Een van de analyses die ik zag van Kims bezoek aan China – ik meen in de Financial Times – vertelde dat Kim zich had opgesteld als een keurige Confusiaanse leerling. We zien altijd functionarissen rondom Kim zwerven met notitieboekjes om zijn wijsheden te noteren, nu was het blijkbaar Kim die krabbelde. In zijn hele houding stelde Xi zich op als de volwassene, de dominante, de leraar. En natuurlijk, de machtigste.

Kim was uitgenodigd (misschien is dat een te vriendelijke woord) door China omdat Xi mee wil blijven spelen. Door slim manoeuvreren heeft Kim Trump op achterstand gezet (hoewel de psycho dat niet zo voelt). Maar voordat Kim de president van Zuid Korea ontmoet en voordat hij Trump ontmoet, moest eerst tribuut betoond worden aan de baas van China.

Het is goed te onthouden dat Korea eeuwenlang een soort kolonie van China was. De leiders van Korea kwamen naar de keizer om hun onderwerping te bewijzen, pay tribute. Daar leek dit wel een beetje op en de Chinezen voelden zich er waarschijnlijk heel goed bij.

Kims belofte dat denuclearisering op tafel ligt, is niet meer dan dat. Zijn kernwapens zijn het sterkste middel om Trump én Xi notie te doen nemen van een miniscuul, straatarm land. Het werkt. Er is ook geen reden voor Kim om dat voordeel weg te nemen. Moeilijk te voorzien daarom wat er uit die ontmoeting met Trump moet komen en hoe het iets anders dan een teleurstelling op kan leveren.

Ondertussen was het een mooi spektakel, een dik mannetje die slim zijn kaarten speelt.

De wilde avonturen van Billy Clinton in de pantry van het Witte Huis waren niet het grootste probleem voor de gemiddelde Amerikaan in de jaren negentig. Zeker, ze bevestigden zijn gebrek aan discipline, zijn jaren zestig alles-kan mentaliteit en voor een beperktere groep was het gewoon sexual harassment van een ondergeschikte.

Nog los van de meineed en het zes maanden de burgers voor het lapje houden, was Clintons grootste probleem in 1996 dat hij het ambt van president besmeurde. Dat hij gewoon een ordinaire schuinsmarcheerder was die zijn affaires niet eens geheim kon houden.

Ik denk dat daar een sleutel ligt voor de vaststelling dat Stormy Daniels een groot probleem is voor de psycho. Natuurlijk wisten we al dat hij een sleazeball was en afgezien van evangelische opportunisten gelooft niemand in zijn fundamentele beschaving. Maar ik vermoed dat weken, misschien maanden van dit soort nieuws rondom een man die toch al steeds meer van God los lijkt pas echt schade gaat doen.

In elk geval denken de Republikeinen dat. Ze zagen in Pennsylvania al dat hun belastingverlagingen voor de rijken en ondernemingen, vermomd als kleine verlagingen voor de middenklasse, niet veel opleverde. Maar verder hebben ze niets. Reken er daarom op dat de campagne eenvoudig gehouden wordt: tegen Hillary Clinton en Nancy Pelosi. Hun probleem is dat die twee bejaarde dames niet voldoende zullen zijn.

De jongeren lijken geëngageerd, niet alleen door gun control maar door het spektakel van een afzichtelijke hork als president en de badinerende of beledigende houding van Republikeinen. Ze gaan stemmen. Vrouwen weten inmiddels wat ze aan de psycho hebben. Fiscaal conservatieven weten dat ze zijn bedrogen. Het is jammer want het zou ze passen, maar de Democraten hoeven niet eens met beleidsalternatieven te komen, andere mensen is voldoende.

Over Paul Ryan, die zijn ziel verkocht toen hij Speaker werd, doen al maanden geruchten dat hij geen zin heeft om in 2018 uitgedaagd te worden in Wisconsin. Hij vindt de baan ook helemaal niet leuk en nu hij zijn wens – een complete vernietiging van de inkomensbasis van de overheid, gecombineerd met idiote uitgaven – gerealiseerd heeft, zal hij vertrekken.  Good riddance.

Gefeliciteerd Wladimir, ik mag het niet zeggen van mijn lekkende adviseurs, maar ik doe het toch. Gefeliciteerd, ik bewonder mensen die zo ruim verkiezingen kunnen winnen.

Laten we het niet hebben over je gerommel in de verkiezingen. Je hebt me verzekerd dat je het niet hebt gedaan en je woord is goed genoeg voor me.

Helaas moet ik wel met mijn bondgenoten meegaan om Rusland te straffen voor de gifaanval in Engeland. Ook al geloof ik je ook hier op je woord. Het woord van een collega autocraat, dat telt voor mij. Vraag maar aan Xi en Duterte.

