Het kan nog billenknijpen worden, maar so far, so good. De Republikeinen gaan het Huis winnen, zoveel lijkt wel zeker, maar de meerderheid zal kleiner zijn dan McCarthy had gewenst. Zijn extremistische vleugel zal hem last bezorgen, al is het mogelijk dat wapenslingeraar Boebert uit Colorado haar zetel verliest.

In de Senaat hangt, denk ik, nu alles op Nevada. Althans, voor een directe meerderheid voor de Democraten. Wisconsin is close maar niet close genoeg. Ik denk dat Kelly in Arizona wel gaat winnen maar met het tellen daar weet je het nooit. Met Arizona en Nevada erbij, hebben de Democraten al vijftig zetels en doet Georgia er niet meer toe.

Daar lijkt het opnieuw op een run off uit te draaien. Als Nevada verloren gaat dan wordt dat beslissend en net als in 2020 zal een Trump idioot, Walker, het moeten opnemen tegen een zittend senator. Het zal allemaal afhangen van de opkomst van de Democraten. Stacey Abrams, die geheel voorspelbaar de gouverneursverkiezingen verloor (ze had nooit mee moeten doen), zal flink aan de bak moeten.

De Trump idioten hebben ervoor gezorgd dat die senaatsmeerderheid voor de Republikeinen nog niet zeker is. In New Hampshire en Pennsylvania bleek Trumps kandidaat niet te kunnen winnen. In Ohio heeft J.D. Vance gewonnen, wel door Trump gesteund. Maar ik durf wel te voorspellen dat senator Vance als een haas afstand gaat nemen van de psycho.

De uitslag in Florida was verwacht, meer voor DeSantis dan hij had durven hopen. Laten we zeggen dat in de slag tussen twee Florida politici, DeSantis en de psycho, de gouverneur nu de upper hand heeft. Sterker, ik denk dat Trump uitgespeeld is. Ik kom er nog op terug.

Een redelijk resultaat voor Biden maar hij zal weinig tot niets gedaan krijgen in zijn tweede helft. Met pensioen, svp. Het is tijd voor de bejaarden om het veld te ruimen.

Als de Republikeinen dinsdag de tussentijdse verkiezingen winnen dan is dat omdat ze drie thema’s hebben uitgespeeld: criminaliteit, inflatie en immigratie. Het is een klassieke negatieve agenda, dat wil zeggen, hij wijt alle problemen aan de tegenpartij zonder ook maar een enkele oplossing te bieden.

Het loont echter de moeite om deze drie onderwerpen onder de loep te nemen, omdat ze veel zeggen over de zwakte van Amerika, zowel van het Republikeinse nihilisme als van de Democratische oogkleppen.

Criminaliteit is een belangrijke factor dinsdag aanstaande. Er is sterke toename de afgelopen jaren, niemand weet precies waarom. Misschien meer wapens in de samenleving? Hardere omgangsvormen? Economisch en emotioneel leed tijdens corona? De aard van criminaliteit leidt ertoe dat die vooral in verstedelijkte gebieden plaatsvindt (al is de toename in alle steden te vinden). Grote steden worden in de visie van de Republikeinen gerund door Democraten,ergo, het is hun schuld. In San Francisco heeft een uitzonderlijk humane openbare aanklager alle vooroordelen bevestigd. Hij werd weggestuurd, maar zie je wel, die verloedering van San Franciso is aan de Democraten te wijten. Je hoorde het ook in de onsmakelijke, crimineel valse, labelling van de aanslag op Paul Pelosi, de echtgenoot van Speaker. Het was geen voorbeeld van de door hen aangewakkerde haat maar een gevolg van die criminaliteit. Het was een blamage voor de Republikeinen maar in hun immorele houding, volstrekt voorspelbaar.

