Het is een samenzwering van de Chinezen en geiten wollen sokken hippies. Klimaat. Niets voor Republikeinen. 

De vernielingen in Florida die orkaan Michael aanrichtte zijn, letterlijk, onvoorstelbaar. Het doet me nog het meest denken aan de beelden die we kennen van Galveston in 1900, toen een orkaan het zeewater over de seawall heenzweepte en de stad vernietigde.

Geen reactie van de psycho over het alarmerende klimaat rapport vorige week. Maar hij heeft het ook wel erg druk. Saudi Arabië uit de wind houden, politieke rechters installeren, de FED uitkafferen omdat de beurzen dalen.

Er waren altijd al redenen om een land als Saudi Arabië niet te sterk aan de borst te klemmen. De dictatuur van de prinsen, de behandeling van vrouwen, de sponsoring van terrorisme (9/11), om er maar een paar te noemen.

Het verhinderde Nederland niet om de banden strak aan te halen – handelsnatie, het bekende verhaal.

Als inderdaad blijkt dat dit land gewoon zijn journalisten vermoordt, dan is het tijd om daar consequenties aan te verbinden. Ik zie het onze held Stef Blok en onze handelsvertegenwoordiger Marc Rutte nog niet doen, maar dat maakt het niet minder nodig. Andere partijen moeten er werk van maken.

Nikkie Haley, Trumps ambassadeur bij de VN die nu ontslag heeft genomen, is een slimme vrouw. Ze wil weg zijn voordat de shit hits the fan op 6 november en wil niet ontslag nemen nadat de Republikeinen een opdonder hebben gekregen.

Natuurlijk is ze een presidentskandidaat. Op het moment dat Trump wegvalt (doodvalt, zich terugtrekt of afgezet wordt) is Haley een van de meest aantrekkelijke Republikeinen. Ik heb het al vaker gezegd: het zou me niet verbazen als de eerste vrouwelijke president een Republikein is en Nikki Haley heet.

Vandaag opiniestuk in De Morgen, België.

Republikeinen juichen, Democraten treuren. Politiek gezien hebben de eersten gelijk: het is een korte termijn succes om rechter Kavanaugh in het Supreme Court te krijgen. Democraten hebben evenzeer gelijk. Afgezien van acute woede over het proces, bestaat er gerechtvaardigde twijfel of deze man wel een onpartijdig rechter zou kunnen zijn. De verdediging die Kavanaugh op aandringen van het Witte Huis opzette, deed zelfs mensen die hem onschuldig achtten aan aanranding concluderen dat de man niet geschikt was.

We moeten nu vaststellen dat alle afdelingen van het Amerikaanse politieke systeem zijn gepolitiseerd en gepolariseerd. De wetgevende, de uitvoerende waren dat al, nu dreigt ook de rechtelijke macht als onpartijdig arbiter te sneuvelen. Wie houdt er dan nog een algemeen belang in de gaten? Hoe kan het systeem dan nog werken?

Wat te doen? Wat Democraten zeker niét moeten doen is op dezelfde destructieve manier politiek bedrijven als de Republikeinen. Verkiezingen zijn de enige manier om de Republikeinse almacht te breken. Het eerste dat de Democraten dus moeten doen is winnen in november. In het Huis zal dat wel lukken, in de Senaat is het moeilijker maar hopelijk komt er een signaal dat de kiezers zich afkeren van de Republikeinen.

Een van de reddingsboeien die boze Democraten zichzelf toedelen is een mogelijk impeachment van rechter Kavanaugh. Gebabbel daarover (of over het afzetten van Trump) is bijzonder onverstandig, vooral omdat het de Trumpaanhangers des meer zal motiveren te komen stemmen.

Geduld is beter. Het is voorstelbaar dat Kavanaugh verdwijnt. Hij is beschadigd door zijn eigen partijdigheid. Als de media straks nog meer opdreggen over Kavanaughs hele en halve leugens, onbeheerst gedrag en wellicht andere aspecten van zijn gepriviligeerde blanke mannenbestaan, dan kan het zijn dat hij moet vertrekken.

Ook wordt er gepraat over het uitbreiden van het Supreme Court, misschien tot 18 rechters of om de zittingstermijn van rechters te beperken. Op zich verstandig. Iedereen weet dat de rechters het te druk hebben en de werklast te zwaar is en rechters blijven zitten tot ze dood neervallen. Uitbreiding is echter taboe sinds president Franklin Roosevelt in 1937 dit probeerde om conservatieve rechters weg te werken die zijn beleid dwarsboomden. Roosevelt haalde een enorme zeperd.

