Interessant genoeg lijkt Donald Trump bij de vacature van Ruth Bader Ginsburg een optie te negeren die de verkiezingen meer op scherp kan zetten dan wat dan ook. Die optie gaat uit van de volstrekt egocentrische houding van de president en veronderstelt dat het hem, eerlijk gezegd, geen donder uitmaakt wie er rechter wordt, als hij maar wordt herkozen. Ik denk dat dat in zijn hart is wat hij denkt, of beter voelt, want je moet hem niet teveel denkkracht toeschrijven.

Die optie is, meegaan met de Democraten, en zeggen dat de volgende president de vacature moet vervullen. Hij zou het kunnen presenteren als een daad van staatsmanschap, voorkomen dat het land hopeloos verdeeld raakt. Iedereen zou met zijn ogen rollen maar het zou de zaak op scherp zetten: conservatieve kiezers, kom naar de stembus of raak je rechter kwijt. Stem op mij dan krijg je je rechter, stem niet dan ben je haar kwijt. Het is misschien niet zoveel anders dan nu iemand voordragen maar dat heeft het risico dat die vrouw een doelwit wordt, gemakkelijker te demoniseren.

Het is een apres-moi-le-deluge houding die hem op zich zou passen. Want natuurlijk heeft Trump niets met de bijbel, met evangelische christenen, niets met pro-life. Hij is meer een Jerry Falwell type, iemand zonder moreel kompas, een schuinsmarcheerder die min of meer per ongeluk op een plaats van macht terecht is gekomen en die graag wil behouden.

Zou het iets veranderen aan de opkomst en/of het stemgedrag op 3 november? Ik weet het niet maar ik zou het als ik Trumps adviseur was wel durven aan te raden, in een roekeloze maar potentieel lucratieve alles of niets deal.

En beter nog voor deze president die alleen maar kan liegen en zijn Republikeinen die alleen maar meelopen: hij zou na verlies in de verkiezingen gewoon zijn woord kunnen breken en toch iemand voordragen. Moscow Mitch zou ervoor zorgen dat die vrouw benoemd zou worden. Het risico dan is dat er toch een paar Republikeinse senatoren zijn die dat te ver gaat, die ineens ontdekken dat ze toch een geweten hebben.

Misschien zie ik de valkuilen niet maar waarschijnlijker is dat Trump gewoon niet in staat is om deze weg te bewandelen. Er is een vacature, hij zal hem vervullen. Als het de Democraten ziedend maakt, en dat doet het, spreekt het hem onmiddellijk aan.

Ik geef toe dat de meest waarschijnlijke optie gewoon is dat Trump zijn zin doordrijft en een superconservatieve vrouw benoemt en dat meerderheidsleider Mitch McConnell die in stemming brengt en dat zij voor het einde van het jaar benoemd wordt. De gevolgen zullen dramatisch zijn voor het land, maar dat is niet iets waar beide heren mee zitten.

De oktoberverrassing komt vroeg dit jaar. De dood van Ruth Bader Ginsburg maakt nog eens extra duidelijk hoe belangrijk de verkiezingen van 3 november zijn. Niemand moet verrast zijn dat Mitch McConnell, de baas van de Republikeinse meerderheid, zal proberen er een opvolger door te duwen zolang Trump president is en zolang hij die meerderheid houdt. Natuurlijk zal deze machtspoliticus pur sang zich niet laten weerhouden door de stellingname in 2016 dat je zo dicht voor de verkiezingen dit niet moet doen. Toen gebruikte hij dat argument bij het overlijden van rechter Scalia en blokkeerde de voordracht van een rechter door president Obama. De kiezers moesten maar beslissen vond hij, geheel in strijd met de grondwet. Trump kon in 2017 een conservatief benoemen op de gestolen zetel.

En zo staat het Supreme Court ook in 2020 opnieuw op de agenda bij de presidentsverkiezingen. Eigenlijk staat het Hof daar altijd op omdat het benoemen van rechters aan de president toevalt en er altijd wel een vacature ontstaat, maar zo’n sterfgeval vlak voor de verkiezingen maakt het heel acuut en heel concreet.

Het Supreme Court, negen voor het leven benoemde rechters, neemt in het Amerikaanse politieke systeem een cruciale plaats in. Het Hof toetst alle wetgeving en uitspraken van rechters op lagere niveaus aan de grondwet. Omdat veel omstreden onderwerpen bij de rechters terecht komen omdat de politici er hun handen niet aan willen branden – denk aan abortus, het homohuwelijk en in het verleden de rassensegratie – is het vaak aan de rechters om daarover te beslissen. Het meest opzichtig nog wel in 2000 toen het Supreme Court de verkiezingen besliste, of in elk geval het stemmen tellen beëindigde.

