Het zou adembenemend zijn als het niet zo volstrekt voorspelbaar was. De Republikeinen in het Congres gaan proberen Sociale Security (AOW) en Medicare (zorg voor bejaarden) uit te kleden. Het argument: de begrotingstekorten, volgens een van de afgevaardigden het grootste probleem van onze tijd.

U herinnert zich wellicht dat deze zelfde lieden in december een belastingverlaging doorvoerden die 1500 miljard dollar toeschoof naar de rijken en naar ondernemingen. Die miljarden sloegen een giga gat in de begroting, zoals elk onderzoek aantoonde – behalve dat van de anti overheids Republikeinen die zoals altijd betoogden dat de economische groei zo fenomenaal zou zijn dat het juist geld zou opleveren.

Enfin, dezelfde nonsens die de Republikeinen al sinds de heilige Ronald Reagan proberen te slijten. Nu, een half jaar later, is het tekort ineens weer een prioriteit. En dan komt de aap uit de mouw, nou ja, hij was voor iedereen zichtbaar: die belastingverlaging was een middel om overheidsvoorzieningen uit te kleden. Niets meer en niets minder.

Zo kennen we ze weer, die Republikeinen.

De afgelopen jaren werd vaak gezegd dat we Wilders maar moesten laten regeren, zodat hij kon laten zien hoe slecht hem dat af zou gaan. De VVD en het CDA ieder met zijn eigen opportunisme, haalden hem zelfs binnen als partner in het onzalige Rutte/Wilders kabinet (ze hebben er niet onder geleden, al kan Rutte wat mij betreft nooit meer iets goed doen).

Nu in Italië de Wilders hordes aan de macht zijn en in Hongarije en Polen zijn ideologische vrienden de rechtsstaat ondermijnen, kunnen we zien hoe gevaarlijk die laat maar regeren redenering is.

Het beleid om de schepen met vluchtelingen een deur verder te sturen en een onbeschaamde racistische en etnische profilering in te voeren door de minister van de Liga Nord, Salvini, is populair in Italië. Ik denk dat we hier een omslagpunt meemaken. Door de xenofobe extremisten te laten regeren, kunnen mensen net als in Trumpistan, zeggen: ze doen tenminste wat. En dat wat doen, immoreel of onethisch, zal populair blijken, de steun zal groeien.

Brexit en Trump waren de eerste markeringspunten van deze omslag. Een regering die wat doet, maakt niet uit wat, maakt niet uit of het wel of niet past in de waarden waar we zeggen voor te staan, zal steeds aantrekkelijker worden.

Nederland is dat bepaald niet immuun voor. Wilders mag zijn weggezakt in zijn eigen kleinheid, nu Rutte en Buma zijn verhaal hebben overgenomen en Baudet er zijn eigen zwaai aan geeft, overdekt met een flinterdun laagje intellectualisme zodat de corpsballen (jongen en oude ballen – het zou u verbazen hoezeer de ballen in de samenleving vertegenwoordigd zijn) het kunnen steunen, nu dat allemaal op zijn plek is gevallen zal Nederland ook die kant opgaan. Onfrisse en harde maatregelen: ja, passen niet helemaal bij onze vermeende identiteit maar ze doen tenminste wat!

In mijn meer pessimistische buien denk ik dat het al te laat is.

Je weet nooit waar de massa op aanslaat. Psychopresident Donald Trump voert al anderhalf jaar oorlog tegen de rechtsstaat, democratie en beschaafde verhoudingen in een complexe samenleving. Hij is grof, dreigend, ondermijnend en verdeeldheid zaaiend. Zijn politieke partij is als was in zijn kleine handjes: ze hebben elke kritische zin uitgezet. De trias politica, de scheiding der machten, is de facto opgeheven.

En toen waren er de kinderen aan de grens. Het was wreed, opportunistisch en schandelijk politiek beleid, gestuurd door lui als Stephen Miller en bedoeld om de Democraten een loer te draaien. Het heeft precies omgekeerd gewerkt. Iedereen die bij dit beleid van scheiding van ouders en kinderen was betrokken is er met schade vanaf gekomen – zoals iedereen die met Trump omgaat uiteindelijk besmeurd met pek en veren vertrekt.

De psycho zelf doet nu wat hij twee weken lang volhield niet te kunnen doen: gewoon het door hem ingezette beleid stoppen. Hij zaaide de gebruikelijke mist met de al te gebruikelijke leugens door de Democraten verantwoordelijk te maken, door zelf weg te lopen, door te dreigen en te dreinen, maar moest uiteindelijk gewoon dat beleid stopzetten.

De man die de eerste paar dagen van zijn bewind de ene schlemielige executive order na de andere ondertekende met zijn narcistische krabbel, vond pas na twee weken de macht om op dit terrein een executive order uit te vaardigen.

