Trump houdt van bijnamen. We kunnen hem nu rustig de ‘whiner in chief’ noemen, de opper-zeurkous. Beledigd door deze, niet met respect behandeld door die, altijd klagende dat de VS een stupide land is dat voortdurende door andere landen wordt beetgenomen.

Het is voldoende om de psycho, die helemaal niet naar de G-7 wilde maar totaal gefocust is op zijn koffiebreak met Kim, oude bondgenoten en buurlanden opzij te zetten. Wat denkt hij er mee te bereiken? Als u het weet mag u het zeggen. Voorlopig ziet Amerika eruit als een zeurland dat zichzelf isoleert van de wereld, om er straks achter te komen dat daarmee haar positie in de wereld zodanig is verslechterd dat ze niet zonder bondgenoten kan.

En dan Poetin, wat moeten we van Trumps Poetin-filie denken? Ik ben niet van de samenzweringstheorieën maar ik heb moeite een reden te bedenken waarom deze domme man ineens Rusland bij de G-7 wil. Misschien kan onze ook niet zo slimme ambassadeur dat eens uitleggen, nadat hij vorige week opriep tot harder optreden van Nederland tegen Rusland. Zelden stond iemand zo te kakken als deze haatzaaier.

Ondertussen is de schade blijvend. Er valt niet veel te repareren omdat deze regering wordt gedomineerd door een idioot die niettemin ferme greep heeft op alles om hem heen, inclusief de lamlendige Republikeinen. Dit was een ‘watershed election’, het einde van de westerse wereld zoals we die na de Tweede Wereldoorlog hebben leren kennen. Ervoor in de plaats komt niet een doordacht zij het totaal fout isolationisme zoals Robert Taft en de Republikeinen dat in 1948 en 1952 bepleitten maar simpelweg chaos.

Nicholas Kristof vraagt zich in de NYT af waarom Democraten niet bereid zijn om te overwegen dat Trump een succes zou kunnen boeken in Noord-Korea. Ze staan niet eens open voor die mogelijkheid, klaagt hij.

De vraag is fair enough, het antwoord moet ook niet zijn dat we hopen dat Trump mislukt maar dat we er weinig vertrouwen in hebben dat hij iets tot stand brengt. Mijn eigen verwachting was dat de top zou worden uitgesteld of afgesteld omdat de diplomatieke voorbereiding zoveel tijd zou vergen dat juni onhaalbaar zou zijn.

Ik vermoed dat die voorbereiding nog steeds een rommeltje is en dat het resultaat van de top enkel kan zijn dat er doorgepraat wordt. Dat kan ook haast niet anders want Trump weet niet waar hij het over heeft, wat hij wil en hoe dat technisch kan worden uitgevoerd. Zeker, hij heeft Pompeo bij zich die als ex CIA directeur daar meer vanaf weet, maar dat is niet voldoende. Bolton zal weinig hulp bieden.

Trump is een pr mannetje. Hij wil een succes waar hij over kan blaten. Reken er dus op dat ook als er niets uitkomt dit als een geweldig show verkocht gaat worden (en als de top mislukt dat ook een enorme, geweldige, historische etc. mislukking zal zijn).

Ik heb me voorbereid op een uitkomst die er zo uitziet: Kim en Trump schieten veel plaatjes, beloven elkaar vertrouwen en spreken af dat er doorgepraat wordt.Misschien belooft Kim niet te werken aan lange afstandsraketten. Dat zou Japan en Zuid-Korea vol in de wind zetten voor Kims afschrikkingspolitiek maar Trump zou kunnen zeggen dat Amerika niet bedreigd wordt. Magertjes, misschien dat ze zelfs dat niet willen of kunnen bereiken.

Resultaat: Trump heeft Kim een platform gegeven (ook in de NYT en elders artikelen over de metamorfose die Kim heeft ondergaan, van idioot naar sluwe manipuleerder van de psycho narcist), Trump heeft er niets voor teruggekregen. Het succes voor Kim is dat hij Trump zo kan afpoeieren, zijn relatie met China versterkt heeft en Zuid-Korea kan blijven gebruiken om echt wat te bereiken.

Hoe een deal(tje) met een kernmacht als Noord-Korea mogelijk is terwijl een deal met een niet nucleair Iran niet kan, blijft onduidelijk.

