Daar stond onze dementerende psychopaat, de weg kwijt in Toledo. Huh, Toledo?

Niets, maar dan ook niets had de president van Amerika te melden op een moment dat Amerika een president nodig heeft die Amazing Grace kan zingen.

Het was een beschamende vertoning. Achter de psycho hing Washington. Je zag hem zijn ogen sluiten. Dat dit was geworden van het Amerikaanse presidentschap.

De Amsterdamse PvdA leider Marjolein Moorman:

Voor mij symboliseert een boerka de ongelijkheid van vrouwen en mannen. Een man mag zich vrij vertonen, maar de vrouw moet zich bedekken. Dat heeft voor mij niets met vrijheid te maken.
Tegelijk mag een boerka nooit een vrijbrief zijn om vrouwen te bedreigen of op te jagen.

Ze reageerde op een kleurrijk protest tegen het boerkaverbod.

Wat mij betreft is dit de PvdA op zijn slechtst, of zijn domst. Moorman gaat ervan uit dat geen enkele vrouw met een boerka die vrijwillig draagt. Wat het voor haar symboliseert is niet geweldig belangrijk, maar haar redenering leidt rechtstreeks naar het hoofddoekverbod van de haatzaaier. Alle bedekking is in haar opinie een aantasting van vrijheid. De vrouwen die vrijwillig een hoofddoekje dragen zullen zich enorm door haar aangesproken voelen.

Door stupide wetgeving op aanstichten van de haatzaaier lokt de wetgever bedreiging of opjaging uit. Moorman werkt daar aan mee.

Ze had beter haar mond kunnen houden, of misschien niet, want dit precies wat er mis is met de PvdA en haar houding tegenover moslims. 

In elk geval spreekt ze niet namens mij, als PvdA lid.

Gaan El Paso en Dayton iets veranderen? Je moet sceptisch zijn gegeven de recente Amerikaanse geschiedenis. Moscow Mitch zal niet toestaan dat er over wapens gepraat wordt, de Texaans gouverneur, een verheerlijker van wapens, doet net of het geen probleem is. De psycho speelt golf en doet alsof hij bidt.

Waar ik wel mogelijk verandering zie, in een groter plaatje, is in de perceptie van Donald Trump. Steeds vraag je je af wanneer gewone kiezers in het midden, niet de evangelische opportunisten of de werkelijke white supremacists, genoeg krijgen van een president die verdeelt, die racisme en xenofobie gebruikt voor politiek gewin. Wanneer ze zich genoeg gaan schamen voor de man die Amerika leidt. 

De Democraten deden het goed in de naweeën van El Paso en Dayton. Tijdens de recente debatten werd gelukkig minder over Trump en zijn terreur-regime gepraat dan over serieuze beleidsvoorstellen, maar gisteren lieten ze er geen gras over groeien. Van O’Rourke tot Sanders hielden ze de retoriek, de stijl en de persoon van de psycho verantwoordelijk voor de sfeer van haat waarin met name terrorisme als in El Paso kon plaatsvinden. Stuk voor stuk klonken ze meer presidentieel dan de racist in het Witte Huis.

Stel u voor dat het een aanslag was geweest door een moslim. Genoeg gezegd. 

The New York Times had een uitstekende editorial, gelukkig zijn er nog kranten met een mening. 

Dayton, Ohio. Thoughts and prayers, thoughts and prayers, kras in de plaat. Bla, bla, bla.

Binnenlandse terrorisme in de VS kost meer doden dan welke andere vorm van terrorisme dan ook.

Wat zei de psycho in chief ook weer? American carnage? In zijn inaugurele rede: “This American carnage stops right here and stops right now.” En “I’ll be able to make sure that when you walk down the street in your inner city, or wherever you are, you’re not going to be shot,” zei hij tijdens zijn campagne.  “Your child isn’t going to be shot.”

Yeah. Right. Thoughts and prayers. Golf.

El Paso, thoughts and prayers, El Paso, thoughts and prayers, bla, bla, bla.

Voor wie handenwringend kijkt naar de Democratische debatten en als zoveel hele en halve deskundigen roept dat ze eenheid moeten tonen, in het midden moeten blijven, kleurloos moeten zijn – kortom, hetzelfde verhaal dat we al sinds de jaren tachtig horen en zagen vertegenwoordigd door Clinton ..

Voor iedereen die denkt dat Trump gemakkelijk gaat winnen met deze tegenstand …

Lees dit artikel.

Inderdaad, stop freaking out.

David Brooks is een cultuur fetisjist. Alles gaat bij hem over gedrag, over menselijke motivatie, over geloof en vooral gebrek daaraan. Over wat een samenleving bijeenhoudt.

In de NYT claimt hij dat Trump niet politiek en beleid tot inzet heeft gemaakt van democratische verkiezingen maar ‘wie wij zijn, als amerikanen’. Hij noemt de man een ‘culturele revolutionair’, herdefiniërend wat je kunt zeggen en hoe een leider zich kan gedragen. Hij maakt zichzelf en zijn waarden het ‘center of conversation’.

