwart met de dip in 2016 toen hij uitdager was van een fataal gehandicapte tegenstander.

Wallace had nog een leuke troef over Trumps claim dat hij een cognitieve test zo goed had afgelegd dat de doktoren paf stonden. Waarschijnlijk gaat het om een standaard test die Trump in 2018 aflegde. Wallace had hem opgezocht en ook gedaan. Je moest een plaatje van een olifant herkennen. Maar de laatste vijf vragen, die waren pas echt moeilijk, zei het stabiele genie. Ja, zei Wallace, terugtellen van 100. 100, 93, hielp hij.

Geen wonder dat volgens de meest recente opiniepeilingen de gemiddelde Amerikaan de geestelijke capaciteiten van Joe Biden hoger inschat dan die van de huidige president. Vorige week werd de over het paard getilde campagnemanager die de desastreuze Trump-show in Tulsa had georganiseerd ontslagen. Deze week zou degene die dit interview bedacht heeft (of Trump er niet uitgepraat heeft) verwijderd moeten worden. Maar ik denk dat Jared Kushner zo snel niet verdwenen is. Persoonlijk vind ik dat prima. Kushner is aangetrouwde familie maar lijdt aan hetzelfde ziektebeeld als zijn narcistische schoonvader. Hij is verantwoordelijk voor allerlei beleidsterreinen en heeft werkelijk niets tot stand gebracht. Het is passend dat hij nu Trump naar de uitgang helpt.

Dit interview vond plaats tegen de achtergrond van de inzet van onduidelijke troepen van Homeland Security, niet te identificeren en optredend buiten hun directe opdracht door burgers van Portland, Oregon, te arresteren. De groene mannetjes die Poetin gebruikte in de Oekraïne bestaan nu ook in de VS. Ik moest ook meteen denken aan de mannen met automatische geweren die in maart het congresgebouw van Michigan bezetten.

Allemaal omineuze tekenen in een land waarvan de leider in het midden laat of hij de uitslag van verkiezingen gaat respecteren. Nee, er is nog geen staatsgreep, nog geen burgeroorlog, maar gewapende confrontaties in een land dat tot zijn nek in de vuurwapens zit, lijken waarschijnlijker dan ooit.

Je kunt het eens zijn met Rutte’s standpunt in en over Europa of oneens (zoals ik dat ben) maar het Nederlandse, hier blijkbaar breed gedeelde standpunt, breder dan de reguliere Telegraaf stellingnames, leidt tot onaangenaam gebabbel en onthutsend denkwerk.

Ik at laat gisteren en luisterde daardoor naar een ‘journalisten forum’, of ‘deskundigen’ of wat dan ook, mensen die geacht worden ergens over nagedacht te hebben, op Radio 1. Het ging natuurlijk over Rutte en de EU. Wat me shockeerde – noem me naïef – was het zelfzuchtige, hooghartige en van elke solidariteit gespeende gebabbel. Een vermeende Amerika deskundige had het steeds over ‘die mensen’, in een toonzetting die diepe afkeer verraadde. Het wij-zij denken van Wilders en Baudet (en Bolkenstein en Scheffer in zijn 2001 hoedanigheid) heeft blijkbaar diepe wortels geslagen.

Alle drie de babbelaars vonden dat die zuidelijke landen moeten doen wat wij hen opdragen: hun samenleving uitwringen tot die uiteenrafelt. Ze stelden dat wij dat ook hadden gedaan – steeds verwijzend naar de Griekse crisis als voorbeeld waarom je na de crisis van 2008 geen geld aan zuidelijke spilzieke landen had moeten geven die het toch maar misbruikten. Ja, inderdaad, wij bezuinigden ons het laplazerus, kleedden alles uit. Stupide beleid, ook onder leiding van Rutte en met domme medewerking van de PvdA, weten we nu. Was helemaal niet nodig geweest.

Omdat wij zo dom waren en ons land ondermijnden moeten andere landen nu volgens de opiniemakers hetzelfde doen.

Persoonlijk heb ik geen moeite met een overdracht aan zuidelijke landen die hard getroffen zijn door de corona. Ja, hun discipline is beperkt maar dat is precies waarom het zo’n leuke landen zijn. Het is een vorm van solidariteit. We deden dat ook door Europese fondsen als een soort Marshall fonds maar Oost-Europa te sluizen. Ik zag dat ook als solidariteit, al blijkt achteraf dat het koekoeksjongen oplevert die de EU die hen redde proberen te ondermijnen. Er gaat wel eens wat de mist in.

Rutte wil, zo lees ik, een veto recht van elk land over de besteding van de 750 miljard. Wil je echt Orban en Kaczynski veto rechten geven? Landen die EU geld gebruiken om politieke macht te versterken en democratie te ondermijnen? Wat mij betreft moeten we verder integreren naar meerderheidsbeslissingen.

En overigens had Griekenland in 2011 uit de Euro gegooid moeten worden en hadden de banken die speculeerden over de redding van het land de last moeten dragen van een failliet land.

Maar wat werkelijk zorgen baart was die toon op de radio en ook in andere media (al was een van deze opiniemakers wel heel erg dol). Is dit denken al zover in Nederland doorgesijpeld dat er niet meer in andere termen dan wij en zij en ‘ze’ moeten doen wat wij willen en worden zoals wij? Het begint erop te lijken. Nederland heeft een brede afkeer van de psycho in het Witte Huis maar het Trumpisme lijkt ook hier flink aangeslagen.

The Economist heeft deze week een bijzonder interessant artikel over de mogelijke verklaringen voor de steun van evangelische kiezers voor Donald Trump, een man wiens geloof op zijn best een opportunistische charade is.

Over het algemeen dachten we dat deze steun voortkwam uit de bereidheid van de Republikeinen in het algemeen en Trump in het bijzonder om te doen wat evangelicals graag willen: ‘geloofsvrijheid’ beschermen en rechters benoemen die abortus verbieden en andere geloofsartikelen van deze groep kracht van wet geven – zoals de recente uitspraak dat werkgevers die geloofs- of andere morele bezwaren hebben tegen contraceptie die middelen niet hoeven te vergoeden in hun ziektekostenverzekeringen. Trump doet wat andere presidenten zoals Reagan en de Bushes alleen maar zeiden te doen.

De steun voor Trump staat buiten kijf: in 2016 stemde 81 procent voor hem.

Een nieuw boek door Robert Jones stelt dat blanke christelijke Amerikanen uitzonderlijk ontvankelijk zijn voor Trumps racistische praat. Anders gezegd, niet morele overwegingen maar racisme motiveren hen. Jones geeft een bijbelse verklaring voor het historische racisme in de christelijke traditie – Jefferson Davis, beroemd van monumenten, meende, net als de meeste plantagehouders dat de bijbel slavernij goedkeurde, zelfs nodig vond. Ook de segregatie vond bijbelse verdedigers.

Jones stelt nu dat dit historische racisme niet luidop wordt uitgedragen. Maar hij merkt dat in elk onderzoek blanke christenen meer dan niet gelovige blanken een negatieve houding hebben tegenover zwarte Amerikanen en het politie optreden tegenover zwarten rechtvaardigen. Desgevraagd zei 71 procent van de blanke evangelische ondervraagden dat politie moorden ‘geïsoleerde incidenten’ waren, terwijl 38 procent van niet gelovige blanken dat vindt.

Vaak wordt gezegd dat blanke evangelische Amerikanen vaak ouder zijn en in het zuiden wonen en simpelweg ouderwetse, onhervormde ideeën hebben over ras. Een andere tegenwerping zou zijn dat de gemiddelde gelovige misschien past in dit beeld maar de meest overtuigde gelovigen (‘most pious’) niet. Jones heeft dat allemaal meegenomen en concludeert dat praktiserende evangelische Amerikanen het hoogst scoren op zijn index van racisme. Anders geformuleerd: blanke christelijke identiteit verklaart op zich racistische overtuigingen.

Als Donald Trump de ene na de andere racistische dog whistle loslaat – en soms is er geen sprake van whistling maar gewoon recht voor zijn raap racisme – dan weet hij tot wie hij zich richt. De evangelische christenen zijn niet alleen fans van zijn rechters maar vooral ook van zijn racisme en bijbehorende law and order retoriek.

Klik hier voor het hele artikel.