Okay, dat weten we nu: Trump kan zo’n vijftien minuten contemplatief een eenheidsboodschap verkondigen, om vervolgens vijf kwartier te razen in zijn standaard show. De Republikeinen hebben een enorme kans gemist om van hun conventie inderdaad een ‘eenheids’ festijn te maken. Het lukte maar niet.

Van deze conventie blijven mij, als oppervlakkige beschouwer, toegegeven, maar twee dingen bij. Dat is wat ik hierboven zei, dat Trump niet in staat was boven zichzelf uit te stijgen. De chaos van zijn speech, inclusief Hannibal Lecter en een parade aan leugens, was precies wat zijn presidentschap kenmerkte. Het zal ook het kenmerk zijn van Trump 2.0 als het daartoe komt, met slechte types om hem heen die zijn onvermogen zullen uitbuiten.

Geef hem krediet: hij presenteerde zichzelf zoals hij is. Misschien iets minder kras in zijn stem maar de toonzetting was hetzelfde. Ik vroeg me na de moordaanslag meteen af of dit iets in zijn psyche zou veranderen. Het schijnt dat mensen die aan de dood ontsnappen dat overkomt. Het leek wel het geval te zijn, maar uiteindelijk kregen de instincten van 78 jaar bullshitten de overhand.

We weten nu ook dat de gebalde vuist vooral was bedoeld om de mensen te laten weten dat hij niet dood was, minder een reflexmatige oorlogsdaad. En als u het gelooft, dan is Trump diep bewogen door de barmhartigheid van het opperwezen, die hem spaarde om het land te redden. Ik heb weinig geduld met dit soort geloofsonzin, maar het is part and parcell van het Amerikaanse publieke discours. Wat me altijd verbaasd is dat echte gelovigen accepteren dat er zo met hun diepste gevoelens gesold wordt. Waar is Tijs van den Brink als je hem nodig hebt? 

Enfin. Het andere wat me bijbleef waren de ogen van J.D. Vance. Of beter gezegd, het gezicht tijdens zijn toespraak (die overigens niet uitblonk door dictie of enthousiasme). Die ogen. Het gezicht van Vance wordt bepaald door de beharing. Zwarte pluk haar, zwarte stevige baard van het populaire type, zie D. Trump Jr. Maar de ogen, diep in dat donkere gezicht, die vielen me op. Waterig blauw, ergens in de verte van zijn oogkassen. Het deed me denken aan een wolf.

De conventie is voorbij en al zullen de Republikeinse officials officieel tevreden terugkijken, ze zullen zich realiseren dat ze een kans gemist hebben. Geen clips met Trump die eenheid predikt of ook maar iets inhoudelijks zegt dat de indruk kon geven dat hij alle Amerikanen probeert te bereiken.

De ‘eenheidsconventie’ zal snel vergeten zijn nu het Biden-drama zijn ontknoping krijgt. De Democraten, verdeeld maar binnenkort verenigd als nooit tevoren, zullen de nieuwscyclus dit weekend beheersen. De coronapatient die weer, net als in 2020, in zijn kelder in Delaware zit, moet zo snel mogelijk bevestigen wat onvermijdelijk is: die kelder, dat buitenhuis in Delaware, is zijn voorland. Dan hij nadenken over wie ook maar weer zijn minister van Defensie was. Bij een interview in Las Vegas kon hij niet op de naam komen, maar refereerde aan hem als that ‘Black man’.

Laten we hopen dat we Biden snel kunnen vergeten. Dan kunnen de Democraten een conventie houden waar de energie van afspat, met een kandidaat die een toespraak kan houden die enige samenhang en belofte vertoont. Waar niet de persoon Biden maar de erfenis van Biden de boventoon voert.

Wees voorbereid op het terugtreden van Biden dit weekend. Hij zal een toespraak, nou ja, voordacht, houden uit het Oval Office om het aan te kondigen. Dat is niet de juiste plek om Kamala Harris naar voren te schuiven, dus misschien gebruikt hij een andere gelegenheid, maar de kogel lijkt door de kerk.

Hogere machten redden het leven van de heilige Trump, althans dat denken de gelovigen. Hogere machten hebben Biden opgezadeld met corona, juist op dit moment. Ik denk dat hij toch wel zou zijn verdwenen, maar dit is een goed moment en een goed excuus.

De timing is twee jaar te laat, maar gegeven de omstandigheden betekent het dat de toespraak van Trump vannacht niet lang in het nieuws zal resoneren. 

Voor Biden heeft dit hele verhaal geen goede uitkomsten. Als Kamala Harris wint in november dan is duidelijk dat zij beter was dan Biden. Verliest ze, dan krijgt Biden de schuld. Te laat, te lang gewacht waardoor andere kandidaten niet in aanmerking kwamen.