Dat het onderwerp zo hot is, heeft met die toename te maken – gekken die mensen voor de subway duwen in New York hebben de gouverneursrace in New York serieus gemaakt. Maar ik zie ook een langere trend die invloed uitoefende. Noem het het George Floyd effect. Toen Floyd in Minneapolis werd vermoord door een politie agent leidde dat tot een veelheid van demonstraties, niet alleen van Black Lives Matter maar ook van veel burgers die de acht minuten doodstrijd van Floyd onverteerbaar vonden. Veel demonstraties gingen goed, andere liepen uit de hand. In Portland, Oregon, werd het een zootje. In Washington gebruikte Trump de demonstratie voor het Witte Huis om het terrein schoon te vegen en met een bijbel bij de kerk te gaan staan.

Samengevat: het was een hete zomer van veel maatschappelijke onrust, geconcentreerd in steden. Ik traceer de krapte van de nederlaag van Donald Trump in 2020 naar deze zomer. Zoals hij in 2016 kon profiteren van de diefstal van McConnell van een zetel in het Supreme Court, profiteerde hij nu van vaag ongenoegen, door hem aangewakkerd, over onrust en criminaliteit. Dat dit gemakkelijk met zwart viel te combineren, kwam de racistische hondefluiter niet slecht uit.

Als kroon op deze ontwikkeling kwam de stupiditeit van de burgers die het slachtoffer zijn van politiegeweld door campagne te voeren op ‘Defund the police’. Dat kritiek en inperking van de politie niet lekker ligt als tegelijkertijd de criminaliteit toeneemt is een probleem. Dat Defund een stupide kreet is, ontging de activisten. Ziedaar het onderwerp voor de Republikeinen. Niet alleen in 2020 maar nu ook weer in 2022 spinnen ze garen bij deze vertrouwenscrisis. Noem het de George Floyd verkiezingen.

Daar komt een lange termijnbeleid bij, gedeeld, althans tot nu toe, door beide partijen om de absurde excessen van de criminele wetgeving terug te dringen. De jaren negentig wetgeving (onder Clinton) die de gevangenissen vol heeft gezet stond al jaren ter discussie en er was al sprake van enige verbetering. Niet veel maar het was een begin. Moeilijk voor de Democraten om daar de Republikeinen op vast te pinnen.

Dan inflatie. Je kunt er niet omheen dat de Democraten de effecten van de stimuleringsmaatregelen vanwege corona grotelijks hebben onderschat. Al voordat Poetin door zijn oorlog de inflatoire effecten nog vergrootte, was er een inflatierisico. Er werd onder meer voor gewaarschuwd door Larry Summers, de Democraat die doceert aan Harvard. Voor een deel kan dit verweten worden aan de Democraten zelf.

Wat ze nagelaten hebben is om de effecten van hun beleid naar voren te schuiven. Het meest recente kwartaal groeide de economie met 2,3 procent, het aantal banen neemt nog steeds toe. Niet alleen is voorkomen dat veel gezinnen financieel kopje onder gingen, de armoede is teruggelopen en met name kinderen hebben baat gehad bij dit beleid. De Republikeinen hebben geen beleid. Zoals altijd, zoals onder Trump, willen ze lagere belastingen. Dat is een van de redenen van de huidige inflatie en in elk geval voor de stijging van de overheidsschuld. Over een paar maanden zullen de Republikeinen weer dreigen de overheid op slot te gooien omdat ze het schuldenplafond niet willen verhogen (dat deden ze wel onder Trump).

Kortom, een no lose voor de Republikeinen, een wanprestatie van de Democraten.

Dat geldt helaas ook voor immigratie. Het is niet zozeer dat de immigratie is toegenomen of dat door minder mensontwaardige behandeling van illegalen een beter beleid is gevoerd. Die muur van Trump heeft weinig veranderd. En natuurlijk, het spreekt voor zich, hebben de Republikeinen geen alternatief beleid voorradig. Wat ze wel met succes hebben gedaan is het probleem wijten aan de Democraten. Of je het nu leuk vindt of niet, veel Amerikanen hebben een hekel aan immigranten, en dat geldt ook voor Hispanics. Het falen van de Democraten is dat ze deze houding niet onderkennen. Gewoon doormarcheren over immigratie onder het motto: wij weten het beter dan u en uw ongemak is racisme, helpt niet echt.

