Gisteravond keken, las ik, 900.000 Nederlanders naar een ouwehoerprogramma dat drie mannetjes los laat gaan. Hen ruim betaalt om hun puberale, onvolgroeide levens op tafel te leggen. Niet zomaar een keer, maar iedere werkdag als de hardwerkende Nederlander zijn Talpa-rommel krijgt voorgeschoteld. Een kleine check leert dat ook de andere ouwehoerprogramma’s, die op 1 bijvoorbeeld, ruim aandacht besteedden aan de vuilpraat van de heren. Ze deden dat, begrijp ik, in de context van een belangrijk ander onderwerp dat ook in alle ouwehoershows aan bod kwam, de zoveelste De Mol-soap. Waar een klein land groot in kan zijn.

Johan Derksen weigert zijn verontschuldigingen aan te bieden, lees ik in de kwaliteitskranten. Dat kan ook niet. Domheid en gebrek aan fatsoen is niet iets waar je je voor kan verontschuldigen. En het hele idee dat verontschuldigingen de daad wegpoetsen is net zo onzinnig als Derksen die denkt dat hij het slachtoffer wordt van een doorgeslagen cancel en woke cultuur. Hij is juist de profiteur van een cultuur die geld verdient met schofferen, beledigen en het verkondigen van ronduit stupide, vaak kinderlijke nonsens – afgewisseld met gevaarlijke onzin die zou doen denken dat de gemiddelde Nederland dit soort praat en gedrag tolereert.

Wat zeg ik. Dat doet die gemiddelde Nederlander. Derksen had een lintje moeten krijgen voor het verwoorden van wat Nederland opnieuw en nog steeds maakt tot een van de domste landen ter wereld. Het is dat de VS ons naar de kroon steekt, anders zouden we wereldkampioen zijn. Met voetballen wordt het nooit wat maar hier zijn we werkelijk kampioenen.

Het is jammer dat de media zich zo concentreren op het stalkgedrag van D66’er Frans van Drimmelen, ernstig als dat was. Ook de manier waarop de partij omging met de gestalkte en het onderzoek verdient eindeloze kritiek.

Allemaal waar en belangrijk, maar laat niet het echte onderwerp ondergesneeuwd raken: hoe kan het dat Frans van Drimmelen, lobbyist en nergens voor gekozen, meer dan vijftien jaar zo’n belangrijke rol speelde in de partij? Van Drimmelen was een steunpilaar voor Pechtold in diens gewonnen strijd tegen Lousewies van der Laan in 2007. Hij schoof zijn hulpje Ingrid van Engelshoven naar voren om in 2007 voorzitter te worden en de partij om te vormen in de Pechtold-partij. Hij selecteerde mee kandidaten voor het parlement.

Van Drimmelen speelde, kortom, een belangrijke rol in de omvorming van D66 naar een geoliede machine die Alexander Pechtold moest ondersteunen. Dat dit niet tot regeringsdeelname leidde onder Pechtold zelf had te maken met strategische fouten: deelname aan Kunduz en het lenteakkoord dat Rutte redde van zijn liefde voor Wilders. In 2017 werd er wel meegegeerd maar zonder Pechtold, die een jaar later opstapte (niet veel later werd het kind geboren uit zijn stukgelopen relatie met een D66 lid uit Meppel). Volgens de vele verhalen zou Van Drimmelen Kaag hebben gesignaleerd als potentieel opvolger van Pechtold als partijleider. 

Maar meer dan op het geklungel waarmee Kaag is omgegaan met deze zaak, door de Telegraaf in zijn mysogenie eindeloos opgerekt, is hier sprake van een partijcultuur waarvan Kaag eerder het slachtoffer is dan de aanstichter. Overigens lijkt Kaag hier vooral slecht geadviseerd of misschien te bang om haar handen te branden. Ze was niet nieuwsgierig genoeg naar het tweede deel van het onderzoek en maakte er zich, best begrijpelijk, met een afstandig mailtje vanaf. Het werd uitgezocht.

Dat de Telegraaf een field day heeft met het afbranden van Kaag was te verwachten. De televisiegeile parlementaire commentator, Wouter de Winther,  geniet er natuurlijk van. Niet weg te branden bij de ouwehoershows. 

