Roseanne Barr is door ABC van het zendschema verwijderd (nou ja, volgend seizoen) ondanks hoge kijkcijfers. Terecht, haar Trumpiaanse racisme verdient niet anders.

Konden we de Trump show ook maar verwijderen, of zelfs maar afzetten. Barrs idee dat dit normaal is, vertelt ons hoezeer het maatschappelijk debat in de VS vervuild is. Daarvoor is maar één schuldige en dat is de psycho.

Senator John McCain is, zoals de horken in het Witte Huis stellen, ‘bijna dood’. Ze hadden gelijk, die horken, maar het blijft een stupide, onbeschofte en harteloze vaststelling, al zijn dat precies de karaktereigenschappen van deze president.

Voordat John McCain echter wordt heilig verklaard, is het gepast om wat kanttekeningen te zetten bij de carrière van deze man.

Niet bij zijn militaire carrière, zijn krijgsgevangenschap en zijn weigering om eerder vrijgelaten te worden omdat hij als zoon van een admiraal een mooi nummertje zou opleveren voor de Noord-Vietnamezen. Allemaal bewonderenswaardig, behalve voor de hork in het Witte Huis.

Nee, het is de politieke carrière van McCain die iets meer aandacht vraagt dan hij meestal krijgt. Hij won zijn zetel in het Huis van Afgevaardigden in 1982 en zijn senaatszetel voor Arizona in 1986. Zijn eerste politieke blunder was wetgeving in het Huis ten gunste van de oplichters die de Savings and Loans Crisis van het midden van de jaren tachtig hielp – een vergeten hoofdstuk waarin de federale overheid (onder de heilige Reagan) miljarden besteedde om lokale rotte banken te redden. McCain was een van de Keating Five (vijf senatoren van wie er vier Democratisch waren, plus McCain) die in 1989 wetgeving opstelden om Charles Keating te helpen, wiens Lincoln Savings and Loan in 1989 ineenstortte. Het kostte de belastingbetaler 3,4 miljard. Hoe kreeg Keating dat gedaan? Hij stortte in totaal 1,3 miljoen dollar in de kassen van deze vijf senatoren. Wat je noemt een goede investering. De vijf werden onderzocht door een ethisch committee dat niet verder ging (voor McCain) dan ‘poor judgement’.

Hij leerde ervan want hervorming van de financiering van de politiek in de VS werd McCains item. De McCain-Feingold Act van 2002 deed dat. Het Supreme Court hielp de wetgeving om de zeep in de inmiddels beruchte uitspraak Citizens United die onbeperkte financiering, ook door bedrijven, mogelijk maakte. De tweepartijenwetgeving van McCain-Feingold zou vandaag de dag niet meer mogelijk zijn.

McCain voerde al in 2000 campagne voor het presidentschap. Moeilijk voor de geest te halen maar hij was toen de ‘maverick’, iemand die recht voor zijn raap en eerlijk met de kiezers omging. Hij reisde met een bus genaamd de ‘Straight Talk Express’, hield overal bijeenkomsten en won in februari 2000 de voorverkiezingen in New Hampshire. Wij, outsiders, dachten dat er iets zou veranderen in de politiek. Dit was een interessante vent, iemand die durfde, ook al was hij zo conservatief dat we hem beleidsmatig niet vertrouwden.

Het Republikeinse establishment schrok wakker en schaarde zich achter hun trekpop, kleine Bush. In South Carolina verloor McCain de voorverkiezingen na een ondermaatse campagne van Bush – wiens onderknuppeltjes onder meer claimden dat McCains geadopteerde dochter (uit Bangla Desh) zwart was, zijn vrouw drugsverslaafd en hij zelf een homo. Kleine Bush wist de evangelische (en racistische) kiezers te mobiliseren en versloeg McCain (en deed natuurlijk net of hij met die campagne niets van doen had). Het maakte de senator behoorlijk bitter.