Als Harris een sluwe keuze maakt voor vice-president, Andy Beshear van Kentucky of Josh Shapiro van Pennsylvania, dan zien we in een klap de gemiddelde leeftijd van de uitvoerende macht flink dalen en is die bejaarde Trump de enige nog die duidelijk met pensioen had gemoeten. Zoals Harold Wilson zei, een week is een lange tijd in de politiek.

Na de aanslag, de ‘eenheid’ uitstralende Republikeinse conventie waar God verantwoordelijk wordt gehouden voor het redden van Donald Trump (die wrede God had geen medelijden met de brave brandweerman op de tribune) en na ‘de foto’ hebben zelfs de laatste optimisten in mijn kring de handdoek in de ring geworpen. Ze denken dat Trump in november gaat winnen, volgens foto-enthousiasten zelfs met een landslide.

Ik moet het nog zien gebeuren, beste mensen. Geen paniek voordat het echt nodig is. Ik verwacht (ik moet eerlijk zeggen: hoop) nog steeds dat Biden met zijn rollator de ravijn in wordt geduwd, liefst zo snel mogelijk. De pogingen van de DNC (de nationale partijleiding) om snel de gedelegeerden te laten stemmen, nog voor de conventie, zal hopelijk voldoende irriteren om nu snel tot actie te komen en Kamala Harris tot kandidaat te verheffen met Andy Beshear, gouverneur van Kentucky, als running mate.

Vergeet niet dat Hillary Clinton, die andere bejaarde die maar niet weg wilde gaan, verloor omdat jonge, zwarte kiezers het lieten afweten. Die komen voor Kamala heus wel opdagen. Haar kandidatuur (of wie dan ook anders dan Biden) zal de Democratische conventie energie geven.

Ik denk dat de steun voor Trump grotelijks overdreven wordt. Hij is geen ‘held’ omdat hij zijn vuist omhoog stak. Hij is niet beter of slechter geworden door de aanslag, al liepen alle Republikeinen nu keurig in de pas. Zelfs De Santis en Haley slijmden hun weg op het Republikeinse podium. Maar de aanslag voegt niets toe voor Trump. De gelovigen stemden toch al op hem, de mensen die hem een gevaarlijke psychopaat vinden doen dat nog steeds niet. Zouden de mensen in het midden die een open mind houden en, zie de opiniepeilingen, sceptisch zijn over Trump, nu ineens zijn overgehaald? Ik geloof er niets van.

De campagne is pas net begonnen. De Democraten zullen nog steeds de gevaren van Trump in stelling brengen. Er is niets opjuinend aan het verwijzen naar 6 januari, naar Trumps racisme, naar zijn opruiende woorden en dreigingen om iedereen die hem niet aanstaat in het gevang te gooien als hij wordt gekozen. Het is nodig het 2025 plan van de superconservatieve Heritage Foundation tegen te houden en het is gevaarlijk als Trumps omgeving nog meer rechters in het Hooggerechtshof mag benoemen. Er is dus geen enkele reden om de scherpe toon af te zwakken. Donald Trump is een gevaar voor de Amerikaanse democratie. Ook zijn partij die massaal Trumps verkiezingsleugens accepteert is een gevaar. Het IMF liet vandaag weten dat de Amerikaanse schuldenlast ondraagbaar hoog is geworden (vergelijkbaar met Engeland en Frankrijk).

Of het nu Biden of Harris is, dat zal benadrukt moeten worden. Het zou echter helpen als we ook een positieve boodschap te horen krijgen. Wat gaat Biden na zijn succesvolle eerste termijn de komende vier jaar doen, afgezien van proberen in leven te blijven? Beter nog, als Kamala Harris de kandidaat is, kan ze claimen die succesvolle erfenis te beheren en te zullen uitbouwen. Als Biden een erfenis wil nalaten die iets anders is dan het verkwanselen van het land aan Trump, dan moet hij dat via Harris doen.

Ik verwacht dat Trumps slechtste instincten weer snel boven komen drijven. Hij gaat weer als vanouds vrij associërend, zoals hij ook afgelopen zondag deed, naar verkiezingsbijeenkomsten. Zijn onderknuppels zullen weer domme dingen zeggen. Zijn vicepresidentskandidaat, J.D. Vance, is interessant omdat hij een nieuwe Republikeinse Partij vertegenwoordigt, die hengelt naar blanke arbeiders, die isolationisme en importheffingen wil. Of Vance kiezers meebrengt of wegjaagt, is een open vraag. Ik denk niet dat hij veel toevoegt. MAGA-gelovigen zijn ook Vance-gelovigen. Ongelovigen zullen zich niet laten bekeren door deze multi-opportunistische bekeerling (hij is een recente katholiek).