Geduld, nog een veiligheidsadviseur of twee en je kunt die zestig diplomaten weer terugsturen. Het is maar een gebaar. Echt onderzoek naar de verkiezingsmanipulatie? Nee, ben je gek. Dat hoeft niet. Mijn partij geeft er niets om en ik denk dat het onzin is.

Nooit gedacht dat porno sterren zo leuk konden zijn. Stormy Daniels gaf gisteren haar interview waarin ze vooral bevestigde wat we al wisten. Ze was keurig, zakelijk gekleed en leek te bevestigen dat ook management in de porno industrie behoorlijk wat intelligentie vereist.

De vraag die boven de tafel blijft hangen – en Daniels niet kan beantwoorden – is deze: waarom maakt Trump zich zo druk over iets dat volgens hem niet gebeurd is? Klein zijpaadje: waarom maakt Trump zich zo druk over het Rusland onderzoek als er niets aan de hand is?

En waarom was de zelfopoffering maar niet heus van Trumps advocaat nodig, tot 130.000 dollar, als er niets was om Daniels zwijgen te kopen?

Het is leuk. Daniels gaat niet weg, er zijn nog talloze andere vrouwen en als het Trump misschien niet ten val brengt, het irriteert hem mateloos en wie wordt daar niet gelukkig van? De psycho toont zelfcontrole die hij elders niet kan opbrengen door absoluut niet over deze zaak te tweeten.

Mooiste van allemaal: de evangelische opportunisten die deze man tot in het oneindige steunen, zagen zich gedwongen te melden dat hun steun voor Trump niet betekent dat ze contacten met pornosterren goedkeurden. Really?

Dit zijn de dezelfde mensen die decennialang segregatie en daarvoor slavernij baseerden op de bijbel en die vooral pro-Israël zijn omdat van daaruit de apocalyps moet plaatsvinden – verder zijn in niet onaanzienlijke aantallen behoorlijk antisemitisch.

In De Morgen, België

Na de honderden demonstraties tegen wapengeweld in Amerika springen twee conclusies in het oog. De eerste is dat het niet alleen ging over wapens maar over democratie: een luide kreet van burgers dat hun zorgen niet genegeerd kunnen worden. De tweede is dat de zes minuut twintig stilte van een betraande Emma González, de tijd die het duurde om veertien medescholieren en drie docenten te doden, luider spreekt dan de miljoenen dollars die de moord- en wapenlobby, de National Riffle Association, besteedt om politici naar zijn pijpen te laten dansen.

Wat we zaterdag zagen was een levensteken van de democratie die in het Amerika van Donald Trump onder vuur ligt, al was het maar door de verloedering van het publieke debat door deze president (een Republikein noemde González een skinhead lesbian, Trump jr noemde de scholieren ‘acteurs’). We zagen hier niet het negatieve Amerika van Trump, hier spraken jongeren die de moed niet hebben opgegeven, die zich niet laten muilkorven door een politiek systeem dat vooral goed is in het bevoordelen van zichzelf en het verrijken van zijn betalende achterban.

Dat wil niet zeggen dat Amerika van vandaag op morgen verandert. De eensgezindheid op dit terrein is elders niet per se aanwezig en we zagen maar een beperkt deel van mogelijke kiezers. Maar miljoenen jonge kiezers zich ‘empowered’ voelen en naar de stembus komen, dan zagen we hier inderdaad een kleine revolutie. Zelfs, durf ik te zeggen, als het ook tegenstanders van wapenwetgeving naar de stembus lokt. Democratie is niet onderwerp of partij gebonden, zelfs niet regels gebonden. De essentie ervan is het vertrouwen dat burgers over belangrijke onderwerpen hun mening kunnen uitspreken in de verwachting dat die op zijn minst gehoord wordt en op zijn best effect heeft.

Vanuit dat perspectief zagen we een hoopgevende demonstratie van democratische kracht, een vorm van zelforganisatie die Alexis de Tocqueville, de grote Franse schrijver over democratie, zou hebben herkend als de ultieme kracht van Amerika. Dit is het jaar dat de generatie babyboomers herdenkt dat zij in de zomer van 1968 een nieuw geluid liet horen, eiste mee te praten. Die babyboomers zijn inmiddels uitgeblust en conservatief geworden, maar voor hen en voor iedereen die democratie is toegewijd, is het een hoopvol teken dat tieners, scholieren en studenten, hun stem te laten horen, de energie en tijd investeren om mee te praten over hún toekomstige samenleving.

Geen misverstand: ik heb geen hoop dat dit Congres of deze president maatregelen zal nemen ook al wil een meerderheid van de Amerikanen dat. Na zijn ontmoeting met een aantal scholieren heeft president Trump het erbij laten zitten. Een week later zei hij dat er ‘geen politiek draagvlak’ was voor wapenregulering, nadat hij eerst nog had gesuggereerd dat Republikeinse senatoren bang waren voor de NRA. Uiteindelijk was hij zelf te laf om met hen de strijd aan te gaan. Gelukkig is er op staatsniveau meer animo om naar de bevolking te luisteren.

