Ik heb een aantal verzoeken gehad om mijn artikel in de NRC van 3 november 2020, aan de vooravond van de verkiezingen, in het Engels te vertalen.

Bij deze. Hoewel Engels mijn tweede taal is – thuis de eerste – verontschuldig ik me bij voorbaat voor minder dan elegante tournures of verkeerd taalgebruik.

Het is teveel gevraagd om van Trump enige beschaving te verwachten en van de Republikeinen enig gevoel voor democratische verhoudingen, maar hoe krachtig had de democratie ondersteund kunnen worden als Trump met gratie zijn nederlaag had erkend. Ik heb gisteren uitgelegd waarom de Republikeinen dit soort gezond verstand niet kunnen en willen opbrengen, maar toch, wat een gemiste kans. Wat zou het sterk geweest zijn als de Republikeinse senaat als groep had verklaart dat Biden de verkiezingen had gewonnen, wat Trump er ook van vond.

Nu schijnt 70 procent van Republikeinen te denken dat er ergens fraude is gepleegd. Zonder enig bewijs. Het geeft maar weer eens aan hoe sterk de stem van een president doorweegt, ook als hij onzin uitkraamt. Na een jaar Trump vond zo’n 60 procent van de Amerikanen Poetin best wel een goede vent. Over andere autoritaire leiders, laat staan de moordenaars in Saoedi Arabië, heb ik geen cijfers gezien, maar ik wed dat ze hetzelfde zijn.

Het oprekken van een proces dat een voorspelbare afloop heeft – het claimen van fraude als die er niet is – is een nieuwe deuk in de democratie. Het verandert formeel niets, maar ondermijnt verder het vertrouwen van de bevolking, vertrouwen dat toch al aan erosie onderhevig was.

Een beschaafd persoon, een Bush of een Gore, of Obama als het in 2012 anders had uitgepakt, was in staat geweest om de democratie te versterken door een vreedzame overdracht van de macht ronduit te erkennen.

Het geeft maar aan dat met Trump niet het gebrek aan beschaving dat Nixon, Gingrich en McConnell in het systeem hebben gestopt, gaat verdwijnen. Democratie gaat over instituties maar ook over intenties. De Republikeinse partij is geen democratische partij, geen partij die de democratie een warm hart toedracht. Het is een kille machtspartij, waarin de plutocraten witte gefrustreerde arbeiders, evangelische zeloten, populistische nonsenskiezers bij elkaar sprokkelen om, een maal aan de macht, die macht onverdund uit te voeren.

Dat is de betekenis van het Supreme Court. Om de overheid te ontmantelen, regulering moeilijk te maken en sociale onderwerpen voorwerp van culturele oorlogsvoering te maken, hebben deze Republikeinen het Supreme Court nodig. En je moet toegeven, McConnell heeft op dat terrein een spectaculair succes geboekt.

Dat gaat niet veranderen als Trump weg is. Biden is een schmoezer, een eenheidszoeker. Hij zal genaaid worden door de Republikeinen. Harris, zijn opvolger ergens gedurende deze termijn, zal er harder ingaan, zal minder bevangen zijn met de illusie dat er bruggen te bouwen zijn.

De hoop moet zijn dat het dwarsbomen van Biden of Harris zo duidelijk tot stagnatie en puinhopen leidt, dat in 2020 de Democraten flink winnen. Dat is ongebruikelijk in de eerste tussentijdse verkiezing en we hebben onszelf ook in 2020 voor de gek gehouden dat het kon gebeuren, maar dan ziet de senaatskalender er beter uit.

Een waarschijnlijker scenario is, helaas, vier jaar van stagnatie en wederzijds gescheld. Meer onrust in steden, ontevredenheid bij progressieve Democraten, de senaat die benoemingen dwarsboomt. En dan in 2024 de verkiezing van een populistische Republikeinse zeloot, een racist die meer beschaving heeft, zoals senator Cotton van Arkansas, of een opportunistische Trumpist als Ted Cruz.

