Het is niet direct een oktober verrassing maar toch: de campagnes hebben opmerkelijk weinig aandacht voor buitenlandse politiek. Ik vermoed dat het een correcte inschatting is voor de mate van interesse die de kiezer daarvoor heeft. Aan de marge kan het wat kiezers de ene of de andere kant opduwen, maar er zijn talloze onderwerpen die belangrijker geacht worden.

Het rare is dat een van de terreinen waarop straks verschillend beleid gevoerd gaat worden juist buitenland is. Voordat we naar specifieke onderwerpen kijken, eerst de werksfeer. Als Trump president wordt, krijgt Amerika een minister van Buitenlandse Zaken die ideologisch in de pas zal lopen – een van de mensen die wordt genoemd is voormalig ambassadeur naar Duitsland, Richard Grenell. Hij schofferde zijn gastheren regelmatig op zo’n manier dat duidelijk is dat diplomatie voor hem niet betekent dat je zo nu en dan je mond houdt. Grenell heeft een agressieve nationalistische agenda.

Een van de onderdelen van Project 2025, het infame regeringspakket van de Heritage Foundation en een gerelateerd plan van de America First Policy Foundation, is om meteen als Trump is geïnaugureerd acting secretaries en anderen te benoemen. Dan hoeft hij niet te wachten op het soms langdurige proces van goedkeuring door de Senaat en kan hij zijn henchmen meteen inzetten. Op het niveau waarop de Senaatsgoedkeuring niet is vereist, wil 2025 dat niet aan Trump trouwe ambtenaren worden ontslagen en vervangen. De zorg bestaat dat Trump hele afdelingen van het departement wil opdoeken, afdelingen die als ‘soft’ gezien worden. Denk aan de bureau of Population, Refugees and Migration en de bureau of Democracy, Human Rights and Labor. 

Tijdens Trumps eerste termijn benoemde hij een zakenman tot minister, Rex Tillerson, die zogenaamd als zakenman orde moest scheppen (hoed u voor de Musks en Bezossen die de overheid gaan runnen). Meer dan honderd top ambtenaren en diplomaten namen ontslag. Tillerson werd na een jaar eruit gebonjoerd. Mike Pompeo, die hem opvolgde, is ook een potentiële minister, terug op het honk – waar ze hem met lede ogen zullen zien komen.

Onder een nieuwe regering-Trump zal dit allemaal in een stroomversnelling komen. Biden minister Antony Blinken heeft zich het vuur uit de sloffen gelopen in het Midden Oosten – toegegeven, met weinig kans op succes vanwege Bidens halstarrige Nethanyahu-omarming. De regering-Trump heeft geen ideeën voor het Midden Oosten, behalve de olieboeren te vriend houden. Nederland krijgt een Trump-donateur als ambassadeur. Misschien mag Pete Hoekstra nog een keer op herhaling, zijn Trump-leugens verspreiden.

Als Harris wordt gekozen, zal er weinig veranderen in de organisatorische structuur van het State Department zoals dat onder Blinken weer relatief normaal is geworden.  

Inhoudelijk kun je verwachten dat Oekraïne onder Trump zal worden losgelaten. Dat wil zeggen, Trump zal met zijn maatje Poetin een deal forceren die de veroverde gebieden bij Rusland laat. Een NAVO lidmaatschap voor Oekraïne zal uit den boze zijn.  Sterker, Trump zal de NAVO weer ter discussie stellen, of beter gezegd, de geloofwaardigheid ervan verder ondermijnen. Hij claimt dat Poetin Oekraïne niet zou zijn binnengevallen als hij president was geweest. Onzin, Poetin zou de hele Oekraïne hebben veroverd.

Ook onder Harris doemen onderhandelingen op. Er is simpelweg geen steun in de VS voor nog meer geld voor Zelisnky en Co. Maar zij en Biden geven tenminste de argumenten. Hopelijk kan een Democratisch congres hier een rol spelen. Maar de afwikkeling zal beter zijn, menswaardiger en duidelijker in de afschrikking voor Poetin: elke andere move tegen Oekraïne is een casus belli, en denk er niet aan andere delen van de NAVO te bedreigen.

China is voor Trump de grote vijand (JD Vance kon Poetin niet eens als vijand benoemen – een concurrent, vond hij). Ik heb eerder geschreven over de richtingen binnen de Trumpistaanse adviseurs. Trumps handelsoorlog zal weinig uitmaken, afgezien van hogere prijzen voor Amerikaanse consumenten. Harris zal een beleid van engagement met China voortzetten en de hele notie van regime change die sommige Trump adviseurs omarmen, laten vallen.

Taiwan moet vrezen voor zijn vrij voortbestaan als Trump president wordt. Gaat Amerika Taiwan helpen als Xi zijn move maakt? Ik betwijfel het. Trumps adviseurs mogen regime change in China zelf willen, maar ze gaan dat niet doen door Taiwan te redden. Eerlijk is eerlijk, ook Harris zou een moeilijke keuze moeten maken als Xi Taiwan aanvalt. En Europa trouwens ook, maar dat is voor later. Maar de afschrikking is onder Harris sterker dan onder Trump.

Biden heeft goed werk verricht in het opbouwen van bondgenootschappen in Zuid-Oost Azië en Oceanië. Was hoognodig. Nog beter was het geweest als hij het Trans Pacific Pact nieuw leven had ingeblazen. Ik weet niet of Harris dat gaat doen, maar Trump zeker niet.

Helaas heeft Biden al een knieval gemaakt voor de Saoedische moordenaar. Trump zal met hem dansen, en Jared Kushner kan verder financieel profiteren van de banden. 

Te hopen valt – ik ben daar pessimistisch over – dat Amerika zich verder terugtrekt uit het Midden Oosten, en zich niet door zijn relatie met Israël laat vastpinnen in dat moeras. In een militaire confrontatie met Iran zullen zowel Trump als Harris zich laten meeslepen. Het is zaak die confrontatie te voorkomen en dat kan Harris beter dan Trump, schat ik zo. Het opzeggen van Obama’s nucleaire deal door Trump heeft ertoe geleid dat Iran blijkbaar op de rand van een kernwapen staat. Ik denk niet dat dit veel verschil maakt, maar het geeft aan hoe kortzichtig Trump is en was.

Het is allemaal te gecompliceerd en in een aantal opzichten ook te weinig afhankelijk van wie er president wordt (buitenlandse politiek heeft een stevige component van continuïteit) om de kiezer te bewegen. Alleen het drama in Gaza beweegt kiezers. Maar dan ook alleen Arabische Amerikanen die helaas niet inzien dat een stem voor Trump of geen stem ook maar iets zal verbeteren. De kans daarop is groter bij Harris maar dat zien ze niet.

Het is, kortom, begrijpelijk dat buitenlandse politiek in deze verkiezingscampagne nauwelijks een rol speelde. 

De paradox van een lange campagne en de onophoudelijke Nederlandse media-aandacht voor de Amerikaanse verkiezingen is dat je in dit laatste weekend niets meer hoeft te zien, wilt zien, kan zien. Alles is inmiddels een herhalingsoefening. Zelfde lui aan de ouwehoertafels. Gelukkig is de schrijvende pers meestal interessanter.

Misschien is dit de reden dat het essay van Bas Heijne in de NRC van vandaag zo tegenviel. Met alle respect: geen enkel origineel idee, maar enkel doormarcheren van uitgekouwde kost. Ik de Volkskrant niet gelezen, misschien dat zij het beter hebben gedaan. Het idee van de Groene om het voorbeeld van George Packer te volgen en portretten te maken die Amerika zouden moeten verhelderen, is, geheel voorspelbaar, een mixed bag.

In de deskundigen-opstapeling heb ik een paar mensen die eruit springen. Ik zal degenen die er met domheid uitspringen niet noemen. Ze hebben geen kennis van de samenleving, van de geschiedenis, hebben er nooit gewoond, lullen maar wat. Soms hebben ze ooit een bakje koffie gedragen in een campagne of zijn bij dat bureau van die PvdA’ers opgeleid tot Nederlandse campagnevoerder. Soms is onduidelijk waarom ze tot deskundige zijn gepromoveerd. Soms alleen omdat ze zich op rechts profileerden en zich daarmee onmisbaar maakten in onze ouwehoercultuur waarin altijd iemand van links en iemand van rechts moet ‘aanschuiven’.