Dit soort veranderingen zijn alleen mogelijk als een verstandige en breed gesteunde president ze ooit voorstelt. Hij of zij moet dat dan zo doen dat beide partijen additionele rechters kunnen leveren. Het zou mooi zijn als het ooit gebeurt en het is minder omstreden dan bijvoorbeeld het verminderen van de invloed van senatoren uit kleine staten. Maar op korte termijn zal dit niet gebeuren.

Zo zitten we met het resultaat van de verpolitisering van het Supreme Court, namelijk dat Amerika’s hoogste rechtsorgaan qua opinies en maatschappelijke prioriteiten fundamenteel uit de pas loopt met de wensen van de meeste Amerikanen. Overgrote meerderheden willen een ruim recht op abortus, homohuwelijk, minder geld in de politiek, wapenbeheersing, milieuwetgeving, een redelijk niveau van regulering. Allemaal zaken waar de meerderheid van het Supreme Court anders over denkt en mogelijk anders over gaat oordelen.

De Republikeinen zijn apetrots op hun verovering van de rechtelijke macht (ook op lagere niveaus). Maar ze willen een land vormgeven dat de meerderheid van de Amerikanen niet ziet zitten. Het is mogelijk dat de rechters van het Supreme Court daarmee rekening houden en verstandig omgaan met hun verantwoordelijk. Maar als de conservatieve rechters vasthouden aan hun zogenoemde (nogal fictieve) strikte interpretatie van de grondwet en geen rekening houden met een veranderde samenleving sinds 1787, dan komt er een punt waarop een grote botsing onvermijdelijk is. Om een signaal te geven dat Amerikanen dat vooruitzicht onwenselijk vinden, is een duidelijke anti-Republikeinse uitslag op 6 november nu het enige middel. Amerika is nog niet verloren, maar er is reden voor zorg.

De schaamteloosheid van de psycho in het Witte Huis kent geen grenzen. Maar dat wist u al.

Hij onderstreepte zijn agenda van verdeeldheid zaaien, leugens verspreiden en zichzelf op de rug kloppen door Kavanaugh in een Witte Huis ceremonie nog eens in eht zonnetje te zetten. Hij maakte die bijeenkomst bijzonder onaangenaam voor Kavanaughs aanstaande collega’s in het Supreme Court door op zijn bekende wijze aan cheerleading voor zichzelf en de Republikeinen te doen. De rechters klapten beleefd, met uitzondering van Ruth Bader Ginsburg die zich zo niet liet manipuleren.

De psycho betoogde ook dat het hele proces een partijdige rotstreek was van de Democraten en dat Kavanaugh ‘bewezen’ onschuldig was gebleken. Beide statements zijn totale onzin.

McConnell en Trump zijn de slippendragers van de begrafenis van het Amerikaanse politieke systeem, geholpen door zelfzuchtige, arrogante en verwende jongetjes als Kavanaugh. De enige reactie moet zijn om in november deze kluit weg te stemmen. Keep your fingers crossed.

Trouwe lezers zal het niet verbazen dat ik Alexander Pechtold met genoegen zie verdwijnen.

Daar zijn meerdere redenen voor, de belangrijkste is dat hij toen hij de kans had D66 niet omvormde tot een partij met een beginselprogramma en een herkenbaar gezicht. Er was ruimte voor liberale partij, ruimte die de belangenbehartigerspartij, de VVD, had laten vallen. Zij noemen zich nog steeds liberaal – een gotspe. En vraag iemand op straat waar D66 voor staat en je krijgt een zoekende blik.

Als kamerlid gaf Pechtold onverwachte energie aan de kleine fractie (met twee andere kamerleden die niet tot zijn kliek behoorden: Fatma Koser Kaya en Boris van den Ham)., die overigens enkel drie leden had omdat Turkse kiezers op Koser Kaya stemden. Hij wist hen weg te werken en de partij te hervormen tot hulptroepen voor de Pechtold Partij. Pechtolds veel te lange gekift met de haatzaaier diende geen enkel doel meer en gaf Wilders enkel onverdiende aandacht.

De Pechtold Partij redde Rutte zowel in Kunduz (het uitzenden van troepen naar Afghanistan) als in het voorjaarsakkoord – toen Rutte (toen al) in zijn hemd stond omdat zijn goede vriend de haatzaaier hem had verneukt. Pechtold hielp Rutte – ‘nam zijn verantwoordelijkheid’, noemde hij dat – zonder discussie in de partij (gold ook voor Kunduz).  Dat Pechtold niet eerder kon regeren en niet zelf minister kon worden (om zijn mislukte eerste ministerschap goed te maken) had hij aan zichzelf te wijten.