Maar er is een probleem met D66. Een kliek die de tent runt, ik heb het zelf aan den lijve moge ervaren. Het is ook niet van vandaag of gisteren. Van Mierlo vormde de partij, de leden gingen er graag in mee en zorgden voor een partijcultuur die fris en vrolijk leek maar dat helemaal niet is – zie Van Drimmelen en de invloed van een lobbyist. Niet weg te branden, die man. Het is goed dat hij nu een flinke schop heeft gekregen. Maar de partij van Pechtold is nog lang niet volwassen genoeg om flinke opruiming te houden.

Een paar onderwerpen voor kleine overpeinzingen.

Over abortus. De zeloten lijken op weg om in Amerika abortus zo moeilijk mogelijk te maken, vooral voor vrouwen die niet de middelen of de kennis hebben om zich los te maken van wrede mannen in Texas en zuidelijke staten. Altijd onderbelicht blijft dat Amerikanen niet over seks durven te praten, vaak niet weten hoe voorbehoedsmiddelen werken en in staten als Florida het zelfs verbieden om seks of sekse of wat dan ook ter sprake te brengen. Het resultaat: de meeste abortussen van alle westerse landen.

In de slipstream daarvan ook discussie in Nederland. Gelukkig is de vijf dagen bedenktijd al bijna afgeschaft. Maar ook hier zitten de zeloten op het vinkentouw, pogend het vrouwen die een moeilijke keuze moeten maken het zo moeilijk mogelijk te maken.

Het gaat altijd over het recht van de vrouw om over haar lichaam te beslissen. Terecht. Maar ik zou ook wel het recht van een kind om gewenst te worden in de strijd willen zien. Pro life betekent ook dat je het leven dat geboren gaat worden een behoorlijk leven wilt geven en dat begint met gewenst te zijn.

Ander onderwerp: Afghanistan. Wat mij het meest verbaast is dat het Taliban regime niet erkend wordt. Ze hebben de oorlog gewonnen, fair and square. Het zou de verliezers passen om dat te erkennen. Een langdurig spelletje om veranderingen in het regime af te dwingen door het te chanteren lijkt me net zo immoreel als de lang uitgesponnen oorlog was. Het is moeilijk verlies te erkennen. De VS deed er even over om Vietnam te erkennen, of China for that matter. En de Sovjet Unie werd pas door FDR erkend. Dat kan beter.

Een ander terugkerend zeuritem: het democratisch gehalte van D66. Ik heb er al eerder over geschreven en niets verbaast me. De Pechtold kliek hield en houdt de partij stevig in zijn greep. Het was volstrekt duidelijk dat Kaag zou moeten werken met een partij apparaat dat niet het hare was. Daar betaalt ze nu de prijs voor.

En tja, die van Drimmelen was lobbyist voor hetzelfde kantoor waarvoor Van Engelshoven lobbyde toen ze partijvoorzitter was. Er waren goede redenen waarom ik in 2007 voorzitter wilde worden. Helaas geldt een aantal van die redenen nog steeds.

Oh ja, en de psycho in Florida is kwaad weggelopen uit een interview met de tamelijk vervelende Piers Morgan. Bedoeld als aankeiler van een nieuwe Murdoch onderneming. Trump zou boos geworden zijn toen Morgan zei dat hij de verkiezingen toch echt verloren had. Ik ben al helemaal in samenzweer modus. Is dit enkel een truc om die Murdoch (Fox en Wall Street Journal en New York Post – de Telegrafen van Amerika) onderneming publiciteit te geven?

Er komen interessante maanden aan voor de Republikeinse Partij, en daarom ook voor de Democraten die er slecht voorstaan bij de tussentijdse Congresverkiezingen in november. Het draait allemaal – vanzelfsprekend – om de invloed van oud-president Donald Trump. En om zijn macht in de voorverkiezingen die bepalen wie de Republikeinse kandidaten worden in november. 

Eerder deze maand sprak Trump zich uit voor kandidaten in Republikeinse voorverkiezingen voor mensen die die achterliggen in de peilingen, persoonijke problemen meedragen en om allerlei redenenen maar vooral verkiesbaarheid door de partijelite niet gewenst worden. In Pennsylvania steunde hij Mehment Oz, die als televisiepersoonlijkheid Dr. Oz een bedenkelijke reputatie heeft, schurend tegen die van kwakzalver.