Biden was het probleem en is het probleem. De oude man omringt zich, zo schijnt het, met lui die zijn slechtste instincten (ijdelheid, koppigheid en het idee dat hij uniek en onmisbaar is) versterken. Wat moet je denken van een presidentskandidaat die zich laat adviseren door Hunter Biden, for god’s sake? Een zware verantwoordelijkheid rust op Chuck Schumer, Nancy Pelosi en  Barack Obama om Biden zachtjes maar met ferme hand het mes in de rug te steken. Ze zijn allemaal al aan het einde van hun eigen politieke carrière, ze kunnen handelen naar hun geweten. 

Die foto? De vergelijking met Iwo Jima? Ik zou zeggen dat het een belediging is voor de veteranen. Dat er op Trump is geschoten maakt hem niet beter of slechter. De foto kan net goed tegen hem werken als voor hem. 

Campagnes zijn rare beesten. Ze kunnen alle kanten op. Ik herinner me nog dat ik enthousiast en optimistisch terugkwam van de Democratische conventie in 1988, waar Michael Dukakis de kandidaat werd. Dukakis lag na die conventie behoorlijk voor op oude Bush. Die gebruikte zijn eigen Republikeinse conventie om belastingleugens te verkondigen en hield daarna een laffe, racistische campagne in stand (Willy Horton). Dukakis’ voorsprong slonk als sneeuw voor de zon, ook door slechte debatten. 

Het is nog niet gelopen, zelfs niet als Biden onverhoopt de kandidaat blijft. Ook in dat geval zal Kamala Harris de zegspersoon worden, al was het maar omdat Biden niet vaak zal kunnen opdraven. Maar beter zou het zijn als Harris dat direct was, op eigen kracht. Ze is sterker dan Biden en de Democraten moeten het risico nemen met haar. 

Als iets de Democraten wakkerschudt dan is het de heldenverering die deze week plaats heeft.

We zitten in de donkerste dagen van deze campagne, maar er is hoop. Er gloort licht aan de horizon.

Volgens de laatste berichten wordt senator J.D. Vance van Ohio (39) de running mate van Donald Trump. Mocht Trump winnen dan kun je er zeker van zijn dat Vance de volgende president wordt, gegeven de leeftijd van de psycho, waarschijnlijk al binnen vier jaar.

De auteur van de bestseller Hillbilly Elegy, een boek over migranten uit de Appalachen naar de Rustbelt en de manier waarop Vance daar opgroeide, had in 2016 als conservatief commentator nog stevige kritiek op Trump. Die heeft hij geleidelijk aan – eerst langzaam en toen heel snel – ingeslikt. 

Vance studeerde aan Yale, was een venture kapitalist in opleiding in Silicon Valley, tot hij terugkeerde naar het Midden Westen, officieel met de missie om ook daar ondernemingen met venturekapitaal op te zetten. Hij kreeg steun van Peter Thiel, een puissant rijke libertariër, die conservatieven financieel ondersteunt. 

Toen er een opening kwam voor de Senaatszetel van Ohio, in 2022, stelde Vance zich kandidaat. Mede dankzij de steun van Trump werd hij gekozen in een jaar waarin overal elders de Democraten succes boekten. Eenmaal in de Senaat heeft Vance zich een conservatieve activist getoond die echter niet te beroerd is om als het uitkomt samen te werken met Democratische collega’s.

De ideeënwereld van Vance is niet puur Trumpisme, al zegt en doet hij wat nodig is om die indruk te geven. Laten we zeggen dat qua intellect Trump niet kan tippen aan Vance. Lees het interview met Vance dat ik een paar weken geleden on line zette. Vance is een soort Herbert Hoover. Protectionisme met hoge importheffingen, isolationisme, America First, aanvallen op de liberale elite, afkeer van immigranten, cultuurconservatisme en, niet onbelangrijk, scepsis over democratie.

Als het aan Vance ligt, dan keert Amerika terug naar de jaren dertig. Volgens het tijdschrift Politico is Vance de voorman van ‘New Right’, een beweging van ‘jonge, hitsige en elitaire conservatieven’ die de Trump-revolte willen overnemen. Ze vinden het niet erg om reactionair genoemd te worden, waarschijnlijk omdat ze reactionair zijn. Het is economisch populisme van de koude grond, bewezen niet werkend en in de jaren dertig de wereldcrisis veroorzakend doordat iedereen importheffingen oplegde, begging theigh neigbour beleid noemden we dat.

Ik moet toegeven dat ik enigszins verbaasd ben over deze keuze. Het is niet zozeer een risico voor Trump maar hij zet wel iemand naast zich die niet de onderdanigheid van een Mike Pence heeft. Vance heeft een eigen geluid, maar is ook gedisciplineerd genoeg om dat tijdens de campagne voor zich te houden en loyaal de Republikeinse kandidaat te dienen. Ik had eerder verwacht dat Trump een non-entity als de gouverneur van North Dakota, Doug Burgum, zou kiezen, iemand van wie hij weinig last en weinig voordeel zou hebben.

