Even geen commentaar, tenzij hogere machten ingrijpen en een van de bejaarden omvalt.

Noem het een guilty pleasure, of een vrijwillige marteling, maar ik kijk af en toe naar Ongehoord Nieuws van Ongehoord Nederland, de omroep van Forum voor Democratie. Zoals de Telegraaf met WNL zijn eigen omroep heeft die fungeert als luidspreker voor rechts, zo hebben Forum en zijn beschaafde broertje JA21, Ongehoord Nederland als publiek orgaan. Extreem rechts is nadrukkelijk aanwezig. Noem het mijn plicht als journalist, en burger, om me ervan op de hoogte te houden. En u te informeren.

Wie zeurt er nog over de vermeende linksigheid van de publieke omroep als je deze omroepen bezig ziet? Als je de campagnes van de Telegraaf uitgebreid ziet tot de televisie? Als je verwerpelijke columnisten van die actiekrant als ‘duiders’ ziet opduiken? Je zou haast, met Wilders, hopen dat dat hele omroepsysteem de prullemand in gaat.

Ongehoord Nieuws wisselt af met Tijd voor Max, even voorspelbaar van de al even aburde bejaardenomroep. Ik moet toegeven dat Ongehoord Nieuws veel interessanter is. Fris gewassen jongelingen, het voetvolk van uiterst rechts, in vreemsoortige jasjes met brede paletten en donkerbruine kleuren en het soort kapsel dat je eerder alleen zag bij congressen van evanglisch rechts in Amerika (of kamerleden van Forum). De onvermijdelijke Joost Niemöller, patenthouder van haatzaaierij en samenzweringsonzin, duikt op. Wild ratelende boerenlobbyisten, de huisjesmelker die zijn zetel in de kamer verloor en nu probeert in de Europese ruif mee te eten, de presentator, ook zo’n jonge gelovige maar een veel capabeler discussieleider, pardon stuurder, dan de hopeloze types die er eerst zaten.

Baudet heeft een vaste plek om zijn praatjes te verkondigen. De oprichter van Ongehoord Nederland, ooit een serieuze journalist, mag er zijn opinies ventileren. Alle culturele push punten voor extreem rechts en gewoon rechts (want vergis u niet, de VVD zit er diep in, en de NSC loopt niet ver achter) komen aan de orde. Reportages laten de stem van het volk horen, zorgvuldig geëdit, zodat ze altijd de praatpunten van de dag bevestigen. Ze zijn niet dom, deze lui.

Een reportage over die onverbeterlijke crimineel Hunter Biden. Opgepufte verontwaardiging over Trumps criminele veroordeling. Drag queens, daklozen, asielzoekers, Europa bashers, verrassend is het niet. Wel fascinerend, op een morbide manier, moet ik erkennen. Zoals je Fox News moet kijken om te zien hoe dat burgers in Amerika  verleidt het land naar de kloten te helpen, zo moet je hier af en toe kijken om te zien waar bruin rechts heen wil. En hoever ze al zijn. Ongehoord rukken ze op.

Bij het opinieartikel in de NRC van afgelopen zaterdag (zie hier de tekst) stond abusievelijk vermeld dat mijn nieuwe boek Het Amerikaanse presidentschap heet. Dat is echter de titel van het boek dat ik in 2020 publiceerde, samen met Paul Verhagen. We voorzagen daarin onder meer de mogelijkheid dat Trump niet zou willen vertrekken, al moet ik bekennen dat we de waarzin van zijn leugens en de putsch poging op 6 januari ons niet hadden kunnen voorstellen. Aardig genoeg kwam het ons op kritiek te staan dat we te vooringenomen waren over Trump. 

Mijn nieuwe boek heet De Amerikaanse President. Geschiedenis van het machtigste ambt ter wereld.

Dit boek is niet alleen up to date, het is ook veelomvattender. Het bevat naast een analyse van het presidentschap, de ontwikkeling ervan en de manier waarop het presidentschap van Donald Trump, en een mogelijke nieuwe termijn, aan de fundamenten van het Amerikaanse politieke systeem zou tornen. Daarnaast biedt De Amerikaanse president biografieën van alle Amerikaanse presidenten, met hun historische context en een waardering van hun prestaties en hun invloed (dit zijn niet per se dezelfde zaken – de slechtste presidenten blijken het langst invloed te hebben). Tenslotte biedt het boek een overzicht van alle verkiezingen sinds 1789. We weten wie er won, maar dat vertroebelt soms het zicht op waar de verkiezingen om draaiden, wie er kandidaten waren en waarom ze al of niet verloren.

Ik wijs op Henry Clay, een van de belangrijkste politici van de eerste helft van de negentiende eeuw. Hij was eindeloos presidentskandidaat en de redenen waarom hij steeds achter het net viste, blijven belangrijk. Kortom, De Amerikaanse president biedt een totaaloverzicht, een standaardwerk over het presidentschap en de mannen die het tot nu toe vervulden.