In Ohio steunde Trump na veel geslijm en gelobby J.D. Vance, een auteur en venture kapitalist. Vance is een van de weinige mensen die buiten Amerika bekend is. Dat kwam door zijn boek Hillbilly Elegy, een aangrijpend epos over zijn jeugd in de Apalachen en, breder, over de problemen van arme blanke Amerikanen in de post-industriële samenleving. Vance worstelde zich eruit, studeerde aan Yale en werd venture investeerder aan de westkust. Hij kwam terug naar Ohio en stelt zich nu kandidaat voor de senaat – met steun van venturekapitalist Peter Thiel, een liberair met miljarden op de bank.

Trumps steun voor Vance is pikant omdat Vance in 2016 niet mals was met zijn kritiek op de toenmalige kandidaat. Zoals zoveel Republikeinen die meer om macht geven dan om inhoudelijke standpunten, slikte hij die kritiek in, wierp zich aan de voeten van Trump en ziet dat nu beloond met de steun van de oud-president. Oz noch Vance durven ronduit te zeggen dat de verkiezingen van 2020 door Trump zijn verloren, ook al weten ze wel beter. Ze gaan mee in de leugens van Trump.

Net als beide heren hengelt een groot aantal kandidaten voor het Huis of de Senaat naar de steun van Trump. Het is een bizar gezelschap. Soms gaat het om extreem rechtse types, soms om idioten, soms om mensen van wie bekend is dat ze huiselijk geweld pleegden of op andere manieren problematische kandidaten blijken. Soms om opportunisten. Ze kloppen aan bij Trumps paleis in Florida, prijzen hem de hemel in, echoën zijn verkiezingsleugens, allemaal in de hoop te profiteren van Trumps aanhang en zijn financiële en politieke macht. De narcist in Trump geniet met volle teugen.

De dominantie van een verliezend president met twee impeachmentprocedures achter zijn naam is opmerkelijk maar verhult lange termijn ontwikkelingen in de Amerikaanse politiek. De kenmerkende veranderingen zijn de krimp van het politieke midden, de verrechtsing van de Republikeinen (die veel rechtser zijn geworden dan de Democraten links werden), en toegenomen onvoorwaardeljke partijtrouw.

In de verkiezingen die er toe doen stemmen kiezers nu op de partij, vaak ongeacht de persoon. Vandaar dat de presidentsverkiezingen sinds 1992 zo’n krappe uitslagen lieten zien. Vandaar dat Trump won. Er zijn maar weinig kiezers die ervoor openstaan te worden overgehaald. Wie vorige keer Republikeins stemde zal dat nu weer doen, hetzelfde geldt voor een Democratische kiezer. Dit beperkt zich niet tot presidentsverkiezingen maar geldt inmiddels ook voor verkiezingen voor Huis en Senaat. Alle verkiezingen zijn tegenwoordig landelijke verkiezingen, met landelijke thema’s. 

Dit alles maakt de voorverkiezingen, de bepaling wie de partijkandidaat is, belangrijker dan ze in het verleden waren. Vandaar de felle strijd, vandaar Trumps invloed. Er zijn rekeningen te vereffenen.

Zo krijgt de uiterst conservatieve gouverneur Kemp van Georgia als uitdager een Trumpistaanse verliezer van de senaatsverkiezingen in 2021, David Perdue. De reden: Kemp ging niet mee in Trumps pogingen om de verkiezingen in Georgia te sabotteren. Trumps senaatskandidaat in Georgia is een oud-football speler die is beschuldigd van huiselijk geweld (en zich niet bijster slim heeft getoond). Een afgevaardigde in Alabama raakte Trumps steun kwijt omdat hij de verkiezingen van 2020 achter zich wilde laten.

In Wyoming steunt Trump de tegenstander van afgevaardigde Liz Cheney. De dochter van vicepresident Cheney is een onvoorwaardelijke conservatief maar een die bereid was na 6 januari voor Trumps impeachment te stemmen. ‘Deze man mag nooit meer in de buurt van het Witte Huis komen’, zei Cheney ronduit. Ze is lid van de onderzoekscommissie naar de putsch. Om die reden is ze door haar partij van haar functies ontheven. Trumps motieven reiken vaak niet verder dan persoonlijk ressentiment en hij wil Cheney straffen, maakt niet uit wie het doet.

