Hoewel de Speaker van het Huis van Afgevaardigden een belangrijk politiek persoon is – hij of zij is bijvoorbeeld de eerste opvolger als president en vice president overlijden – zijn de meeste speakers relatief onbekend. Alleen een flamboyant en controversieel figuur als Newt Gingrich, speaker van 1995 tot 1999) geniet algemene bekendheid, maar meestal is de voorzitter van het Huis van Afgevaardigden een insider, een veteraan van de donkere achterkamers en daardoor juist niet controversieel en onopvallend. Alleen bij de State of the Union zit de Speaker naast de vice president, achter het spreekgestoelte – een indicatie van zijn gewicht in de opvolgingsorde.

De Speaker wordt gekozen door het Huis, uit haar midden. In de praktijk betekent dit dat de leider van de partij die de meerderheid heeft deze post bezet. De leider van de oppositie heet de Minority Leader.

De Speaker is een belangrijk persoon, vooral voor het Huis zelf. Hij bepaalt de agenda, de plaatsen in de diverse commissies en de prioriteiten van wetgeving. Hij bepaalt ook de procedures. Zo kwam het moment voor Speaker Reed in januari 1890. De Democraten in de minderheid hadden een strategie aangenomen om de wetgeving machine van de Republikeinen te frustreren door eenvoudig weg ‘roll calls’ niet te beantwoorden, waardoor de zaak vastliep wegens gebrek aan een quorum. Reed gaf opdracht aan de klerk om de leden te noteren als ‘present and refusing to vote’ en daarom meetellend voor het quotum. Woedende Democraten probeerden daarop de kamer te verlaten. Maar Reed gaf bevel de deuren te blokkeren en ging verder met de stemmingen. Afgevaardigden kropen onder hun tafels om maar niet geteld te worden maar uiteindelijk legde Reed nieuwe regels op die hem in staat stelden frivole moties en onzinnig debat af te kappen. De Democraten scholden hem uit voor ‘Czar Reed’ maar ze behielden de regels toen ze zelf de meerderheid kregen.

De Speaker die het langst diende was de Texaan Sam Rayburn, die speaker was van 1940 tot 1961 (met onderbrekingen in 1946/47 en 1952/53 toen de Republikeinen de meerderheid hadden). Rayburn werd Speaker nadat hij al 28 jaar in het Huis had doorgebracht (nieuwelingen hoeven voor deze post niet te solliciteren – hij vergt een grondige kennis van regels en procedures en jarenlang klimmen langs de gladde paal van de macht). Rayburn is degene die het adagium introduceerde: ’to get along, go along’ en hij won veel stemmen met de eenvoudige verklaring: ‘Do this for me. I won’t forget it’.

In de loop van de jaren zijn de Afgevaardigden minder gemakkelijk in toom te houden dan vroeger. Ze zitten er nu eindeloos, vrijwel geen ‘incumbent’ wordt verslagen. Ze hebben een flinke staf en hebben zich soms los gezongen van hun partij discipline. Er moet heel wat gemasseerd en gepraat worden om alle neuzen de goede kant op te krijgen. Zo liet speaker Hastert, de huidige baas, de stemming over de dure Medicare wet in december 2003 in plaats van een kwartier maar liefst drie uur doorgaan. In die extra tijd werden vele Afgevaardigden alsnog onder druk gezet om hun stem te veranderen. In dit geval met succes.