Natuurlijk steunde McCain de oorlog in Irak en Afghanistan, waarvan hij in zijn meest recente boek (met naar het schijnt te weinig straight talk) zegt dat het een fout was. Hij steunde natuurlijk ook de belastingverlagingen voor de rijken die Bush doorvoerde (zoals hij ook de Trump omgekeerde Robin Hood wetgeving steunde). Later in het decennium kreeg hij spijt van de blanco cheque die hij de Bush Cheney bende had gegeven omdat die werd gebruikt om te martelen, volgens McCain Amerika onwaardig. Hij was een groot fan van de surge in 2007, de extra militairen die werden gestuurd in een laatste poging om in Irak het tij te keren.

Wat McCain echter leerde is dat een Republikein de evangelische kiezers naar de mond moet praten. Niks geen straight talk, gewoon Republikeinse onzin. Hoewel hij in de aanloop naar de voorverkiezingen bijna struikelde, haalde hij de nominatie dankzij het Republikeinse systeem van winner takes all. Daarmee kon McCain Mitt Romney de loef afsteken die door kleine verliezen al snel op een onmogelijke afstand stond maar toen de nominatie verdiend had.

McCain beging de grootste blunder van zijn leven door de gouverneur van Alaska, Sarah Palin, de domme gans versie van Trump, als running mate te vragen. De schande was dat hij een totaal ongeschikt persoon als mogelijk president voorstelde (dat doen Republikeinen wel vaker, zie Dan Quayle bij oude Bush en de protodictator Dick Cheney bij kleine Bush) maar het lage niveau van Palin was wel erg schandelijk. De mensen die hem ompraatten hadden echter een fijne neus voor de ontwikkeling van het Republikeinse electoraat: het enthousiasme voor Palin was een vroege variant van de Trump waanzin. Waarom deed McCain het? Hij dreigde te verliezen en wilde de campagne een elektrische schok geven. Principieel was niet een woord dat vanzelf opkwam bij deze McCain. Het werd een doodsklap.

Enfin, hij verloor volkomen terecht – nadat hij zichzelf tijdens de economische crisis in najaar 2008 nog tamelijk belachelijk had gemaakt met onzinvoorstellen en een stuitend gebrek aan economische kennis. Wel legde hij, ook karakteristiek, eer in met een opmerking tegen een van zijn dommere kiezers dat, nee, Obama geen Arabier was (lees moslim) maar een degelijk man met wie hij van mening verschilde. Het was een van de weinige principiële hoogtepunten in de campagne van McCain.

McCain was een tegenstander van Obama’s economische plannen om de crisis aan te pakken omdat het te duur was – helaas liet hij later tijdens de Trump stimulus niets van zich horen. Uiteraard was McCain tegen Obamacare, al pleit het voor hem (een beetje) dat hij de poging van Trump om die wetgeving de nek om draaide frustreerde. Als onversneden havik was hij voor Amerikaanse interventie in Georgië (dat ook NAVO lid moest worden volgens McCain) en later in de Oekraïne. Een president McCain zou zeker Amerikaanse troepen naar Syrië hebben gestuurd.

Maar het meest teleurstellend moet toch wel zijn dat McCain met zijn geloofwaardigheid als oorlogsheld en serieus politicus niets deed om de treurigheid van de Trump kandidatuur aan de kaak te stellen. Hij liet zich beledigen door de psycho en gebruikte nooit zijn politieke gezag. Hij stond toe dat de Republikeinen een zetel in het Supreme Court stalen. Hij stribbelde wel (een beetje) tegen Trump in de voorverkiezingen maar schaarde zich, trouw en fantasieloos Republikein, achter de kandidaat, ‘omdat de kiezers hadden gesproken’. Dat was voldoende reden om zijn gezond verstand op nul te zetten. In zijn eigen campagne in Arizona schoof hij dat jaar naar uiterst rechts om een opstand van de idioten te onderdrukken.