Door zijn dominantie en rupsje-nooit-genoeg houding over publiciteit, kon de afgelopen vijftien jaar niemand anders zich profileren in D66. De loopjongensbrigade die nu klaar staat in de fractie zal jaren nodig hebben om zich uit te kristalliseren. Kaag en Ollengron zijn geen geschikte kandidaten, laten we dat voorop stellen.

Parallel hierin loopt de gebrekkige democratie binnen D66. Het partijbestuur stuurde vorige week nog de dividendmotie bij. Congressen worden al sinds jaar en dag gemanipuleerd, te beginnen met het eerste congres na de verkiezingsnederlaag in 2006 dat uitgesteld werd totdat Pechtold en zijn Van Mierlo adepten de zaak onder controle hadden. Full disclosure: mijn eigen poging om die richting bij te sturen en een meer open partij te krijgen mislukte (ik had mij kandidaat gesteld als voorzitter – kansloos in het gemanipuleer van toen, en misschien wel sowieso kansloos).

Er zal komende week veel worden georeerd over Pechtold die D66 redde na 2006. Volgens mij is dat onzin. D66 is nog steeds een volatiele club van mensen die het goed voor elkaar hebben voor mensen die het goed voor elkaar hebben. Ze zullen de samenwerking met de man die ze zelf groot maakten – Marc Rutte – niet goed verteren en door gebrek aan coherentie, boodschap en interne discussiekracht weer wegzinken tot de plek waar ze toen zaten. Pechtold was een van Mierlo aanbidder. Net als zijn voorman heeft hij een ballon opgeblazen die nu zal leeglopen.

Mitch McConnell is de schuldige. Hij stelde zich ten doel Barack Obama te doen mislukken, hij dwarsboomde alle juridische benoemingen tijdens diens presidentschap waardoor de Democraten verleid werden de 60 stemmen regel in de senaat te laten vallen (behalve voor Supreme Court). 

McConnell weigerde zijn grondwettelijke plicht te doen toen Obama rechter Garland voorstelde. De man werd niet eens gehoord. De zetel werd opengehouden om deel te worden van de verkiezingsstrijd – een succesvolle strategie. Hij liet de 60 regel ook vallen voor Supreme Court rechters om de extreem conservatieve rechter Gorsuch benoemd te krijgen in de zetel die hij had opengehouden.

McConnell was de stuwende kracht achter het erdoor jassen van juridische benoemingen tijdens Trumps eerste twee jaar. Hij zorgde ervoor de Brett Kavanaugh, een ‘activist in robes’ werd voorgedragen en benoemd (Trump is te onkundig om te weten wat hij doet, al kan hij er goed campagne voor voeren).

Het resultaat is niet alleen dat het Supreme Court een visie op de samenleving weerspiegelt die maar door een minderheid van de Amerikanen gedeeld wordt, maar ook de politisering van het enige orgaan in de Amerikaanse grondwettelijke orde dat een afgewogen, niet partijdig oordeel zou moeten vellen. Of dat altijd gebeurt, valt te betwisten maar met Gorsuch en Kavanaugh zijn nieuwe diepten bereikt.

Het betekent in de praktijk dat rechters voor het Supreme Court alleen succesvol kunnen worden voorgedragen in een Senaat die van dezelfde partij is. En als dat het geval is, zullen partijgebonden lui worden voorgedragen.

Er wordt vandaag een drempel overschreden. Niet naar een nieuwe tijd want dit proces is al jaren bezig. Vandaag wordt de definitieve drempel overschreden: er is geen terugkeer meer mogelijk.

De gedachte dat Mitch McConnell en zijn partij van Trump-volgers de psycho president zullen tegenhouden als hij over de schreef gaat, is een illusie. Er is geen separation of powers meer. In het Supreme Court zit nu iemand die als het erop aankomt Trump altijd zal redden – want Trump heeft hem gered. In de senaat zit een meerderheid die Trump zijn zin zal geven. Alleen het Huis resteert en reken maar dat de Republikeinen het leven voor de Democraten in die meerderheid niet alleen moeilijk zullen maken maar ook verdacht.

Er is iets definitiefs verloren gegaan, deze weken. Geen Amerikaanse burger, Republikein of Democraat, kan nog de illusie hebben dat er een Supreme Court is die de natie zal redden als het erop aankomt.

Kavanaugh wordt rechter maar het ziet er naar uit dat hij afgelopen donderdag door de Trump strategie over te nemen de Republikeinen een flinke zet in de rug gegeven hebben, misschien genoeg om de senaat te behouden.

