Poetin is uitgenodigd in Washington tot hij dat niet meer is.

De EU is Amerika’s vijand tot ze dat niet meer is.

Er is geen sprake van ‘collusion’ en als dat wel zo zou zijn dan is het geen misdaad.

De pussygrabber ontkent een relatie met een Playboygirl tot blijkt dat ze zwijggeld kreeg.

Noord-Korea is geen vijand meer totdat blijkt dat ze gewoon nieuwe raketten bouwen?

En ondertussen doneert de psycho 12 miljard aan de boeren die hij door zijn handelsoorlog schade toebrengt en stelt hij voor om nog eens 100 miljard aan de rijken cadeau te doen na de 1500 miljard die ze in december al kregen. Begrotingstekort? Ach wat, daar praten we alleen over als Democraten regeren.

Ik werd gisteren door de Volkskrant geraadpleegd over de vraag of het Plakkaat van Verlatinghe waarmee de Republiek der Nederlanden afstand nam van Spanje een goed onderwerp was om een Hollanddag aan op te hangen – het gebeurde 26 juli 1581. De tweede vraag was of het waar was, zoals de historicus Stephen Lucas beweert dat het ‘een vergeten model’ zou zijn voor de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring.

De agenda van de Volkskrant (opiniepagina en Sommer) was vermoed ik dit klemmende onderwerp – hebben we als Holland iets te vieren, kunnen we net doen alsof we met zijn allen onze nationaliteit beleven; het Wilhelmus zingen zoals Buma voorstelt is blijkbaar niet voldoende.

Wat een onzin, wat een trivaal gekakel. Het is haast pathetisch, dat zoeken naar iets dat ons bindt. Een nationale geschiedenis, een museum, een dag om ons kaaskoppendom te vieren. Het Plakkaat is bij de meeste Nederlanders niet bekend en wat betekende het om ons af te scheiden? Drie eeuwen generaliteitslanden voor de katholieken? Vreemd dat conservatieven, die zo dol zijn op organisch gegroeide dingen, zo’n Fremdkörper willen lanceren.

Dat was mijn antwoord op de eerste vraag.

Als antwoord op de tweede vraag stuurde ik een artikeltje over dit onderwerp waarin ik Pauline Maier, de autoriteit op dit gebied, citeerde die met kracht van argumenten liet zien dat Jefferson nooit kennis heeft genomen van dat Plakkaat. Hij hield dwangmatig aantekeningen bij van wat hij las en waar hij mee bezig was, maar nee, geen kaasplakkaat. Op zijn best, suggereerde Maier, had Jefferson er indirect kennis van genomen doordat de Engelse Declaration of Rights van 1688/1689 dezelfde soort terminologie gebruikte.

Nu was het heel gebruikelijk om deze termen te gebruiken en er werd op alle niveaus driftig leentjebuur gespeeld. Dat termen van het Plakkaat in de  Onafhankelijkheidsverklaring opduiken, is dus weinig verrassend maar bewijst niet dat er een directe link is.

De Leidse historicus Geerten Waling, voor zover ik weet een van die conservatieve lawaaimakers, is het daar ‘faliekant mee oneens’, zegt de Volkskrant. Hij ziet sterke, ‘niet te onderschatten invloed’. Volgens Waling zouden Benjamin Franklin en John Adams de teksten van de Unie van Utrecht en het Plakkaat van Verlatinghe in huis. Ik weet niet waar hij zich op baseert – de bibliotheek van beide heren? Bovendien weten we dat Jefferson de verklaring schreef, dat Franklin en Adams erin korten en fijnslepen maar niet de basisscribenten waren.

Waling zou bezig zijn de missing link van het bewijs te vinden voor de directe invloed van onze Hollandse revolutiezin. Ik wens hem succes, ik denk dat er geen link is maar ik laat me graag overtuigen van onze invloed. De argumenten die hij vooralsnog aanvoert zijn niet erg sterk. In zijn zucht naar een Holland dag komt hij met Willem van Oranje op de proppen, op 24 april. ‘Niet in de zomervakantie’. Tja. Hadden we niet al gewoon Koningsdag zo rond die tijd?