Amerika is over, finito, vorbei, ausgescheitert. Over democratie in de breedst mogelijke zin kun je alleen maar heel pessimistisch zijn.

Wat gebeurt er in de VS? Moscow Mitch weigert te erkennen dat Trump de verkiezingen heeft verloren (zonder mee te gaan in diens stelling dat hij heeft gewonnen). Slechts een paar Republikeinse senatoren hebben Biden gefeliciteerd. De door Trump gecorrumpeerde minister van Justitie beveelt onderzoek door zijn openbare aanklagers.

Er is geen enkel bewijs van fraude, voor zover er iets bij de rechters is geweest, is het weggewuifd als flauwekul.

Het is tegelijkertijd fascinerend en beangstigend om te zien hoezeer de Republikeinen gevangen zitten in hun Trump syndroom. Ze durven eenvoudigweg niet tegen hem in te gaan. Niet zozeer omdat ze Trump zelf vrezen, denk ik. Die man kan weinig kwaad meer doen.

De belangrijkste reden is het grote aantal stemmen dat de psycho heeft gehaald. De opportunistische Republikeinen – okay, dat is dubbelop – proberen niet zozeer bij Trump in het gevlei te komen als wel hun kiezers te verzekeren dat ze hen waarderen en begrijpen waarom ze Trump gesteund hebben.

Anders gezegd, er zit geen politiek voordeel in het afvallen van Trump. Laat hem maar een paar weken zwabberen. De kiezers zullen het een afvallige eerder kwalijk nemen dan dat ze een gelovige volgeling, zo’n Lyndsey Graham zullen straffen voor zijn domheid.

Dit is de belangrijkste reden voor deze labbekakkerigheid. Een andere reden is meer psychotherapeutisch en deels onbewust. Laat Trump maar modderen dan raakt hij meer en meer aan het idee gewend dat hij echt heeft verloren. Het is een manier om te voorkomen dat hij echt wild om zich heen gaat slaan.

Het is moeilijk Republikeinen dat motief toe te dichten en ze lopen een serieus risico dat Trump juist aan hun steun motivatie ontleent om door te gaan. Dat zou passen in het patroon van de afgelopen vier jaar.

In alle gevallen vertelt het ons dat de Republikeinen van deze verkiezingen geleerd hebben dat de Trump partij voor het oprapen ligt. Of Trumpisme daarvan deel uitmaakt is een vraag voor een ander artikel. Maar de gedachte, vaak uitgesproken voor de verkiezingen, dat de Republikeinen geen toekomst zouden hebben is totaal fout gebleken.

Hoe langer Trump blijft dwarsliggen, zijn nederlaag blijft ontkennen, hoe beter voor Joe Biden. Dit lijkt counter intuitive maar mij lijkt dat ontkenning op de zwakke gronden die de psycho nu heeft, steeds ongeloofwaardiger lijkt. Het maakt van Trump een zwakke zielige man die niet tegen tegenslag kan. Dat is hij natuurlijk ook, maar hij benadrukt het nog maar eens.

Traditioneel wordt de periode tussen verkiezingen en inauguratie, 2,5 maand, gebruikt om de nieuwe president niet enkel die van de kiezers voor de winnaar te maken maar de president van alle Amerikanen. De lame duck verdwijnt naar de achtergrond, alle aandacht gaat naar de president elect. Soms was het zelfs zo dat meer Amerikanen dachten op de winnaar gestemd te hebben dan daadwerkelijk het geval was, een acuut geval van het wegwerken van cognitieve dissonantie.

Ik denk dat dat deze keer wat minder zal gebeuren maar juist een recalcitrante, kleuterachtige Trump zal Biden de gelegenheid geven zich te profileren als alles wat Trump niet is, maar met name de president van alle Amerikanen.