De demonstraties tonen hoe groot de afstand is tussen gekozen afgevaardigden en kiezers. Dit onderwerp en de verwachte hoge opkomst van jongeren die hun politici tot de orde roepen vergroot de kans op flinke Republikeinse verliezen in november. Wat we hier zien gaat echter voorbij aan Republikeinen en Democraten: het is een hoopvol teken dat de onder druk staande Amerikaanse democratie zichzelf kan herstellen. ‘Dit is hoe democratie eruitziet’, was een terugkerende slogan tijdens de demonstratie. Zo is het maar net.

Vreemd stukje in de Volkskrant on line vandaag.

Correspondent Michael Persson vindt het nodig om in zijn stukje over de March for Our Lives een alinea te wijden aan de vermeende afwezigheid van zwarten en hispanics onder de demonstranten.

Onder de belangrijkste sprekers waren zwarten en hispanics (Emma Gonzalez – al spreekt ze niet, zoals Pearson schijnbaar verwacht, Spaans).

Zelfs een oppervlakkige scan van de foto’s van de mars in Washington laat zien dat er plenty zwarten aanwezig waren. Ik heb een minder goed oog voor Hispanics dan Persson blijkbaar heeft – die pik ik er zo niet uit. Maar misschien had hij bij de mars in Los Angeles meer Spaans kunnen horen.

Sowieso een raar verhaal van Persson. Hij besteedt drie van de negen alinea’s aan het kanttekeningen zetten bij de demonstraties (het waren ouders, pussy hats, anti oorlogdemonstranten). Het is ‘vooral een witte betoging’ meent hij.

Nog los van de vraag wat dat, als het zo was, er toe doet (verplicht nummertje identiteit?), mag je van een verslaggever wel wat meer verwachten in het verwoorden van de sentimenten, de sfeer en de teneur van de demonstraties. De zes minuut twintig stilte van Emma Gonzalez noemt hij niet eens.

“If the opposite of pro is con, then the opposite of progress is Congress.”

Mooi stuk in de NRC over Baudet en zijn nachtmerrie complex. Door te proberen een LPF scenario te vermijden, schiep hij een PVV scenario. Wat een joker, als je dit zo leest.

Het heeft hem gelukkig meteen stemmen gekost. Jammer genoeg kwam er nog een derde zetel in Amsterdam, waar een column trol nu het volk mag vertegenwoordigen. De tweede man, die libertaire idioot, staat voorlopig nog op de lijst van gekozen personen – net als Baudet zelf trouwens.

Ook mooie column van Bas Heijne over het totale gebrek aan visie bij wie dan ook en hoe de hijgerige kortademigheid van de de media dat versterkt. Debat? Laat me niet lachen.

Een bizarre week in Washington. Terwijl de psycho zijn buitenlandse politiek team voorzag van interventie geneigde radicalen, werd hij gedwongen een begroting te ondertekenen die veel van zijn uitgesproken agendapunten ondermijnt en niets doet voor de belachelijke muur of immigranten.

Trump monkelde wat, speelde met zijn eigen staf en met het Congres door met een veto te dreigen – wat opnieuw tot een sluiting van de overheid had geleid – maar nadat hij iedereen in de zeik had gezet, vooral de mensen die hem moesten verdedigen en helpen, tekende hij, pruttelend dat het vreselijk was.

Dit was een belangrijke week in Trumpistan. Los van Pompeo en Bolton en de mogelijke oorlogen die we tegemoet kunnen zien, zette de aandelenbeurs een langere koers omlaag in. Facebook was een reden, protectionisme, de FED die laat weten dat inflatie geen kans gaat krijgen en een giga begroting die de toch al hoge tekorten verder doet oplopen. Hier gaat de Trump economie onderuit, schat ik, en zal de Trump buitenlandse politiek achteraf blijken een onafwendbare desastreuze richting te zijn ingeslagen.

De psycho heeft besloten alles los te gooien en gewoon, zoals dat een narcist betaamd, te gaan voor zijn eigen gut feelings. Niks advies, niks ‘grown ups’ rondom hem, gewoon: de beuk erin.

Als het u enigszins gerustgestelde dat president Trump was omringd door grown ups, generaals en bedachtzame lieden, dan is het tijd om u zorgen te maken. Als u die grown ups toch al niet imponerend vond of meende dat Trump gewoon deed waar hij zin in had, dan is lichte paniek aan de orde.