Wat een kleutergedoe. Het negeert bovendien dat Nederland helemaal geen eenheid was die iets als eenheid had te vieren totdat de katholieken gelijkberechtigd werden. De grondwet van 1848 is een beter punt om iets van eenheid te suggereren, of, waarom niet, het aantreden van de eerste katholieke premier eind augustus 1918, toen de katholieke emancipatie voltooid was en Nederland iets van eenheid kon uitstralen.

Hier het Volkskrant stukje: Opinieblog – Plakkaat van Verlatinghe was heel belangrijk maar 26 juli is niet geschikt als Onafhankelijkheidsdag br _ De Volkskrant

Hieronder mijn stukje met de verwijzing naar Pauline Maier, zoals het is gepubliceerd in het Historisch Nieuwsblad bij een verhaal van mij over de Founding Fathers. Het boek waarin die Founding Fathers aan de orde komen, kan ik u zeer aanbevelen – misschien moet ik Waling maar een exemplaar sturen.

Plakkaat Van Verlatinghe

Er was een voorganger van de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring: het Plakkaat Van Verlatinghe waarmee de Staten Generaal van de Nederlandse Provinciën in 1581 hun onafhankelijkheid van Spanje verklaarden. Ook hier was het argument dat Filips II een tiran was en de taal die gebruikt werd, toont overeenkomsten met die van Jefferson in zijn verklaring. De historicus Stephen Lucas noemde het ‘een vergeten model’ voor de Amerikaanse verklaring en dit is de basis voor de veel gehoorde stelling dat inderdaad de Nederlanden als voorbeeld dienden. Dit zou versterkt worden door de invloed van de Nederlandse nederzetting op Manhattan. (de stelling van Russell Shorto – ook overtrokken).

Pauline Maier, de historica die het meest diepgravende boek heeft geschreven over de bronnen voor de Onafhankelijkheidsverklaring, verklaart zich niet overtuigd door de argumenten van Lucas. Ze meent dat het Plakkaat hoogstens een indirecte bron was, via de Engelse Declaration of Rights van 1688/1689. Jefferson maakte eindeloos aantekeningen over alles wat hij las en Maier laat in haar boek zien dat een waaier aan bronnen gebruikte, het was in die tijd ook heel gebruikelijk om voorbeelden direct in te passen, geen klachten over plagiaat. Maier stelt dat Jefferson zich onderscheidde van die voorbeelden door een lange lijst te maken met redenen waarom George III zich gedroeg als een tiran.

De kwalificatie ‘tiran’ of ‘despoot’ kwam voor in veel lokale en staatsverklaringen over het Engelse beleid. Het werd een deel van het dagelijks taalgebruik in de Amerikaanse kolonies vanaf begin 1776 toen Thomas Paine in Common Sense ‘monarchie’ als ‘tirannie’ omschreef.

Pauline Maier, American Scripture. Making the Declaration of Independence. New York, 1997.

Okay, deze sleazeball van een president praatte met zijn advocaat over het afbetalen – tot zwijgen brengen – van een playboy model met wie hij een relatie had.

De sleazeball loog erover, nu en tijdens de campagne. Hij stelde cash voor om haar af te betalen.

Het doet geen iota aan zijn populariteit. Geen schandaal kan deze man omlaaghalen. Verbaasd zijn we niet meer over, dat moeten we pas weer zijn als de Republikeinen straks een Democraat lastig vallen met ethische vergrijpen.

Ik kan iemand midden op 5th Avenue neerschieten en nog zou ik gewoon gekozen worden, liet de psycho ons weten tijdens de campagne. Hij zette vier dames die door Billy Clinton waren bezoedeld op een rijtje tijdens een debat. Hij had het over pussygrabbing. Zou er een punt komen waarop Amerikanen (Republikeinen) zich schamen voor hun president?