Met andere woorden, laat Trump nog maar even doorrazen. Steeds minder van de opportunisten in zijn partij zullen hem blijven steunen tot aan het einde enkel Lyndsey Graham over is. En Wladimir Poetin, Trumps trouwe vriend. Zelfs die kwezel van een Mike Pence die nooit een kans op het presidentschap had zonder Trumps omvallen, zal ergens afhaken om nooit meer wat van te horen. Hij kan met mother op de veranda zitten, de bijbel op schoot. Niet te veel opwinding dus, svp, laat Trump maar schuiven.

Zo maar een overpeinzing, de week na de Amerikaanse verkiezingen, na lezing van een artikel in The Economist over China en Xi en de manier waarop hij iedere discussie over opvolging ontloopt nadat hij al de regels heeft veranderd die hem een eindige termijn gaven. Dat laatste gebeurt vaak in Afrika, en in Rusland natuurlijk. En dan zijn er landen zonder regels, zoals het moordenaarsregime in Saoedi Arabië.

Van de drie grootmachten in de wereld (nou ja, twee grootmachten en een keffertje), China, Amerika en Rusland, is Amerika wel mooi het enige land dat een regeling heeft voor opvolging en ook nog eens het enige land dat keurig iedere vier jaar een verkiezing houdt. De psychopaat in het Witte Huis mag zijn nederlaag niet kunnen toegeven – daarmee overigens de overgang naar Biden gemakkelijker makend – hij is van de drie leiders wel de enige die straks in een dwangbuis zal worden afgevoerd. Het is en was ook altijd duidelijk wat er zou gebeuren als hij het loodje zou leggen.

In Rusland hebben we geen idee wie Poetin zou opvolgen als hij morgenochtend dood wordt aangetroffen. In China evenmin als Xi omvalt. Het kan haast niet anders of dat gaat leiden tot onrust, tot interne machtsstrijd met mogelijk vervelende gevolgen voor hun landen en misschien voor de rest van de wereld.

Bananenrepublieken is misschien niet de juiste terminologie voor dit soort landen maar het woord dringt zich op. Ik heb het ook voor Amerika gebruikt en onder Trump had het er alle schijn van dat de term ook voor ’s werelds belangrijkste democratie begon te gelden. We zijn ook maar net ontsnapt. Ik moet nog een post-verkiezing analyse maken, maar de man haalde toch weer verrassend veel stemmen. Ik heb geen twijfel dat hij, bij winst, de kwalificatie bananenrepubliek toepasselijk zou maken voor de VS.

We zijn er maar net aan ontkomen en het is moeilijk om optimistisch te zijn over Amerika (zie mijn artikel in de NRC en op de site). Maar vergeleken met die twee andere autoritaire regimes is de VS toch een baken van democratische kracht. Quod erat demonstrandum.

Nu Joe Biden definitief is gekozen als de 46ste Amerikaanse president kunnen we proberen te bekijken wat hij, eenmaal geïnaugureerd, zal kunnen doen, zal moeten doen. Om te beginnen, en misschien het allerbelangrijkste, Biden gaat zich gedragen als een president. Iemand die niet meer tien leugens per dag uit, geen tweets verstuurt, geen vulgaire of racistische praat uitslaat, maar iemand die beschaafd is, integer, manieren heeft en waardeert dat het ambt een zekere waardigheid vereist die onder zijn voorganger ver te zoeken was. Biden zal zich in woord en daad opstellen als president van alle Amerikanen. Zoals hij deze week zei in woorden die heel bewust herinnerden aan de eerste inaugurele rede van Lincoln: ‘We mogen tegenstanders zijn, ze zijn geen vijanden’.

