Wat een monumentale stupiditeit: rondlopen met jodensterren in de VN. Als steun voor Israël al niet wankel was, dan zullen strapatsen als deze het laatste zetje geven. 

En of het al niet erg genoeg was, zijn de kolonisten op de westbank bezig met iets wat je best een pogrom mag noemen. Het wegjagen van alle Palestijnen die nog over zijn.

En dan die ‘onvoorwaardelijke steun’ die verlangd en vaak gegeven wordt.  Naar mijn idee is dit een vorm van absolutisme die eerder afstoot dan steun oplevert. Geen land in de wereld verdient onvoorwaardelijke steun. ‘If you’re not with us, you’re against us,’ riep George W. Bush voordat hij begon aan zijn desastreuze oorlogen. Een dergelijke valse stelling kan alleen maar leiden tot afgedwongen steun die naderhand op zijn minst gerelativeerd moet worden, als hij al niet helemaal wegvalt. Een dom verlangen naar holle woorden. Vraag hol en je krijgt hol.

Iedereen die iets zegt over het conflict loopt op eieren. Maar niets zeggen is net zo onzinnig en net zo gevaarlijk. 

Ach ja, België. De minister van Justitie is al afgetreden omdat de Tunesiër die vorige week drie moorden pleegde al lang het land uitgezet had moeten worden of in elk geval vastgezet. Dit is ook het land dat na de Dutroux-moorden en de witte marsen diep bij zichzelf te rade ging. Waarom waren zoveel signalen gemist? Wie kneep een oogje toe? Wie had zijn ogen dicht? De minister van Justitie vertrok.

En nu is Baudet in Gent op zijn hoofd geslagen door een malloot die klaarstond in de nauwe ingang van het gebouw waar Baudet de conservatieve studenten zou vertellen dat de wereld naar de kloten gaat en dat hij dat kan stoppen. De lezing was, zo lees, omstreden in de zin dat er uitgebreid over veiligheid werd gepraat. Fouilleren en zo.

En op het fimpje van de aanval was te zien dat het stikte van de politie. Ook was te zien dat ze geen vrije doorgang hadden verzekerd, waardoor de aanvaller gewoon op Baudet kon wachten. Als hij een pistool had gehad, hadden we een nieuwe martelaar gehad. Die agenten deden verdraaid weinig, ook na de aanval. Ze stonden vooral er omheen, niet eens kijkend of er meer aanvallers waren.

Het is verbluffend dat België zo weinig leervermogen heeft. Als het een minister van Justitie had dan zou die moeten aftreden. Maar, zie vorige week… 

En opnieuw een misselijk makende moordpartij door een rondschietende malloot, dit keer in Maine. Je bent in Amerika nergens veilig voor de wapens die het land hebben overspoeld.

Over conservatieven gesproken, het Republikeinse Huis heeft na drie valse starts, nu toch eindelijk een leider gekozen, iemand die Speaker moet worden. Mike Johnson is echter wat je noemt een figure head. De afgevaardigde uit Louisiana is te onervaren om het schip zelf te kunnen sturen, hij wordt gestuurd door de Trumpies, door lui als Jim Jordan, die zelfs net iets te vergiftig was (en te Trump achtig in zijn maffia methoden om stemmen te winnen) om Speaker te kunnen worden.

Johnson is een authentiek sociaal culturele conservatief, voortdurend in gebed en de meest achterlijke standpunten innemend over culturele onderwerpen. Hij is een verkiezingsontkenner in het kwadraat, mede schrijver van brieven om Trump aan zijn overwinning te helpen. Geen wonder dat Trump de man steunde (nadat hij eerst andere kandidaten dan Jim Jordan onderuit gehaald had – wat voor McCarthy overigens zijn verdiende loon is). 

Het punt is dat van Johnson geen verreikende tweepartijen standpunten of handreikingen kunnen worden verwacht. Dat bevestigt het patroon van de afgelopen dertig jaar: als er een Democraat in het Witte Huis zit, vervallen de Republikeinen in een stupide nihilisme, waardoor er niets gebeurt. De regel vanaf Gingrich: er moet een meerderheid zijn in de meerderheid van Republikeinen voordat er iets gebeurt. Dat betekent obstructie en het zal niet gaan veranderen.