Cheney kan, als ze de voorverkiezingen verliest, in principe als onafhankelijke kandidaat op de kieslijst en kon dan best wel eens winnen. Dat geldt ook voor senator Lisa Murkowski van Alaska die ook in 2016 al op die manier haar Trumpistaanse verlies in de voorverkiezingen goedmaakte. Trump kan niet verkroppen dat Murkowski in de senaat voor zijn veroordeling stemde en steunt dus een onbekende opponente.

Voor de Democraten, die dreigen een flink pak slaag te krijgen, is de aanwezigheid van Donald Trump een weldaad. Als hij succes heeft en zijn kandidaten naar voren heeft kunnen schuiven, dan zullen die minder aantrekkelijk zijn voor gematige kiezers in het midden. Als hij geen succes heeft en zijn kandidaten in de voorverkiezingen verliezen, zullen boze Trump-stemmers misschien thuis blijven, liever dan te stemmen voor iemand die ze eigenlijk niet wilden. In beide gevallen profiteren de Democraten. Wat je noemt win-win.

Ziedaar het dilemma voor de Republikeinen: omarm Trump om diens luidruchtige en hondstrouwe achterban te winnen en verlies het midden, of neem afstand van Trump maar verlies de Trumpies. Inmiddels is het een fijn spektakel om Trump te zien gloriëren en zittende Republikeinen zoals senator Mitch McConnell te zien knarsentanden over de invloed van Trump. Dat zou de Republikeinen zetels kunnen gaan kosten in november – wat een goede zaak zou zijn voor de hygiëne van de Amerikaanse politiek na 6 januari, en een passende straf voor de Republikeinse weigering om de Trump-putsch ronduit te veroordelen en Liz Cheney gelijk te geven. In elk geval zullen we het antwoord krijgen op de vraag of Donald Trump een blijvende destructieve kracht is in de Amerikaanse politiek of dat hij zichzelf buitenspel heeft gezet.

Misschien is het hopen tegen beter weten in, maar het zou toch werkelijk een blamage zijn, een ramp, als de Republikeinse Partij na alles wat zich de afgelopen vijf jaar heeft afgespeeld, zomaar weer de macht in het Congres krijgt. Ze verdienen een radicale afstraffing van de kiezer voor hun ondermijning van de democratie. Helaas lijkt het er meer op dat de anti-democraten op democratische wijze, zij het met hulp van verwerpelijke staatsoverheden, hun machtspositie van de minderheid die de meerderheid kan onderdrukken zal consolideren.

In de Volkskrant wordt vandaag het maartnummer van het Historisch Nieuwsblad besproken, met onder meer mijn artikel over George Kennan, de man achter het naoorlogse containment beleid. Het hele verhaal is hier te lezen op de site van het Historisch Nieuwsblad.

Nu ik toch bezig ben, ook een paar andere verhalen in dit prima tijdschrift – een plezierig platform waar de Groene vaak wat dieper gravende verhalen met historische contekst te ‘historisch en te weinig journalistiek’ vindt – een klacht die ik ook wel van andere historici hoor. Ik begrijp hun argument, maar blijf het zonde vinden.

Klik hier voor mijn verhaal over de experimenten die in de jaren twintig en dertig werden uitgevoerd op zwarte mensen in het infame Tuskegee onderzoek naar syfilis.

Een artikel over de uitvinding van de cotton gin, een apparaat dat vanaf 1800 de katoenproductie in de VS in een stroomversnelling bracht en daarmee slavernij een lang en bloedig leven gaf.

Over de Great Society van Lyndon Johnson en hoe de oorlog tegen de armoede werd verloren.

Het Eriekanaal verbond, begin negentiende eeuw, de grote meren met de Hudson en opende zo het Midden Westen voor economische ontwikkeling. Een groot infrastructuurproject zoals Amerika ze tegenwoordig niet meer tot stand kan brengen – zie: geen enkele hoge snelheidstrein in de VS.