Vervolgens moet Biden mensen benoemen op cruciale posities in de overheid, als ministers, onderministers en hoofden van bureaus die de publieke zaak zijn toegedaan. Mensen die niet alleen competent zijn maar ook toegewijd aan de missie van hun overheidsinstelling. Geen lobbyisten of ideologen maar deskundigen. Een gevarieerd stel dat de diversiteit in Amerika weerspiegelt, het zal ongetwijfeld een record aantal vrouwen bevatten. De senaat moet hun voordracht goedkeuren maar het is een goede traditie dat een president de gelegenheid krijgt om te werken met de mensen die hij wenst. Republikeinen kunnen voordrachten dwarsbomen maar niet zonder gegronde reden en niet eindeloos. Een Republikein op een serieuze positie kan geen kwaad om draagvlak te vergroten.

Met de juiste mensen op zijn plaats moet Biden beleid aankondigen voor alle Amerikanen, niet enkel voor Democraten. De voor de hand liggende onderwerpen zijn allereerst corona en de economie, maar daarna infrastructuur, onderwijs, gezondheidszorg en klimaat, dit laatste vooral als onderdeel van investeringen elders in de overheid. Beleid voor alle Amerikanen omdat iedereen belang heeft bij goede wegen, sterke bruggen, goed openbaar onderwijs, goede gezondheidszorg en betrokkenheid bij de klimaatcrisis. Hij zal dat moeten verkopen en duidelijk maken dát iedereen daarbij gebaat is. Het zal enorme inzet vergen om de verkoop te bezegelen.

Tegen de tijd dat Biden wordt geïnaugureerd zal het aantal doden in Amerika zijn opgelopen naar 300.000. De economie zal zich wat verbeterd hebben, maar coronabestrijding en de economie zijn lastig te combineren. Het is nu duidelijk dat de kiezers die Trump steunden de economie, hun economische kwetsbaarheid, belangrijker vinden dan het risico van corona. Een overbrugging tot een virus beschikbaar is, zal op dat terrein het hoogste haalbare zijn. Promotie van mondkapjes, serieus nemen van corona, niet een lockdown.

Om wat voor beleid dan ook mogelijk te maken zullen de overheidsfinanciën hersteld moeten worden. Dat betekent, simpelweg, hogere belastingen voor de rijken, de hogere middenklasse en voor ondernemingen. Serieus te nemen belastingen op erfenissen. Republikeinen hebben daar altijd moeite mee, maar als ze overheidstekorten serieus nemen en dat zullen ze zeker meteen aankondigen, dan kunnen ze zich niet tegen hogere belastingen voor deze groepen verzetten. Ook hier, een lastige verkoop. Een alternatief kan zijn om de staatsschuld te vergroten met overheidsleningen die nu maar 1 procent rente kosten.

Het blijft mogelijk dat de Democraten een meerderheid in de senaat verwerven. Over de twee zetels in Georgia, waar Biden de verkiezing won, wordt in januari gestemd. Maar voorlopig moet Biden, ervaren senator, samenwerken met iemand die hij goed kent: Republikeins leider Mitch McConnell. Een andere optie is een Republikeinse senator in een Democratisch geleide staat een ministerspost geven, zodat de gouverneur een Democraat kan benoemen. Susan Collins, de net herkozen Republikeinse senator in Maine, zou daarvoor in aanmerking komen. Het is een onwaarschijnlijk scenario, maar het overwegen waard.

Amerika is in zijn hart isolationistisch, een sentiment waarop Donald Trump kundig inspeelde. Ook met een leider die dat niet is, zal die houding het beleid beïnvloeden. Dat gezegd zijnde zullen we zien dat Biden onder het motto ‘America is back’, moeite zal doen om bondgenoten te verzekeren dat hij hun belangen onderkent. Een snel bezoek aan Brussel. Herondertekening van de Parijse klimaatakkoorden. Mogelijk herstel van de Iran kerndeal, een wens van de bondgenoten maar ook verstandig beleid. Mogelijk herstel van de Transpacific Trade Deal met veertien landen rond de Stille Oceaan, altijd bedoeld als een slimme manier om China dwars te zitten. Een einde aan de handelsoorlog met China die niets heeft opgeleverd. De diplomatieke dienst en de ambtenaren in het State Department zullen een zucht van opluchting slaken. Wie er ook minister van Buitenlandse Zaken wordt, slechter dan onder Tillerson en Pompeo kan het niet zijn.