Ik had ongelijk. Er zat geen compromis Speaker aan te komen. De poging om McHenry, de tijdelijke Speaker ruimere bevoegdheden te geven (hij was verstandig genoeg om niet zelf te kandideren) of McCarthy terug te halen, beide met hulp van Democraten, liepen nergens op uit. Of beter, begonnen niet eens. Inmiddels is duidelijk dat McCarthy in zijn strijd met de acht rechts radicalen nooit ook maar een gesprek is aangegaan met de Democraten. 

Johnson gaat niet lang overleven, schat ik zo – maar u weet, mijn voorspellingen zijn niet zo best. Half november moet er weer een deal gemaakt worden om te voorkomen dat de overheid op slot gaat. Het zal weer vooruitgeschoven worden en als die rechts radicalen echt prinipes hadden dan zouden ze dat ook weer tegenhouden.

Inmiddels staat Amerika te kijk als een bananenrepubliek waar de meerderheidspartij vechtend over straat rolt en waar een criminele psychopaat in een van de twee partijen aan de touwtjes trekt. Overigens zijn de kansen dat de Republikeinen het Huis behouden in 2024 weer toegenomen. In North Carolina heeft het Republikeinse staatscongres de kiesdistricten gegerrymanderd. Alle Democratische kiezers, vooral te vinden in de drie stedelijke gebieden, zijn in drie districten gestopt. In de rest van de tien districten wonen te weinig Democraten om de plattelands Republikeinen te kunnen bedreigen. Vier zetels winst, schat de New York Times.

De Republikeinen blijven vastbesloten om vooral zichzelf in de weg te zitten. De extremist Jim Jordan heeft nu twee keer verloren, er is gewoon niet voldoende steun in zijn eigen omgeving.

Dat biedt de ruimte voor een compromiskandidaat die met steun van de Democraten kan worden gekozen, in ruil voor een aantal concessies. Wie die kandidaat is, zullen we moeten zien. Ik sluit McCarthy’s terugkeer niet uit, maar de vervanger voor het moment afgevaardigde McHenry is een mogelijkheid.

Wat voor eisen moeten de Democraten stellen? Dat is simpel. Om te beginnen moeten ze eisen dat er geen government shut downs meer komen. Wat mij betreft zouden ze ook een einde aan die schuldenplafond discussie kunnen maken. Uiteindeljk deden de Republikeinen daar niet moeilijk over toen Trump president was. 

Een tweede eis zou zijn om onmiddelijk de steun voor Oekraïne en voor Israël te garanderen. Nu het een combi deal moet zijn, moet het ook voor Republikeinen mogelijk zijn om voor steun aan Oekraïne te stemmen.

En ten slotte moeten ze af zien te komen van die absurde regel die McCarthy negen maanden geleden als concessie moest geven aan de extremisten: dat een enkele afgevaardigde een motie kan indienen om de Speaker onderuit te halen als die iets doet wat hem of haar (lellebel Taylor Greene doet ook nog mee, anders oma Boeber wel). Zou niet zo moeilijk moeten zijn. Maar als ze het niet doen, zitten we binnen de kortste keren met hetzelfde probleem.

Ik denk dat we nog voor het einde van de week een Speaker hebben, zij het een die moeite heeft zijn eigen achterban op één lijn te houden.

PS. Ik zie net dat dumbo juriste Sidney Powell, een van Trumps waterdragers, schuldig heeft gepleit in Georgia. Ze is veroordeeld tot zes jaar proeftijd en een paar duizend dollar boete. Way to go. De eerste die gesneuveld is in de rechtszaal, mogen er nog velen volgen, inclusief de psycho zelf. Het is me niet duidelijk of Powell moet getuigen tegen Trump, maar misschien heeft de openbare aanklager dat niet eens nodig.

Onmiskenbaar draait de publieke opinie zich weg van Israël. Ik zie het gebeuren, u ook. Het was al jaren gaande, deze crisis legt het aan de oppervlakte.  

Grosso modo zie ik dat Nethanyahu’s wegkijken van het Palestijnse probleem in de hoop dat de wereld het zou vergeten en die Palestijnen uiteindelijk geen andere keuze zouden hebben dan ergens anders heen te gaan, tot dit resultaat heeft geleid. 

Ik vermoed dat deze nieuwe ordening van ‘sympathie voor’ blijvend zal zijn. Een oordeel heb ik er niet per se over, behalve dat mijn sympatie voor Israël al lang aan het schuiven was – trouwe lezers zullen dat gezien hebben. Het vertaalt zich zeker niet in een ongeclausuleerde sympathie voor de andere kant.