Ik denk het niet.

De Özil affaire in Duitsland (de voetballer) lijkt me een hoop onzin bij elkaar.

Een voetbalmiljonair die al jaren in Engeland woont en werkt poseert tijdens een politieke campagne met de president van Turkije, kandidaat voor dictator. Het zou vreemd zijn als dat geen reacties opriep. De schade is door hemzelf toegebracht.

Ik weet niet waar Özil zo verbaasd over is. Dat een speler van het nationale elftal zich leent voor politieke spelletjes van een buitenlandse potentaat? Heeft dit iets met integratie te maken? Ik heb zo’n vermoeden dat als een voetballer van het nationale elftal die blond was en blauwe ogen had maar met een neo-nazi poseerde ook een probleem zou hebben.

Dit is een rondje bull. Een soort Stef Blok maar dan omgekeerd.

De VS voert al een economische oorlog met Iran. Betekenen de tweets van de psycho dat er nu ook een klimaat ontstaat van echte oorlog?

Niet echt. Wat Trump doet is wat hij altijd doet: aandacht afleiden. Om het Rusland debacle weg te poetsen, gaat hij in de aanval tegen Iran. Zijn loopjongens, minister Pompeo en veiligheidsadviseur Bolton, beide voorstanders van regime change in Iran, helpen hem.

Voorlopig dus niets, maar het is wel oppassen geblazen. Nethanyahu zal met genoegen deze ontwikkeling hebben gezien. Nadat hij van Israël een identiteitsstaat heeft gemaakt met het oog op aanstaande verkiezingen, zou hij er om allerlei redenen wel baat bij hebben dat de VS eindelijk een aanval op Iran mogelijk maakt. Heeft Nethanyahu altijd al gewild.

Trump creëert zo een klimaat waarin dat kan gebeuren.

Europa heeft het nakijken, zoals het dat al heeft sinds de psycho het verdrag met Iran opzegde. Voor Nederland is het belangrijk dat het roekeloze gedrag van de VS in de strengste termen wordt verworpen. Geen aansluiten bij een Iran-actie van de VS zoals we dat deden onder Balkenende in Irak. Ik vertrouw Rutte wat dat betreft voor geen cent en de ervaring met D66 in de regering is ook allerminst geruststellend. We praten alweer over een nieuwe missie naar Afghanistan (herinner u Kunduz en de stellingname van D66 en de fundamentele discussie binnen de partij daarover …. niet dus).

Ook in de VS zullen de verkiezingen steeds meer een rol gaan spelen. De schade door de importheffingen pakt voorlopig uit in het voordeel van Trump aangezien zijn achterban bereid is om die extra kosten te dragen in de veronderstelling dat het straks wat oplevert. Voeg er schermutselingen met Iran aan toe en een Republikeinse defensieve campagne voor het Congres is in volle gang.

Ik heb nooit veel gehad met Bernie Sanders. Een weinig tot stand brengende onafhankelijke senator die dankzij Hillary Clintons dominantie ineens de Democratische voorverkiezingen kon domineren. Hij noemt zichzelf soms socialist, soms democratische socialist, soms socialistisch democraat.

In de vroege jaren tachtig was er een deel van de Democraten dat zich afficheerde als Democratic Socialists. Op de campus van Columbia University, waar ik toen studeerde, genoot deze club enig aanzien. Hun leider was de zeer gerespecteerde Michael Harrington, die in 1962 het baanbrekende boek The Other America had geschreven, een aanklacht tegen de enorme armoede in het rijkste land van de wereld. Ook ander werk van Harrington was interessant. Hij was actief op de Democratische conventies waar ik hem als journalist tegenkwam in 1984 en 1988 (hij overleed in 1989).