Zo gaan deze verkiezingen over drie onderwerpen waar de Republikeinen garen bij spinnen maar waar ze niets aan kunnen doen. Ze hebben ook geen programma (behalve, zoals de gouverneurskandidaat van Wisconsin zich liet ontvallen, zeker te stellen dat ‘Republikeinen ooit nog verkiezingen verliezen’). Het is goed er nog eens aan te herinneren dat deze nihilisten in 2020 de presidentsverkiezingen in gingen zonder programma. Trump was hun programma en dat hebben we geweten.

Op de achtergrond speelt cultuur. Als er programmatisch niets op het spel staat dan is toch wel zo dat het praktisch gezien veel uitmaakt wie het voor het zeggen heeft. Wat frappant is, is dat de Republikeinen, de anti-overheidspartij, steeds verder gaat in het opleggen van zijn moraal aan de samenleving en daarvoor diezelfde verafschuwde overheid gebruikt.

De kandidaat voor de Republikeinen in Ohio, J.D. Vance, gaat als een waanzinnige tekeer tegen de universiteiten. Op een haast Culturele Revolutie achtige toon wil hij die instituten van de elite, vervreemd van de samenleving en bevolkt met ideologen die de studenten van alles wijs maken, het liefst leegruimen en de studenten op het platteland in contact brengen met de werkelijke samenleving (ik overdrijf maar een beetje). Vance raakt een snaar. De verongelijkte, kwade burger (om wat voor reden dan ook) die het gevoel heeft dat anderen zijn leven frustreren, hoort dit soort praatjes graag.

Woke is de samenvatting van dit alles. Ongedefinieerd, maar intolerant en opdringerig, dat weet iedereen. Het is een woord dat zonder moeite gebruikt kan worden want niemand vraagt een definitie maar iemand ie ermee omhangen wordt (ook hier dringt zich een Culturele Revolutie beeld op), wordt veroordeeld door de gewone burger. Je hoeft overigens niet naar Amerika te gaan voor dit soort simplisme. Onze minister van Justitie wijdde er haar H.J. Schoo lezing aan, columnisten van de onderbuik van de Telegraaf gooien er graag mee.

Terug naar J.D. Vance. De man is opgeleid aan Yale en noemde die universiteit in zijn veelbezongen boek Hillbilly Elegies nog de omgeving die hem redde van zijn slechtste instincten. Amy Chuo, de tijgermoeder die er doceert en schijnbaar razend populair is, nam Vance onder haar vleugels (nou ja, waar een tijgermoeder haar kinderen ook maar onderbrengt). Hij ontmoette er zijn echtgenote, wiens moeder in de leiding zit van een Californische universiteit. De elite die met populistische praat de kleinburger opzet tegen hen die het beter voor elkaar hebben of slimmer zijn. Waar hebben we het meer gezien? Nou, gewoon elders in de Republikeinse Partij. Donald Trump mag een intellectuele flop geweest zijn, zijn hielenlikkers hebben allemaal een serieuze universiteit bezocht. Senator Ted Cruz ging naar Princeton en Harvard, Tom Cotton ging naar Harvard, Josh Hawley naar Princeton en Yale. Gouverneur DeSantis ging naar Yale en Harvard. Allemaal presidentskandidaten. Veel Democratische senatoren deden precies hetzelfde, het verschil is dat ze niet schelden op die elite.

Vance is fluim en woke is een catch all die leidt tot groteske onzin, maar het woke gedoe is wel degelijk schadelijk voor de Democraten. Het probleem met dit soort ongedefinieerde onderwerpen is dat ze ook moeilijk te neutraliseren zijn. Ja, er worden sprekers geweigerd op universiteiten, maar lang niet zo vaak en zo heftig als de woke woekeraars verkondigen. 

