In de New York Times twee, eigenlijk drie, verhalen over de moordenaarsbende in Saoedi Arabië. Het eerste vertelt dat de MbS, de baas van het spul, in 2017 uitgebreid overleg voerde met huursoldaten. Op de agenda: het ondermijnen van de Iraanse economie, het vermoorden van Iraanse leiders en verder ook iedereen die lastig was voor het nieuwe management van Saoedi Arabië dat net honderd rijke familieleden had vastgezet om ze af te persen.

Aanwezig bij dat gesprek: een Israëlische ex-Mossad, een Libanese zakenman en diverse onaangename types die vanuit Londen of uit Washington vuile karweitjes opknappen. Veel ervaring opgedaan in Irak. Je zou half verwachten dat Jared Kushner in dat verhaal komt binnenlopen.

Het tweede verhaal vertelt dat de uitvoerders die Khashoggi vermoordden na gedane arbeid het paleis belden met de boodschap dat ze de baas moesten melden dat de opdracht uitgevoerd was. Er is maar één baas in Riyad, die heet Mohammed bin Salman.

Het derde verhaal is een opiniestuk in de krant dat uitlegt hoe de bazen van Soedi Arabië misbruik maken van Mekka en hun beschermheerschap van Moslim tempels om opruiende boodschappen  en de heiligheid van MbS te te verkondigen. 

Het zou fout zijn te concluderen dat terrorisme en onfris gedrag in het Midden Oosten blijkbaar niet alleen door Iran maar ook door Saoedi Arabië en zijn nieuwe hechte vriend Nethanyahu’s Israël wordt gepleegd. Nou ja, fout. Terrorisme, moorden en elkaar ondermijnen is gewoon de modus in het Midden Oosten. Een regio waar we ons maar beter ver verwijderd van kunnen houden. 

Extraatje: John Bolton, het genie achter de oorlog in Irak, weet zeker dat de prins niet betrokken is. Zegt hij. Wie Bolton nog gelooft, nou ja …. Maar dit wordt de Trump-lijn: Saoedi Arabië is ons maatje tegen Iran, wat ze ook doen, wij zullen het goedpraten want we hebben ze nodig. Boodschap aan MbS en andere autoritaire types in de wereld: ga je gang. De VS zal je niet op de vingers tikken.

Twee adviseurs van Hillary Clinton hebben in de Wall Street Journal een opinieartikel geschreven om aan te kondigen dat ze in 2020 nog een keer opgaat voor het presidentschap. Zelf suggereerde ze ook zoiets een week of wat geleden.

Dit wordt pijnlijk. Hoe vertel je iemand die zo onwelkom is, die zoveel schade heeft aangericht, dat ze vooral met Bill op bank moet gaan zitten en zich zo ver mogelijk van de politiek moet houden? Dit is het probleem met Clinton: ze heeft geen leervermogen en bewijst dat opnieuw.

Ja, het is waar, dit is enkel een proefballonnetje opgelaten door overijverige hulptroepen, maar er is een eenvoudige manier voor Clinton om te voorkomen dat ze, volkomen verdiend, totaal vernederd zal gaan worden: in een vroeg stadium en zonder mitsen of maren zichzelf buiten het veld plaatsen. Want één ding is zeker, de Democraten gaan niet nog een keer in zee met deze rampzalige dame.

Ik kan wel zeggen dat het onbegrijpelijk is dat Clinton de boodschap na 2008 en 2016 nog steeds niet heeft gekregen maar daar heeft u niets aan. Het is veel te begrijpelijk en daarom is ze zo ongeschikt. Als ik nog eens uit eigen werk mag putten, dan verwijs ik u naar het artikel uit 2013 waarin ik betoogde dat Clinton een ramp zou gaan worden voor de Democraten en de wereld. Klik hier voor licht aangepast versie uit 2015. 

Wel, die ramp voltrok zich. Dit proefballonnetje moet zo snel mogelijk worden opgeblazen. En eerlijk gezegd, als dit totale vernedering betekent van deze klungelige politica, dan doet me dat niets. Ik hoef dit verhaal niet nog eens te schrijven. Want Clinton is alleen nog maar een ramp voor zichzelf.

Op dit moment hebben de Republikeinen van Mitch McConnell 51 zetels in de Senaat. Drie zetels zijn nog onbeslist: Mississippi, Arizona en Florida.