Ondertussen is Trump niet in staat om over iets anders te denken en dus wordt de G-7 top in Quebec een ramp. Nog los van Trumps stupiditeit (de oorlog van 1812 en het platbranden van het Witte Huis, toen nog de executive mansion geheten, aan de Canadezen te wijten om te laten zien dat ze best een bedreiging voor de nationale veiligheid kunnen zijn) heeft hij Europa alleen maar confrontatie te bieden maar vooral wil hij zo snel mogelijk weer vertrekken.

Trudeau en Macron dachten een soort van relatie met de psycho te kunnen opbouwen. Ze staan in hun hemd. May ging al eerder onderuit. Merkel zag het vanaf het begin af aan goed.

Het is interessant om te zien wat de nieuwe politieke verhoudingen zijn. Je hoeft maar te kijken tegen wie de Telegraaf nu campagne voert: Jesse Klaver en Groen Links.

Elk wissewasje wordt opgeblazen, zoals de politieke krant dat vroeger deed met de PvdA (over de VVD schandalen hoor je een stuk minder, laat staan dat Rutte kritisch benaderd wordt).

De actiekrant voert altijd actie en altijd tegen iets wat van links dreigt. Zie het maar als een compliment aan Groen Links dat ze het voorwerp van deze aandacht zijn – waarbij het stupide liefdesnestjes schandaaltje dat nu onderwerp van gesprek is, mag gelden als een spectaculair eigen doelpunt.

Bill Clinton voert campagne. Dit keer om een boek te verkopen.

De manier waarop hij dat doet, fuzzy answers, om de kwestie heendraaien, geen onderkenning van de schade die hij heeft aangericht, bevestigt nog maar eens dat een van de grote voordelen van de Trump ramp is dat we van de Clintons verlost zijn.

Kijk zelf maar.

Vandaag in de NRC: mijn artikel over de onterechte vermythologisering van Robert Kennedy.

Vijftig jaar geleden, op 5 juni 1968, werd Robert Kennedy neergeschoten, een dag later overleed hij. De herdenking van de wrede dood van een veelbelovend jong politicus roept bijna vanzelfsprekend de vraag op of daardoor de geschiedenis veranderde, zoals bijvoorbeeld een recente Netflix-serie suggereerde. Wat als niet Richard Nixon maar Robert Frances Kennedy, RFK, in 1969 president was geworden?

Zoals de studentenactivist Tom Hayden later stelde: ‘Als je kunt geloven dat Robert Kennedy in 1968 het presidentschap had gewonnen, dan wordt zijn dood een van de centrale gebeurtenissen in je leven’. Vietnam zou sneller zou geëindigd, rassen zou in harmonie hebben geleefd, armoede zou zijn aangepakt, polarisatie vermeden en minder mensen zouden zich gedesillusioneerd van politiek hebben afgekeerd. Nixon zou ons bespaard gebleven zijn. Het is mogelijk, maar het probleem van deze what if is dat een goede afloop van de jaren zestig altijd onwaarschijnlijk was.

Toch droomt menigeen, net als Hayden, nog steeds van een misgelopen presidentschap van Robert Kennedy. Dat mag, maar de werkelijkheid leent er zich niet voor. Kennedy kon niet winnen in 1968, al was het maar omdat zelfs de Democratische nominatie onbereikbaar was. Bovendien verdienen het vermeende charisma, de daadkracht en het progressieve gehalte van Kennedy de nodige scepsis.

Robert Kennedy was een complex man. Tot 22 november 1963 was hij de politiek assistent van zijn broer, de president. Hij had diens campagnes gerund, was minister van Justitie geworden maar bovenal was hij diens betrouwbare raadgever. Kennedy’s hielpen elkaar en Robert was loyaal en dienend. Als zelfstandige persoonlijkheid had RFK tot dan toe minder indruk gemaakt. Hij was in alle opzichten een Kennedy: rijk, verwend, zonder zorgen over baan of inkomen. Kennedy was diep gelovig en behoorlijk conservatief, hij werkte voor de beruchte communistenjager Joe McCarthy, een vriend van de familie. Over segregatie en burgerrechten maakten John en Robert zich pas druk toen Martin Luther King hen ertoe dwong. Armoede en ongelijkheid waren secundaire onderwerpen.