Ondertussen is abortus een speelbal geworden van sentimenten op staatsniveau, met wrede resultaten. In bibliotheken worden nu boeken verboden, niet omdat ze iets vreselijks verkondigen maar omdat de anti wokers er goede sier mee kunnen maken zonder dat het iets kost. Onderwijs wordt onderworpen aan staatscontrole om te voorkomen dat kindertjes geschokte reageren op de geschiedenis van slavernij en segregatie en hedendaags racisme. Kortom de overheid wordt ingezet om een moraal op te leggen.

Denk ervan wat u wilt en ik denk dat het een schande is, maar de Democraten zijn niet in staat geweest er veel aan te doen. Het is niet voor het eerst. In de jaren tachtig wisten Reagan en zijn ideologen de ‘liberals’ als maatschappij vijanden te portretteren, oude Bush won er in 1988 de verkiezingen mee. In de jaren negentig moest Clinton met de kleurloze en heilloze Derde Weg de scherpe kantjes ervan afslijpen. Door de haatrevolutie van Gingrich en Co, leidend tot Trump, mag je dat als een mislukking rekenen. Het heeft, letterlijk, niets opgeleverd.

Dinsdag a.s. worden, met andere woorden, rekeningen afgewikkeld die al heel lang op tafel liggen. Het blijft fascinerend dat de meeste Amerikanen de opinies en programma’s van de Democraten delen maar de Democratische Partij daar niet van kan profiteren.

En als je niet duidelijk kunt maken dat democratie, met een kleine d, van fundamenteel belang is voor het bijeenhouden van je samenleving, als je dat verhaal niet doet – en Joe Biden probeerde het deze week maar dat was te laat en totaal ineffectief – dan ben je gedoemd de kiezers die jouw programma zouden moeten omarmen te verliezen. 

Trump blijft de spanning erin houden en iedereen speelt lekker mee.

‘Zeer, zeer waarschijnlijk’ zal hij in 2024 kandidaat zijn, riep hij in Iowa. Je hoeft geen taalkundige te zijn, of scherp politiek analist, om te zien dat hij daarmee precies niets zegt.

Trump doet wat hij doet en dat is de aandacht op zichzelf gevestigd houden. Hij is een media adviesbureau op zichzelf. Hoe houden we ons merk in de aandacht? Met teasers. Met beloftes. Met het scheppen van verwachtingen. Niemand die ons afrekent als we die verwachting niet waarmaken.

Het is een deel van de Trump ziekte dat zo’n uitlating serieus genomen wordt.

We zullen dinsdag bij tegenvallende resultaten voor de Democraten (zoals die verwacht worden) ook herhaaldelijk horen: nu gaat Trump zeker meedoen in 2024. Maar de echte baas, Mitch McConnell, zal vanaf 9 november stevig zagen aan de stoelpoten van Trump. Hij wil onder geen voorwaarde dat Trump in 2024 zelfs maar de voorverkiezingen overhoop zal gooien.

De Republikeinen zullen de 6 januari commissie de nek omdraaien, maar dat kunnen ze niet met de diverse rechtszaken die tegen de staatsgreep pleger lopen. Het zal steeds moeilijker worden het merk onbesmeurd overeind te houden. Behalve natuurlijk voor de echte gelovigen, die vreten alles en verexcuseren alles.

Ik blijf het daarom herhalen: nee, Trump probeert enkel zo lang mogelijk de aandacht gevangen te houden en zal dat na dinsdag nog met een jaar of wat verlengen. 

Tot het echt serieus wordt en kandidaten zich officieel moeten registreren want dan zal blijken dat Trump niet meedoet.

Hij houdt niet van verliezen en hij weet zeker dat hij in 2024 zal verliezen. Hij zal zo lang mogelijk doorgaan.

Als gouverneurs als DeSantis of Abott van Texas, of de verwerpelijke senator van Texas, Ted Cruz, zich in de strijd gaan werpen in de voorverkiezingen, en misschien ook nog een verstandige Republikein, al zijn die nauwelijks voorradig, hun kandidatuur stellen, dan is het snel gedaan met Trumps ambities.