Het lijkt alsof die 51 duidelijk genoeg zijn, maar als de Democraten die 3 zetels of zelfs maar 2 van de 3 alsnog winnen, is het een stuk moeilijker voor Mitch McConnell, de kwade genius in de Amerikaanse politiek, om zijn zin door te drijven. Er is vaak toch nog één senator te vinden met een geweten, zoals Lisa Murkowski bij de Kavanaugh stemming en John McCain toen hij tegen het afschaffen van Obamacare stemde.

Toegegeven, je moet niet al te veel verwachten van Republikeinen en mensen als Susan Collin (Maine) en Jeff Flake (toen nog Arizona), bleken onbetrouwbare leiders bij Kavanaugh. En de voormalig gewaardeerde senator Lyndsey Graham van South Carolina toont zich meer en meer een brownnoser, een man zonder geweten die Trump naar de mond praat.

Maar het verschil tussen 54 zetels in de Senaat en 51 is groter dan het puur in cijfers lijkt.  Het betekent bijvoorbeeld dat als er een echte minister van Justitie moet worden beoordeeld, Trump niet met een halfgare politieke hack kan komen. Als Jim Mattis vervangen moet worden, als er totaal ongekwalificeerde of openlijk politieke rechters worden voorgedragen – het verschil zou immens zijn.

In Arizona lijkt de Democraat Sinnema definitief de leiding genomen te hebben. Niets is nog zeker want er moeten nog 300.000 stemmen geteld worden, maar dat ziet er goed uit.

In Florida verloor Democraat Nelson met 13.000 stemmen van gouverneur Scott – op een totaal van 8 miljoen. Er wordt nu met de hand geteld en dat gaat allerlei problemen opleveren, vergelijkbaar met 2000. Alleen zal nu het Supreme zich er wel buiten houden. Reken er maar op dat de Republikeinen moord en brand en diefstal schreeuwen. Het zou een mooi koekje van eigen deeg zijn als ze alsnog verloren, maar anders dan de Democraten in 2000 denk ik niet dat deze polariseerders zich erbij neer zullen leggen.

In Mississippi staat Mike Espy, voormalig minister onder Obama, tegenover zittende (benoemde) senator Hyde-Smith. Geen van beide haalde 50 % en dat betekent een nieuwe verkiezing, een run off, op 27 november. Kan leuk worden. Mississippi heeft sinds de reconstructie geen zwarte senator meer gehad (Espy is zwart). Gegeven de geschiedenis van de staat is het onzeker of Espy kan winnen. Hyde-Smith is echter een brekebeen. Ze maakte net een grapje over een public lynching – niet slim in een staat waar de lynchings van zwarten nog in het collectieve geheugen zitten, bij zwarten althans.

Ik moet hier nog aan toevoegen dat het een enorm verschil maakt in 2020 of je met 54 zetels tegen je de strijd aangaat, of met 52 of 53. En het veroveren van een meerderheid in de senaat in 2020 moet een van de belangrijkste doelstellingen zijn – zonder senaat zal een eventuele Democratische president net zo vast worden gezet als Obama in 2012.

Het verschil tussen 54 en 51 is niet 3 maar een wereld van verschil.

Een van de drukst beoefende gezelschapspelen deze winter is het bekijken van de mogelijke Democratische kandidaten voor 2020. Ik voorzie dat dit een deprimerende aangelegenheid gaat worden maar ik ga er nog op terugkomen.

Een van de mensen die wat tijd kan nemen om na te denken over zijn vervolgstap (niet te veel tijd) is Beto O’Rourke, de man die bijna Ted Cruz wipte in Texas. O’Rourke is jong, enthousiast, had een positieve boodschap en liet ineens zien dat het kan: dat een Democraat breed kan aanspreken zonder te showboaten en zelfs, en daar zit een interessant aspect, zonder een positie in Washington te vervullen. Toen ik vorige maand in Texas was, was het enthousiasme tastbaar. Vooral onder jongeren. Kijk naar dit cijfer: in 2016 kreeg Clinton 55 % van de stemmen van kiezers tussen 18-29 jaar, Beto haalde 71 % – en van nog van een veel groter aantal!