De brute aanslag van Hamas verandert daar weinig aan. Terreur van de ene groep rechtvaardigt niet terreur van de andere en, laat ik het voorzichtig zeggen, de ene terreur nodig de andere uit. Ik weet niet zeker wat voor persoon ik zou zijn als ik opgroeide in Gaza. Ik probeer het me voor te stellen maar weet dat het niet kan.

CNN, niet gespeend van sympathie voor Israël, liet deze week beelden zien van kolonisten op de Westbank die Palestijnen terroriseerden – met instemming en aanmoediging van de regering. Moeilijk om daar sympathie voor op te brengen.

Mijn bottom line is pessimistisch. Israël is een gewoon (wat heet) Midden Oosten land en deel van de lokale cultuur en de lokale strategische gevechten.

Amerika zit er ongelukkig tussen. Biden doet wat hij moet doen: Israël steunen, Palestijnen proberen te helpen, en Nethanyahu de mantel uitvegen. Maar het is te laat. Er werd deze week verwezen naar de onvoldragen deal die Clinton op de valreep probeerde te sluiten (voor de geschiedenisboeken en daarom te gehaast) in 2000 en waarvan de mislukking leidde tot de intifada. En ik memoreerde al dat Rabin door Israëli’s is vermoord. 

De kansen op een doorbraak zijn klein. Te lang gewacht, te veel ressentiment opgebouwd. Jimmy Carter, bless his soul, zag dat er doorgepakt moest worden. Hij was de laatste die er zijn ziel en zaligheid in stopte. Ik zag minister Blinken shuttle diplomatie bedrijven met de Arabische despoten. Ik zag ook dat hij als Amerikaans minister minder af kan dwingen dan, pak weg, Kissinger in 1973. 

De geschiedenis van het Palestijnse conflict is er een van gemiste kansen (vaak opzettelijk gemist). Ik vrees dat er nu niet eens een kans komt om te missen. De autonome processen zijn onstuitbaar geworden.

Het is al weer jaren geleden dat ik premier Benjamin Nethanyahu het ergste vond wat Israël ooit is overkomen. Ik denk dat ik het nog eens formuleerde toen de Republikeinen in het Congres hem uitnodigden voor een toespraak, terwijl de premier het nuttig vond om president Obama te schofferen.

Maar dat was niet de directe reden waarom ik hem zo’n ramp vond voor het land. Die was dat ik me moeilijk kon voorstellen hoe het uitbreiden van nederzettingen op de West Bank en het negeren van de Palestijnen, het onmogelijk maken van een toch al onwaarschijnlijke twee staten oplossing, hoe dat tot iets anders kon leiden dan het opnemen van het hele gebied in Israël (zoals alle geloofswaanzinnigen geven ze zichzelf het recht daartoe aan heilige geschriften). En dat moest tot het stemrecht van die Palestijen leiden, als het land zichzelf democratisch wilde noemen, of tot apartheid als een paar miljoen inwoners geen burgerrechten hebben. De oplossing om die miljoenen Palestijnen in limbo te laten hangen, kon niet anders dan tijdelijk zijn – en dat bleek deze week.

Het was nog ruim voordat Nethanyahu het land verdeelde en de religieuze zeloten, die erop staan om van Israël gewoon een ander idioot Midden Oosten land te maken, van hem de vrij hand kregen, omdat hij vooral bezig was zichzelf te ontdoen van de aanklachten van corruptie. En passant heeft hij ook bewezen dat joden onderling elkaar naar het leven kunnen staan (als de moord op Yitzhak Rabin in 1995 dat al niet had bewezen).

Het is nog te vroeg om rekeningen op te maken, maar ik vermoed dat Nethanyahu niet echt lekker de geschiedenisboeken in zal gaan. En ik vind er geen plezier in om mijn oordeel van jaren geleden bevestigd te zien. Na de oorlog van 1973 was er ruimte voor een langdurige oplossing waar iedereen mee zou kunnen leven. Nu is het te laat.

De acute vraag lijkt nu te zijn of Israël onder Nethanyahu zich laat verleiden om in de val van Gaza te lopen. Zie het artikel in de New York Times vandaag. Voor wie gisteren geen toegang kon krijgen tot het artikel van Gideon Rachman in de FT biedt de New York Times vandaag ook een prima analyse van Thomas Friedman, de pompeuze columnist die vaak preekt voor zijn eigen parochie, maar die ook al jaren waarschuwt voor Nethanyahu. En al vaak Biden heeft opgeroepen om de zelfzuchtige premier tot de orde te roepen. Helaas, Biden had het te druk met Arabische moordenaar regimes te slijmen, vandaar de titel van Friedmans artikel over de foto die daarbij hoort. 