De diagnose van een hersentumor heeft geleid tot vele open doekjes voor McCain. Jammer genoeg gebruikte hij de gelegenheid niet om eens flink af te rekenen met de Republikeinse Partij in zijn 2018-hoedanigheid maar schreef een tamelijk onopmerkelijk boek (ik moet de besprekingen citeren, ik heb het nog niet gelezen).

Er is reden genoeg voor bewondering voor McCain maar zijn huidige eindstrijd is niet voldoende reden om niet kritisch te blijven. Niet alles wat McCain heeft bijgedragen aan de Amerikaanse politiek was positief – sterker, met Palin en zijn keer naar de evangelische nutcases, en zijn weigering Trump echt de maat te nemen, leverde hij een bijdrage aan de negatieve richting die de Amerikaanse samenleving is ingegaan.

Hij had meer bewondering verdiend en meer effect gehad, vermoed ik, als hij gewoon zichzelf was gebleven, een ‘maverick’, een dwarsligger die het zei zoals het was.

Terug op 27 mei, geen postings tenzij er rampen gebeuren, afgezien van de permanente ramp.

Shock, prayers. U kent de drill.

Trump ontmoet scholieren, belooft wat te doen. Gaat naar de NRA en doet terroristen na. Enfin, u kent de drill.

Texas. Guns. Prayers.

Die duivelse Kim toch. Een soort slimme variant van de psycho.

Hij maakt het moeilijk voor de VS om straks zelf de zaak af te blazen als er geen kans is op succes. Met andere woorden, dit vuiltje wordt wel weggewerkt, maar het vertelt wel wie hier de marsroute bepaalt.

Tja, zo kun je ook je verjaardag vieren. Wel passend eigenlijk.

Een Trump feestje, een bezetting en het doodschieten van bezette burgers. Gefeliciteerd Israël.

Amerikaanse presidenten krijgen de lap dogs, de aanbidders, die ze verdienen. Zo gezien was het natuurlijk niet verrassend dat Willem Post, die graag aanschurkt tegen de powers that be, in de NRC Trumps ‘realistische’ buitenlandse politiek aanbeveelt en de argumenten van de psycho van het Clingendael imprimatuur voorziet. Hij lepelt braaf op wat Netanyahu en Trump voorschotelden en vind dat Europa ook maar economische oorlog aan Iran moet verklaren.

Het is verleidelijk er  commentaar op te geven. Ik laat het bij een aanval ad hominem. Post was een Clinton-sycophant, die zich liet voorstaan op zijn uitstekende contacten (nou ja, hij had ze in Delft een handje gegeven) met de Clintons. Hij was ook voor de Bush avonturen. Voor Hillary 1 en voor Hillary 2. En nu voor Trump. En als ware kenner beschreef hij de ambassadeur Pete Hoekstra als ‘een insider en een aardige vent’, ‘een absolute zwargewicht’ en zat keurig in het applauscollege toen Hoekstra in Den Haag de nonsens verkondigde die de wereld overging. Kijk, dat is nou eens deskundigheid waar je wat aan hebt.

Enfin, als u wilt weten hoe een Trump fan geboren wordt (nodig in de Nederlandse praatprogramma’s anders heb je geen discussie) lees dan Posts penetrerende analyse in de NRC. U heeft mij niet nodig om onzin te herkennen. Ik kon geen link vinden, misschien vindt de krant het bij nader inzien ook niets. Nu wel. Het commentaar, een pagina verderop kwam daar wel op neer.

Mooi verhaal van Peter Beinart in The Atlantic onder dit motto:

Which raises a disturbing question: How is it possible—15 years after the launch of one the greatest catastrophes in American history—that so many of the assumptions that guided America’s march to war in Iraq still dominate American foreign policy today?

De act van Nethanyahu vorige week deed hem (en mijzelf) denken aan die arme Colin Powell die in de VN een leugenverhaal moest houden, hem opgedrongen door lui als Bolton en andere neoconservatieven in de Cheney-bende. Inderdaad, hoe is het in vredesnaam mogelijk dat de impulsen en de mensen die Amerika’s grootste blunder aller tijden op hun geweten hadden, nu weer de drijvende kracht achter stupide beleid zijn?