Het deed me denken aan Obama in 2007 maar die was toen al senator. Interessanter is de vergelijking met Abraham Lincoln. Die was ook afgevaardigde in het Huis en probeerde daarna vanuit Illinois twee keer een senaatszetel te bemachtigen – in die tijd werden senatoren door het staatscongres gekozen dus het was zaak die verkiezingen te winnen. Bij zijn kandidaatstelling op 16 juni 1858 hield Lincoln de beroemde House Divided speech in Springfield: ‘A house divided against itself cannot stand. I believe this government cannot endure, permanently, half slave and half free. I do not expect the Union to be dissolved — I do not expect the house to fall — but I do expect it will cease to be divided. It will become all one thing or all the other.’ Een toespraak voor een verdeeld land, in omstandigheden die soms wel eens aan het huidige Trumpistan doen denken.

De strijd tussen Lincoln en Stephen Douglas leverde in 1858 fameuze debatten op. Zeven maal gingen de heren met elkaar in de slag, steeds drie uur in een atmosfeer die het meest weg had van een kermis. Wat ze zeiden werd uitgebreid gerapporteerd in de kranten. Een van de redenen waarom Lincoln er meer aan had dan Douglas was dat Lincoln er bij zijn volgende debat vanuit ging dat wat eerder was geschreven al bekend was bij het publiek, zodat hij daarop kon verder bouwen.

Ik wil de vergelijkingen niet overdrijven maar ik zag wat O’Rourke deed in Texas. Hij verspilde geen tijd en energie om Trump en Cruz aan te vallen. De mensen die hij wilde bereiken wisten al lang wat ze aan die twee hadden. Ze moesten een reden hebben om enthousiast te worden over hem en die gaf hij. Ik hoorde het verwijt dat Beto naliet zichzelf te definiëren waardoor Cruz hem in de socialistische hoek kon duwen. Ik denk dat het beter had gekund, maar Cruz’ aanval was zo uit het lood dat hij niet geloofwaardig was.

Terug naar de toekomst van Beto. Hij heeft grofweg twee opties: in 2020 voor de senaatszetel gaan die dan bij de kiezers ligt, of hij kan zich storten in het presidentscircus.

Ik denk dat hij er goed aan doet niet te kiezen maar het komende jaar te gebruiken om een paar grote toespraken te houden, kijken hoe die vallen en ze eventueel uit te bouwen tot een campagne voor het presidentschap. De Democraten zitten danig verlegen om iemand die kan combineren, kan verenigen, een visie kan uitdragen. Daar moet Beto inspringen.

Ja, dat is wat Lincoln deed in 1859 en 1860. Hij hield belangrijke toespraken buiten Illinois, onder meer zijn beroemde Cooper Union speech in New York op 27 februari 1860. Het was de toespraak waarin hij zijn visie op slavernij uiteen zette en enorme indruk maakte. In mei begon de conventie van de Republikeinen en werd Lincoln de presidentskandidaat en in november de president.

Als ik adviseur was van Beto zou ik hem aanraden een maand rust te nemen en dan een paar mooie toespraken te houden in belangrijke staten (niet Iowa en New Hampshire, anders is hij meteen onderdeel van het spel). Thema’s moeten vergelijkbaar zijn met zijn Texas verhaal: gezondheidszorg, minimumloon, armoede, ongelijkheid, onderwijs, met als overkoepelende visie wat de rol van de overheid hierbij is. Een volle verdediging van de overheid als vertegenwoordiger van het algemeen belang: het is impliciet een uitdaging en een verwijt aan Trump en zijn belangenbehartigerspartij.

In deze campagne bezocht Beto alle counties van Texas, 254 stuks. Misschien moet hij gewoon alle staten bezoeken, zich niet te veel laten afleiden door de agenda van de voorverkiezingen die anderen vastpint in Iowa, New Hampshire en South Carolina. Beto heeft een landelijke boodschap, die moet je landelijk uitrollen. Het slechtste wat hem kan gebeuren is dat hij een vicepresidentskandidaat wordt (de senaatszetel in Texas in 2020 is een stuk lastiger te veroveren – iedereen had een hekel aan Cruz, dat kun je van Cornyn niet zeggen). Het beste dat hij de man wordt die verbindt.

Persoonlijk kan ik niet wachten op een kandidaat met een visie. Onder het roedel bejaarden zie ik die niet, de showboat senatoren (alle vijftien die kandidaat lijken te willen zijn) evenmin. Ik bespeur een latent enthousiasme voor een jong politicus met een boodschap. Ik zou zeggen, go for it.

Twee problemen met de Amerikaanse rechtsstaat deze week – nou ja, de twee grootste.