Het voordeel van Vance is jeugd. Ieder van ons die al jaren loopt te klagen over het bejaardenfestival dat de Amerikaanse politiek is, moet opgetogen zijn bij het aantreden van een nieuw en jong geluid (hij is maar vijf jaar boven de minimum leeftijd voor het presidentschap). Voor het electorale plaatje maakte Vance weinig uit. Ohio stemt keurig Republikeins, maar dat deden de staten van de andere mogelijke kandidaten ook.

Aan de andere kant kan Vance campagne voeren in de staten in het Midden Westen waar Trump in 2020 verloor. Maar ja, het waren de vrouwen in de suburbs die hem de verkiezing kostte. Vance zal dat niet veranderen. Hij is er eerder voor de mensen die zich buitengesloten voelen. De vraag is of die gaan stemmen.

Vance kreeg de afgelopen maanden veel negatieve publiciteit over zijn desinteresse in Oekraïne. Wat hem betreft hoeft daar geen geld naar toe. Hij schreef er zelfs een op ed in de NYT over. Hoewel veel Republikeinen die opinie met hem delen, zal het wel debatpunten opleveren. Overigens gaan veel van zijn argumenten ook op voor Amerikaanse betrokkenheid bij Israël, dus dat kan nog interessant worden. In elk geval zal Vance inhoudelijk bijdragen aan Trumps opinievorming, iets wat je van Mike Pence niet kunt zeggen. Klik hier voor mijn artikel over het altijd aanwezig isolationisme in de VS.

Als trouw verkiezingsontkenner (hoewel hij wel beter weet) maakt Vance in het interview wat je de best case voor Trumps leugens zou kunnen noemen. Hij doet dat bekwaam. Als Trump iemand nodig had om zijn fantatsiebouwwerk te verdedigen, dan heeft hij aan Vance een goede. Als teken aan de wand voor problemen straks, heeft Vance herhaaldelijk gezegd dat hij niet zonder meer de uitslag van de verkiezingen accepteert. Hij zegt dat wel te zullen doen ‘als we eerlijke en vrije verkiezingen hebben’, het standaardverhaal van verkiezingsleugenaars, dwz. Republikeinen om hun handen vrij te houden als ze straks zouden verliezen. En zou Vance als vicepresident in 2029 de uitslag certificeren als de Republikeinen verliezen? Hij is geen Pence en gegeven zijn uitspraken zou hij dat niet doen. 

Als Kamala Harris nog de running mate is van Joe Biden en niet de feitelijke kandidaat van de Democraten (ik blijf slecht in voorspellen maar ik denk dat Harris nog voor de conventie wordt gekroond) dan heeft ze een lastige debatpartner aan Vance. Hoewel… Harris was goed als senator en als prosecutor en kan de zaak Trump en de problemen met de man goed over het voetlicht brengen. En of Vance in debatten of op campagne niet te ver zal gaan in wat hij leuk vindt, namelijk uitdagen, staat nog te bezien.

En Vance is een windvaan, of misschien gewoon een ordinaire opportunist. Hij was ooit anti-Trump, noemde hem een Hitler, nu likt hij zijn voeten. Hij werd christelijk opgevoed (wat dat ook moge betekenen in zijn Hillbilly omgeving), was een tijdje atheïst en bekeerde zich in 2019 tot het katholicisme. En zoals mensen die katholiek zijn opgevoed weten: bekeerde katholieken, dat zijn de ergsten. Vance schurkt aan tegen het agressieve katholicisme van supreme court rechters Alito en Coney Barrett, om niet te spreken over lui als Victor Orban. Het betekent ook dat abortus als onderwerp stevig op de agenda blijft staan, met Vance in het kamp van de wrede mannen die denken dat ze het beter weten. En, oh ja, hij heeft uitgesproken meningen over vrouwen zonder kinderen. Zelfzuchtige types.

Trump is on a roll, mag je wel zeggen. Zijn rechters helpen hem (ondanks al zijn geklaag over de rechtsstaat), de aanslag helpt hem, de conventietoon helpt hem.

Straks worden het nog interessante verkiezingen!

Vandaag in NRC en de Standaard

Zo beginnen burgeroorlogen.

Niet alleen Donald Trump maar heel Amerika kroop door het oog van de naald. Een paar millimeter naar rechts en nu al zouden zwaarbewapende bendes van white supremacy groepen linkse bolwerken belegeren, aanvallen plegen op personen met een progressieve reputatie. Massaal geweld was het voorland en kan dat nog steeds zijn. Want dit keer hadden de Amerikanen geluk, maar de aanslag op Trump legde alle breuklijnen in het huidige Amerika bloot. En de reacties geven niet de indruk dat ze snel zullen verdwijnen.