Hij geniet van zijn moment in de zon. We geven het hem. Ik heb het net gedaan.

PS. Ik voorspel ook dat Biden na dinsdag zal toewerken naar een aankondiging van zijn pensioen.

Een rechtbank in Florida heeft de massamoordenaar die vier jaar geleden 17 scholieren van de school in Parkland doodschoot en 17 ernstig verwondde, veroordeeld tot 34 levenslange gevangenisstraffen. De moordenaar, Nikolas Cruz, is nu 24 jaar oud. De openbare aanklagers hadden oorspronkelijk de doodstraf geeist maar de jury had vorige maand besloten levenslang aan te bevelen, zonder de mogelijkheid voor vervroegde vrijlating. De verdediging had betoogd dat Cruz’s hersenen waren beschadigd sinds zijn geboorte, omdat zijn biologische moeder tijdens de zwangerschap had gedronken.

In elk geval een deel van de nabestaanden had liever de doodstraf voor Cruz gezien. De familie van de slachtoffers wensten Cruz een ‘painful existence in prison and a painful death’. ‘Ik hoop dat iedere ademtocht hier op aarde miserabel zal zijn’, zei de grootmoeder van een van de slachtoffers. Ik vermoed dat ze gegeven het Amerikaanse gevangenissysteem hun zin zullen krijgen.

Maar hier gebeurde van alles dat de moeite waard is om onder de loep te nemen. Dat Cruz niet goed bij zijn hoofd is, of was, staat buiten kijf. Evenmin dat hij al te gemakkelijk aan wapens kon komen. Noch dat Republikeinse ‘thoughts and prayers’ hypocrieten, president Trump voorop, niets waarmaakten van hun belofte na Parkland om iets aan de wetgeving te doen. Ik zie Trump nog deemoedig gebogen in het Oval Office zitten. Zijn daadkracht was voorspelbaar: nul.

Allemaal gebruikelijke kost. Het wachten is op de volgende massamoord, proces en mensen die moeten leven met herinneringen of levenslange fysieke pijn. So far, so normal.

Eerst die jury uitspraak. Voor 2016 had Florida de regel dat juries een doodstraf konden aanbevelen met een gewone 7 tegen 5 meerderheid. Het was een van de drie staten met die regel. Een reeks rechtszaken, inclusief uitspraken van het federale en het staats Supreme Court maakte daar een einde aan. In 2017 werd een wet van kracht die uninamiteit van de jury eiste bij de aanbeveling voor een doodstraf. In 2020 veranderde het Supreme Court van Florida, inmiddels rechtser, van mening en vond die unanimiteit niet nodig. Maar er is nog geen wetswijziging doorgevoerd. Gouverneur De Santis wil daar snel werk van maken.

Ook hier bekend materiaal, namelijk de tamelijk willekeurige want politieke aard van de manier waarop met de doodstraf wordt omgegaan. In het geval van Cruz was een jurylid ervan overtuigd dat Cruz geestelijk gestoord was en dat ze daarom geen doodstraf op kon leggen. Twee andere juryleden stemden zonder motivatie voor levenslang, zodat de aanbeveling van de doodstraf met een meerderheid van 9 tegen 3 kwam en dus niet werd opgevolgd door de rechter (die kon niet anders).

Maar er waren meer interessante aspecten aan dit verhaal. Wat ik las over de nabestaanden maakte duidelijk dat zij graag de doodstraf hadden gewild, deels uit een gevoel van gerechtigheid, deels omdat het voor hen dan een finale betekenis had. Ze konden het hoofdstuk afsluiten. De doodstraf was passend voor het leed dat hen was overkomen.