Andere columnisten zijn bezig ‘links’ te veroordelen omdat een paar duizend mafketels pro-Hamas demonstraties opzetten of steunen, en de onwelriekendste krant van Nederland, de Telegraaf, probeert Klaver en Timmermans te besmeuren met een brief van een paar GL leden. Zielepoten, zowel die leden als de krant. 

En ondertussen proberen de Republikeinen een Speaker te vinden in de rokende puinhopen van wat eens een trotse partij was, met Abraham Lincoln als eerste president. Geen van beide kandidaten erkende gisteren in de vergadering ronduit dat Biden in 2020 de verkiezingen heeft gewonnen. De schade die Trump heeft aangericht blijft zich opstapelen.

Oh, en by the way, de journalist van de Wall Street Journal, die door Poetin gevangen wordt gehouden, Evan Gershkovich, zal door hem gebruikt worden om Trump te helpen. Diplomatiek succes: Trump krijgt gedaan wat Biden niet kon. Let maar op.

De aanval van Hamas op Israël is slecht nieuws in veel opzichten. 

Maar ongelukkig genoeg is het juist voor Oekraïne een groot probleem. De financiering van de oorlog, althans het belangrijke Amerikaanse deel, was in het Huis al in de problemen gekomen. Een flink aantal Republikeinen wil er niets van weten, hetzij omdat ze denken dat de wereld wel zonder hen kan, hetzij omdat ze alles waar Biden zich sterk voor maakt verwerpen. De demotie van Kevin McCarthy heeft het niet gemakkelijker gemaakt om die financiering rond te krijgen.

En dan nu de oorlog in het Midden Oosten. Het voorspelbare resultaat was dat veel Amerikaanse politici steun uitspreken voor Israël. Met alle kanttekeningen over het land, is dat de juiste stellingname. Voor een mooie samenvatting van de problemen die Nethanyahu zowel op de korte termijn als strategisch heeft veroorzaakt verwijs ik naar een superbe analyse van Gideon Rachman in de FT.  Hopelijk ook voor niet abonnees bereikbaar.

Kort samengevat: Nethanyahu heeft geweld vanuit de settlersgemeenschap aangejaagd met zijn extreme regering, daardoor moesten onder meer veel militairen naar de westbank. Strategisch: de deal met Saoedi Arabië die tot veiligheid van de omgeving zou leiden met eventueel wat onveiligheid binnenslands, staat nu op zijn kop. Strategische miscalculatie.

Ook voorspelbaar is dat dezelfde politici, met name in het Huis van Afgevaardigden, die Oekraïne een ver van hun bed show vinden, over elkaar heen rollen om nog meer geld aan Israël te geven (het land krijgt onder de Camp David akkoorden al 3 miljard per jaar, de dictator in Egypte krijgt meer dan een miljard per jaar). Ineens schiet iedereen in de vanzelfsprekende modus.

Amerika steunt Israël onvoorwaardelijk. De arabische moordenaarsregimes die bijna rond waren met Israël om de Palestijnen te dumpen, zijn nu gedwongen om hun steun uit te spreken voor diezelfde Palestijnen. Iran, volgens de Wall Street Journal de grote kracht achter het Hamas offensief, leunt achterover om dit allemaal te zien gebeuren.

Maar om terug te komen op het begin: president Zelensky kan alleen maar met afschuw kijken naar wat er gebeurt. In een ander opzicht en in mindere mate geldt dat ook voor president Biden die net zijn nek had uitgestoken om de Saoedi’s en de Israëli’s te koppelen, never mind de moord op Khashogi. Een slechte week, niet alleen voor Israël en de arme bewoners van de Gaza strip, maar ook voor de Oekraïne. Poetin daarentegen amuseert zich kostelijk.

PS. In de sfeer van boude voorspellingen: het zou me niet verbazen als McCarthy weer Speaker wordt. Een deal met in elk geval een deel van de Democraten en een deel van de Republikeinen lijkt me niet onmogelijk. Maar de prijs die de GOP moet betalen zal hoog zijn, anders laten de Democraten de Republikeinen gewoon zitten met de puinhoop die de partij zelf heeft veroorzaakt. Onwaarschijnlijk maar niet onmogelijk. 

Ik ben geen fan van columnisten, zeker niet die van het kwinkslag/dagelijks leven soort.

Maar complimenten voor Caroline de Gruyter die gelukkig sinds een paar maanden een vaste column heeft in de NRC. Altijd scherp en stevig opiniërend.

De val van Kevin McCarthy als Speaker zal nog weken nadreunen. Acht Republikeinse extremisten, helemaal in de sfeer van wat de partij is geworden, de Trump-sekte met een randje mediageile solisten, draaiden McCarthy zijn politieke nek om. Nee, de Democraten waren niet bereid hem te redden. Het Huis zal nog weken werkeloos moeten toezien, misschien maanden, en in november krijgen we weer een gezellige dreiging met een shut down. 

Alles is spin, alles is politiek, en dus krijgen we nu een emmer vol conservatieve analisten over ons uitgestort die uitleggen dat de val van de Speaker de schuld is van de Democraten. Als die maar hadden meegestemd met de meerderheid van de Republikeinen, dan was er niets gebeurd. Mike Pence, die geniale grondwethandhaver, zei het zo: vandaag brachten een handvol Republikeinen samen met de Democraten de Speaker ten val. Tjonge. Zo onverantwoord. Ook de Wall Street Journal vond het schandelijk van de Democraten. Ze hadden het verantwoordelijkheidsgevoel moeten hebben om het land te redden van de partij die de meerderheid heeft.

Laten we wel wezen. McCarthy had zichzelf onmogelijk gemaakt. Of er ooit een deal mogelijk was om zijn hachje te redden, is niet erg relevant. Het probleem met McCarthy is dat je hem niet kunt vertrouwen. Truth be told: op dat punt hebben de acht extremisten gelijk. Dit is wat Bill Thomas, de mentor van McCarthy en voorganger als afgevaardigde, zei in The New Yorker net voordat McCarthy na vijftien rondes Speaker was geworden: “Kevin basically is whatever you want him to be. He lies. He’ll change the lie, if necessary. How can anyone trust his word?”

Verlangen van de Democraten dat ze de partij van de anti-democraten redden is wel heel veel gevraagd. McCarthy had andere extremisten (die nu proberen zijn plek in te nemen) toegestaan om een overbodig en onzinnig impeachment proces te beginnen. Ze verspillen hun tijd met onderzoeken naar de weaponisation of government, krasse stuff na Bill Barr als minister van Justitie en Trump als president.

Nancy Pelosi, die nu ineens lof krijgt van die analisten (al zet de GOP haar uit haar kantoor op de Hill, zielig hoor), wist haar eigen partij zo lang mogelijk van impeachmentflauwekul af te houden. Tot er daadwerkelijk bewijs was dat de psycho president de president van Oekraïne afperste. McCarthy ging bij het eerste zuchtje wind als overstag en gaf lui als Jim Jordan, mogelijk de volgende Speaker, een speeltje om Trump te plezieren.

Dit was ook de man die op 7 januari tegen de verkiezingsuitslag stemde. Die op die dag de psycho verantwoordelijk hield voor de putsch. En die een week later naar Trump ging om het goed te maken. Trump, nooit te beroerd om zo’n gelegenheid te gebruiken, streek hem over het bolletje en gebruikte hem om zijn imago, dat onder normale omstandigheden dit niet zou hebben moeten overleven, op te krikken.

Nee, de Democraten hadden groot gelijk dat ze wel iets terug moesten krijgen voor het redden van de Republikeinen van hun eigen waanzin. Maar McCarthy schijnt niet eens aangeboden te hebben te onderhandelen, iets aan te bieden. Hij hoopte/verwachtte dat de Democraten hem van Matt Graetz zouden redden en dan tegen hun kiezers zouden zeggen: kijk eens hoe verantwoordelijk wij zijn. Waarna McCarthy hen weer zou naaien. 

Het is niet de schuld van de Democraten dat het land er zo slecht voor staat – al probeerde de NRC in zijn hoofdcommentaar (een beetje vreemd trouwens om dat te schrijven over Amerikaanse politiek op dit niveau) ze mee verantwoordelijk te maken, slechts een beetje minder dan de Trumpsekte die de GOP geworden is. Het zijn de Republikeinen, van Nixon, via Reagan, via Gingrich en kleine Bush die bij Trump terecht zijn gekomen. Laten we wel de schuld leggen waar hij thuishoort.