Het toegeven aan eisen van een dictator of een dwingeland uit zwakte, domheid of beide. Europa deed dit in 1938 toen Hitler Sudetenland inpikte en de andere landen toegaven om de lieve vrede te redden. Wordt nog steeds gebruikt als iemand zich politiek laat inpakken door een onappetijtelijke tegenstander. Vooral hardliners op militair en buitenlands politiek terrein schilderen voorstanders van diplomatie graag af als zwakkelingen.

Zullen we deze campagne ongetwijfeld weer horen worden als er pleidooien worden gehouden voor terugtrekking uit Irak. Vooral het American Enterprise Institute, een denktank die veel van de Bush strategie in het Midden Oosten uitstippelde, heeft er een handje van sceptici of critici van het beleid van Bush 43 te beschuldigen van appeasement.

Tijdens de campagne van 2008 werd Barack Obama van appeasement beschuldigd toen hij voorstelde gesprekken zonder voorwaarden vooraf te openen met Iran. Republikeinen komen vaker met deze beschuldiging dan Democraten, wat ietwat vreemd aandoet omdat juist Democraten internationaal georiëteerd zijn (waren?) en Republikeinen neigen naar isolationisme.

Voor havikken zoals John McCain die overal en altijd Amerikaanse militaire macht wil inzetten, zijn Democraten altijd appeasers. Obama is volgens hen het voorbeeld bij uitstek. Je zou denken dat na het debacle in Irak deze havikken een toontje lager zouden zingen, zich wat meer bewust van de beperkingen van Amerikaanse macht, maar dat is niet het geval. De opkomst van ISIS, deels het gevolg van het desastreuze beleid van de neoconservatieven, heeft juist deze brekebenen weer nieuwe energie gegeven. 

Appeasement is altijd een goedkope klacht. Niets lijkt op München 1938, als München 1938 al onder één vlag is te vangen. Hoewel Hillary Clinton meer havik is dan veel Democraten plezierig vinden of wenselijk achten, zal ze ongetwijfeld ook van appeasement beschuldigd worden. Het is lastig om je ertegen te verdedigen zonder de aanvallers de eer van onverdiende aandacht te geven.

Chamberlain in 1938: