De klefheid van Trump was om licht onpasselijk van te worden. Je dominantie bewijzen door Macrons roos te verwijderen? Ik zat te wachten tot ze elkaar gingen vlooien.

Macron onderging het gelaten, van de gelegenheid gebruik makend om in het Congres een platform te krijgen dat de Democraten meestal niet hebben.

Trump zal er met gemengde gevoelens naar hebben gekeken. Hij denkt dat mensen die met hem slijmen hem echt aardig vinden en het met hem eens zijn. Ik vroeg me af hoe hij nu over Macron denkt.

Macrons doelstelling, het voorkomen dat Trump de Iran deal opblaast, lijkt niet helemaal geslaagd te zijn.

Melania wordt algemeen als de grote winnares van deze week gezien. Waarom is me niet helemaal duidelijk. Ze kan er mooi uitzien, ze kan een dineetje opzetten en door haar staf laten uitvoeren. Ze kan Trumps kleine handjes wegduwen als hij weer klef wil zijn.

Good for her. Voor de rest van ons: who cares?

Er was een tijd dat ik naar debatten in de Tweede Kamer keek. Niet meer.

Maar ja, er was geen ontsnappen aan gisteren. Twee conclusies: het was een nutteloos debat omdat de uitslag vanwege de regeringsdiscipline al bij voorbaat vaststond. U zult zeggen, het helpt dat Rutte er flink van langs kreeg. Misschien, maar rechtvaardigt dat een dag ouwehoeren?

Een tweede conclusie: het wordt tijd dat een aantal mensen het politieke toneel verlaten. Rutte voorop, Pechtold, de man die hem redde in 2011, kan meteen meegaan, Wilders, schriller dan ooit, en Buma … tja, Buma, wat moet je met zo’n man? Politici blijven altijd te lang. Geldt zeker voor deze vier.

Het belangrijkste blijft natuurlijk dat het belachelijke lobby succes van het bedrijfsleven wordt afgestemd. Dat is de blijvende schande van dit debat: niet dat Rutte erover heeft gelogen maar dat hij een staaltje bedrijfsdiefstal in het regeerakkoord heeft ondergebracht. Daar ging het niet over. Krijgen we dat nog? En kunnen we dan van de CU en D66 horen hoe ze zich hebben laten naaien door de Rutte-Wiebes kongsi?

Echt debat maar met een voorspelbare uitslag: 76-74 voor het bedrijfsleven.

Gepubliceerd in de Standaard, 25 april

Barbara Bush is dood en Melania Trump steelt de show. Het was een week van First Ladies. Bij leven sprak Barbara Bush zich uit, Melania lijdt in stilte. Gisteren probeerde ze bij de ontvangst van president Macron opnieuw het handjehouden te voorkomen waar Trump zo dol op is. De talkshows hadden er een heerlijke avond mee. Stephen Colbert beschreef de gigantische hoed van Melania als een ‘defensive perimeter’, hij zorgde ervoor dat Trump haar niet te dicht kon benaderen. De afspraak was, zei Colbert, óf Melania een giga hoed óf Trump zelf een hondenkraag.

First Ladies: ze zijn ongekozen, onbenoemd, soms geliefd, soms gehaat. Ze vormen de ongevraagde ballast bij de man die Amerikanen als president hebben gekozen. Hun rol is tegelijk onbeperkt want niet omschreven en zo strak als een dwangbuis omdat je dus alles fout kunt doen. Een ondankbare rol.

In de loop van de Amerikaanse geschiedenis hebben we heel verschillende First Ladies gekend. De intelligente Abigail Adams was de interessantste echtgenote bij de Founding Fathers, op de hielen gezeten door Dolley Madison, die populairder was dan haar verlegen echtgenoot. Mary Lincoln had een gat in haar hand en werd na de dood van zoontje Will in 1862 steeds onstabieler. Ze eindigde in een gesticht.

Veel First Ladies hadden politieke invloed via hun echtgenoot, meestal onzichtbaar. We hadden zelfs een eerste vrouwelijke president toen Edith Wilson na de beroerte van haar man, in 1919, feitelijk het presidentschap uitoefende. Bess Truman, Mamie Eisenhower en Pat Nixon ondergingen het, soms met frisse tegenzin. Jackie Kennedy was zichtbaar maar speelde politiek geen rol.