Ik zal het kort houden want ik heb al vaak over referenda geschreven. Vooral vanuit het perspectief van Californië waar wat oospronkelijk een manier was om de gevestigde orde aan te vallen (in 1911) is verworden tot een hulpmiddel van die orde. Het resultaat was chaos en onverenigbaarheid van opdrachten aan de uitvoerende en wetgevende macht. Ooit was ik ook een fan van dit middel van directe democratie, toen D’66 (toen nog) het voorstelde. Inmiddels weet ik beter. Iedere rechtgeaarde democraat zou tegen referenda moeten zijn. Het zijn enkel middelen voor volksmenners en simplisten om een spaak in het wiel van doordacht beleid te steken.

Klik hier voor een serieus artikel over de verloedering van de referenda in Californië.

Klik hier voor eenverhaal waarom Californië bewijst dat referenda niet werken.

Voor meer, indirect, over referenda: zet referendum in het zoekvakje rechtsboven.

Nederlands enige Trump aanhanger (nou ja, hij heeft collega columisten bij de wakkere krant) Leon de Winter kan er niet genoeg van krijgen: Hunter Biden en de computer. En nu dan de vermeende geplande aanslag op gouverneur Whitmer van Michigan die door de jury veeleer als uitlokking van verdwaasde, de Winter achtige types, werd beoordeeld. De FBI is hopeloos corrupt en anti-Trump.

Wat het laatste betreft: het werken met infiltranten is altijd problematisch, zeker als ze in een rol komen waar ze mee moeten aanjagen om zich niet te verraden. Dat ze daarin te ver kunnen gaan, of dat ze zelfs geweld kunnen aanjagen dat enkel verbaal bestond, is een bekend gegeven. Daarmee is het niet goed te praten. Dat wil zeggen, de FBI ondermijnt zichzelf als ze niet strakke grenzen trekt op dit terrein. Hier is dat niet goed gegaan. Voor samenzweringsfanaten een nieuw bewijs voor de corruptheid van de FBI (herinner u de twee agenten, op subniveau, die een relatie hadden en Trump een idioot vonden).

Is de FBI anti-Trump? Ik betwijfel het maar het nou precies de organisatie die onderzoek moet doen naar de pogingen van de psycho om de democratie om zeep te helpen. Hadden ze maar beter hun gedaan voor 6 januari (of hadden er maar mensen de dreiging van Trumps staatsgreep serieus genomen).

Wat Hunter Biden betreft, is het duidelijk dat deze zwakke man zijn naam heeft uitgebuit. Als hij geen Biden had geheten, had hij niet in een Oekraïnse onderneming gezeten, a raison van een paar miljoen. Had hij überhaupt geen serieus inkomen gehad. Helemaal foute man dus, zoals er in het Amerikaans lobbygestuurde systeem wel een paar rondlopen (de ondergouverneur van New York is net aangeklaagd). Maar het verhaal van Hunters laptop blijft steeds nieuwe wendingen nemen.

Het ging om een laptop die deze domoor bij een winkel had afgeleverd ter reparatie en nooit had opgehaald. Blijkbaar realiseerde deze man zich niet dat een Biden laptop een potentieel doelwit voor diefstal zou zijn. De eigenaar van de winkel copieerde bij het repareren de hard disk en gaf de computer aan de FBI (overigens nog voordat hij dat mocht, hij zegt dat hij gevaarlijke dingen zag langskomen bij het copiëren). De New York Post kreeg de copie van de harddisk in handen en weigerde die te delen met andere media, zodat de echtheid niet gechecked kon worden. Maar dat weerhield de Murdoch-krant er niet van om de aanval in te zetten En de andere Murdoch-krant, de Wall Street Journal, er eindeloos over door te gaan). Onze wakkere columnist (die tot mijn verbazing bij de wakkere omroep ook zijn licht mocht laten schijnen over Oekraïne met een maffe theorie over wat Poetin werkelijk wilde – de omroep heeft met zijn parlementair redacteur bij alle ouwehoerprogramma’s een flinke voet tussen de deur) klaagt al maanden dat de FBI er niets mee deed.