Fast forward 11 years. Bolton is back in government as Donald Trump’s national-security adviser. Netanyahu is again Israel’s prime minister. And they are making the same arguments about the futility of the international inspections regime in Iran that they once made about the futility of the international inspections regime in Iraq.

Onder Barack Obama begon Amerika zich geleidelijk terug te trekken uit het Midden Oosten. Dat was geen plezierig gezicht, soms, zoals in Syrië, maar een noodzakelijke stap na de rampzalige oorlogen in Irak en Afghanistan. De deal met Iran was een manier om Iran bij de wereld te betrekken.

Trump heeft daar geen boodschap aan. Het klimaatakkoord, het Trans Pacific Pact en nu de deal met Iran. Je kunt Amerika, een land op zijn retour, simpelweg niet meer vertrouwen. Afspraken stellen niets voor. Een strategie is er niet. Israël en Saudi Arabië bepalen hoe Amerika weer wordt teruggezogen in het Midden Oosten.

Trumps stap is een oorlogsverklaring aan Iran. Of die oorlog warm wordt, staat te bezien maar de economische wurggreep waarin Amerika Iran neemt – door andere landen te dwingen geen zaken te doen – is het equivalent van oorlog. Voor gematigden in Iran is het slecht nieuws, de hardliners zullen er hun voordeel mee doen.

De klimaat akkoord van Parijs komt wel weer terug, het Trans Pacific Pact dat Trump de eerste week van zijn circusvoorstelling schrapte, wordt weer heroverwogen, simpelweg omdat het anders dan Trump (en ook een laffe Clinton) zei een goede afspraak is. Over de kansen dat dit oorlogszuchtige beleid goed afloopt ben ik een stuk minder optimistisch.

Je wist dat Trump aan het bodemvissen was toen hij zijn trouwe voetveeg Rudy Giuliani in zijn team van juristen opnam. Nou ja, team, de meesten zijn vertrokken en niemand wil voor de psycho werken met uitzondering van Clintons impeachmentadvocaat. Die ziet er wel brood in.

Giuliana wilde ooit minister van Justitie worden en toen van Buitenlandse Zaken – de psycho wilde er niet aan en benoemde andere klungels. Maar Rudy is back! Meteen problemen voor Trump veroorzakend.

Niet het probleem dat Trump opnieuw te kijk staat als een pathologische, zielige leugenaar. Niet het probleem dat zijn staf voor joker staat, Sarah Huckabee Sanders voorop. Nee, dat zijn we al aan gewend. Leugens zijn de modus operandi van deze psychopaat.

Het probleem is ook niet dat hij een sleazebal is die porno actrices in zjin bed noodt terwijl zijn vrouw ligt bij te komen van een bevalling (de waarheid is waarschijnlijk dat Melania hem al lang uit haar bed had gekieperd toen de erfenis eenmaal veilig was). De pussygrabber is gewoon, een pussygrabber die in de campagne niet alleen een show maakte van Billy Clintons stupiditeiten maar ook van Hillary’s gezondheid terwijl hij zelf zijn rapport aan de dokter dicteerde.

We zijn er al aan gewend dat deze man een blamage is voor het presidentschap. Er is een verschil tussen ‘het ambt’ en de persoon die het vervult. Je kunt respect blijven houden (al wordt het lastiger) voor de president van de Verenigde Staten en de ambassadeur in Nederland als functionarissen, ook al zijn beide al persoon afzichtelijke types.

Ik weet niet of een impeachment nu dichterbij gekomen is maar het is wel duidelijk dat we de implosie meemaken van het Trump gekkenhuis. Hij denkt dat het allemaal hardstikke lekker gaat (Noord Korea, economie) en denkt dat hij zijn eigen beste adviseur is.

Ah well, good luck daarmee. John Kelly gaat binnenkort vertrekken, Pruit wordt binnenkort eruit gegooid, de helft van zijn ministers is heel of half corrupt. Lekker zo die gaat.