Rosalynn Carter was de eerste die zich niet liet muilkorven. Ze sprak zich uit, steunde het beleid van haar man en kreeg bakken vol kritiek. Astrologie-fan Nancy Reagan bepaalde soms letterlijk de agenda van president Reagan. In het openbaar beperkte ze zich tot een ondersteunende rol, soms Ronnie iets influisterend als hij de weg kwijt was.

Hillary Clinton had al in de campagne aangekondigd dat je bij de Clintons ‘twee voor de prijs van één’ kreeg. Dat hebben we geweten, het was geen koopje. Ze bewees dat je beter geen politieke rol kunt aannemen als je nergens voor bent gekozen. Laura Bush en Michelle Obama waren totaal verschillend van elkaar, maar beiden schiepen primair een stabiel thuisfront, waarmee ik de voorbeeld gevende rol van Obama niet wil onderschatten.

Volgens het roddelboek Fire and Fury was Melania in tranen toen Donald Trump werd gekozen. Ze lijkt nog steeds bezig de schok te verwerken. Deze week bewees ze dat op begrafenissen haar ongewenste echtgenoot kan vertegenwoordigen en dat ze prima staatsdiners kan organiseren. Een traditionele stijl First Lady dus, zij het een waar we met een vaag gevoel van medelijden of wellicht mededogen naar kijken.

Zo, Rutte is een lulmajoor, een pleitbezorger van financiële belangen zelfs als die niets heel concreet hebben geformuleerd. Zo’n premier moet je hebben, denken ze bij Unilever en Shell.

Rutte, zo glad als een aal, zal er wel weer mee wegkomen. Maar hopelijk krijgt D66 wel de rekening voor zijn rugegraatloos meelopen met de VVD belangen.

Niemand ontsnapt zonder schade aan omgang met Donald Trump. Het staat te bezien of Emmanuel Macron dat lukt, maar Trumps voordracht als minister voor Veteranenzaken past in een lange lijst kreukelgevallen. Dokter Jackson is al een paar jaar de persoonlijke arts van de president, eerst Obama, daarna Trump. Jackson was degene die nog niet zo lang geleden de president buitengewoon gezond verklaarde en ook psychisch helemaal in orde, een vorm van vleierij die de dokter tot favoriet van Trump maakte.

Helaas voor doktor Jackson gaf dat deze president die drijft op persoonlijke loyaliteit de gedachte om hem minister te maken. Niet zomaar minister maar baas van een departement met tienduizenden medewerkers, verantwoordelijk voor tientallen ziekenhuizen en honderdduizenden veteranen. Enige managementervaring had Jackson niet.

Nu dreigt ook hij in de vuilnisbak van Trumpistan te verdwijnen. Nog afgezien van zijn gebrek aan kwalificaties, komt nu informatie los waaruit zou blijken dat Jackson drinkt, zelfs als hij dienst heeft. Bovendien schiep hij om zich heen een ‘hostile work environment’ in het medisch kantoor van het Witte Huis en zou hij snoepen uit zijn medicijnenkastje. Jackson lag al beleidsmatig onder vuur omdat hij een buikspreekpop zou zijn van de voorstanders van privatisering van de veteranendiensten, een stokpaardje van de Koch broertjes die veel Republikeinse anti-overheidsactiviteiten financieren.

Mij lijkt dat Jackson geen kans heeft minister te worden. Om beschamende hoorzittingen te voorkomen, kan hij zich beter nu terugtrekken. Hoe het ook afloopt, zijn reputatie is naar de filistijnen. Eigen schuld dat Jackson zich liet verleiden om hoger te reiken dan zijn capaciteiten en zich door de psycho liet misleiden. De psycho zelf zou zich moeten schamen dat hij, opnieuw ‘een van de beste mensen die ik ken’, zoals Trump vaker kreukelgevallen noemt (denk aan Mike Flynn), in een onmogelijke positie gemanoeuvreerd heeft.

Wow, dat is wat je noemt ‘scraping the bottom of the barrel’.  Rudolph Giuliani is terug in de Trump sfeer. Tijdens de campagne was Giuliani een buikspreekpop voor de psycho maar hij kreeg geen beloning. De kansen dat een ministersbenoeming (de gek wilde jusititie of buitenlandse zaken) door de senaat zou worden getorpedeerd was te groot.