Het eerste is de toch werkelijk onvoorstelbare krukkigheid van het Amerikaanse kiessysteem. In Florida was het (afgezien van het uitsluiten van grote groepen) gewoon, net als in 2000, slecht ontworpen stembiljetten en rare telprocedures. In Georgia was het gewoon, als altijd, racistisch opschonen van de kieslijsten. In Arizona weet ik niet wat het was, maar volgens Politico moeten er nog 350.000 stemmen geteld worden.

De publieke voorzieningen in de VS zijn over het algemeen allerbelabberst. Het kiesstelsel is er een symptoom van. Als ze eens begonnen met iedere staatsburger kiesgerechtigd te maken, zonder dat die zich hoeft te registreren?

Het tweede probleem is ook nauwelijks voorstelbaar. De Attorney General, de minister van Justitie, is de hoogste handhaver van de rechtsstaat in de VS. Uiteraard is dat een baan waar je niet zomaar iemand kunt neerzetten. De vrees van de Founding Fathers was al dat er een partijdig persoon terecht zou komen die niet de rechtsstaat maar bijvoorbeeld de belangen van de president zou behartigen.

Er waren eerdere problemen. JFK benoemde zijn broertje Robert, overduidelijk niet wat de Founding Fathers in gedachten hadden (en door Trump aangehaald als rechtvaardiging voor zijn eigen wens om er een favoriet neer te zetten). Nixon ontsloeg de mensen die hem niet bevielen. De oliedomme Bill Clinton liep tijdens de campagne van 2016, waarin zijn echtgenote onderzocht werd door het ministerie van Justitie, gewoon even binnen bij de minister.

Maar wat er nu gebeurt is een travestie van het systeem. De minister (kleine Jeff) wordt ontslagen en wie wordt er als plaatsvervangend minister benoemd? Diens chef staf, niet gescreend, niet goedgekeurd door de senaat, gewoon een partij getrouw type, niet noodzakelijk gekwalificeerd. En deze party hack kan het Mueller onderzoek overnemen van de wel helemaal door de Senaat beoordeelde en ondervraagde Ron Rosenstein?

Het lijkt erop dat Whittaker zoveel bagage meebrengt dat hij wellicht snel gedumpt zal moeten worden door zelfs deze president, maar dat is niet het punt. Whittaker had nooit in deze positie mogen zitten. De Founding Fathers draaien zich nog maar eens om in het graf – Trump heeft dat effect al een paar keer gehad.

Ik lees dat de Republikeinse lobbyist Derk Jan Eppink deze week zijn afscheid vierde als columnist van de krant zonder mening, de Volkskrant. Hij had weer eens onzin verkocht, nee, meer dan onzin, leugens.

Het is goed om u te herinneren dat Eppink indertijd door de NRC aan de dijk werd gezet omdat hij vanuit partijdig perspectief werkelijk alles verkeerd analyseerde (en schreef als de Republikeinse lobbyist die hij is) rondom de verkiezingen van 2012. Hij werd  binnengehaald bij de krant zonder mening vanwege zijn dwarse meningen – zo werkt  het in Nederland: aan de debattafel moeten altijd de verschillende opinies zitten en het is vaak moeilijk een denkende conservatief te vinden, waardoor sluwe entrepreneurs in rechtse praatjes hun brood kunnen verdienen. De Volkskrant prees zich gelukkig dat ze zich lieten uitdagen, ‘ongemakkelijk maar waardevol’ zegt de hoofdredacteur in zijn wekelijkse schouderklopje van zichzelf.

Het afscheid van Eppink ging in stijl. Hij verkondigde met veel bombarie, dit Witte Huis waardig, dat Beto O’Rourke zijn voornaam Robert zou hebben veranderd om het Hispanic electoraat aan te spreken. Volgens de hoofdredacteur dook ‘onmiddellijk’ een foto op waarop een kleuter staat met op zijn shirtje Beto, van jongs af aan O’Rourke’s bijnaam. 

Bull. Als Eppink niet alleen naar Fox had gekeken en niet bij voorbaat de leugens van de Republikeinen had overgenomen, dan had hij snel kunnen uitvinden dat zijn stelling niet waar was. Hij nam hem voetstoots over van de Republikeinse haatzaaiers.

Het is typerend voor Eppink.