Een paar domme Democraten konden hun vingers niet bedwingen en tweeten dat moordenaars beter moeten mikken. Gelukkig waren ze de uitzondering. Te veel Republikeinen hadden geen moeite de aanslag te wijten aan de Democraten die Trump terecht afschilderden als een bedreiging voor de Amerikaanse democratie. Senator J.D. Vance, een van de kandidaten voor het vicepresidentschap, gaf president Joe Biden zelf de schuld. De samenzweringsfanaten zagen de ‘deep state’ aan het werk.

Als altijd is het bizar te horen verkondigen dat politiek geweld zo uitzonderlijk is in de Verenigde Staten. In Michigan probeerden ultrarechtse groepen nog tijdens Trumps presidentschap de gouverneur te ontvoeren. In dit wapengekke land is geschoten op leden van het Congres, op rechters. Zoals altijd hoor je dat dit niet Amerika is, niet past bij Amerika. Zoals de thoughts and prayers bij massamoorden is dit de vaste mantra op dit soort momenten. The New York Times slaagde erin om te stellen dat „geweld in tegenspraak is met Amerika” en tegelijkertijd terecht te klagen dat „geweldsdaden altijd al heel lang Amerikaanse politiek overschaduwen”. Vreemd hoe naïef en oprecht verbaasd Amerikanen zijn over hun eigen samenleving.

De afgelopen weken werd er druk gepraat en geschreven over hoezeer dit verkiezingsjaar lijkt op 1968. Demonstraties tegen bloedige oorlogen, toen Vietnam, nu Gaza, een politiek verdeeld land, familieleden die niet meer met elkaar praten. Een president die terugtreden overweegt. Zondag kregen we er bijna nog de moorden bij die dat treurige jaar kenmerkten. Nog te wachten staat ons een Democratische conventie in Chicago, of all places, die onrustiger dan ooit beloofd te worden. De verdeeldheid is net zo groot als toen, met een Amerika dat danig verzwakt is.

Ondertussen heeft deze aanslag directe gevolgen. Een van de vragen is hoe deze ervaring de gemoedstoestand van Trump zal beïnvloeden. De afgelopen maanden leek hij vaak een loose cannon, gestuurd door instinct en onderbuik. Wraakzucht was wat hem dreef. Wordt dat alleen maar erger? Of zal hij juist in het zicht van de dood, zijn toon temperen?

De Republikeinse conventie zal er uitsluitsel over geven. De visuele sfeer kunnen we voorspellen. Trump dook weg op een manier die de stramme Biden hem niet had kunnen nadoen. En de foto met het bloed op zijn wang, de geheven vuist en de vlag op de achtergrond zal de foto van deze campagne worden. Strijdbaar, onverwoestbaar en staand voor een resoluut Amerika. Je moet het hem nageven, of het nu adrenaline was of niet, Trump reageerde zoals alleen Trump dat kon doen.

De Republikeinen zijn extatisch, de trend was toch al in hun richting. Dit helpt. Maar ze staan voor een keuze op hun conventie die maandag in Milwaukee begint. Ze kunnen hun vaste toon aanslaan van haat en ressentiment, de Biden crime family aanklagen en de verdeeldheid aanjagen. Nu hebben ze echter een alternatief. Als ze daarvoor kiezen kunnen ze, bouwend op Trumps imago na de aanslag, juist een beeld van eenheid en morele kracht uitstralen. Make America One Again. Het klinkt haast absurd om dit te verwachten van Trump, de man zonder moreel kompas, maar als hij het moment weet te grijpen, kan hij de aanslag omzetten in steun van de vermeende kiezers in het midden. Let op de eenheidsboodschap vanuit Wisconsin.

Daar komt bij dat de Biden-campagne er niet aan ontkomt om zijn toon te veranderen. De bedoeling was om Trump, zijn regering en zijn gedrag aan de kaak te stellen. Om de bedreiging voor de democratie te benadrukken. Om 6 januari aan te voeren. Het zal allemaal een toontje lager moeten, of in elk geval subtieler dan tot nu toe het geval was. Voor het moment leidt het af van de problemen van Biden, maar deze ontwikkeling zou hem wel eens het laatste zetje naar de uitgang kunnen geven. Zijn opmerking tegen een donor voor zijn campagne dat het tijd is „om van Trump een schietroos te maken” zal eindeloos tegen hem gebruikt worden.

Amerika is aan een onmiddellijke burgeroorlog ontsnapt, maar het is nog niet voorbij. Het probleem is dat dit het podium is dat het land heeft opgetrokken. Met deze deelnemers, met beide partijen in deze staat, is het moeilijk verandering voor te stellen. Een grootscheepse opruiming, al of niet in de vorm van een fatale gebeurtenis voor Amerika die het toneel schoonveegt, lijkt de enige optie om opgestapelde woede en ressentiment te temperen en een vorm van eenheid te bewerkstelligen.