Nu mag hij zijn oude stiel weer oppikken. Giuliani was ooit openbare aanklager in New York, zo begon zijn carrière. Comey schrijft erover omdat hij onder Giuliani begon aan zijn eigen loopbaan.

Er zijn geen tekenen dat Giuliani zijn vaardigheden heeft behouden of dat hij op zijn oude dag nog scherp genoeg is. Maar Trump heeft blijkbaar weinig anderen die bereid zijn het vuile werk voor hem op te knappen en Giuliani past ook in het patroon van het benoemen van mensen die het op tv goed doen.

De psycho kan er niet optimistisch van worden, denk ik.

Vandaag in de NRC: Iemand moet zeggen dat de keizer geen kleren draagt. Over Comey en de maffiabaas.

Een van de belangrijkste kandidaten voor het presidentschap in 2020 wordt VN ambassadeur Nikki Haley. Ik ga ervan uit dat de psycho tegen die tijd is af- of opgebrand.

Haley is een van de weinige Republikeinen (met John Kasich, gouverneur van Ohio) die wat te bieden hebben namens een partij die moreel en inhoudelijk failliet is.

Extra bonuspunten gisteren voor Haley: ze laat zich niet door dit volstrekt maffe Witte Huis belazeren.

Toen ze zondag extra sancties tegen Rusland aankondigde, was dat nog regeringsbeleid. Het duurde niet lang voor Trump, al of niet chantabel door Russen, van mening veranderde. Toch geen sancties.

Trumps nieuwe ‘his master’s voice’ op economisch gebied, Larry Kudlow, gaf een verklaring uit die er op neer kwam dat Haley ‘in verwarring’ was toen ze dat beleid aankondigde. Sterker, iemand zei dat Haley een fout had gemaakt die gecorrigeerd moest worden – ‘an error that needs to be mopped up’.

Anders gezegd, het Witte Huis gooide Haley onder de bus – in die prachtige Amerikaanse uitdrukking voor verraad onder collega’s of vrienden.

‘Momentary confusion’ reutelde Kudlow.

‘I don’t get confused’, zei Haley. Go Nikki!

Haley moest er niets van hebben. Terecht. Ze stelde vast dat er helemaal geen sprake was van verwarring en Kudlow moest een nieuwe verklaring uitgeven waarin stond dat Haley het beleid juist had verwoord maar dat een psychopatische president het diezelfde avond nog had veranderd. Nou ja, dat zei hij niet, maar daar kwam het wel op neer. En onweersproken bleef ook Haley’s conclusie dat het Witte Huis vol leugenaars zit.

Kudo’s voor Haley die zich niet laat naaien door de maffiabaas (no pun intended).

Morgen in de Standaard, België

De keizer heeft geen kleren aan en iemand moest het zeggen. Het boek van voormalig FBI-directeur doet het voor president Donald Trump. Nee, zegt James Comey, Trump is niet dom, hij lijdt niet aan dementie. Het is veel eenvoudiger en veel gevaarlijker. Trump heeft geen moreel kompas. Hij is, in de woorden van Comey, ‘moreel ongeschikt om president te zijn’. Comey wijst er terecht op dat de kiezers Trump in het Witte Huis gezet hebben en daarvan de consequenties moeten dragen. Een impeachment zou te gemakkelijk zijn. De Democraten zouden dat ter harte moeten nemen: wie gekozen is door het volk moet ook door het volk weggestuurd worden.

Wat we inmiddels weten is dat iedereen die met Trump omgaat er besmeurd vanaf komt, soms met onherstelbare reputatieschade. Hoewel Comey nu hoog te paard zit, zal ook hij niet onbeschadigd de arena verlaten. Vermoedelijk heeft Comey dat risico bewust genomen en toen hij daarvoor koos, de hardst mogelijke lijn gevolgd. Hij beschrijft Trump als een moreel en ethisch gehandicapte man die zich gedraagt als een maffiabaas door van iedereen in zijn omgeving loyaliteit aan zijn persoon te eisen. Het is een rauw beeld maar het is zo helder en zo scherp, dat zelfs de meest fervente Trump-fan het niet kan negeren.