De mythologische RFK, de ontpopte progressief, dateert van na Johns dood. Aanvankelijk was Robert totaal van slag, rouwend en druk als steunpilaar voor Jackie. Hij haatte Lyndon Johnson, die nu op Johns plek zat. Maar ook was hij ineens de volgende Kennedy, na zijn gesneuvelde oudste broer Joe, na John. Er werd wat verwacht, maar op eigen houtje zou Robert nooit de politiek hebben opgezocht. RFK werd in 1964 gekozen als senator voor New York, al ging campagnevoeren hem nooit goed af.

Geleidelijk aan veranderden Roberts standpunten. Hij sprak zich uit over armoede, ongelijkheid, racisme. Lastiger was Vietnam, de oorlog begonnen door zijn broer en onder Johnson geëscaleerd. Robert kwam pas laat met kritiek en een soort van schuldbekentenis. Toen activisten een mogelijke uitdager zochten voor Johnson gaf Kennedy niet thuis. De kastanjes werden uit het vuur gehaald door ‘vredeskandidaat’ Eugene McCarthy, die de studentenprotesten omzette in stemmen en Johnson dwong zich terug te trekken. Toen de altijd twijfelende Kennedy zijn kandidatuur aankondigde, oogde dat opportunistisch.

Aanvankelijk maakte Kennedy veel enthousiasme los, ondanks zijn houterige spreekstijl. Van dat laatste was niets te merken toen hij op 4 april in een zwarte wijk van Indianapolis moest vertellen dat Martin Luther King zojuist was doodgeschoten. Robert hield de toespraak van zijn leven en Indianapolis was een van de weinige steden waar geen rellen losbarstten. Zou deze Kennedy de rassenproblemen kunnen temperen?

Kennedy won een aantal voorverkiezingen maar die hadden in die jaren weinig te betekenen. Je moest je gedelegeerden bij elkaar sprokkelen door contacten, niet via kiezers. Dat deed vicepresident Hubert Humphrey. Nadat McCarthy won in Oregon, waar RFK niet durfde te debatteren, werd Californië cruciaal om Roberts electorale kracht te bewijzen. Omdat McCarthy de studenten al had gekaapt, voerde Kennedy campagne op verrassend conservatieve law and order thema’s. Daarmee won hij op 4 juni. Net na middernacht hield RFK in Los Angeles een overwinningstoespraak, kort daarna werd hij neergeschoten, 26 uur later overleed hij.

Die zomer kreeg Hubert Humphrey de nominatie. Dat zou ook gebeurd zijn als Robert had geleefd, want Kennedy en McCarthy aanhangers konden elkaars bloed wel drinken. In november verloor Humphrey krap van Nixon, maar had Kennedy hem wel kunnen verslaan? Waarschijnlijk niet. Het land was te gepolariseerd, de oorlog veroorzaakte teveel verdeeldheid om een progressieve Democraat te laten winnen. En zo progressief was Kennedy niet. Hij was een laatkomer, een establishment-type, te oud om de jongerenbeweging die hem intrigeerde te volgen. In 1967 liet Kennedy nog een medewerker van zijn uitgever vervangen omdat die homo was.

What if-geschiedenis is aantrekkelijk, net als Hayden kunnen we altijd dromen van een mythische Robert Kennedy. Je hoeft de man niet tot heilige te verheffen om zijn dood tragisch te vinden. Edward Kennedy, de broer die bij Roberts begrafenis diepe eenzaamheid uitstraalde, zei het toen op een manier die niet verbeterd kan worden: ‘Mijn broer hoeft niet geïdealiseerd te worden, of groter gemaakt in zijn dan hij was bij zijn leven’. Dat is vijftig jaar later nog steeds een goed advies.

Samantha Bee is een meestal leuke gastvrouw van zo’n typisch Amerikaanse stand up show. Meestal is zo ook slim.

Ik kan er met mijn hoofd niet bij dat zo iemand zich verlaagt tot het niveau van de Amerikaanse president en scheldwoorden gebruikt. Ze had terechte kritiek op Ivanka Trump, een opportunist van klasse, die ze een c**t noemde.

Dom, dom, dom.

De psycho, de pussy grabber in chief, was er natuurlijk als de kippen bij om niet alleen haar verontschuldigingen te eisen (die had ze aal aangeboden) maar ook haar ontslag. Trump heeft nog nooit ergens zich voor verontschuldigd, dit is zijn normale gedrag en als hij het heeft over sh•thole countries of McCain beledigt, hoor je hem niet.