Hoe kwalificeer je zo’n apert onzinverhaal, komend uit de koker van de Republikeinse samenzweerders, of wellicht direct van Sarah Huckabee die als perschef van de psycho geen probleem heeft met gefabriceerde video’s om CNN verslaggevers te ondermijnen? Ik noem het een leugen. En het is niet de eerste leugen waarin Eppink niet gestikt is.

In de krant zonder mening krijgt hij van de hoofdredacteur een mild tikje op de vingers. Eppink nam ‘na een stevige email wisseling’  ontslag, of werd ontslagen, niet vanwege zijn leugens, maar omdat hij lijsttrekker wordt van Baudets paradijs van leugens – hij wordt lijsttrekker bij de Europese verkiezingen. Het is een beetje raar dat de hoofdredacteur daardoor verrast was, gezien Eppinks verleden.

Columnisten mogen een foutje maken, zegt de hoofdredacteur. Dat ben ik met hem eens. Maar als ze onvervalste leugens reproduceren – en Eppinkis een recidivist – dan zou je denken dat ze al veel eerder aan de dijk waren gezet. De NRC nam indertijd de juiste beslissing. De Volkskrant staat, lijkt me, in zijn hemd. Ze wisten wat ze in huis hadden. 

Wat zou er gebeurd zijn als  deze fantast niet vanwege zijn nieuwe/oude politieke carrière  was vertrokken? Zou de hoofdredacteur met een mening hem dan eindelijk de laan uit gestuurd hebben na zo’n opzichtige leugen? Gegeven het verleden van Eppink en de Volkskrant denk ik dat hij er wel weer mee weg had kunnen komen.

Enfin, een afscheid in stijl.

Klik hier voor mijn eerdere kritiek op Eppink – het is niet alsof de hoofdredacteur niet wist wat hij in huis had, de man is zelf correspondent geweest. 

Bijna honderd jaar geleden, op 10 november 1918, stond opeens de Duitse keizer aan de Nederlandse grens. Nou ja, hij was die grens al overgestoken, wat de verse katholieke minister president Ruijs de Beerenbrouck, die min of meer buiten de informatiestroom was gehouden, voor het probleem plaatste dat de keizer niet toegang verzocht maar een status als politieke vluchteling. Het leverde de nodige problemen op, niet in het minst omdat Nederland als neutraal land door de overwinnaars in de oorlog toch al met de nek werd aangekeken.

Diezelfde week kreeg Pieter Jelles Troelstra, de leider van de SDAP, het op zijn heupen. In wat achteraf duidelijk een solo actie was, hield hij opruiende toespraken, eerst in Rotterdam en toen in de Tweede Kamer. De reactie van de gevestigde orde op deze zogenoemde ‘revolutiepoging’ was snel en duidelijk. Koningin Wilhelmina verscheen de maandag daarop (ze werd door Ruijs uit een verschijning op zondag gepraat – zondagsrust, weet u, en bovendien was het een katholieke bijeenkomst waar ze heen wilde) op het Malieveld waar een mooie act werd opgevoerd van spontane volkswoede over die perfide Troelstra.

Voor de katholieke premier was het een extra probleem, maar het hielp zijn minister van Sociale Zaken, Piet Aalberse, om er hoognodige sociale wetgeving doorheen te jassen.

Een mooie herdenking van deze historische ontwikkelingen is op zijn plaats. Tot mijn ergernis is er in de media geen aandacht besteed aan het aantreden van de eerste door katholieken gedomineerde regering in september 1918 – een dominantie die ze bijna een eeuw lang zouden volhouden. Ik vermoed dat de keizer en Troelstra wat meer aandacht krijgen.

Voor geïnteresseerden heb ik de betreffende passages uit mijn biografie van Ruijs online gezet. Ze vertellen ook het belangrijkste deel van de keizer en van Troelstra. Klik hier.

Na het verlies van het Huis door de Republikeinen opperde de psycho samenwerking met de Democraten in het Huis. Natuurlijk kon hij niet nalaten om ze te bedreigen: als ze hem lastig zouden vallen in hun taak als controlerende instantie, dan zou hij …

Jeff Sessions is inmiddels aan de dijk gezet en vervangen door een lakei van Trump, iemand die als commentaar een opiniestuk schreef over het Mueller onderzoek. Vanwege een tamelijk obscure Vacancies Law kan Trump de assistent van Sessions tijdelijk (bijna tweederde jaar) Attorney General maken zonder dat de Senaat goedkeuring hoeft te geven.