De ruggengraatloze Republikeinen in het Congres proberen dat, maar feitelijk was de ontslagname van Paul Ryan als Speaker van het Huis, de belangrijkste tegenhanger van de uitvoerende macht, een bevestiging van Comey’s aanklacht. Ryan heeft zich gecompromitteerd met deze president en vertrekt voordat hij erop wordt afgerekend. Een paar uur tevoren had Trump nog een foto van hemzelf en de Republikeinse leiding gestuurd: blanke mannen met een Trumpiaans opgestoken duim. Ryan deed braaf mee aan de leugen en vertrok de volgende dag.

De enige in de regering-Trump van nog onbesproken reputatie is minister van Defensie Jim Mattis. Mattis heeft de bijnaam Mad Dog, opgedaan tijdens zijn periode in Irak. Het schijnt dat Trump, overigens zonder inzicht hoe hij die bijnaam kreeg, daarvan gecharmeerd was, maar in de omgeving van deze Mad King lijkt Mattis de enige die niet knettergek is. We horen dat hij de reikwijdte van de aanvallen op Syrië van dit weekend beperkt wist te houden tot drie plekken, terwijl Trump zelf volgens bronnen het liefst ook wat Russische bases zou hebben aangevallen. Waarom Trump een militaire provocatie naar de Russen wilde, blijft onduidelijk maar het zou goed kunnen dat de enige reden lag in het laten zien dat hij tougher is dan Barack Obama.

Volgens die bronnen praatte Mattis Trump naar een minder ingrijpende aanval. John Bolton, Trumps nieuwe hardline veiligheidsadviseur, zou Mattis daarin zijn bijgevallen. Voor ons buiten het gekkenhuis komt het verwarrend over. Zet deze gegevens maar eens naast elkaar. President Trump, op zoek naar een warme vriendschap met Poetin, nam bewust het risico op een confrontatie. Hij liet zich ompraten, maar toen maandag zijn VN-ambassadeur Nikki Haley meer sancties aankondigde, vernederde hij haar door haar terug te fluiten.

Minister Mattis mag de enige zijn die zijn verstand erbij hield, hij stelde wel een militaire actie voor die uiteindelijke zonder betekenis was. Want ondanks de verklaringen van het Pentagon dat de doelstellingen bereikt zijn, stellen de aanvallen weinig voor. Ze veranderen niets, ze geven nauwelijks een signaal af en Assad en Poetin kunnen vaststellen dat deze Trump-actie nog slapper is dan indertijd Obama’s half geslaagde poging om grote hoeveelheden chemische wapens te vernietigen. De grote vraag is wat Mattis dan als doelstelling zag? Of was hij er alleen op uit Trump te temperen? Doordacht oogt het niet en het is bepaald niet uitgesloten dat ook generaal Mattis door zijn omgang met Trump besmeurd zal raken.

Comey’s kwalificatie van Trump als maffiabaas is misschien wat al te kras. Maar wie zich de gelegenheden herinnert dat president Trump de leden van zijn kabinet uitnodigde om te vertellen hoe dankbaar en vereerd ze waren om met hem samen te werken, ziet het patroon. Als een politieke Godfather eiste hij dat zijn mensen zijn hand kusten. Toentertijd ging vicepresident Mike Pence voorop in het schaamteloos slijmen, gevolgd door vrijwel alle ministers. De enige die er niet aan meedeed was Jim Mattis. Hij stelde vereerd te zijn ‘de mannen en de vrouwen van het ministerie van Defensie’ te vertegenwoordigen. Net als Comey had hij een hogere loyaliteit.

Maar deze Syrië-exercitie heeft hem geen goed gedaan. Het zou niet verrassen als de tegenvallende opbrengst voor deze president-zonder-kleren reden is om zich bij een volgende gelegenheid minder aan te trekken van zijn minister. Dan heeft Mattis nog maar één middel om aan de rem te hangen: dreigen met ontslag. Zo is Mattis de kanarie in de kolenmijn geworden: als hij vertrekt, dan weten we dat deze regering helemaal van verstandige mensen verstoken is. Dat alles mogelijk is.

Er is een hoop om van te genieten in het boek en interview van ex FBI directeur Comey.

Wat ik niet kan waarderen is zijn uitspraak ‘het is mogelijk dat de Russen iets hebben waarmee ze Trump kunnen chanteren’. Dat is te vaag. Je weet het of je weet het niet.

Natuurlijk is het mogelijk maar dat is niet voldoende.

Minpuntje in een belangrijk verhaal.