Joe Biden was vicepresident onder Barack Obama. Hij was loyaal, invloedrijk en effectief. Er zijn een aantal redenen om te verwachten dat Kamala Harris, de vicepresident elect, een grote rol gaat spelen. Om te beginnen is Harris de eerste vrouw die ooit in een uitvoerende rol is gekozen en meteen ook de eerste vrouw ‘of color’, Indiaas-Zwart. Bovendien is de goede man 78 jaar oud. Het is een zware baan, Biden zal veel moeten delegeren. Daar is hij waarschijnlijk goed in, maar hij moet ook wel.

In dat proces zal Kamala Harris een belangrijke rol krijgen, misschien niet in het coronabeleid omdat dat een onmogelijk verhaal is, maar mogelijk de persoon die het kabinet, de regering-Biden, moet begeleiden in het herstel van de ambtenarij. En altijd zal er op de achtergrond de gedachte zijn dat Harris klaar staat om Biden op te volgen mocht hij de lasten van het ambt niet kunnen dragen, of overlijden.

Het lijdt geen twijfel dat het een zware taak zal zijn om Amerika weer min of meer ‘normaal’ te maken. En president Biden zal niet mogen vergeten dat er zeventig miljoen mensen op Donald Trump hebben stemd. Het goede nieuws is dat we democratie zagen zoals het hoort te werken: je beoordeelt de zittende regering, beoordeelt de uitdager, en je kiest. Amerika heeft gekozen, Biden moet aan het werk en je hoeft geen partijdige voorkeuren te hebben om te hopen dat hij succes heeft.

Joe Biden heeft definitief gewonnen. Niet zomaar met een beetje maar met evenveel kiesmannen als Trump in 2020 en veel meer kiesmannen dan kleine Bush in 2000. De eerste vrouw in de rol van vicepresident.

Het thema van Biden is wat hij afgelopen zei in woorden die bijna letterlijk herinneren aan de eerste inaugurele rede van Abraham Lincoln: ‘We mogen tegenstanders zijn, we zijn geen vijanden’.

Voorlopig genoeg gezegd. Even het glas heffen en het einde van een afgrijselijke, vulgaire, egocentrische, egoïstische en incompetente president te zien vallen. Trump is een loser.

Willem Post en een mij onbekende vermeende deskundige toeteren bij WNL, de Telegraaf omroep, dat het censuur is dat de Amerikaanse stations de leugens van Trump niet willen uitzenden. Want vindt de Clingendael expert, ook als hij leugens vertelt is het nieuws.

Zelden zo’n onzin gehoord. Niet als die leugens duidelijk zijn en onderdeel van een strategie om een burgeroorlog te ontketenen.

Het is geen recht van de president, van welke president dan ook, om live uitgezonden te worden. En waarom moeten de media een man die zonder enige basis het democratische proces in zijn land frustreert en besmeurt (wat zijn leugens, vroeg de andere expert. Tja. Als je de feiten verdraait, bijvoorbeeld), waarom moeten de media dat uitzenden?

Er zijn al heel wat vermeende deskundigen komen opdraven de afgelopen dagen. Deze twee kunnen we afserveren. Erger dan dat, schande. Dat WNL dit soort lui een podium geeft en dat de presentatrice die wel redelijke praat uitsloeg werd weggeblazen. Tja, journalistiek sneeuwt wel eens onder bij wakker Nederland.

Aan het begin van de zomer kwamen 250.000 motorrijders bijeen in South Dakota, de Sturgis Motorcycle Rally. Dat doen die lui ieder jaar en coronavirus of niet, ze wilden ermee doorgaan. De autoriteiten en de ondernemers in South Dakota, voor wie deze jaarlijkse jamboree een belangrijke bron van inkomsten is, stonden voor de afweging of ze de zaak moesten afgelasten en een verloren jaar hebben of door moesten laten gaan met alle risico’s vandien.