Het was een beschamende climb down maar voor een regering die geen schaamte kent, maakt het niet uit. Ik denk niet dat dit lange termijn gevolgen heeft, wel schuift het de regering-Trump in zijn totale gebrek aan moraliteit verder richting afgrond. Lekker laten gaan, zou ik zeggen.

Ik was zaterdag aanwezig op het PvdA congres. Een tussencongres waar weinig gebeurde maar wel een nieuw partijbestuur werd gekozen (er was stevig voorgeselecteerd zodat de kandidaten die werden voorgedragen keurig werden gekozen). De zijvoorstellingen, na moties en verkiezingen, waren weinig interessant.

Wat me vooral tegenviel, hoewel het niet onverwacht was, was de toespraak van Lodewijk Asscher. Misschien is het te vroeg voor een grote of grootse visie op wat sociaal democratie anno 2018 kan betekenen, maar zijn aaneenschakeling van anekdotische verhalen die het beleid van dit kabinet (en het vorige) kritiseerden konden me niet erg beroeren. Ook de zaal, niet vreselijk gevuld voor zo’n grote partij, was timide. Asscher bleef steken, wat mij betreft, in de politiek van vandaag, zeker met zijn belofte om straks zonodig in de Eerste Kamer samen te werken met dit kabinet.

Ik ben daar niet per se tegen maar het was niet waarvoor ik op het congres was. Visie wil ik horen, ideologie, een vergezicht. Ik werd weer lid van de PvdA toen Asscher Diederik Samsom uitdaagde. Het leek mij fout om een kabinet dat door Samsom was gemaakt en verdedigd niet door diezelfde man de inzet te laten maken van de verkiezingen. Bovendien vond ik Asscher nou niet direct een aansprekende visionaire politicus, de man die een partij met serieuze lange termijnproblemen nodig had. De campagne, en het resultaat, onderstreepten dat nog eens. Deze toespraak heeft me geen reden gegeven van mening te veranderen. Ik denk niet dat hij de man is die de PvdA een nieuw leven kan geven. Niet dat ik iemand anders zie. Maar de tijd voor visie begint te dringen. Ik hoop op het volgende congres iets substantiëlers te horen.

Stel u voor dat niet Donald Trump maar Hillary Clinton onlangs 500 dagen had volgemaakt in het Witte Huis. Als Trump u benauwt dan kan ik u verzekeren dat president Clinton niet minder zorgwekkend geweest zou zijn, zij het op een andere manier.

Had Clinton in 2016 gewonnen dan zou ze, gegeven de krappe marges, hebben moeten werken met een vijandige Senaat en een vijandig Huis van Afgevaardigden. Vanaf de kantlijn zou Donald Trump, werkend aan een eigen medianetwerk, onophoudelijk hebben geroepen dat de verkiezingen gestolen waren en dat Clinton in het gevang thuishoorde. In het Congres, met name in het Huis, zouden meer dan tien onderzoeken op gang zijn naar dit of dat vermeende schandaal. Tegen deze tijd zou First Man Bill zich ongetwijfeld wel ergens in een wespennest hebben gestoken.

Beleidsmatig zou Clinton, als krappe winnares, weinig potten hebben kunnen breken. Naar alle waarschijnlijkheid zou ze de kandidaat die Barack Obama had voorgesteld voor het Supreme Court, Merrick Garland, wel door de Senaat hebben kunnen loodsen. De schandelijke obstructie die de Republikeinen ondernamen door in februari 2016 diens goedkeuringsproces te frustreren zou de partij niet hebben kunnen volhouden. Op alle andere terreinen zouden de Republikeinen wetgeving van Clinton gedwarsboomd hebben, terwijl Clinton zowat iedere maand een poging om Obamacare te torpederen van een veto zou hebben moeten voorzien. De economische groei, begonnen onder Obama, zou weinig verschild hebben van wat we nu zien, maar de absurde belastingverlagingen voor de rijken zouden niet zijn doorgevoerd. De tekorten zouden aanzienlijk lager zijn. Janet Yellen zou nog steeds hoofd van de Federal Reserve zijn.

Zou Clinton binnenlands een tamelijk machteloze en gefrustreerde president zijn geweest, buitenlands had ze in grote lijnen het beleid van Barack Obama voortgezet. Goede relaties met de NAVO en de EU, met Mexico en Canada. Ze zou het Parijse milieuakkoord gesteund hebben, maar zou zelf een probleem hebben met het belangrijke strategische Trans Pacific Pact, dat bedoeld was om twaalf landen rondom de Stille Oceaan in een bondgenootschap te smeden tegen China. Tijdens de campagne was ze opportunistisch weggelopen van het verdrag maar ze zou het niet afgeblazen hebben. Met een kleine aanpassing was de VS partner gebleven. De Republikeinen zouden niet ophouden haar erover aan te vallen. De Iran-deal zou gehandhaafd zijn gebleven. In Syrië had ze met de handen in het haar gezeten.