Het toezicht op het onderzoek van Mueller, tot nog toe in veilige handen van Ron Rosenstein, gaat nu naar deze Matthew Whittaker. Het gaat niet te ver om te zeggen dat niemand die Mueller zijn werk wil laten doen deze man vertrouwt.

Het is Trumps eerste zet in zijn poging om Mueller te blokkeren. Wordt nog interessant hoever de Republikeinen daarin mee willen gaan.

Ook heeft Trump nu de Witte Huis correspondent van CNN zijn pas dat toegang geeft tot het Witte Huis afgenomen. Sarah Huckabee gaf als reden een aperte leugen, namelijk dat hij ‘had laid hands on’ een intern die hem de microfoon af wilde nemen. De beelden laten zien dat dit totale bull is. 

Het zou de collega’s sieren als ze het Witte Huis zouden boycotten tot Jim Acosta terug kan komen. Dat is waarschijnlijk te veel gevraagd, zeker van van Fox News dat slechts licht verstoord was toen twee van haar presentatoren campagne voerden met Trump en de sleazeball Hannity zijn eigen collega’s, opgesloten in de altijd door Trump beledigde ‘journalist pen’, waardeloze types noemde. 

Solidariteit onder journalisten is echter ver te zoeken, vrees ik.

Trump verdeelt, liegt en heerst.

Brian Kemp was verantwoordelijk voor de organisatie van de verkiezingen in Georgia waar hij ook kandidaat was in die verkiezingen. 

Hij won, vooralsnog, op de klassieke zuidelijke manier: zoveel mogelijk kiezers van de tegenpartij het stemmen onmogelijk maken. Niet door ouderwetse literacy tests of een poll tax, maar gewoon door mensen die een tijdje niet gestemd hadden van de lijsten te schrappen. En, nog gewoner, door het moeilijk te maken om te stemmen.

Je moest er, met wachttijden van vier tot vijf uur, een dag voor vrij nemen. Ra, ra, wie dat niet kunnen.

Stemmachines werkten  niet of stonden in de opslag. Kiesbureaus waren gesloten of verplaatst, toevallig net in Democratische districten.

Gewoon, alledaags racisme en politieke corruptie in de uitoefening van zijn dagelijks werk. Zo’n man is de nieuwe gouverneur van Georgia. Misschien moet hij ook maar weer de confederate flag terughalen in de staatsvlag, dan is het voor iedereen duidelijk waar hij staat.

Als u echt gedeprimeerd wilt raken, lees dan onderstaande artikelen over de tientallen Democraten die zich warmlopen voor 2020. Wel goed om een paar dingen in het achterhoofd te houden:

• de Senaat is niet de beste plek om als platform te gebruiken. Sinds JFK in 1960 is alleen Barack Obama erin geslaagd om direct vanuit de Senaat het presidentschap te winnen. Een van de redenen: senatoren hoeven niets te besturen, of in mooier Amerikaans: ’they don’t have to run anything but their mouth’.

• De Democraten die deze week wonnen, deden dat op lokale onderwerpen, op afkeer van Trump en met als enig terugkerend thema health care. Mijn idee is dat ze op overheid moeten runnen, een effectieve overheid en waarom die nodig is om Amerika een plezierig land te houden, verenigd voor iedereen.

• Ik blijf het zeggen: dump de bejaarden. 

• Daarbij hoort het enthousiasme dat Beto O’Rourke losmaakte in Texas. Hij deed en doet me denken aan Obama in 2007. Je zag meteen dat er iets gebeurde. Geen ervaring? Het onderstaande artikel refereert terecht aan Abraham Lincoln die ook enkel een termijn als Afgevaardigde in Washington meemaakte en twee keer verloor als senaatskandidaat in de tijd dat die nog door staatscongressen werd gekozen. Zijn campagne toen, tegen Stephen Douglas, gaf hem landelijke bekendheid. Een beetje als Beto nu. Zie ook mijn Lincoln biografie, een handleiding voor politici die kunnen verenigen wat nauwelijks verenigbaar lijkt (alleen maar 5 sterren besprekingen – nooit in de NRC besproken, natuurlijk).

De artikelen waar ik het hierboven had staan Politico:

Over Beto

Over de senatoren

Over de lol die de Republikeinen aan al die bezige senatoren gaan beleven

Over Sanders