Zoals een verrassend contemplatieve deelnemer aan Trumps campagnebijeenkomst tegen CNN opmerkte: „Dit moet ophouden. Nu.” Ik twijfel er niet aan dat veel Amerikanen zijn hartenkreet delen. Helaas geven noch de gebalde vuist van Donald Trump en zijn „fight, fight, fight”, noch de rollator-act van Joe Biden het gevoel dat we op de drempel van een nieuwe tijd staan. Alles is pijnlijk voorspelbaar. Als deze aanslag daar iets aan zou veranderen, dan zou het een keerpunt zijn. Het vergt een optimisme dat onder de huidige omstandigheden moeilijk is op te brengen.

Wat als Donald Trump, na zijn bijna dood ervaring, morgen in Milwaukee een conventie begint onder het thema Make Amerika One Again. Je kunt je afvragen of Trump de morele wherewithall heeft om deze tournure te maken, maar hij zou de aanslag kunnen gebruiken om zijn boodschap van haat en ressentiment te vervangen door een boodschap van eenheid.

Je moet de man bewonderen voor zijn directe reactie op de aanslag. Niet alleen dook hij weg op een manier die de stramme Biden niet zou kunnen, hij was ook alert genoeg om die vuist op te steken en fight, fight, fight te roepen. De foto met de vlag op de achtergrond, het bloed op het gezicht gaat de campagne bepalen. Het was deels adrenaline, deels gut en instinct, maar verdomd, het werkte. Hier stond geen oude man, geen autoritaire leider in spe, maar iemand die vecht voor jou en risico durft te nemen.

Laten we gewoon meteen vaststellen dat de aanslag hem geen kiezers gaat kosten. Maar als Trump en de uit zijn hand etende partij de discipline en visie kunnen opbrengen om een eenheidscampagne te voeren, dan gaan ze dik winnen november. Ze slaan dan meteen de magere Democratische campagne die enkel en alleen gericht is op het gevaart Trump, de wapens uit handen. Een van Bidens te weinig genoteerde zwaktes is dat hij geen programma heeft ontvouwen voor de komende vier jaar. Haal de aanval op Trump weg (die moet sowieso geminderd na de aanslag) en er is niets over.

De Democratische campagne stond er slecht voor en is nu definitief onderuit. Biden moet weg, zo snel mogelijk. Hij had het mooi tijdens de Republikeinse conventie kunnen doen en zo aandacht wegtrekken, maar hij is te ijdel en koppig. Hij moet geduwd worden. 

De Trump die we komende week gaan zien (als hij slim is) kan niet door Biden onderuit gehaald worden. Kamala Harris heeft meer kans. 

Komende week wordt interessanter dan voorzien, nog afgezien van de voordracht van een vicepresident door Trump, waarschijnlijk maandag, de eerste avond. Dan zal Trump zich, pleisters op het oor, ook maar vast luid laten bejubelen. 

Terwijl Bidens kandidatuur langzaam wegsijpelt – wat heet langzaam, de persbriefing maakte duidelijk dat het onderwerp niet weggaat – worden er allerlei scenario’s voorgesteld voor vervanging. Aftreden lijkt me niet aan de orde. Deze koppige oude man zal niet als aftreder de boeken ingaan. Zijn idiote stellingname dat hij tegen de elite van de Democraten vecht, gaat hem alleen maar verder de modder in drukken. 

Geleidelijk aan, en dan steeds sneller, zullen andere Democraten hun nek durven uitsteken en laten zien dat de Biden partij niet zo volgzaam is als de Trump GOP. Zou er iemand zijn die de uitdaging opneemt en inderdaad, zoals Biden voorstelt, hem op de conventie bestrijdt? Gavin Newsom zou het kunnen, maar het lijkt me een problematisch traject.

Hoe dan wel verder? Iedere columnist heeft wel een voorstel. James Carville bijvoorbeeld, de Clinton fluisteraar, de man van ‘it’s the economy stupid’.

Laat ik er mijn scenario aan toevoegen. Biden gaat terugtreden en zal, op advies van de top Democraten, voorlopig niemand zijn zegen geven. Er zal een verkort primary traject voorgesteld worden, misschien zoals Carville voorstelt, met vier town hall meetings in vier hoeken van het land.

Hier is mijn scenario: alleen Kamala Harris zal zich kandidaat stellen. De overige pretendenten, ambitieuze lieden, zullen zich terugtrekken en haar vrij baan geven. Gretchen Whitmer, gouverneur van Michigan, gaf vandaag al het voorbeeld door zich niet beschikbaar te verklaren.

