Concept van de politieke consultant Dick Morris, door Bill Clinton in 1996 met succes gebruikt. Morris adviseerde Clinton om zich te positioneren tussen de linkse Democraten en de conservatieve Republikeinen in het Congres. Door zo het centrum te veroveren zou hij, op basis van de bij voorbaat gegarandeerde stemmen van de progressieven die toch geen alternatief hadden, een meerderheid kunnen opbouwen door stemmen los te weken van Republikeinen.

Een mooi voorbeeld van deze strategie was de herziening van de uitkeringen in 1996 op basis van een tamelijk conservatief plan. De Republikeinen riepen dat Clinton hun onderwerpen pikte, maar de kiezers vonden het prima dat de president ‘Republikeinse’ programmapunten aangenomen kon krijgen. Democraten hadden geen keuze, ook al gingen een paar van hun favoriete uitkeringen eraan. Het mooie van triangulation is dat je het zonder schade kunt toepassen: in de praktijk interesseert het de kiezers helemaal niet dat een politicus zijn successen dankt aan de ideeën van iemand anders, als het maar goed ideeën zijn. Als ooit gold ‘beter goed gejat dan slecht verzonnen’ dan is het hier.