Het bovenstaande is een aanloop naar wat ik zie als een gevaarlijke ontwikkeling voor de Democraten: de illusie dat Trump van Democratische (en ex-Obama kiezers) linkse types heeft gemaakt. De overwinning van Alexandria Ocasio-Cortez in de voorverkiezingen in New York, een paar weken geleden, heeft Sanders en aanhangers het idee gegeven dat dit een links moment is. Ik begrijp het sentiment maar ik denk dat ze het verkeerd hebben. Niet dat ik terugwil naar het grijze, meebewegende derde weg geneuzel van Kok-Clinton-Blair, maar een linkse koers lijkt me tot mislukken gedoemd.

Want dit is mijn doemscenario. De Democraten winnen in november 2018 het Huis, met een groep nieuwkomers die nogal heterogeen is. Op zich geen probleem, ze zullen het wel eens worden dat de bejaarde tante Nancy Pelosi moet verdwijnen als Speaker. De senaat blijft, vrees ik, Republikeins. Het betekent dat er in de tweede helft van de regering Trump niets tot stand komt, veto’s bij de vleet.

In 2020, in mijn doemscenario, zal Trump of dood zijn (hartaanval) of zich niet kandidaat stellen (revolutie tot stand gebracht, wegwezen). Dat opent het veld bij de Republikeinen voor een flink aantal min of meer gematigde kandidaten. Denk aan Marco Rubio, Ted Cruz (niet gematigd en hopelijk overleefd hij de verkiezingen in Texas in 2018 niet), maar bovenal de immens verstandige gouverneur John Kasich, vergeleken met wie de nitwit Mike Pence een nitwit lijkt, en nog meer bovenal, Nikki Haley, nu ambassadeur bij de VN.

Als er een vrouwelijke president komt dan zou me niet verbazen als dat een Republikeinse is en de enige die ervoor in aanmerking komt is Haley.

Maar verder met het doemscenario. De Democraten hebben zo’n twintig kandidaten in de aanbieding, onder wie bejaarden als Joe Biden en Bernie Sanders, en bjjna bejaarden als Elizabeth Warren. Bijna al die kandidaten zijn door Sanders en zijn aanhang misleid geraakt dat links het antwoord is op Trump in plaats van competentie. Denk aan Kamela Harris, Cory Brooker, Kristen Gillibrand, Chris Murphy en Harrod Brown. De gematigde types zoals Deval Patrick of mijn huidige favoriet Eric Garcetti, worden afgeslacht in de debatten en in de voorverkiezingen loopt het alle kanten op.

In dit scenario eindigden de Republikeinen met een verstandige, relatief gematigde kandidaat, de Democraten met een beschadigde linkse activist. Ik weet wel wie dat gaat winnen. Natuurlijk loopt het allemaal anders als Trump zelf kandidaat is maar ook dan vrees ik dat een gepolariseerde linkse aanval op zijn incompetentie en zijn boze kiezers alleen maar kan leiden tot zijn herverkiezing.

Ik hoop dat ik ongelijk heb maar voorlopig zie ik bij de Democraten nog geen eensgezindheid. Misschien is het daarvoor te vroeg, en ze moeten eerst maar eens in november winnen – dat wordt nog moeilijker dan gedacht. Maar als doemscenario is het goed om in het achterhoofd te houden, zeker als Bernie de boel op stelten zet.

Van alle VVD’ers die zich nu in hun opportunisme hebben bekeerd tot een Wilders-lite stellingname over immigranten, integratie en de multiculturele samenleving, is Stef Blok de meest verrassende. Hij schreef in 2004 een rapport dat toen baanbrekend was en stelde dat het met de integratie (van Marokkaanse en Turkse Nederlanders) heel behoorlijk ging en dat de overheid daar weinig aan had bijgedragen of aan had afgedaan. Omdat het niet paste in het discours van die post-Fortuyn jaren, werd het rapport Blok weggestopt en genegeerd.