Het verhaal kreeg vorige week een nieuwe ronde toen de Washington Post diepgaand onderzoek naar de technische kant instelde. Vandaag zien we een vervolgverhaal waarin blijkt dat iemand folders heeft toegevoegd aan de vermeende desktop van Biden, waaronder een folder Big Guy, zogenaamd verwijzend naar president Biden. Het zaakje stinkt.

Ik ben benieuwd of onze Trumpaanhanger ook hierover verslag doet. De FBI heeft zo zijn problemen, maar een van de grootste is toch dat De Winters Trump nooit president geworden zou zijn zonder de aankondiging van het onderzoek naar de laptop van Hillary’s assistente, een paar weken voor de verkiezingen van 2016. Het was geen samenzwering enkel een solo actie van een ambitieuze FBI directeur waarvoor ook nog wel argumenten te vinden waren. Maar voor een samenzweerder oogt alles als samenzwering, dat weet De Winter als geen ander.

Ik zie net dat Ploumen opstapt als fractieleider en meteen ook maar als lid van de Tweede Kamer. Het eerste lijkt me verstandig, het tweede niet. Sterker, voor mensen die op haar stemden, is het een vorm van kiezersbedrog. Bovendien, voeg ik eraan toe, als je een jaar leider bent zonder veel leiderschap loopt je echt niemand voor de voeten als je gewoon kamerlid blijft. Zouden er andere redenen zijn om te vertrekken?

Hoewel ik haar altijd een sympathiek politica vond, was het leiderschap van de PvdA wat te hoog gegrepen. Ze kreeg het, zoals ze terecht vaststelt, opgedrongen toen Asscher zich liet wegjagen door een klein deel van de PvdA leden. De partij bleef verweesd achter. Asscher had de campagne kunnen laten gaan over bestuurscultuur en de toeslagenaffaire, door zijn vertrek ging het nergens over en kwam zondagskind Rutte zonder schade vrij.

Wat nu voor de PvdA? We moeten beginnen met de basis. De PvdA moet zijn sociaal democratische idealen vooropstellen – en misschien beginnen met ze goed te formuleren. Dat zijn vooral sociaal economische zaken, we moeten ons verre houden van cultuurstrijd en het geleuter over teveel woke. Ik ben sinds jaar en dag een voorstander van de terugkeer van ideologie in de politiek. Weten waar een partij staat en het optreden daaraan afmeten. Daar is niets mis mee en het onderscheidt de PvdA van de belangenbehartigers, de VVD en D66.

Over de samenwerking met Groen Links ben ik sceptisch. De partijculturen zijn te verschillend en ook het kiezerspotentieel vult elkaar niet aan. Met name de traditionele PvdA achterban zal zich moeilijk thuis kunnen voelen bij Groen Links (ook al mag de PvdA alle rode rozen en rode familie flauwekul dumpen, en al helemaal het zingen van de Internationale) en zal ontheemd zijn als we helemaal opgaan in een linkse combinatie. Er is ruimte voor verschil, voor maatwerk zogezegd.

Qua bemensing zit de PvdA ook met een probleem. Marjolein Moorman, de succesvolle Amsterdamse wethouder die sociaal democratie de inzet maakte en won, is nog niet klaar om naar Den Haag te komen. Als zij zou vertrekken zou dat ook kiezersbedrog zijn en een serieus verlies voor Amsterdam. Maar wat praat ik, ze is geen kamerlid, staat niet op de lijst en komt dus in elk geval in deze periode niet in aanmerking.

Atje Kuiken heeft zich doen gelden en zou wat mij betreft een kans verdienen. Kati Piri is heel goed op buitenland maar zie ik nog niet een fractie leiden. Ooit misschien, maar nu nog niet. Arib is onzichtbaar sinds ze geen voorzitter meer is en gaat straks gewoon weg. Henk Nijboer schijnt een groot talent te zijn. Ik weet weinig van hem.

Het is buitengewoon lastig om nu naar voren te treden. Een fractieleider hoeft niet per se de partijleider te worden bij de volgende verkiezingen. Welke opvolger dan ook zal dat meteen vertellen, zoals Jetten dat ook deed bij D66. Bovendien moeten de leden zich daarover kunnen uitspreken.