Het Supreme Court was verantwoordelijk voor de belangrijkste wijzigingen in het dagelijks leven van Amerika. In 2010 besliste het Hof dat ondernemingen een recht op vrije meningsuiting hebben en geld kunnen besteden in verkiezingscampagnes (Citizens United v. FEC) waardoor het grote geld vrij baan kreeg. In 2013 stelde het vast dat een bepaling in de Voting Rights Act van 1965 die zuidelijke staten met een geschiedenis van racisme verhinderde restrictieve regels op te stellen ‘niet meer nodig was’ (Shelby County v. Holder). Het gevolg was een stortvloed aan staatswetgeving in door Republikeinen geleide staten die het moeilijk of onmogelijk maakte te stemmen.

Sinds Roe v. Wade, de beslissing in 1973 die abortus legaliseerde zijn conservatieve activisten bezig geweest om die uitspraak terug te draaien. Voor veel kiezers is het standpunt van een politicus over abortus de enige reden om voor of tegen iemand te stemmen.

Geen wonder dat het recht om nieuwe rechters voor te dragen – de senaat moet hen goedkeuren, vandaar de macht van senator McConnell – zo belangrijk geacht wordt. Op dit moment zitten er vijf rechters die als conservatief gelden en met Ginsburg vier die je progressief zou kunnen noemen. Vervang Ginsburg door een conservatief en die meerderheid wordt wel erg groot. Overigens is het nooit zeker dat rechters ook doen wat de presidenten die hen benoemden zouden willen. Opperrechter John Roberts heeft de afgelopen twee jaar laten zien dat hij soms bereid is mee te stemmen met de progressieven.

De dood van Ginsburg maakt dit allemaal acuut. Het is speculeren hoe dit zich zal ontwikkelen, zeker is dat het invloed zal hebben op 3 november. Mogelijk zullen evangelische kiezers die dreigden af te dwalen van een president die al hun normen en waarden met voeten treedt, nu toch keurig in de pas lopen. Mogelijk zullen Democratische stemmers een tandje bijzetten om te zorgen dat Trump verdwijnt. Dat is Trumps dilemma: hij kan de keuze aanscherpen door een concreet iemand voor te dragen maar daarmee loopt hij ook het risico dat hij de oppositie een doelwit geeft.

Het leidt geen twijfel dat de Republikeinen een benoeming erdoor kunnen drukken. Ze hebben al eerder een zetel gestolen en hadden daar geen gewetensproblemen mee, tot 4 januari hebben ze 53 van de 100 zetels. Een benoeming en goedkeuring na een verlies van Donald Trump zal echter zo omstreden blijken dat mogelijk zelfs deze Republikeinen daarvoor terugschrikken. Twee vrouwen, Lisa Murkowski van Alaska en Susan Collins van Maine, hebben al gezegd dat ze niet voor de verkiezingen voor een benoeming zullen stemmen (ze houden de optie open dat later wel te doen). Collins wacht dit jaar een moeilijke verkiezingsstrijd (senatoren zitten voor zes jaar, iedere twee jaar gaat een derde deel naar de kiezers) en dit zou voor haar wel eens de genadeklap kunnen zijn. Senator Lyndsey Graham van South Carolina, ook verwikkeld in een moeilijke verkiezing, heeft vier jaar geleden gezegd dat hij een benoeming zo dicht bij de verkiezingsdatum niet zou accepteren, maar inmiddels is de onbetrouwbare Graham beste vriendjes met Trump. Hij is niet geloofwaardig. De vraag is of de Republikeinen zelf wel met een meerderheid kunnen komen en hoeveel senatoren bereid zijn McConnell te dwarsbomen. En ex-presidentskandidaat senator Mitt Romney van Utah heeft zich ontwikkeld tot geweten van de Republikeinen.

Het grootste probleem voor Amerika is van een heel andere orde. Het Supreme Court is al aanzienlijk conservatiever dan de overgrote meerderheid van de Amerikanen, als ze nog veel verder afdwalen dreigen ze hun geloofwaardigheid te verliezen. Dat is iets wat John Roberts wakker houdt. Als opperrechter ziet hij het als zijn taak het Hof ingebed te houden in de Amerikaanse samenleving. Maar als er nog maar drie rechters over zijn die op het gebied van abortus, wapenwetgeving, immigratie en gezondheidszorg de meerderheid van de Amerikanen vertegenwoordigen, dan staat Roberts voor een zware taak.