So far, niet echt verrassend, zij het dat ik Brooks’ analyse voor Trump wel kan volgen maar niet voor de Republikeinen die zich door hem in het pak laten naaien.

Maar Brooks onderwerp is niet Trump, het is de ‘materialistische aard’ van de Democratische kandidaten. Warren heeft een plan voor alles, behalve, vindt hij, voor het onderwerp van de verkiezingen dat cultureel en moreel is.

En daar gaat hij. Sinds de New Deal gaat de Democratische Partij alleen maar over materiële zaken, roept Brooks. En dus klaagt hij over de kandidaten, behalve de new age babbelaar Marianne Williamson.

Ik heb steeds meer moeite om Brooks, die voor hij in een echtelijke en spirituele crisis raakte best interessante ideeën had, te volgen.

Natuurlijk gaat de keuze tussen Trump en welke Democraat dan ook over waarden. En over wat voor samenleving Amerika wil zijn. En dat vertaalt zich niet, net als bij Trump, in lege kreten en in plaats van opruiende onzin zalvende eenheidskwekerij. 

Nee, het gaat over materiële dingen. Accepteer je de armoede, de kwaliteit van leven, het wapengeweld, het racisme, de ongelijkheid, de zakkenvullerij van de financiële sector, de immoraliteit van de rijken zonder verantwoordelijkheidsgevoel, al die onderwerpen waarvoor Warren een plan heeft.

Natuurlijk woedt er een cultuuroorlog in de VS, dat is al het geval sinds Nixon, misschien eerder en valt het te dateren toen de racisten de deksel op de neus kregen. Of misschien wel tot de New Deal zelf. Het was FDR die gehaat werd door de rijken, door de kleine geest Republikeinen.

Materieel welzijn, of materieel lijden, gaat wel degelijk over waarden. Brooks vraagt om een ‘uprising of decency’. Die ziet hij niet bij de huidige Democratische kandidaten. Misschien moet hij zijn spirituele bril afzetten. 

Oh jee, de heilige Ronald Reagan blijkt niet te beroerd geweest om in 1971 Afrikaanse landen uit te kafferen in de meest racistische bewoordingen.

Zeg nou niet dat u verbaasd bent. Dit is dezelfde Ronald Reagan die in 1980 zijn campagne opende in Philadelphia, Mississippi, de plek waar in 1963 drie burgerrechten activisten werden vermoord. En nee, dat deed hij niet om hen te eren.

Het was een gebaar naar de zuidelijke kiezers, de ex-Democratische racisten, de mensen die Wallace in 1968 hadden gesteund en Nixon in 1972, dat Reagan een van hen was.

Reagan was de man die het beeld van de ‘welfare queen’ introduceerde, de dame die haar cheque kwam ophalen in een grote auto. En zeg nou niet dat de gemiddelde Amerikaan, of misschien u zelf wel, daar geen beeld bij had van een zwarte dame.

Het was president Reagan die weigerde het apartheid regime onder druk te zetten met economische sancties – die werkten niet, zei hij, alweer zo’n onderwerp waar de opportunistische Republikeinen over van mening zijn veranderd. 

Er valt veel slechts over Reagan te zeggen en behoorlijk wat goeds. Hij was geen racist zoals Trump dat is en zoals de diehards bij de Republikeinen dat zijn. Hij was onverschillig en vond het helemaal niet erg als zijn campagne opzichtig hengelde naar racistische kiezers – daar verkeert hij in het gezelschap van Moscow Mitch.

Het is een te lang verhaal om hier te vertellen maar Ronald Reagan, een voorbeeld president voor velen en zeker voor Republikeinen die verder niemand hebben, was helemaal niet zo’n geweldige president. En bovendien had hij enorm geluk dat hij in 1976 niet de Republikeinse kandidaat of de president werd (of dat Ford dat werd) want in die jaren had niemand het goed kunnen doen. 

Politici moeten geluk hebben en Reagan had niet te klagen. 

Het tweede debat onder Democraten ging maar over één ding, of beter gezegd, over maar één persoon, de rollator kandidaat Joe Biden.

We zijn hem nog niet kwijt maar het was negen tegen één, het soort van aanvallen dat Biden zou krijgen als hij genomineerd werd. Een man zonder programma, enkel met de opdracht Trump te verslaan. 

Dat gaat niet lukken zonder visie voor een ander Amerika.

Zo gezien was de combinatie van beide debatten een duidelijke overwinning voor links, voor de kandidaten die hebben nagedacht over die toekomst. Een van hen, Bernie Sanders, gaat het niet worden. Dus was deze hele exercitie een overwinning voor Elizabeth Warren.

Oogst van het tweede debat.

Out: Inslee, Yang, de Blasio, Gillibrand, Bennet, Gabbard.

