Onderwerp van eindeloze verdeeldheid. Je kunt er nu eenmaal geen compromissen over sluiten: je bent voor het recht op vrije keuze voor abortus of er mordicus tegen. In 1973 formuleerde het Supreme Court in de zaak Roe versus Wade de voorwaarden waaronder een abortus in de Verenigde Staten legaal was. Voordien was het per staat geregeld. Soms betekende dat grote vrijheid, veel vaker betekende het een absoluut verbod, ongeacht de omstandigheden. In Roe versus Wade nam het Supreme Court de positie in dat het beslissen over een abortus behoort tot de inherente rechten van de vrouw en dat zij, tot de foetus buiten de baarmoeder kan overleven, vrij over dat recht kan beschikken. In de praktijk werd drie maanden het kantelpunt: vóór de driemaandengrens was abortus geen probleem, daarna wel.

De uitspraak van het Supreme Court werd door de vrouwenbeweging en progressief Amerika gevierd als een enorm succes. In de praktijk bleek de uitspraak echter een enorme stimulans voor de principiële tegenstanders van elke vorm van abortus. Dit was nu precies zo’n onderwerp dat mensen activeerde die zich voordien nooit met politiek hadden beziggehouden. Ook creëerde het dwarsverbanden tussen evangelisch-christelijke groepen en conservatieve katholieken, die op basis van hun kerkelijke doctrine principieel tegen abortus waren. Ongetwijfeld zal in de campagne alle kandidaten over dit onderwerp de maat genomen worden. Democraten zijn over het algemeen voor het behoud van Roe versus Wade; als ze al een voorbehoud maken, dan in de trant van: ‘Persoonlijk ben ik ertegen maar ik wil het recht behouden.’

Republikeinen verschillen onderling meer van mening. Politici met een grote evangelisch-christelijke achterban zijn meestal fel tegen abortus, anderen hebben een genuanceerd standpunt. Echt opportunistisch wordt het als politici hun mening aanpassen aan de eisen van hun electoraat. Presidentskandidaten John McCain en Mitt Romney zijn nu veel stelliger in hun afkeuring van abortus dan pakweg tien jaar geleden. Rudolph Giuliani, een liberale New Yorker, is altijd voor het recht op abortus geweest. Dat zal hij niet kunnen veranderen zonder te boek te staan als een flip-flopper. Voor hem is het het verstandigst om gewoon aan zijn mening vast te houden en zich met andere onderwerpen te profileren.

In de uiteindelijke presidentscampagne zal abortus geen rol van betekenis spelen. Bij de Republikeinen kan het echter een doorslaggevend argument zijn om een kandidaat wel of niet te kiezen. (Zie ook: christelijk rechts, flip-flop, social issues.)