Een andere nabestaande merkte echter op dat levenslang het voordeel had dat het nooit meer aangevochten kon worden. Hoger beroep is er niet en omdat de schuld van Cruz onomstotelijk vaststaat en hij zelf ook heeft bekend, betekent het dat die man van 24 tot zijn dood (ongetwijfeld een wrede dood, moord door een andere gevangene) gevangen zal blijven. De nabestaande zei in de rechtszaal tegen Cruz dat ze van plan was nooit meer aan Cruz te denken. ‘Na vandaag, maakt het mijn niet uit wat er met je gebeurt, je zult een nummer zijn en voor mij heb je opgehouden te bestaan. Je hebt genoeg gestolen van mij en mijn familie.’

Deze nabestaande had een punt. Wie op death row terechtkomt heeft eindeloos veel mogelijkheden om in beroep te gaan. Het duurt vaak lang voordat de doodstraf wordt voltrokken – als het al gebeurt in een staat die de doodstraf kent en als de zittende gouverneur ook bereid is een executiebevel te tekenen (laten we zeggen, Texas versus New York). Of puur in dollars uitgedrukt een doodstraf meer kost dan levenslang is misschien niet relevant, maar het zal elkaar niet veel maken. Wel is het voor een gevangene plezieriger om op death row te zetten, vaak alleen in een cel, dan levenslang omringd door supercriminelen. Levenslang is levenslang geen kans op herziening, noch vervroegde vrijlating.

Persoonlijk denk ik dat de doodstraf voor Cruz gepast was, dat hij er zelf beter mee af was geweest, de nabestaanden recht was gedaan en, breder, de samenleving juist had gehandeld. Jazeker, ik denk dat de doodstraf in dit soort gevallen, waar de dader duidelijk is en de straf onontkoombaar levenslang, minder wreed is (‘cruel and unusual’ in Amerikaanse terminologie) dan iemand de rest van zijn leven wegsluiten.

Ik weet niet waarom Cruz zichzelf niet doodschoot, zoals veel massamoordenaars doen. De Charleston moordenaar, Dylan Roof, die negen zwarte burgers doodschoot in een kerk die hem liefdevol omarmd had, liet dat ook na en heeft ook levenslang gekregen. Over waanzin gesproken. Roof was zo beïnvloed door white supremacy modder dat hij hoopte met zijn daad een rassenoorlog te ontketenen. Hij werd aangehouden in een auto vol Confederate Flag stickers. Ook hij was geschift (al zit hij in zijn denken niet ver van de rechtse vleugel van de Republikeinen).

De moordenaar bij de Boston Marathon: zelfde verhaal. Ik kan er nog wel enige tientallen opzoeken. Duidelijke daders, duidelijke daad, levenslang.

Ik zie geen enkel denkbaar nut in dit soort levenslange gevangenisstraffen en ben, onder die omstandigheden, voor de doodstraf. Mijn uitgebreide argumentatie kunt u hier lezen, een eerder artikel naar aanleiding van eerdere voorvallen.

In het kader van de midterms heeft mijn uitgeverij de prijs van een aantal boeken verlaagd. Doe er uw voordeel mee – als u ze nog niet hebt.

Deze maand vinden de midterm-verkiezingen plaats in de Verenigde Staten. Op 8 november 2022 stemmen de inwoners voor verschillende overheden, waaronder het Huis van Afgevaardigden en de Senaat. In verband met deze verkiezingen geven wij in november 2022 tijdelijk korting op onderstaande boeken van Frans Verhagen over de geschiedenis van de Verenigde Staten. Wees er snel bij, want op is op.

Het Amerikaanse presidentschap – Van € 20,99 naar € 15,00

Frans en Paul Verhagen vertellen in Het Amerikaanse presidentschap alles over het machtigste ambt ter wereld. Amerikaanse presidenten lijken machtig als geen ander en toch kunnen ze maar zelden hun wensen verwerkelijken. Hoe kan dat? Hoe zit dat presidentschap in elkaar? Hoe verhoudt de president zich tot het Congres, de kiezer en de media? Hoe hebben presidenten in het verleden invulling gegeven aan het ambt? En hoe werkt dat Amerikaanse verkiezingssysteem precies?