Eerder in de week had de tuttebel Roseanne Barr een racistische tweet verstuurd die geheel paste in het patroon van haar twittergedrag (en ook van de psycho zouden we niet opgekeken hebben als hij zo leuk uit de hoek kwam). Barr werd door ABC ontslagen waarop de psycho eiste dat ABC ook verontschuldigingen aanbood voor alle lelijke dingen die ze over hem gezegd hebben.

Hij noemde het niet ontslaan van Samantha Bee meten met dubbele standaard. Bull shit, natuurlijk maar veel mensen gingen ervoor, zelfs liberals. En zo heeft Trump het water weer modderig gemaakt (sorry voor het Amerikanisme) en een klaar en helder onderwerp vertroebeld. Nee, een scheldwoord gebruiken is dom en smakeloos, ook als de president dat doet, maar het is nogal wat anders dan een racistische tweet versturen als onderdeel van een patroon van dat soort gedrag.

En zo sukkelen we door op het traject dat Trump voor ons bepaalt. Hij verlaagt de standaarden zodanig dat straks het ontslag van Mueller, of zelfs een vriendenband met Poetin, niet opmerkelijk wordt gevonden. Goede smaak en civic society liggen onder vuur en daarmee ook de democratie.

Toegegeven, Bill Clinton zette zichzelf ook nog even te schande, op 19 janauri 2001, door de voortvluchtige oplichter Marc Rich gratie te geven.

Trump overtreft hem ook daarin. Na gratie voor een sheriff die veroordeeld was voor schending van de grondwet (en door bruinneus Mike Pence wordt aangekondigd als een voorvechter van de wet), Joe Arpaio,en een boef uit de Cheney bende die een spion ontmaskerde om haar echtgenoot dwars te zitten, h.eeft de psycho nu ook een uiterst vervelend mannetje gratie verleend.

Er zijn geen woorden om de laagheid, smerigheid, wreedheid en wetteloosheid van Dinesh D’Souza te omschrijven. Veroordeeld voor een bewuste schending van campagnefinanciering, promotor van de meest idiote en gevaarlijkste samenzweringsonzin. Nu frank en vrij.

Volgende klant: Martha Stewart. Ik dacht dat we met Clinton wat dit betreft de bodem bereikt hadden (oude Bush gaf Caspar Weinberg gratie voor strafbare feiten als minister van Defensie), maar Trump overtreft alweer al zijn voorgangers.

En dan komen nog de gratie verleningen van zijn campagne medewerkers en zichzelf …

Alle koppen praten over ‘oorlog’. Het gaat over de handelsoorlog tussen Europa en Amerika, de aanstaande handelsoorlog tussen China en Amerika. Het zijn in zekere zin virtuele oorlogen, het gaat om geld en je kunt er geld op zetten dat er twee verliezers zijn: de wereld en Amerika.

De echte oorlog is vorige week in Iran begonnen. De regering-Trump voert een regelrechte economische oorlog tegen Iran, je kunt het geen andere naam geven. De doelstelling is de legitieme regering in Iran ten val te brengen. De gedachte dat een land dat zeven jaar moest vechten tegen de door Amerika gesteunde Saddam Hoessein zomaar zal buigen voor de vermeende macht van Amerika, lijkt me geheel passen bij het neocon denken dat met Bolton opnieuw zijn intrede heeft gedaan.

De verliezers hier zijn de bewoners van Iran die een gang naar een gematigd regime gedwarsboomd zien, ten faveure van de hardliners die altijd wel hebben gezegd dat je met de duivel geen deals moet maken.

Het is een oorlog, laten we er geen doekjes om winden. Amerika dwingt de rest van de wereld, Europese bedrijven, banken, om zich te voegen naar wat de psycho en zijn kornuiten opleggen. Ik vermoed dat er in Europa weinig ruggengraat zal bestaan om zich te verzetten – de Amerikaanse connectie is te belangrijk. Is dat macht? Ja, maar geen macht die blijvende kracht heeft. Het is de laatste stuiptrekking van een wereldmacht, de doodsreutels van de naoorlogse wereldorde.

Na ik erover denk, dit is niet alleen Trumps werk. Verwerpen van multilateraal denken en doen begon met kleine Bush en zijn neoconservatieve bende onder leiding van Dick Cheney. De wereldorde werd onderuit geschoffeld op 9/11 en de man die Amerika de doodsteek toebracht is Bin Laden.