Gavin Newsom, hoewel brandend van ambitie, zal zich ook realiseren dat dit de verstandigste weg is. De rest, gouverneurs en senatoren, zal volgen.

Presto: Kamala Harris is de rechtmatige erfgenaam van Joe Biden. Dat zou de continuiteit van een succesvol presidentschap onderstrepen en tegelijk de oude man ruw van het toneel verwijderen.

Op 19 augustus begint een enthousiaste, levendige conventie waar de successen van de afgelopen vier jaar gevierd worden, waar avond aan avond Trumps zwakke kanten belicht worden, waar oude Joe op dag drie nog even mag komen kijken om toegejuicht te worden (al zou hij te koppig kunnen zijn om op te draven) en op dag vier Harris tot kandidaat wordt gekozen. Een vliegende start voor een vliegende campagne.

Kandidaten voor het vicepresidentschap? Een aantal van die gouverneurs, senatoren. Niet een vrouw en niet iemand van kleur, naast Harris. De gouverneur van Kentucky? Andy Beshear? Zuiderling om de Republikeinen dwars te zitten? Zou zomaar kunnen.

Harris-Beshear. Let op.

Terzijde: de psycho gaat zijn vice-president kandidaat aankondigen. Als ik de theeblaadjes goed lees dan is J.D. Vance niet meer zo waarschijnlijk als hij even leek. Vance zal Trump verdedigen en kan dat goed, beter zelfs als senator. Marco Rubio, senator van Florida, heeft een arsenaal van beledigingen van Trump achtergelaten voordat hij zich bekeerde. Het zou ook de rare tournure scheppen dat een senator van Florida ergens buiten de staat moet gaan wonen omdat Trump ook al uit Florida komt. Deze interpretatie, dat het ticket uit twee verschillende staten moet komen, is niet onomstreden maar wel algemeen aanvaard. Dick Cheney verhuisde terug uit Texas naar Wyoming toen hij het Bush-presidentschap overnam.

Blijft over die oude man uit North Dakota, Dough Burhum. Een non entity als er ooit een was, en dat is precies wat Trump nodig heeft. Iemand die onomstreden want non descript is. Trump is de GOP, wie er naast hem meedoet, maakt voor kiezers niets uit.

Trump-Burgum. Let op.

Nog een ding dan over het rariteitenkabinet. Er is vorige week en de weken daarvoor een hoop gezeurd over het verband van het woord omvolking met de Nazi’s. Dat is iets waar Nederlanders altijd op aanslaan. Racisme, idem dito. Het is voldoende voor de haatzaaier om te ontkennen dat er racisten in zijn clubje zitten, ook al kwalificeert de kamervoorzitter moeiteloos.

Wat mij verbaasde, en enigermate ergerde, is dat het niet ging over de vraag of deze mensen werkelijk geloofden dat ‘links’ bewust en opzettelijk migranten naar Nederland laat komen of lokt om het land van een ander volk te voorzien. Een samenzweringstheorie uit het boekje, nou ja, uit het boek van Baudet en Cliteur en de ongehoorde roeptoeters.

Nee, ze hadden niets met Nazi’s, vertelden de betrokken omvolkingstheorieverkondigers. Allicht. Maar de eenvoudige vraag: geloven ze werkelijk nog steeds in die bovenstaande samenzwering heb ik niet horen stellen, laat staan de racisten horen ontkennen. Dat zouden ze ook moeilijk kunnen want het is precies wat ze verkondigden. Ze kwamen ermee weg.

Door de focus op het Nazi monster en de Nederlandse obsessie met de oorlog sneeuwde onder waar het werkelijk om ging: deze mensen geloven nog steeds en zonder mitsen of maren in de omvolkingstheorie, de samenzwering dus. 

Ik had ongelijk vorige week in mijn verwachting dat Biden de koninklijke weg zou nemen en het interview met Stephanopoulos zou gebruiken voor een waardig terugtreden. Hij is er te ijdel en te koppig voor. In plaats daarvan liet hij ook door middel van het interview zien dat hij zo snel mogelijk moet vertrekken. 

Lezers stuurden me podcasts, zoals die van Heather Cox Richardson, een onvoorwaardelijke bewonderaarster van Biden. Ze klaagde dat het alleen maar ging over Bidens bad night en niet over de stortvloed aan leugens die Trump rondstrooide. Daarin heeft ze gelijk – al had bijvoorbeeld de Wall Street Journal, geen Biden fans, een mooie transscriptie met de leugens geannoteerd – maar het is beside the point.