Frans en Paul Verhagen belichten lichtvoetig en helder de vele facetten van het Amerikaanse presidentschap. Hun uitgebreide kennis van de geschiedenis en het politieke systeem van de Verenigde Staten maakt dit boek tot een onmisbare handleiding voor iedereen die meer wil weten over het machtigste ambt ter wereld. Vol fun facts over verkiezingen, campagnes, presidenten en vicepresidenten.

Of bestel het e-book!

De Founding Fathers – Van € 25,00 naar € 17,50

De Founding Fathers waren de grondleggers van de Verenigde Staten van Amerika. Na het ondertekenen van de Declaration of Independence, de Onafhankelijkheidsverklaring, stelden ze, geïnspireerd door het Europese verlichtingsdenken, de Amerikaanse grondwet op. Daarmee legden ze de stevig gebleken basis voor het land dat anno 2016 nog altijd de belangrijkste westerse democratie is. Maar wie waren deze mannen als George Washington, James Madison, Thomas Jefferson en Benjamin Franklin, en wat is hun betekenis voor de moderne geschiedenis? Dit laat Frans Verhagen zien in deze prachtige uitgave over de Founding Fathers in aanloop naar de Amerikaanse presidentsverkiezingen.

Of bestel het e-book!

De man die geen president mocht worden – Van € 25,00 naar € 17,50

Henry A. Wallace heette hij, en van 1941 tot 1945 was hij vicepresident van de Verenigde Staten van Amerika onder Franklin Delano Roosevelt. Hij was de man die geen president mocht worden en zijn verhaal is een van de verhalen in het nieuwe boek van Frans Verhagen. Samen vertellen die een veel groter verhaal over de fascinerende geschiedenis van de Verenigde Staten. Aan bod komen onder meer de expeditie van Lewis enClark, hoe de Democraten Republikeinen werden en omgekeerd, de intrigerende Know Nothings en het Apenproces. Een belangwekkend kijkje in minder bekende maar bepalende ontwikkelingen in de Amerikaanse geschiedenis.

Of bestel het e-book!

Pilgrim Fathers – Van € 20,99 naar € 15,00

Pilgrim Fathers van Frans Verhagen vertelt het historische verhaal van de reis met de Mayflower. Leiden, 1620. Een groep elf jaar eerder uit Engeland gevluchte puriteinen maakt zich zorgen: hoe kunnen zij hun geloof zuiver houden in het libertijnse Nederland? Ze besluiten de oceaan over te steken, om in de Nieuwe Wereld een nieuw bestaan op te bouwen. Voor de oostkust van de huidige Verenigde Staten ondertekenen 41 van de kolonisten het Mayflower Compact, waarin ze bepalen een gemeenschap met zelfbestuur op te richten. Frans Verhagen vertelt in Pilgrim Fathers op toegankelijke wijze het intrigerende verhaal van de vlucht, de oversteek, het leven in de VS en de mythische rol van deze ‘eerste kolonisten’ in New England

Of bestel het e-book!

De Kennedy’s – Van € 25,00 naar € 17,50

Amerikakenner Frans Verhagen geeft in De Kennedy’s een indringend beeld van Amerika’s ‘first family’. In 2018 is het vijftig jaar geleden dat Robert F. Kennedy werd vermoord. Hij was de derde achtereenvolgende zoon van patriarch Joseph Kennedy die, na zonen Joe en John F. Kennedy, door geweld om het leven kwam. Verhagen beschrijft de gecompliceerde en tragische geschiedenis van de familie die ooit beschouwd werd als een dynastie die het Witte Huis decennialang zou bevolken. In De Kennedy’s komen de bekende namen en natuurlijk Jackie Kennedy aan bod, maar ook de minder bekende zussen Rosemary, Kathleen, Eunice, Patricia en Jean worden besproken door Verhagen. Dit is het derde deel in de serie American Giants. Eerder verschenen van zijn hand Lincoln en De Founding Fathers.

Of bestel het e-book!