Optimisme en positieve boodschappen waren ons beloofd maar de Republikeinse conventie kon zich niet losmaken van de haat en het negativisme dat Donald Trump kenmerkt. Dit is zijn partij, dit is zijn conventie. Wie verrast is over de toon en setting, heeft de afgelopen vier jaar gemist.

De keuze om de psycho zelf iedere avond te laten optreden komt natuurlijk uit de koker van Trump zelf. Hij wil de ster zijn van elke show. Het voor de hand liggende risico is dat je met vier avonden van gelijksoortige boodschappen de kracht ervan ondermijnt. Misschien maakt het niet uit. Trump ratelt maar door, zoals hij al vier jaar doet. Donderdag doet hij dat – in strijd met elk decorum rondom het presidentschap, vanuit het Witte Huis – nog eens extra lang. Het zal moeilijk zijn ernaar te luisteren.

Socialisme, chaos, suburbs (de ‘afschaffing ervan’ is een dog whistle voor racisme geworden …), uitbreiding van het Supreme Court, ondermijning van de ‘beste economie in de geschiedenis’: het is allemaal voorspelbaar, maar ik heb geen idee of het iemand bereikt die toch al niet tot Trumps kiezers behoort. Hij doet vooralsnog geen poging om zijn reikwijdte uit te breiden en dat zal ondanks zijn poging om kiezers te dwarsbomen nodig zijn.

Het is bizar om de man die zich niet bij de uitslag van de verkiezingen wil neerleggen de Democraten van verkiezingsdiefstal te horen beschuldigen. Bizar maar effectief voor zijn vaste achterban die dit gelooft en die een nederlaag in november niet zal accepteren. Ook al liegt hij alles bij elkaar, het gaat ertoe leiden dat voor een deel van Amerika zijn nederlaag onacceptabel zal zijn. Het is maar een van de blijvende gevolgen van dit presidentschap.

Van de sprekers was er niemand die eruit sprong. Nikki Haley, de frontrunner voor 2024, zorgde ervoor niets te zeggen dat later tegen haar gebruikt kan worden. Iran en China zijn veilige terreinen. Haar strategie is om de Trump fanaten niet van zich te vervreemden en straks het midden te heroveren. Het veronderstelt dat er een Republikeinse Partij over is als de nederlaag van Trump in november wel erg zwaar uitpakt, maar ze heeft geen andere keuze.

Trump moet het vooral hebben van zijn familie, of in elk geval denkt hij dat. Ze garanderen lofuitingen en hielenlikken. Mij fascineerde de met botox volgespoten barbie pop Kimberly Guilfoyle. Het is een Amerikaans type, zwaar opgemaakt (en nee, ik zeg dit niet omdat je dat alleen over vrouwen zegt – ze zag er werkelijk niet uit) en in alle opzichten over de top. Een passende vriendin voor Junior, zoals in Trumps appartementen gouden kranen erbij horen. Haar geschreeuw, oplopend naar het einde toe maar vanaf het begin af aan verkeerd gepitcht, was pijnlijk om te horen.

Wat me ook opviel was dat de Republikeinen minder goed in staat zijn om toespraken te houden zonder publiek. Geen natuurlijke houding, allemaal vastzittend aan een spreekgestoelte, toewerkend naar applause lines waarop geen applaus volgde. Dat deden de Democraten een stuk beter.

Wat moet je er verder van zeggen? Het is een herhaling zoals iedere aflevering van de Trump show een herhaling is. Voorspellen van rampspoed – Amerikaanse bloedbad in zijn inaugurele rede – schelden, racisme, xenofobie: het zijn vaste onderdelen, herkenbaar en gemakzuchtig.

Eenmaal succes gevonden kan de hoofdpersoon niet anders dan zichzelf herhalen. De best of de psycho loopt zo wel tegen zijn grenzen aan. Het is moeilijk te zien hoe hier op legitieme manier een verkiezingsoverwinning uit gesmeed kan worden.