Biden had om dit debat gevraagd om te laten zien dat hij niet een oude murmelaar was. Niet vreemd dat het dan over zijn murmelen gaat als hij precies laat zien waar iedereen bang voor was, en waarvoor al meer dan een jaar is gewaarschuwd (E.J. Dionne van de Washington Post bekent vandaag dat hij meer had moeten luisteren). Als hij een interview aankondigt en opnieuw laat zien dat hij niet scherp is. Als zijn moeder protector, Jill Biden, hem van het podium af moet helpen en namens hem de menigte toespreken: goed gedaan jochie, alle talking points goed gemaakt (over leugens gesproken).

Je kunt klagen over de media tot je een ons weegt, wie naar het debat heeft gekeken (of in elk geval het eerste desastreuze half uur) heeft gewoon met eigen ogen gezien dat hij een oude man is, rondtastend in zijn geheugen. 

Het gaat alleen maar erger worden. Het momentum kan niet meer gekeerd worden. Biden is een goner, Trump gaat winnen in november als Biden blijft zitten. Luister vooral naar het antwoord op de vraag van Stephanopoulos hoe Biden naar zichzelf zou kijken als zijn bejaardheid Trump de weg baant naar het Witte Huis? Dit zei Biden: “I’ll feel as long as I gave it my all and I did the goodest job as I know I can do, that’s what this is about.” Hij zei niet, zoals Dionne opmerkt, ‘als ik niet zeker was van een overwinning zou ik niet in deze race zitten’, maar murmelde gewoon verder. En ‘goodest’ is not good enough. (het werd in het transcript aangepast door Biden hulptroepen die ook wel weten dat goodest zo krom is als het taalgebruik van Biden in het algemeen.)

Als Cox Richardson naar zichzelf zou luisteren dan hoorde ze iemand die de Biden regering de hemel in prijst, en terecht, en consequent zegt dat het Biden-Harris is. Waarom is het dan zo moeilijk om het stokje over te dragen aan Harris? Kan ze gewoon niet erkennen dat de kiezers die Biden nodig heeft (en dat zijn niet dertig procent in het midden, maar vijf procent rondom al ingenomen posities – en het gaat om opkomst en enthousiasme) gaan afhaken, als ze dat al niet hebben gedaan? En wat moeten we verwachten van een conventie met een bejaarde rollatorman en de helft van de aanwezigen die eigenlijk iemand anders wil?

Macron wint niet maar verliest ook niet

In Frankrijk had ik gisteravond het gevoel dat Macron het superslim heeft aangepakt. Hij daagde Front National uit om te laten zien dat de resultaten voor Europa diep en blijvend waren. En hij heeft laten zien dat Frankrijk dat niet wil. Als je het mij vraagt, is Macron de grote winnaar van deze verkiezingen.

Had hij niets gedaan dan had steeds die rechtse ‘meerderheid’ staan te roepen dat ze een kans moesten krijgen. Had Le Pen gewonnen dan had ze moeten produceren, twee jaar voor de presidentsverkiezingen. Dat had, denk ik, alleen maar rechtse teleurstelling opgeleverd. Nu staat ze gewoon aan de kant. De kiezers willen het zo.

Nu is er een dreiging van chaos, al denk ik dat dat wel meevalt. Macrons eigen partij haalde veel meer zetels dan verwacht en dekt het onmisbare midden. Samen met het linkse front moet daar te regeren zijn. Zeker, over twee jaar duikt het gevaar van rechts opnieuw op, maar dat is van later zorg. Nu zit er nog een leider van Europa, een machtig president met een gematigde regering. Knap werk.

De haatzaaier

Ik ga niet over onze nieuwe regering schrijven. Teveel schaamte dat we met deze types zitten opgescheept. Maar wie verrast was over toon en instelling van de haatzaaier en zijn troepen (die leuke Fleur Agema, ogenschijnlijk competent, kan zich na twintig jaar haatzaaien ook niet inhouden), die heeft toch echt niet goed opgelet. Wie denkt dat Omtzigt een sterk geluid vanuit de kamer zal laten klinken? Duh. Dat de boerin minder enthousiast wordt? Dat Yesulgöz opeens een liberaal geluid laat horen?

Vrijdag geeft Biden een interview met George Stephanopoulos van ABC. Het interview gaat landelijk uitgezonden worden.

Ik voorspel: Biden zal uitgebreid uitleggen, vertellen wat hij in de afgelopen jaren heeft gepresteerd. Hij zal de kans krijgen om te waarschuwen voor Donald Trump. 

En dan, aan het einde van het interview, zal hij zeggen dat hij zich terugtrekt en dat hij Kamala Harris aanbeveelt als opvolgster. Het voorbeeld: Lyndon Johnson in maart 1968 nadat hij bijna had verloren in New Hampshire. Johnson had er al meer dan een jaar over nagedacht, en nu moest hij wel.

Voorspellen is altijd moeilijk, vooral in de toekomst, zoal Yogi Berra placht te zeggen. Laat ik mijn nek uitsteken. Vrijdag gaat het gebeuren.