Geen goede avond voor Kamala Harris, maar ik denk dat zij zich kan herpakken. Booker en Castro zijn er nog, hangend aan hun vingernagels.

Mij blijft de vraag kwellen die Democraten bezig zou moeten houden: hoe bestaat het dat een 76-jarige zonder visie, zonder programma, ook maar serieus genomen kan worden als vaandeldrager van de toekomst.

Slogan van Joe: ‘Go easy on me, kid’, zoals hij zei tegen Kamala Harris. ‘Sure, grandpa’.

Een kanttekening uit historisch perspectief: de kandidaten die genomineerd werden omdat ‘hun tijd was gekomen’, oude politici die enkel meededen omdat ze op die plek hoorden, hebben altijd verloren. Ga maar na: Mondale (1984), Bush-41 (1992), Dole (1996), Al Gore (niet oud maar wel established, 2000), Hillary Clinton (2008 en 2016), John McCain (2008). Zo gezien is de les van de Amerikaanse recente geschiedenis dat politici én kiezers weinig leervermogen hebben.

Er wordt altijd gezegd: Republicans fall in line, Democrats fall in love. Het zou mij niet verbazen als Mayor Pete lift off bereikt.

Ik had me maandag geërgerd aan een artikel in de NRC van Bas Blokker over de Lewinsky affaire. Met name zijn conclusie dat als Clinton maar de waarheid had verteld er niets aan de hand was geweest en zijn voor mij tamelijk ongelooflijke laatste regel, waarom Clinton het had gedaan. ‘Omdat het kon’. Blokker kwalificeerde dat als ‘lomp machogedrag’. Huh? 

Wat doe je dan als lezer? Je stuurt een ingezonden brief. Die zou ook geplaatst worden maar werd van hoger hand gestopt omdat ik ‘een van onze auteurs’ zou zijn. Ik begrijp die overweging wel, al is die voor onderbetaalde niet vaak publicerende free lancer wat pijnlijk. Tegelijkertijd is het vreemd dat je dan ineens niet meer gewoon lezer bent van een krant en niet meer kunt reageren.

Enfin, hier de brief in de ingekorte versie zoals hij oorspronkelijk de krant in zou gaan:

In zijn artikel over Bill Clinton (Het seksisme rond Lewinsky oogt nu pijnlijk gedateerd, 29/7) mist Bas Blokker het belangrijkste probleem dat Clinton veroorzaakte: door zijn gebrek aan persoonlijke moraliteit en zijn gebrek aan elementaire discipline verklootte hij zijn presidentschap. Niet het liegen was het probleem, Clintons gedrag was het probleem. Hij besmeurde het presidentschap, ondermijnde de statuur van het ambt en gaf zo een ‘preview’ van de vulgariteit van Donald Trumps presidentschap. Het ergste: Clinton bracht niets tot stand in zijn tweede termijn. Een verspild presidentschap. En dat omdat deze man zijn broek niet aan kon houden. Geen wonder dat veel kiezers in 2008 en 2016 zich niet nog een keer brandden aan de opportunistische Clintons.

Er is inderdaad een band tussen Bill Clinton en Donald Trump: zonder de Clintons zou Trump nooit president zijn geworden. Voor wangedrag in het Witte Huis en het opblazen van zijn politieke geloofwaardigheid had Clinton met pek en veren moeten worden weggejaagd. Doordat babyboomers zich juist achter Clinton schaarden, zijn ze mede verantwoordelijk voor de huidige bewoner van het Witte Huis. ‘Omdat het [toen] kon’ is niet, zoals Blokker wil, een voorbeeld van ‘lomp machismo’. Het is een voorbeeld van gebrek aan moreel kompas. Dat is wat Clinton en Trump gemeen hebben.

Het leven van een free lancer is lastig, dezer dagen. Ik zal u er niet mee vermoeien behalve op te merken dat ik een vergelijkbaar akkefietje had bij de Volkskrant. Ze hadden een vlijmscherp, prachtig opinie artikel van mijn hand geaccepteerd voor publicatie. Toen ik vroeg hoe het zat met betaling, hoorde ik dat de Volkskrant alleen onbetaalde opinie artikelen neemt. ‘Principieel’ betalen ze er niet voor. Ze gaan er vanuit dat de publiciteit voor de auteur (of wat zij vertegenwoordigt) voldoende beloning is. Ik heb toen even principieel gezegd dat het niet doorging.
Maar het roept een lastige vraag op: kunnen alleen mensen die betaald werk hebben en vanuit die positie een opinie verhaal schrijven artikelen publiceren? Lobbyisten, Clingendael deskundigen, anderen die een karretje te duwen hebben? Het garandeert schraalheid op de opiniepagina’s.
Ik weet dat het FD dezelfde goedkoop-is-onze-methode hanteert. Gelukkig de NRC niet, en ook niet de Belgische dagbladen zodat er voor een journalist nog wat te verdienen valt.