Een paar deskundigen/correspondenten springen eruit. Laila Frank is de beste verslaggeefster. Ze reist veel en praat met veel Amerikanen. Soms wat voorspelbaar, soms zit haar gebrek aan historische kennis in de weg (nee, George Washington was niet tegen politieke partijen, het hele idee daarvan bestond nog niet). Ik luister niet naar podcasts en ik hoor dat ik veel mis, maar ja, ik zit niet in de auto en ga niet zitten luisteren als ik ook kan lezen. Frank steekt er wel bovenuit, voor zover ik kan zien.

De beste correspondent, ook weer met mijn beperkte gezichtsveld, is Merijn de Waal van de NRC. Hij is geen officieel correspondent maar vrij reizende en schrijvende analist. Hij weet veel en kan putten uit langdurige ervaring in de VS. Goed stuk vandaag weer over hoe de uitslagmanipulatie kan uitpakken. 

Veel mensen hebben, net als ik, uitgesproken meningen. Daar is een blog voor. Gedegen analyse doe je in boeken, al is ook daar de oogst gemengd. Als schrijver vind ik het wel jammer en eigenlijk treurig dat Nederlandse boeken over de VS zo weinig of zo marginaal besproken worden. Als een uitgever (en een schrijver) de moeite nemen een biografie van Lincoln te schrijven, ik noem maar iets, dan is het voor beiden teleurstellend als het boek niet eens besproken wordt.

Enfin, het is bijna voorbij. Als opinieschrijver moet ik nadenken over welk stuk ik woensdag ga schrijven. Ik hoef niet te verklaren waarom Trump gekozen zou worden. Dat is al gebeurd. Maar de consequenties doordenken van een keuze van het Amerikaanse electoraat, van de belangrijkste democratie ter wereld, om zich vrijwillig over te leveren aan Trump en zijn bende van foute denkers en grootkapitalisten (heeft u X nou nog niet opgezegd?), daar valt helaas wel het een en ander over te zeggen. Hoe een van de twee partijen in de VS opgedoekt kan worden (zal niet gebeuren, er zijn genoeg opportunisten a la Cruz, McConnell, Johnson en een roedel aan rijke senatoren met Yale en Harvard opleidingen om de partij als populistisch vehikel te laten voortbestaan).

We kunnen er vergif op nemen dat er weer een paar deskundigen zullen zijn die, net als in januari 2017, zullen schrijven dat het wel mee zal vallen. Dat hij zich ‘wel aan zal passen’. Ze verdienen de Derk Jan Eppink prijs voor inhoudsloos gelul. Zeker is wel dat haatzaaiers en autoritaire types, inclusief de man achter ons rariteitenkabinet, en zijn vrienden in Hongarije, Tjsechië, Frankrijk en Italië een gat in de lucht zullen springen. 

Winst voor Harris zou revolutionair zijn. Niet omdat ze een vrouw is of van kleur maar omdat het een einde zou maken aan de greep die een narcistische proleet op de Amerikaanse samenleving heeft. Trump is de culminatie van wat Nixon startte en wat via Newt Gingrich de toon en de aard van de discussies (en van de samenleving) heeft bepaald. Niet sinds 2015 en die roltrap maar al lang daarvoor. Een keuze voor Harris zou daar in elk geval tijdelijk een einde aan maken. Misschien kan Amerika zich dan bezinnen op wat het land werkelijk bij elkaar houdt. Zo is Harris revolutionair en tegelijkertijd, omdat ze aan het beleid minder zou veranderen dan de reactionaire Trump-bende, een stuk voorspelbaarder, saaier misschien. Ik zou zeggen dat de meeste Amerikanen daar wel voor zijn te vinden.

Nee, ik heb ook geen idee hoe het gaat uitpakken. De ellende van Amerika is dat het beide kanten op kan vallen en dat welke kant het opvalt een fundamenteel ander land oplevert. Dat is al lang niet meer voorgekomen. Niet dat verkiezingen nergens over gingen, maar nooit was de keuze zo dramatisch. Presidenten doen ertoe, keuzes doen ertoe. Fingers crossed.

Amerika kenner of deskundige is geen beschermd beroep. Iedereen mag wat roepen. Heel Nederland lijkt dat te doen.Koen Petersen is ‘Amerikanist’ en ook lid van de Eerste Kamer, voor de VVD natuurlijk.

Petersen betoogde in Bar Laat dat Musk de vrijheid van meningsuiting beschermde door X open te gooien voor alles wat wie dan ook maar wilde verkondigen. Geen beperkingen op leugens, samenzweringsonzin en politieke campagnes. Het is een wel heel beperkte opvatting van vrijheid van meningsuiting, ook al noemt Petersen die absoluut. Voor de goede orde deed hij er wat what-about-ism bij door te klagen over de rol van Facebook in 2016. Sander Heijne zei terecht dat Musk de algoritmes aanpast om zijn opinies naar voren te schuiven en de opinievorming te sturen. De salto’s die Petersen vervolgens maakte waren adembenemend maar voorspelbaar.

En invloed van miljardairs die invloed kopen in campagnes. Petersen vond dat natuurlijk niet erg. Regulering is altijd slecht. Onder Trump werden regels voor banken en fossiele ondernemingen zijn verminderd en dat daardoor de economie was de economie gaan groeien. Totale onzin. Trump verlaagde belasting voor ondernemingen om de groei te bevorderen. Maar zij ploegden het geld terug door aandelen in te kopen, zodat de CEO’s hun doelstellingen haalden en hun miljoen konden incasseren. En de groei onder Trump was vergelijkbaar met die onder Obama.

Vervolgens saltoode hij nog even verder door te stellen dat prive onderneming publieke functies hadden overgenomen waarvoor dan weer wel regels zouden moeten zijn. Regulering! Goed voor u! Wat wil hij nou eigenlijk?

Absolute vrijheid van meningsuiting, vond Petersen, dat is het. Goed dat Musk de regels voor disinformatie en beschaafde conversatie had weggehaald vond hij. De vraag hoeveel invloed je terugkrijgt voor dat geld, dook hij maar.

VVD, ’t is maar dat u het weet. Het was ook een wat vreemd beeld van Amerika. Hadden al die Amerikanen nagedacht over die absolute vrijheid, zoals hij claimde en leverde dat 50/50 mening op? Fijn dat Trump een verdediger heeft in Nederland (dat is wat anders dan uitleggen). Had ik al gezegd dat hij senator is voor de VVD? En dat Jeroen Pauw teleurstellend niet doorvroeg maar het, naar goed Hollandse gewoonte, aan Heijne overliet om Petersen te kritiseren.

Wat is dat toch met dat rare ouewehoerprogramma’s waar altijd iemand van de ene kant en iemand van de andere kant moet zitten, zonder dat de problematiek wordt uitgelegd – want er moet meteen op elkaar en op opinies gereageerd worden? Misschien dat ik daarom zo geïrriteerd raak als ik hoor dat ‘iemand aanschuift’. Gezellig babbeltje. Praatjes voor de vaak.

Oh, wat Musk betreft. Hij is in onderhandelingen met investeerders in het Midden Oosten, waaronder het moordenaarsregime van Saoedi Arabië, om zijn AI start up te financieren zodanig dat de waarde ervan zou oplopen tot 45 miljard. En hij zou geen enkel belang hebben bij een regering-Trump, waar ze dol zijn op financiers in het Midden Oosten? Jared Kushner heeft er niet van geprofiteerd? Dat kan alleen Koen Petersen geloven.

Gisteren hadden we het al even over de vele rijkaards die kandidaat zijn voor een senaatszetel. Zelffinanciering. Ik wijs u ook op een mooi artikel in de Guardian over de machtsovername van rijkaards die verder weinig te doen hebben.