De rally ging door. South en North Dakota zijn nu de twee staten met het hoogste aantal doden per 1000 inwoners van heel de VS, dat toch al aan kop loopt in de wereld.

Ik denk dat we hier een sleutel hebben om te begrijpen waarom veel mensen het ongelooflijke coronabeleid van Trump en de desastreuze cijfers negeerden en liever luisterden naar zijn boodschap dat hij de economie open zou houden. Opnieuw had Trump met zijn gutfeeling de zaak goed ingeschat: voor Amerikanen die geen sociaal vangnet hebben (alle Amerikanen dus) is het risico van een stilgelegde economie groter dan het risico corona op te doen en dood te gaan.

Als bijna 70 miljoen Amerikanen stemmen op een president die in ogen van buiten een onacceptabel beleid heeft gevoerd op corona terrein dan ligt hier de reden waarom de peilingen ook feit zaten: we onderschatten de wens naar wensdenken. Hopen dat de epidemie overgaat en ondertussen proberen te overleven. Overleven is lastig in dit Amerika en ja, een open economie biedt daartoe meer kansen.

Er waren andere redenen voor de verkeerde inschatting maar ik denk dat dit een van de belangrijkere is. Onder die andere redenen het even onbegrijpelijk beklijven van de kwalificatie ‘socialist’ met Joe Biden. Dat is een erfenis van AOC en Bernie Sanders maar vooral een succes voor Trump die er die boodschap eindeloos ingehamerd heeft bij de reactionaire Hispanics in Florida, veelal afkomstig of met wortels in Cuba en Venezuela. Totaal verkeerd ingeschat door de Democraten, misschien ook door de peilers.

Mijn eigen gedachte is ook dat de Democraten door een inhoudsloze campagne te voeren maar zich te concentreren op het wegkrijgen van Trump, gecombineerd met de bovenstaande corona analyse, zichzelf inde voet schoten. Sleepy Joe mag niet direct een succes geweest zijn, het idee dat deze Democraten niets te bieden hadden als alternatief (op zijn slechtst Sanders achtige hervormingen) was voldoende om de Republikeinse kiezers op koers te houden.

En dan is er simpelweg de machtsfactor. Senatoren die hun ziel aan de duivel hebben verkocht, zoals Lyndsey Graham, Ted Cruz en de meer politiek opportunistische Mitch McConnell, slaagden erin de simpele vraag voor te leggen: geef ons de macht om die Democraten tegen te houden. Vreemd voor ons misschien dat die vraag resoneerde, maar dat deed hij.

Onthutsend is ook de reactie van Wall Street en de financiële elite: blij dat er verdeeld bestuur is, dan kan er niets gebeuren. Dit zijn waarlijk mensen die niets om hun land geven. Alsof er niets moet gebeuren. Alsof niet belastingen omhoog moeten. Alsof de economie geen steuntje nodig heeft, vooral op het individuele burger niveau. Het is beschamend, maar voorspelbaar.

Het ziet er op dit moment naar uit dat de Democraten via Georgia alsnog hun meerderheid in de senaat zouden kunnen bereiken. Maar twee zetels in een run off, dat wordt een harde campagne met geen garantie voor succes.

Niet alleen de presidentsverkiezingen en de senaat vielen tegen voor de Democraten. Op de slippen van hun slechte vertoning, of, als u wilt, op de slippen van Trump, behielden Republikeinen vrijwel alle meerderheden in staten waar die op het spel stond, en alle gouverneursposten. In Montana kregen ze er nog een bij.

Waarom is dat belangrijk? Dit was een jaar van de volkstelling, wat betekent dat de congresdistricten opnieuw worden ingedeeld. In veel staten gebeurt dat door het staatscongres en Republikeinen zijn uitzonderlijk goed in het zodanig indelen dat ze er voordeel bij hebben.