Dat de auteur ervan als minister zou staan te orakelen over de onmogelijkheid van etnisch gevarieerde samenlevingen zoals hij vorige week deed, roept vragen op. Nog afgezien van de vraag waarom een minister dit soort onzin uitkraamt, weten we niet of Blok van mening is veranderd op basis van een diepgaande analyse of dat hij gewoon meepraat in het naar Wilders opgeschoven VVD-CDA discours dat we in de verkiezingsstrijd zich zagen ontwikkelen. Van Rutte kun je alles verwachten en Buma is in zijn Wilhelmus-variant van simplistisch nationalisme ook geheel voorspelbaar, maar Blok?

Nog afgezien van alle etnisch gewauwel zou Blok moeten weten dat Nederland een voorbeeld is van geslaagde integratie van geloofsgroepen die elkaar ooit uitsloten en voor fundamentele vijanden hielden. De katholieken en de protestanten voerde een heilige oorlog die tot verzuiling leidde als vorm van integratie en na de jaren zestig gelukkig verdween. Niet dat alles zo homogeen is als Buma denkt. Ik laat me door een christelijke dominee niet vertellen wat ik als Nederlander moet vinden, net zomin als een katholieke kapelaan dat veertig jaar geleden kon.

Het enige goede dat je over Bloks treurige exces kunt opmerken is dat het misschien toch eens kan leiden tot een echte discussie over wat een levende samenleving betekent. In mijn optiek (en in de Nederlandse praktijk) niet de homogeniteit die Rutte en Buma denken te zien, niet de gevaarlijk misleidende ‘normale Nederlander’ die Rutte zegt te vertegenwoordigen. Het idee dat er normale en niet normale Nederlanders zouden zijn, is voldoende om de man te diskwalificeren. Het is goedkope Jip-en-Janneke truc van een man die probleemloos met Wilders samenwerkte en nu diens vocabulair en, zo lijkt het, ook diens gedachtegoed heeft overgenomen – net als de haatzaaier zelf in zijn eigen onmacht lijkt te verzuipen.

Blok leek uit ander hout gesneden. Een typisch Nederlands oliemannetje, inzetbaar op vele posten, altijd redelijk verstandig zij het nooit met een origineel idee. Dat blijft het grote raadsel: wat bezielde deze man toen hij vorige week ineens uit de losse pols populistische onzin begon te verkondigen? Ik heb veel over zijn exces gelezen deze week maar, afgezien van VVD-opportunisme dat me niet bij hem leek te passen, geen geloofwaardige antwoorden gezien.

Ik ben geen fan van samenzweringstheorieën maar evenmin onderschat ik de vaardigheid van de Russische inlichtingendiensten en ex-spion Poetin om een operatie op te zetten die Amerika fundamenteel compromitteert. Mevrouw Butina, de Russin die maandag is gearresteerd als een Russische agente, had een vooropgezet plan om de NRA te infiltreren. De organisatie houdt van Poetin maar het is onduidelijk of dat is omdat Poetin van geweren houdt of omdat ze van autoritaire leiders houden. Dat Poetin ook maar een jota geeft om het Tweede Amendement mag duidelijk zijn. Hij ziet een manier om invloed uit te oefenen – niet om iets te bereiken maar om Amerika te ontwrichten.

Andere organisaties zijn gemakkelijk te penetreren voor Russen, vooral christelijke scherpslijpers, zo blijkt. Evangelische kiezers in Amerika zijn niet alleen dol op Israël (niet vanwege Israël maar vanwege Bijbelse voorspellingen) maar ook op Poetins Rusland. Daar worden immers de christelijke waarden die deze zeloten propageren verdedigd door de baas. Poetin heeft een hekel aan homo’s, lesbo’s en andere delen van het afkortingencomplex. Abortus is er officieel moeilijk, onofficieel minder. En ja, evangelische kiezers houden ook wel van autoritaire leiders, mits die hun agenda uitvoeren of in elk geval met de mond belijden. Zie Trump.

Zo krijgen we geleidelijk aan een beeld van de ongelooflijk succesvolle strategie van Poetin om de stupiditeit van de Amerikanen ten volle uit te buiten. De Republikeinen zijn tot op het bot gecorrumpeerd, deels door groot geld, deels door hun principeloze houding tegenover de psychopaat die ze president van Amerika hebben gemaakt. Idem voor de NRA. Poetin kan zijn ogen niet geloven.

Verklaart dit waarom Trump zelf de hielen likt van Poetin? Nee, ik heb daarvoor geen goede verklaring, afgezien van Trumps obsessie met het verdedigen van de nu steeds oneerlijker ogende verkiezingsuitslag van 2016.Het is een obsessie. Is het genoeg om hem al deze onzin te laten uitkramen (elke publieke uiting is een campagnebijeenkomst gedateerd, ongeveer juni 2016)? Vraag het de psychiater.

Trump houdt van iedereen die hem stroop om de mond smeert. Het verklaart zijn liefde voor autoritaire leiders die in staat zijn om dat zonder scrupules te doen beter dan Trump voorliefde voor autoritair beleid op zich. Slimmere mannen dan Trump prijzen hem zonder terughoudendheid en slagen erin om hem te manipuleren. Poetin, Orban, Erdogan, Xi, Saoedische tirannen, Sissi: ze hebben geen er geen moeite mee. Een beetje verstandige leiders, Merkels of Macronnen, kunnen niet zo opportunistisch zijn en hebben andere belangen, namelijk een bondgenootschap te redden (en de wereldhandel) – zaken waar die autoritaire bazen niets om geven.

Ik weet niet of Poetin ‘iets heeft’ om Trump te chanteren. Ik denk niet dat het nodig is om deze gevaarlijke man gevaarlijke dingen te laten doen. Maar uiteindelijk doet het er niet toe. Linksom of rechtsom, met of zonder chantage, houdt de psycho uitverkoop. Dat zou allemaal niet zo verontrustend zijn als de mensen om hem heen en vooral zijn partij niet zo welwillend ondersteunend was in dat beleid. Het is werkelijk een wereldmacht die zichzelf hier de nek omdraait.

Vroeger probeerde een politicus een blunderverhaal zo snel mogelijk weg te werken. Kalm blijven, stilte handhaven en na een paar dagen was de mediastorm voorbij.

De psycho heeft een andere, tamelijk succesvolle strategie. Als hij een vlek maakt, wrijft hij erin. Hij creëert chaos door er andere verhalen overheen te leggen, door leugen op leugen te stapelen, nieuwe verklaringen te geven. Het effect is dat de oorspronkelijke misdaad – in de dit geval het schandalige optreden met zijn maatje Poetin – steeds verder onder het mediastof bedolven raakt.

Ga maar na, hij heeft het vaker gedaan. Media aandacht helpt Trump, hij weet het zo te sturen dat het laatste, minder erge bericht de volle aandacht krijgt.

Je kunt zeggen wat je wilt van de man, zijn intuïtie is ongeëvenaard. Net als zijn wreedheid, zijn kwade aard en zijn egozucht. Het werkt. Voor hem.

Ik was dit weekend bij een Amerikaanse vriend die vier jaar geleden een start up bedrijf begon dat nu 17 werknemers heeft, een indrukwekkend arsenaal aan venture investeringen heeft vergaard en op de drempel staat van de doorbraak naar een serieuze onderneming.

Ik was erbij toen hij een mail kreeg van een van zijn leveranciers (het is een productiebedrijf, manufacturing) die aankondigde dat als gevolg van de importheffingen van Trump die opliepen tot 25 % zij de prijzen van hun producten met 15 % moesten verhogen. Sorry, het kan niet anders. De kosten, en de prijzen, van het product dat de onderneming van mijn vriend maakt, gaan ook omhoog.

Later in de dag kwamen er meer mails binnen, vrijwel dezelfde tekst, soms net wat andere percentages. We vermoeden dat de ondernemersorganisatie een standaardmail heeft opgesteld die door deze leveranciers wordt gebruikt.

De kosten van de handelsoorlog beginnen te lopen.