Hoe je het ook wendt of keert, de dood van Ginsburg, die de laatste decennia immens populair was bij niet-conservatieven, introduceert een extra onzeker element in de verkiezingsstrijd. Op het eerste gezicht lijkt Trump daar het meest van te profiteren en hij zal ongetwijfeld vol op het orgel gaan om het belang van de rechters te onderstrepen. Bij de Democraten zal vooral Kamala Harris zich laten horen. Een vrouw van kleur die haar zorgen uitspreekt over een Trump kandidaat zal een breed gehoor vinden. Er stond al veel op het spel op 3 november, het wordt alleen maar meer.

Trump deed een town hall en trof intelligente, kritische kiezers die hem lieten spartelen in onkunde en bloody mindedness (herd mentality?). Het belooft wat voor de debatten waarin Trump denkt dat hij met superieure intelligentie en scherpte de dementerende Biden aan kan. Ik moet nog zien dat Trump die debatten overleeft. Niet met het niveau van de afgelopen weken.

Het is moeilijk om wat origineels te schrijven over de campagne. Peilingen zijn peilingen, je kunt er eindeloos wat over schrijven en volgende week wat anders. Alleen 3 november telt. Trump is Trump, de zelfvoldane grijns op zijn gezicht toen hij in Californië wetenschap uit het raam gooide, een dag later alles wat zijn Centers for Disease Control zeggen negeerde of bagatalliseerde – dagelijks nieuws is geen nieuws. Het is aftellen naar 3 november.

Ik kan er ook niet meer van maken. In de aanloop naar de verkiezingen (en trouwens ook de aanloop naar die in Nederland, in maart) zullen we eindeloze herhaling van zetten zien, met af en toe een interessante observatie of een penetrerend artikel. Ik hoop er zelf nog een of twee te schrijven voor de grote dag maar ik vrees dat dit blog niet iedere dag van aha-erlebnissen zal overlopen.

Het mooiste verhaal van deze week is de zegsman van het ministerie van Gezondheid in de VS, Michael Caputo. Hij vertelt alles wat we over Trump benoemingen hoeven te weten. Op de achtergrond speelt een tweestrijd tussen de topofficials in Health and Human Services, minister Alex Azar die door Trump op een zijspoor is gezet, en administrator Seema Verma, een ambitieuze dame die haar eigen minister ondermijnt en verder publiek geld gebruikt voor privezaken, maar goed ligt bij de Trumpistani. Het ministerie is een puinhoop.

Boven op die puinhoop werd Caputo, een onderknuppel voor de corrupte Roger Stone, benoemd om de pr over Covid 19 te structureren. Hij deed wat veel Trump lieden doen, vriendjes en ideologische bedgenoten rond zich verzamelen en de professionele staf opzijzetten. Miljoenen gaan verspild worden.

Maar Caputo kon het tweeten niet laten. Hij is, net als Roger Stone en Donald Trump, niet alleen corrupt maar ook knettergek. Caputo had al een reeks van racistische en seksistische tweets verwijderd, toen hij op een ochtend weer helemaal wild ging. Journalisten moesten vergast worden, hij beschuldigde overheidsfunctionarissen van het voorbereiden van een coup en raadde Trump supporters aan zich te bewapenen in de aanloop naar 3 november.

De arme man, duidelijk gestoord, is nu met medisch verlof. Dat zou Trump ook moeten doen.

De ‘deal’ tussen de regeringspartijen om iets te doen aan een probleem dat al vijf jaar bestaat, vluchtelingen in een kamp op Lesbos, is van een treurig stemmende nietsheid. Het kamp is een schande voor de beschaafde wereld die we denken te vormen.

Dat de VVD niets wil en durft met de onwelriekende adem van Baudet en Wilders in de nek, is geheel en al voorspelbaar. Wat heb je aan een premier bonus als die premier nooit zijn nek durft uit te steken?

Dat de zich christelijk noemende partijen zo labbekakkerig zijn, tja. Dat D66 werkelijk alle waarden uitverkoopt om in de regering te zitten, tja. Maar laten we de blaam eerlijk verdelen. De PvdA heeft ook nooit een serieus voorstel gedaan om wat aan Lesbos te doen en de SP heeft een hekel aan vreemdelingen die in de buurt van beide haatzaaiers.

Nederland denkt nog steeds dat ze een reputatie heeft van moreel leidend land. Lachertje.

Trumps ijdelheid is een gift voor Amerika, althans in dit stadium. Trump is zijn eigen grootste vijand als het erom gaat zijn herverkiezing veilig te stellen. Het boek van Bob Woodward is enkel het meest recente voorbeeld. Waarom zou je als president praten met iemand die boek na boek heeft geschreven waarin mensen rondom een president het verhaal vertellen van dat presidentschap.

Woodward wist natuurlijk dat als hij Trump maar kon interviewen, telefonisch of anderszins, hij antwoorden kon uitlokken die zouden openbaren wat er werkelijk omging in diens regering. Dat de journalist vertrokken ministers en medewerkers aan de praat kreeg, is geen verrassing. Teleurgestelde of bezorgde mensen vertellen graag over hun ervaring. Woodward moet een rondedansje gemaakt hebben toen Trump zelf bereid was in real time zijn diepere gedachten prijs te geven.

Misschien wist niemand rondom Trump dat hij met Woodward praatte, al is het waarschijnlijker dat hij erover opschepte. De vraag is waarom niemand gezegd heeft dat dit niet zo verstandig was. Of misschien is het gezegd maar heeft Trump zich daar, geheel naar zijn stijl, niets van aangetrokken.

Het vreemde is dat Trump, ondanks zijn meer dan 20.000 leugens en verdraaiingen, een open boek is. Je weet dat hij de boel belazerd, niet weet wat er gebeurt, kraait als een haan die denkt dat de zon opkomt omdat hij geluid maakt. Woodward claimt op de cover van zijn boek dat hij een blik biedt in ‘Trumps mind’. Tja, een blik in een immense leegte, of zoals een bespreker schreef, een raam dat uitkijkt op een luchtschacht, omgeven door muren, verschaft niet veel meer dan we al weten.

Dat is trouwens ook een kracht van Woodwards boeken: hij bevestigt wat al duidelijk was. Dat de CIA onder Reagan Iran-Contra runde, dat kleine Bush alles bij elkaar loog om de oorlog in Irak te kunnen beginnen, dat Billy een agenda had maar er weinig van kon realiseren en dat Obama vast bleef zitten in Afghanistan omdat hij de militairen niet aankon (en de oorlog, onterecht, als Amerikaans belang zag). Behalve veel geld verdienen met ‘fly on the wall’ journalistiek van hoge klasse, zorgt Woodward ervoor dat we een ‘record’ hebben, min of meer weten wat er gebeurde.

Trumps geratel over gesneuvelde Amerikanen als ‘suckers’ en ‘losers’ verbaast niemand. Sterker, hij had de oorlogsheld senator John McCain al op die manier beledigd. Voor Trump is iedereen die soldaat wordt een loser, hij wist aan Vietnam te ontkomen door een dokter om te kopen. Overigens mag ik er nog maar eens aan herinneren dat ook Billy Clinton en kleine Bush op niet reguliere wijze Vietnam ontliepen en John Kerry, die wel diende, door diezelfde Bush werd neergesabeld.

Woodward stelt, min of meer overbodig, dat Trump een obsessie heeft met Obama. Je hoeft geen psychiater te zijn om te begrijpen waarom Trump zijn voorganger haat. Afgezien van ingeworteld racisme vertegenwoordigde Obama een Amerikaan zoals Trump die per se niet was. Self made, intelligent, gerespecteerd, succesvol, welbespraakt. Alles wat Trump niet is en nooit zal kunnen worden. Zijn enige troef is Obama afkammen, zoveel mogelijk van diens beleid terugdraaien of dwarsbomen. Trump is een open boek.

We hoeven er niet verrast over te zijn: Trumps grootste vijand is Donald Trump. Vorige week beledigde hij de Amerikaanse militairen, nu onthult Bob Woodward (hoe krijgt die man het steeds weer voor elkaar?) dat Trump in februari al erkende dat hij het coronavirus bewust wegpraatte. Tja, maakt het wat lastig om die 190.000 doden aan de Chinezen te wijten.

Overmoed is onverstandig maar ik maak me geen grote zorgen over de kans dat Trump in november nog wint. Hij heeft maar een programmapunt en dat is dat de Democraten levensgevaarlijk zijn maar dag in dag uit laat hij zien hoe gevaarlijk hij zelf is. Een programma heeft hij niet, maar dat is in deze treurige strijd niet relevant. De Democraten, althans Joe Biden, hebben ook geen programma.

Het gaat om Trump of Weg met Trump. Natuurlijk maak ik me zorgen over de mogelijkheid dat Biden tijdens de debatten de weg kwijt raakt, zoals dat gebeurde met Ronald Reagan in het eerste debat in 1984. Maar zelfs dat zal de anti-Trump kiezers niet afhouden van het stemmen op de oude man.

Het is echter wel degelijk belangrijk dat Biden goed campagne voert en stevig wint want zonder de senaat zit een president straks weer machteloos in het Witte Huis. Omdat Alabama een lastige wordt voor de Democraten om te behouden, zullen ze vier zetels moeten winnen. 2014 was een goed jaar voor de Republikeinen dus er staan voor hen meer zetels op het spel dan voor de Democraten (senatoren zitten zes jaar) en als er ooit een kans was dan is het nu. Maar zelfs die Republikeinse labbekak van een Collins, senator van Maine, staat nog steeds niet dik op achterstand.

Het zal spannend blijven. Ook trouwens wat er nog meer in Woodwards boek staat. Wat mij blijft verbazen is dat mensen met Woodward praten, speciaal mensen die wat te verbergen hebben. Dat ex ministers en officials als Mattis en Kelly wat loslaten spreekt vanzelf, dat Trump zelf met Woodward praat, on the record, on tape zelfs, slaat mij met stomheid.

De afgelopen week leek het er even op dat Trump het verhaal van de verkiezingsstrijd kon concentreren op law and order – een deel van zijn racistische boodschap. Dit is de groep die hij wil bereiken maar het blijft de vraag of hij die kan uitbreiden. Wie gevoelig is voor Trumps racisme, zit al in zijn kamp.

Dat geldt ook voor zijn nieuwe dog whistle, suburban women. Dat is racisme in veelvoud. Suburbs bedreigd door zwarte nieuwkomers, huizenprijzen omlaag, misdaad, drugs, allemaal vanzelfsprekend voor de man die alle Hispanics verkrachters noemde. Vooral de ‘women’ vind ik interessant in deze context. Uiteindelijk was de kans dat je als zwarte in het zuiden werd opgeknoopt maximaal als je al of niet opzettelijk een blanke vrouw aankeek of op een andere manier bedreigde. Ik vermoed dat deze whistle niet zo heel lang mee zal gaan.

Dat geldt ook voor de law and order. Dat houdt zelfs Trump geen twee maanden vol en sinds gisteren is het verhaal weer negatief voor de psycho: zijn beledigingen aan het adres van militairen. Hij kan roepen wat hij wil over nep nieuws, hij heeft John McCain op die manier beledigd. Hij ging niet naar de begraafplaats terwijl Merkel en Macron dat wel deden. Dat hij liever in het hotel naar Fox News bleef kijken wisten we al, dat hij bang was dat de regen zijn haarconstructie zou ondermijnen verrast niet.

Dit verhaal heeft wel ‘legs’ zoals je dat noemt. Het speelt in op alles wat we weten van Trump, wat verwerpelijk is aan de man en nu over een onderwerp dat ook zijn vaste aanhang niet gemakkelijk kan accepteren. Zelfs racisten houden er niet van dat militairen en gesneuvelde en gewonde soldaten beledigd worden.

Een zijlijntje was het aangekondigde opheffen van ‘Stars and Stripes’, het krantje van de Amerikaanse strijdkrachten met meer geschiedenis dan toekomst. Het zou te kritisch zijn over de psycho in chief. Trumps aankondiging viel niet lekker en is inmiddels fluks teruggedraaid.

Voor de geschiedenis: hieronder een foto van mijn vader, Jules Verhagen, die in de laatste maanden van de oorlog en direct daarna als liaison officer in het Amerikaanse leger zat. Hij werd door een collega gefotografeerd, lezend in Stars and Stripes de dag nadat Hitler zelfmoord pleegde. De foto is, voor zover ik weet, in Stuttgart genomen, een paar dagen later bereikte hij Dachau.

De Trump-conventie was een raar spektakel. Trump-conventie want hier was sprake van een persoonscultus, met de traditionele politieke partij die we kennen als de Republikeinen (al enige decennia niet meer beschaafd, maar nooit zo irrelevant) bestaat niet meer. Het is nu een circus met vier arena’s. Met familieleden, aangetrouwde barbies, racisten en, alsof er niets gebeurd is in de Oekraine, Rudy Giuliani.

Maar feitelijk draaide alles om Trump. Voor de mensen die hem een grove vuilspuiter vinden zonder moreel kompas zal het niets veranderd hebben. Voor de mensen die hem van God gezonden zien, evenmin. Maar voor de kiezers die Trump nodig denkt te hebben, was dit het maximaal mogelijke en het is niet onmogelijk dat het werkt.

Misbruik van het presidentschap voor partijpolitieke doeleinden is onder Trump normaal geworden. Niemand kijkt meer op van de acceptatie van een nominatie in het Witte Huis (‘I accept your nomination’: wie is you in het House of the People?). Niemand kijkt waar dan ook van op. De speech was echter nogal vlak, zelfde toonhoogte, standaard stem. Dat gebeurt als Trump voorleest, wat hij voornamelijk deed. Zijn stand-up comedy die hoort bij zijn massa bijeenkomsten kreeg hier geen kans.

Gezien puur op zijn merites als een vier dagen commercial voor het soort van presidentschap dat Trump vertegenwoordigt was de conventie niettemin effectief. Ik vermoed dat het minder werkte in het afschilderen van voorheen sleepy Joe als een onverbeterlijke socialist. Wat racisme betreft was het opnieuw een treurige affaire, met nu suburbs als dog whistle (u weet het, Biden wil de suburbs afschaffen, dat wil zeggen, laten vollopen met zwarten).

Helaas zal Trump geholpen worden door het politiegeweld in Wisconsin. Ook hier geldt dat wie misselijk wordt van deze filmpjes en vooral van de hoeveelheid ervan, zal er niets veranderd zijn. Wie denkt dat de chaos die dit soort geweldsuitingen veroorzaken juist het probleem zijn, hielp het Trump. Ik weet niet hoeveel Amerikanen schrikken van een wild om zich heen schietende vigilante. Het was wachten tot dat zou gebeuren.

De Democraten hadden een goede conventie maar ik denk dat Biden al maxed out is wat zijn steun betreft (in elk geval in de peilingen). Trump was zover weggezakt dat hij, denk ik, een bump zal krijgen. De race zal closer worden, al houdt Biden de beste papieren. Maar alles bij elkaar had het Trump-circus een goede week.

Optimisme en positieve boodschappen waren ons beloofd maar de Republikeinse conventie kon zich niet losmaken van de haat en het negativisme dat Donald Trump kenmerkt. Dit is zijn partij, dit is zijn conventie. Wie verrast is over de toon en setting, heeft de afgelopen vier jaar gemist.

De keuze om de psycho zelf iedere avond te laten optreden komt natuurlijk uit de koker van Trump zelf. Hij wil de ster zijn van elke show. Het voor de hand liggende risico is dat je met vier avonden van gelijksoortige boodschappen de kracht ervan ondermijnt. Misschien maakt het niet uit. Trump ratelt maar door, zoals hij al vier jaar doet. Donderdag doet hij dat – in strijd met elk decorum rondom het presidentschap, vanuit het Witte Huis – nog eens extra lang. Het zal moeilijk zijn ernaar te luisteren.

Socialisme, chaos, suburbs (de ‘afschaffing ervan’ is een dog whistle voor racisme geworden …), uitbreiding van het Supreme Court, ondermijning van de ‘beste economie in de geschiedenis’: het is allemaal voorspelbaar, maar ik heb geen idee of het iemand bereikt die toch al niet tot Trumps kiezers behoort. Hij doet vooralsnog geen poging om zijn reikwijdte uit te breiden en dat zal ondanks zijn poging om kiezers te dwarsbomen nodig zijn.

Het is bizar om de man die zich niet bij de uitslag van de verkiezingen wil neerleggen de Democraten van verkiezingsdiefstal te horen beschuldigen. Bizar maar effectief voor zijn vaste achterban die dit gelooft en die een nederlaag in november niet zal accepteren. Ook al liegt hij alles bij elkaar, het gaat ertoe leiden dat voor een deel van Amerika zijn nederlaag onacceptabel zal zijn. Het is maar een van de blijvende gevolgen van dit presidentschap.

Van de sprekers was er niemand die eruit sprong. Nikki Haley, de frontrunner voor 2024, zorgde ervoor niets te zeggen dat later tegen haar gebruikt kan worden. Iran en China zijn veilige terreinen. Haar strategie is om de Trump fanaten niet van zich te vervreemden en straks het midden te heroveren. Het veronderstelt dat er een Republikeinse Partij over is als de nederlaag van Trump in november wel erg zwaar uitpakt, maar ze heeft geen andere keuze.

Trump moet het vooral hebben van zijn familie, of in elk geval denkt hij dat. Ze garanderen lofuitingen en hielenlikken. Mij fascineerde de met botox volgespoten barbie pop Kimberly Guilfoyle. Het is een Amerikaans type, zwaar opgemaakt (en nee, ik zeg dit niet omdat je dat alleen over vrouwen zegt – ze zag er werkelijk niet uit) en in alle opzichten over de top. Een passende vriendin voor Junior, zoals in Trumps appartementen gouden kranen erbij horen. Haar geschreeuw, oplopend naar het einde toe maar vanaf het begin af aan verkeerd gepitcht, was pijnlijk om te horen.

Wat me ook opviel was dat de Republikeinen minder goed in staat zijn om toespraken te houden zonder publiek. Geen natuurlijke houding, allemaal vastzittend aan een spreekgestoelte, toewerkend naar applause lines waarop geen applaus volgde. Dat deden de Democraten een stuk beter.

Wat moet je er verder van zeggen? Het is een herhaling zoals iedere aflevering van de Trump show een herhaling is. Voorspellen van rampspoed – Amerikaanse bloedbad in zijn inaugurele rede – schelden, racisme, xenofobie: het zijn vaste onderdelen, herkenbaar en gemakzuchtig.

Eenmaal succes gevonden kan de hoofdpersoon niet anders dan zichzelf herhalen. De best of de psycho loopt zo wel tegen zijn grenzen aan. Het is moeilijk te zien hoe hier op legitieme manier een verkiezingsoverwinning uit gesmeed kan worden.

Eerst een round up van de Democratische conventie. Een succesverhaal met als hoogtepunten de Obama’s, Kamala Harris, de dochter van een uitgezette Hispanic moeder, de stotteraar die morele steun kreeg van Biden en Bidens toespraak. We hadden best zonder Billy en Hillary gekund maar het was duidelijk dat hun tijd voorbij was. We hadden wat meer OAC kunnen hebben maar haar tijd komt nog.

Vooral de Obama’s waren indrukwekkend. Ik schreef al over Michelle, Baracks nauwkeurig en tegelijk emotioneel geformuleerde aanklacht tegen zijn incompetente opvolger was een schot in de roos. Het is nooit eerder voorgekomen dat een voorganger zich uitsprak over een opvolger in deze krasse termen, maar goed, er is ook nooit een slechtere president geweest dan Donald Trump. Ik had wel eerder van Obama willen horen, de afgelopen vier jaar. Maar ik moet erkennen dat zijn timing ijzersterk is. Nu doet het ertoe, hij heeft zijn kruit niet verschoten door bij ieder exces van Trump zich uit te spreken. Hier sprak een leider.

Bijzonder sterk vond ik de kwaliteit van de aanval op Trump: Barack en Michelle Obama waren het niet simpelweg oneens met zijn beleid, ze spraken uit dat je van deze malloot niets kunt verwachten. De man is niet geschikt, heeft dat uitbundig aangetoond en het land lijdt eronder. Klaar. It is what it is.

De conventie deed wat hij moest doen: optimisme uitstralen na vier jaar duisternis, betrouwbare competentie tegenover totaal falen, empathie tegenover narcisme. Maakt het verschil op 3 november? Ja, in de zin dat een slecht verlopen of negatieve conventie Biden schade had kunnen doen. Ik verwacht dat de komenden week het Republikeinse festijn nogal anders gekleurd zal zijn. De kiezers hebben aan duidelijkheid niets te wensen.
#

U weet dat ik nooit naar de avondtalkshows kijk. Iemand attendeerde me echter op het optreden afgelopen donderdag van Koen Petersen, die tien minuten bij OP1 kreeg om zijn boek over Trump te promoten. Petersen is een Amerikanist (whatever that may be) die zijn rol op de Nederlandse televisie kreeg omdat er niemand anders was die de Republikeinen wilde verdedigen. In ons geweldige bestel moet er nou eenmaal altijd een tegengeluid zijn, hij sprong in het gat. Hij is vriend van Rutte en Amsterdams VVD’er. En rechts angehaucht bij de Republikeinen en Trump. Allemaal niets op tegen, maar laten we hem gewoon even plaatsen.

Vier jaar lang pende hij iedere maand een analyse van Trumps presidentschap in het rechtse weekblad Elsevier. Ik lees dat blad niet maar het zal vast wel kritisch geweest zijn in de traditie van H.J. Schoo. Die verhalen heeft hij gebundeld en daar ging het donderdag over.

Ik heb geen hoge pet op van televisie maar ik heb zelden een treuriger vertoning gezien. Dat lag aan Petersen maar vooral aan de zich journalist noemende presentatoren. Eerst Petersen. Zijn stelling was dat Trump een gewone president is geweest, dingen heeft gedaan die andere presidenten ook deden. A prima vista een bizarre stelling gegeven de incompetentie en de ondermijning van het ambt van president door de psycho maar laten we hem nemen voor wat hij is.

Petersen had ook voorbeelden! Hij had ze met zorg gekozen, belangrijke, verdragende en duidelijke voorbeelden, dat spreekt. Dat Trump botweg Denemarken voorstelde Groenland te kopen was helemaal niet zo vreemd, Harry Truman had rond 1950 ook zoiets geroepen. De Louisiana Purchase en de aankoop van Alaska kwamen ook nog voorbij om te laten zien hoe gewoon het is dat presidenten dat doen.

Dan de pers. Petersen nam natuurlijk een gerespecteerd voorbeeld om te laten dat alle president bij tijd en wijle een bruisende relatie met de media hebben: Richard Nixon. We zagen een stukje van een persconferentie waarin deze collega-psychopaat tekeer ging tegen journalisten die beleefde vragen stelden. Zie je wel, kakelde Petersen, niets vreemd met Trump! We zagen hoe hij journalisten oneerlijk noemde. Wat we niet zagen waren de stelselmatige ondermijning van de media door hen ‘de vijanden van het volk te noemen’, het afzeiken van journalisten, de leugens van Trump en zijn zegslieden (meer dan 20.000 inmiddels), het opjuinen van supporters tegen journalisten bij zijn optredens en het gebruik van Fox News als staatsomroep, hulptroepen bij het verspreiden van leugens. Zelfs Nixon gedroeg zich beschaafder.

Volgende voorbeeld. Vorige week bracht de senaat (beide partijen) een rapport uit waaruit duidelijk bleek dat de Trump campagne hulp van Poetin had aanvaard, zoal niet erger. Dat zagen we niet, wel een braaf plaatje van Trump en Poetin. Niets vreemds aan die hechte relatie met Rusland en Poetin, zei Petersen. Had Ronald Reagan in 1987 in Reykjavik niet met Gorbachov aan tafel gezeten? Dit is erger dan misleidend, het veronderstelt dat de kijkers stupide zijn (wat ik niet uitsluit).
Reagan en Gorbachov onderhandelden in Reykjavik na zes jaar bevroren relaties (diplomatie, een woord waar Trump en zijn acoliet Pompeo nooit van hebben gehoord) en toen Gorbie niet inging op Reagans voorstellen liep Reagan boos weg. Het tergt onze intelligentie om dit te vergelijken met Trumps hielenlikken van Poetin en het ontkennen en daarmee tolereren van Russische betrokkenheid bij het ondermijnen van de verkiezingen in 2016 en niets doen om dat in 2020 te voorkomen.

Petersen plaatst Trumps buitenlands beleid in de ‘Amerikaanse traditie’. Knap verhaal. Hij noemt de 75 jaar na de oorlog als een korte periode, nu willen de Amerikanen weer terug. Zeker isolationisme is Amerika niet vreemd, maar Trumps buitenlands beleid (voor zover er lijn in zat) had dat niet als uitgangspunt. Wel als resultaat: bondgenoten haken af, Amerika’s reputatie in de wereld is negatief.

Vervolgens stelde Petersen vast dat Amerika een totaal verdeeld land is, vooral sociaal economisch. Dat klopt, en hij verklaarde nog maar eens waarom in 2016 Trump won. Zijn we vier jaar later wat opgeschoten? Wat we nu van Trump moeten denken, daar zei hij niets over.

Van mij mag Petersen. Ik denk dat het een krukkige, gezochte weg is om net te doen alsof Donald Trump geen grote uitzondering is in het palet van presidenten, geen grote schade heeft aangericht. Je kunt er Elsevier mee volschrijven en geen lezer die zich zal beklagen. Eindelijk een tegengeluid. NPO deed weer goed zijn best om de balans te bewaren. In Nederland zijn we allemaal voorspelbaar Biden fans, dus een tegengeluid is welkom (en ik moet zeggen dat Michiel Vos als schoonzoon van niet helemaal aan de journalistiek vereisten voldoet). Bla, bla, bla.

Dat was allemaal voorspelbaar. Veel treuriger, tot woede stemmend, was het belabberde niveau van de interviewers. Ze vroegen niet door, deden net of deze voorbeelden (ongetwijfeld door Petersen zelf uitgezocht) bewezen wat hij zei. Was Reagan met Gorbachov werkelijk een bewijs dat Trumps intieme relatie met Poetin normaal was? En zo nog wat vragen die niet gesteld werden. Hoe zat het met zijn racisme? Zijn ontkennen van corona? Zijn liefde voor Xi voordat hij hem afwees? Het blauwtje dat hij liep met Kim?

Petersen orakelde dat Trump zijn verkiezingsbeloften had uitgevoerd. Oh ja? Daar had ik wel wat meer van willen horen. De twee talkshow masters niet. Over het boek heb ik geen oordeel. Dat ga ik niet lezen. Over Petersen las u mijn oordeel. En over die twee presentatoren? Tja, blijkbaar wordt de Nederlandse omroep wat meer Fox. Niet doorvragen, alles accepterend. Nu weet ik weer waarom ik dit soort programma’s niet bekijk (de gasten op de achtergrond die met versteende gezichten Petersen aanhoorden, maakten het niet aantrekkelijker – geen idee wie dat waren overigens).

Maar laat ik eindigen met een promo. Als u denkt dat Trump helemaal niet buitengewoon is, dat zijn optreden normaal is, vergelijkbaar met Obama, Bush (2x), Reagan en zelfs Billy, dat Trump thuishoort op Mount Rushmore, naast die grote vier, dan moet u vooral meteen naar de boekwinkel om dit prachtige, doorwrochte boek te kopen. En vergeef me als ik concludeer dat ik niets mis door Nederlandse televisie te negeren.