Het valt moeilijk in te schatten in hoeverre een president Clinton de polarisatie zou hebben vergroot maar het is vrijwel zeker dat de Republikeinen all out zouden gaan. Zowel in 2008 als in 2016 toonde Clinton een zeer beperkte vaardigheid in oppikken van politieke signalen en liet ze keer op keer zien dat ze van fouten weinig leert. Hoe zou een gefrustreerde president met een depressieve partij achter haar, zich hebben gehouden? Je wilt er niet te veel aan denken.

Zo rond deze tijd, de zomer van 2018, zouden we ons voorbereiden op een slachting onder Democraten in het Congres. In de Senaat zouden in november minstens tien zetels verloren gaan, wat de meerderheid van de Republikeinen mogelijk boven de veto-brekende grens van zestig zou brengen. In het Huis zouden de Democraten nog verder op achterstand komen. De Democraten zouden geen gouverneursposten kunnen toevoegen aan de de magere vijftien die ze hadden. Hillary Clinton zou de lamste van de lame ducks zijn. Ze zou naar het einde van haar termijn sukkelen en in 2020 zouden de Republikeinen onder leiding van Ted Cruz of Marco Rubio een enorme overwinning geboekt hebben die hen voor acht jaar in het Witte Huis zou brengen.

Geen misverstand: Donald Trump brengt enorme schade toe aan Amerika en de wereld. De toon van debat zal voorgoed veranderd zijn, het lage niveau waaraan we gewend zijn geraakt, de norm. Het overheidsapparaat wordt gecorrumpeerd, zowel in de letterlijke zin door de benoeming van kleine krabbelaars van Trump als door de actieve ondermijning van de taken van diverse departementen. Hij benoemt ideologen of minkukels als rechter. Amerika verkwanselt zijn rol als leider van de wereld.

Vast te stellen dat Hillary Clintons presidentschap waarschijnlijk hetzelfde soort ramp zou worden dat haar campagne opleverde, is niet hetzelfde als Donald Trumps desastreuze presidentschap verdedigen. De Democraten de mantel uitvegen voor hun gemodder in 2016 is niet hetzelfde als het ruggengraatloze, immorele optreden van de Republikeinse Partij in het Trump tijdperk goedpraten. De bedreigingen voor de Amerikaanse samenleving, voor de rechtsstaat en de staat van de democratie zijn immens, te meer omdat deze president onvoorwaardelijk wordt gesteund door zijn principeloze partijgenoten.

Tegelijkertijd moet je vaststellen dat een overwinning van Hillary Clinton nog veel grotere problemen had opgeleverd. Haar presidentschap zou de Democraten voor langere termijn buitenspel hebben gezet, de kansen op een langdurig conservatief bewind dat werkelijk wist waar het mee bezig was, hebben vergroot. Als Amerika in 2020 een herkansing krijgt, een nieuwe mogelijkheid om zich uit de zelfgecreëerde valkuil te bevrijden, dan is het omdat Clinton juist niet werd gekozen.

Het maakt de uitdaging er niet minder om. De taak van de Democraten is om Donald Trump te helpen zichzelf en zijn partij naar de rand van de afgrond te laten brengen en dan de kiezers, en alleen de kiezers, te laten vaststellen dat ze door deze hork grotelijks belazerd zijn. We horen weinig van de Democraten, maar dat hoeft in dit stadium ook niet. Er komt een punt dat elk alternatief beter is dan deze man.

Het is lastig om dit optimisme te noemen, maar wie zoekt naar een lichtpuntje is er misschien mee geholpen. Een glorierijke toekomst lonkt voor de Democraten. Die is echter niet gegarandeerd. Donald Trump kan in de tussentijd de wereld opblazen. De Democraten kunnen zo dom zijn een impeachmentprocedure beginnen. Of elkaar afmaken in een burgeroorlog tussen uiterst links, links en minder links. Of, niets doms is Democraten vreemd, hun kandidaten te zoeken in het bejaardentehuis door Bernie Sanders (76), Joe Biden (75) of Elizabeth Warren (68) te nomineren. Laat het aan de Democraten over om een buitenkans om zeep te helpen. Maar een buitenkans is het.

‘Hypocritical and self serving’. Je zou denken dat de psycho het over zichzelf en zijn Republikeinse Partij had, maar dit is de reden dat de VS zich terugtrekt uit de mensenrechtencommissie van de Verenigde Naties. Voeg een succes toe aan de zegetocht van Nethanyahu.

Ik vind het wel een verstandig besluit van Trump. Mensenrechten spelen geen rol voor de VS, waarom zou je dan in een commissie blijven zitten? De psycho president was net in Noord-Korea waar de burgers het geluk hebben te worden geleid door een man die hij bewondert en op wie hij jaloers is. Geen woord over mensenrechten.

De psycho was bij zijn vrienden en financiers in Saudi Arabië. Geen woord over mensenrechten. Hij jut de ondermijners van democratie in Polen en Hongarije op, geen woord over de met voeten getreden rechten. Hij haalt kinderen weg bij hun ouders.

Nee, geen hem krediet waar krediet verdiend is: Amerika hoort niet in een mensenrechtencommissie. Dat zou hypocriet en zelfdiendend zijn. Gelijk heeft hij.

Noord-Korea, met kernwapens, is geen dreiging meer. De psycho weet het zeker.We kunnen allemaal rustig gaan slapen, vindt hij – een garantie voor een slechte nachtrust.

Iran, zonder kernwapens, is een gevaar voor de wereld. De psycho zegt het.

Het volk van Noord-Korea is maar wat gelukkig met deze briljante leider. Maar noemde Trump Kim een jaar geleden niet een massamoordenaar en zitten er niet honderdduizenden mensen gevangen? Daar heb ik niets over te zeggen, zegt de psycho, die wel bewondering heeft voor de manier waarop de Noord-Koreanen keurig rechtop zitten en applaus leveren voor hun leider.

Het is niet het einde van de wereld – dat kan nog komen, stay tuned – maar wel zeker het einde van het tijdperk dat Amerika de wereld leidde. De mensen die dachten dat het allemaal wel meeviel – ik zat een jaar geleden in een forum met NAVO baasjes die me voorhielden dat ik te weinig vertrouwen had in de psycho – zijn nu misschien eindelijk overtuigd van hun domme denken.

Er zijn maar twee grote fans van Donald Trump in Nederland, beide malloten maar wel degelijk columnisten voor grote kranten en dus met het stempel van hoofdredactionele interesse. Holman in het Parool is een reden om op die krant geen abonnement te nemen. Leon de Winter spuit er in de Telegraaf lustig op los: Trump en Nethanyahu zien alles scherp, Obama was een socialistische dwaler. Enfin, niemand met enig verstand neemt een abonnement op de Telegraaf, maar toch.

Vandaag in het FD mijn stuk over de nederlandse identiteit en ons tamelijk disfunctionele debat daarover.

Klik hier voor het stuk in PDF format.

U weet natuurlijk dat politiek en sport niets met elkaar te maken hebben. Dat het enkel sportieve gezelligheid was die maakte dat Rutte en Willem Alexander in Sotchi een pilsje dronken met Poetin.

U weet natuurlijk dat Rusland de wereldkampioenschappen voetbal enkel heeft gekregen door de juiste omkooppraktijken, geholpen door een door en door corrupte Fifa. Waarom wilde Poetin die WK? Juist, om ons deze zomer lekker Rusland positief te zien benaderen.

Enfin, hij heeft zijn zin en het viel me op dat er wel heel weinig geluid is over de politieke aard van deze WK. Ik was en ben nog steeds een bewonderaar van Bram en Freek die in 1978 de schandelijke hypocresie van Nederland aan de kaak stelden – hetzelfde land dat eindeloos emmerde over de vader van Maxima maar bereid was de wereldbeker aan te nemen uit handen van Videla zelf.

Dan nu de Poetin kampioenschappen. Nee, politiek heeft er niets mee te maken. Hij zit nog steeds op de Krim en in Oekraïne, maar daar doen we even twee maanden niet aan.

Geheel terzijde: wat een ongelooflijk genoegen dat Nederland niet meedoet (niets met politiek te maken). Geen oranje hoekjes, geen straatfeesten en vooral niet de arrogantie die dit land altijd overvalt bij dit soort festijnen.

Was dat het dan?

Okay. Great guy. Yeah, great negotiator. Kim kreeg van alles, Trump kreeg alleen een tv show.

De voorspellingen waren precies goed: een verklaring om aardig te blijven doen, te hopen op vooruitgang. That’s all folks.

Beide Korea’s zijn de enige landen die hier blij zijn. De VS trekt zich terug uit de wereld.

Sterker, Amerika is nu beter bevriend met een moorddadige dictator dan met de G-6 landen die hij vorig weekend schoffeerde.

Het is een strategie van isolationisme, een strategie van het laten vallen van bondgenoten.  Erger: een strategie van het omarmen van moorddadige dictators.

Een nieuwe wereld. Wis en zeker.