Dat heet gerrymandering – iedereen kent die term zo langzamerhand.

Hieronder een eerder artikel dat ik erover schreef. Ik weet niet meer waarom het onbreekt in mijn ABC van de Amerikaanse politiek, maar bij deze.

Ook als iedereen die ervoor in aanmerking komt mag kiezen garandeert dat nog niet dat de verkiezingen eerlijk zijn in een bredere zin. In de Verenigde Staten kunnen de staten zelf hun kiesdistricten indelen. Ze doen dat steeds opnieuw na de volkstelling die eens in de tien jaar gehouden wordt (in een nul-jaar, straks weer in 2020). Er zijn geen vaste regels voor en dus is ook de indeling deel van de politiek.

Politici delen hun kiesdistricten graag zo in dat ze het maximale voordeel opleveren voor hun partij. Dat kan betekenen dat je alle waarschijnlijk Republikeinse kiezers zodanig spreidt over de kiesdistricten (steeds zestig procent) dat ze bijna altijd een Republikein opleveren. Of je groepeert je tegenstander zodanig dat hun district bijna honderd procent Democratisch is. Dat garandeert één Democratische zetel maar maakt de omliggende districten minder Democratisch. In Misssissippi zijn alle zwarte kiezers in honderd procent zwarte kiesdistricten gegroepeerd, wat hen een paar zetels garandeert maar minder dan wanneer ze hun invloed in meer districten konden doen gelden.

Het is een oude Amerikaanse gewoonte, gerrymandering genaamd naar Elbridge Gerry die in 1812 gouverneur was van Massachusetts. Hij deelde de staat zo in dat zijn Democratisch-Republikeinse partij er het meest van kon profiteren, wat één district opleverde dat leek op een salamander die zich om de halve staat heen krulde. Aan de combinatie van salamander en gerry danken we gerrymander.

Meer factoren spelen een rol maar het is een van de redenen dat de Democraten in 2014 voor het Huis van Afgevaardigden 47 procent van de stemmen haalden (landelijk) maar slechts 43 procent van de zetels. Met 52 procent van de stemmen slokten de Republikeinen 57 procent van de zetels op. De bescherming die de Republikeinen voor zichzelf hebben ingericht betekent dat volgens het Cook Political Report slechts 37 van de 435 zetels in het Huis echt op het spel staan.

De Republikeinse winst in 2010 – het tussenjaar waarin Obama flink werd afgestraft – had langdurige gevolgen. Dat was ook het plan. In 2008 besloten Republikeinen alles op alles te zetten op de staatsregeringen én het Huis. Hun programma heette Redmap, Redistricting Majority Project. In de tussentijdse verkiezingen van 2014 wisten ze hun winst verder uit te bouwen. De Democraten kunnen het zichzelf verwijten: ze kwamen simpelweg niet opdagen bij die tussentijdse verkiezingen. In 2014 nam slechts 36,6 procent van de geregistreerde kiezers de moeite om te stemmen en de meesten van hen waren Republikeinen die heel goed wisten wat er op het spel stond.

Het netto effect is dat het midden is verdwenen. Gematigde Republikeinen die door Democratische kiezers uitgedaagd konden om wat naar het midden op te schuiven, zijn weggewerkt door de eigen partij. Met het creëren van veilige districten is hun grootste gevaar dat ze op rechts uitgedaagd worden in de voorverkiezingen. Het project in 2010 zocht de staten waar de staatswetgever en niet een commissie de districten bepaalt met een Republikeinse gouverneur die de wetgeving niet van een veto zou voorzien. Slechts zes staten gebruiken niet partijdige commissies: Arizona, Iowa, Californië, Washington, Idaho en New Jersey. Deze travestie is een van de redenen dat de mening van de meerderheid van de Amerikanen in het Congres lang geen meerderheid vindt.

Een mooi illustratief schema hoe het werkt: