Woorden waarmee George H.W. Bush in 1988 zichzelf op de kaart zette en zichzelf (op termijn) tegelijk een doodsteek toebracht. Met zijn door speechwriters voorgestelde ‘Read my lips: no new taxes’ bereikte Bush drie doelstellingen. Ten eerste stelde hij zijn eigen achterban gerust dat hij geen stiekeme belastingverhoger was – ze vertrouwden hem niet. Ten tweede verzekerde hij potentiële kiezers dat hij, anders dan zijn tegenstander Michael Dukakis, hun lasten niet zou verhogen. Ten derde gebruikte hij woorden van acteur Clint Eastwood in een wat slappe imitatie van Ronald Reagan die eerder ‘make my day’ had gebruikt om zijn agressiviteit – in dat geval tegenover het Congres – te onderstrepen. Het was meteen poging om het whimp-imago (slappeling) van vicepresident Bush bij te stellen.

Toen George W. Bush als president in 1990 deed wat nodig was, namelijk de belastingen verhogen om het begrotingstekort in de hand te houden, werd hij door vriend en vijand herinnerd aan die woorden. Het was een van de belangrijkste redenen dat Bush de verkiezingen van 1992 verloor. De les van deze episode: beloof geen dingen die je vrijheid van handelen beperken. Aan de andere kant, als je niet opportunistisch bent, zul je niet gauw gekozen worden. De kunst is een evenwicht te vinden tussen beloftes en noodzaak en in elk geval je kiezers te overtuigen. (Zie ook: flip-flop, taxes.)