Het onbevredigende maar onvermijdelijk resultaat is dat elke leider een tussenpaus zal zijn. Je kunt kiezen voor iemand die dat sowieso is (al zie ik geen kandidaten, gezien ook de ambities), of voor iemand die van tussenpaus kan promoveren naar echte leider. Dat zal binnen de fractie de nodige discussies opleveren, waarbij sommige mensen water in de wijn moeten doen of hun ambitie moeten bijstellen.

Maar het is een goed moment om op het programma te concentreren. Zoals ik eerder schreef, misschien goed dat degenen die hier leiding aan willen geven hun Bart Tromp nog eens lezen.

Sinds een paar weken heb ik weer een abonnement op de Volkskrant. Door de weeks on line, ‘s zaterdags in de bus. Je moet niet overdrijven. 

Het is een goede krant met goede onderzoeksjournalistiek, zoals we recentelijk mochten ervaren. Ik heb ook niets te klagen over de berichtgeving, de primaire interpretatie, kortom de dingen die een krant moet doen.

Een paar andere eerste indrukken. Nog steeds te veel columnisten (net als bij de NRC, die die onzinnige Seedorf als columnist nu betreurt), zeker te veel columnisten die het dagelijks leven van de columnist beschouwen. Sylvia Witteman is er een voorbeeld van, maar is niet de enige. Sowieso is er veel modern leven, maar ook daarvan heeft de NRC last, dus het zal wel iets zijn dat de adverteerders (mode adverteerders bepalen al jaren de magazines) en wellicht ook de lezers wensen. Martin Sommer is er nog steeds en al ben ik het vrijwel altijd met hem oneens, hij is wel een interessante columnist omdat hij je meestal tot nadenken dwingt.

Helaas zijn een paar dingen overanderd sinds de laatste keer dat ik de Volkskrant van mijn abonnementenlijst dumpte. Ik noemde de krant jarenlang ‘de krant zonder mening’ omdat hoofdartikelen ondertekend werden. Dat had hoofdredacteur Remarque in Duitsland opgepikt. Ik vond het een enorme misser. Dan heb je een krant, een medium dat een mening kan geven en het gezag van die krant heeft en dan maak je het de mening van een persoon. Gemiste kans, geweggegooid gezag. Niet ‘de Volkskrant zegt’ meer iets maar Du Pre of Giessen (in een zeldzaam slap hoofdartikel over Le Pen onder de ondertitel: ‘Het is zeer te hopen dat Macron zijn voorsprong op Le Pen kan vasthouden’ -Duh? Het is te hopen dat Macron verdiend wint. Of Macron verdient te winnen. Of Le Pen rukt op: een Europese ramp. Iets dergelijks, niet dit ‘vasthouden’). 

Ook een erfenis van de vorige hoofdredacteur is De week van de hoofdredacteur. Weg ermee. Ik ben helemaal niet geïnteresseerd in zijn week, open doekjes, manke zelfreflectie. Deze week eindigt Pieter Klok met : ‘Het is belangrijker dan ooit om zin en onzin van elkaar te scheiden’. Tjonge. Een filosoof is aan de hoofdredacteur verloren gegaan. Hopelijk heeft hij zijn been niet bezeerd bij het opentrappen van deze open deur.

Ten slotte: de opmaak. Tijdschriften gebruiken al heel lang de pagina in de pagina (Time magazine was denk ik de eerste. De krant doet nu ook, wat veel wit oplevert en, vind ik, een verkrampt beeld – toegegeven, smaken verschillen). Meer moeite heb ik met de rommel pagina’s als Deze Week en Dag in Dag uit. Probeer eens wat langer naar Deze week van deze week te kijken. Hoeveel elementen kun je in een pagina stoppen? Knap werk.

Goed, heb ik ook weer van me afgeschreven. Sorry u ermee lastig te vallen.

Kleinigheidje dan nog, nu ik toch bezig ben. Nee, u zult niets horen op deze site van Will Smith. Of het moest zijn dat ik eindeloos verbaasd ben hoe de media, de lullepotters over een totaal interessante gebeurtenis weken kunnen ouwehoeren. Is er dan iemand van die opiniemakertjes (nou ja, freubelaars) die durft te zeggen: kunnen we het ergens anders over hebben? Iets dat ertoe doet?