Trump kent geen schaamte en gaat voluit op het orgel. Zo kennen we hem. Maar Kavanaugh gaf de Republikeinen donderdag hun zelfvertrouwen terug. Was dat zijn bedoeling? Ik denk van wel. Niet zozeer om de senaat te winnen maar om de partijdigheid voluit in zijn voordeel aan te wenden. 

Het werkte, met de pathetische maar even schaamteloze Lyndsey Graham als uithangbord.

Ik kan er lang en breed over mauwen, maar we zullen zien of het werkt. Of inderdaad die achterban van deze Republikeinen groot genoeg is en actief genoeg om dit verhaal te ondersteunen. Het is waarschijnlijk waar dat deze wanvertoning weinig heeft toegevoegd aan de Democratische woede en afkeer. Die was al enorm.

Het wordt steeds moeilijker te zien hoe dit Amerika van zijn eigen destructieve kracht kan worden gered. De Republikeinen zijn er de voornaamste oorzaak van, de Democraten zijn niet in staat iets constructiefs te laten zien. 

Volgens het radionieuws zou Unilever baas Paul Polman, maatje van Rutte, gezegd hebben dat het debat over de dividendbelasting in Nederland mede leidde tot het besluit in Engeland te blijven.

Lijkt me een leugen. Niets meer en niets minder.

Ik heb in de Financial Times talloze artikelen gezien over de redenen waarom aandeelhouders van Unilever niet uit Engeland wegwilden. Nooit werd die dividendbelasting als relevant beschouwd. Sterker nog, vaak werd gemeld dat het er niet toe deed.

Polman is loyaal aan Rutte en helpt hem de blamage draagbaar te maken. Maar die vriendendienst is geen reden om deze leugen tot waarheid te verheffen.

Henk Breukink is commissaris bij ING. Dat was een bizar interview dat hij gisteren afleverde in de NRC.

Een soort Trumpiaanse, Kavanaugh verdediging van wangedrag en de reacties daarop. Als je fouten maakt, blundert, keer op keer, en daarover wordt geklaagd dan val je de klagers aan. Geef geen centimeter toe. Draai de beschuldiging om. Het is niet ING die iets fout dat maar het zijn de klagers. Breukink ergerde zich aan politici die ING aan de schandpaal nagelden. Hij vond de ’toonhoogte’ niet juist.

Mijn verbazing was over zijn toon. Er gaat wel eens iets mis, vond Breukink. Zijn verst gaande erkenning was dat het ‘niet bijdraagt aan het vertrouwen als dingen niet goed gaan’.

Duh. Wie vertrouwt er nog een bank? Of een ondernemer die zelfregulering belooft?

Volgens mij is het een fundamentele misvatting gebleken te denken dat ondernemingen maatschappelijk te vertrouwen zijn. Elementair: ondernemingen hebben niet het maatschappelijk belang voor ogen. Hun doelstellingen zijn gericht op andere resultaten. Dat is geen probleem maar we moeten dat niet vergeten. Er is reden genoeg om vanuit een positie van scepsis te opereren tegenover de markteconomie. Wantrouwen is gerechtvaardigd.

Breukink maakt duidelijk waarom de Raad van Commissarissen een loonsverhoging toezegde aan een directeur die wist dat er van alles fout was gegaan. Dat een RvC dat deed terwijl eerdere loonrondes voor de baasjes problemen opleverden, geeft aan dat ze geen leervermogen hebben.

Ik vond het wel de limit om deze man dit te horen zeggen op de vraag of de ING top wel degene is die moet klagen: „Als niemand anders het doet dan doe ik het wel. Het gaat me ook niet om ING, maar om het toenemende wantrouwen in de samenleving. Daar moeten we wat aan doen.”

Guh, waar zou dat wantrouwen vandaan komen? De democratie ligt onder vuur, politici worden niet vertrouwd, onderneming en banken belazeren de boel en dan klagen over onterecht wantrouwen? Deze man zit op de verkeerde plek. Hij gaat het binnen een paar jaar weer fout doen bij ING.

Hij ‘weet’ dat ‘veel mensen om hem heen’ het met hem eens zijn. Op de golfbaan? Op het hockeyveld? In de bestuurdersbubbel? In het Gooi? Wat een bullshit. Dit is het type dat, vergeef me de dwarsstraat, me de afgelopen jaren vertelden dat er bij hun bedrijf geen sexual harassment plaats vindt, dat corpora gewoon leuke vriendenclubjes zijn. Dat vinden, inderdaad, de meeste mensen om hem heen.