Rex Tillerson was een uitzonderlijk onmachtige minister van Buitenlandse Zaken. Of zijn vervanger Mike Pompeo een verbetering zal zijn, blijft de vraag maar in elk geval is hij iemand die het oor van Trump heeft. Pompeo kan in dat oor mooie woorden fluisteren, want Trump en zijn minister denken gelijk over de noodzaak voor meer nationalisme en unilateralisme in de Amerikaanse buitenlandse politiek. Eindelijk krijg ik mijn eigen team, vond Trump vorige week. Dat luitenant-generaal Herbert McMaster, de vaak genegeerde veiligheidsadviseur, overboord geduwd zou worden, was een kwestie van tijd.

Zover is het nu en Trump heeft zijn team nu aangevuld met John Bolton, een man die uitblinkt in consistentie, dat wil zeggen, een specialist in internationaal recht die carrière gemaakt heeft in het ondermijnen en diskwalificeren van internationaal recht. Bolton heeft nog nooit een verdrag, afspraak of bondgenootschap gezien waarvan hij dacht dat het nut had. Anders gezegd, Bolton verwerpt de hele naoorlogse Amerikaanse buitenlandse politiek die er op gericht was zoveel mogelijk landen te verstrikken in arrangementen die de Amerikaanse kijk op de wereld codificeerden. Net als Trump denkt hij dat Amerika daarmee slechte deals heeft gemaakt.

Bolton was een cheerleader voor de meest desastreuze operatie die Amerika ooit heeft uitgevoerd, de invasie van Irak in 2003. Als het aan Bolton had gelegen, was Amerika meteen doorgegaan naar Iran. Als onderminister voor wapenbeheersing, een onderdeel van Buitenlandse Zaken, was Bolton een doorn in de zij van toenmalig minister Colin Powell – die net zomin als Tillerson het oor had van president Bush omdat vicepresident Cheney in het Witte Huis aan de touwtjes trok. Europeanen en anderen die met Bolton moesten onderhandelen wierpen gefrustreerd de handen in de lucht en probeerden achter hem om met serieuze diplomaten te praten. De Senaat weigerde in 2007 Boltons benoeming tot ambassadeur bij de Verenigde Naties te bekrachtigen, een plek waar Bolton meer dan een jaar had gedisfunctioneerd nadat president Bush hem tijdens een reces benoemd had. Curieus had Trump beloofd nooit Bush-mensen te zullen inhuren.

Bolton onderstreept de nieuwe richting die de van vele kanten belaagde president lijkt in te slaan: gewoon weer zichzelf zijn. Trump lijkt het gevoel te hebben dat hij lekker bezig is, geen adviseurs nodig heeft, en vooral op zijn instincten af moet gaan, zijn gut feelings. Bolton en Pompeo hebben dezelfde basisgevoelens.

In de praktijk betekent het dat Noord-Korea en Iran de komende maanden de aandacht zullen opeisen. Bolton heeft al eerder een lans gebroken voor een pre-emptieve actie tegen Noord-Korea (een aanval op een land dat mogelijk een dreiging kan worden – precies het beleid dat George W. Bush in 2002 in zij Nationale Veiligheidsstrategie neerlegde). Pompeo staat ook een harde lijn voor. Beiden zullen moeten wachten tot de topontmoeting tussen Kim en Trump op de voorspelbare mislukking is uitgelopen, maar daarna is er weinig ruimte meer om weer terug te schalen naar diplomatie. Een confrontatie dient zich aan.

Iran komt eerder aan de orde. Voor 12 mei moet Trump bevestigen dat Iran zich houdt aan de voorwaarden van het nucleaire verdrag dat onder de regering-Obama werd gesloten. De president daar vanaf ook al houdt Iran zich eraan. Pompeo en Bolton denken er hetzelfde over. Beiden willen, net als Trump, Irans assertieve buitenlandse politiek afstraffen, mede op aandrang van Saoedi Arabië en Israël. De ruimte voor verandering in het zes partijen verdrag lijkt gering, wat Trump zal aanmoedigen om het maar helemaal te dumpen. Ook hier dreigt een confrontatie.

Daardoor zal de Atlantische relatie verder onder druk komen. Dat geldt ook voor de vriendelijkheid van de regering-Trump tegenover het Rusland van Wladimir Poetin. Pompeo was terughoudend als CIA-directeur om Ruslands politieke interventies in de VS te benoemen, Trump heeft ze nooit erkend. Bolton lijkt minder Russofiel maar niet geneigd om rekening te houden met bondgenoten en hun zorgen over Poetin.

Beide nieuwkomers zijn ook voorstanders van Trumps protectionistische handelsbeleid. Hoewel Trump in Davos geluiden liet horen om het (uitzonderlijk verstandige) Trans Pacific Pact, het handelsverdrag met 12 landen rond de Stille Oceaan, toch te tekenen, zijn het nu de agressieve handelsministers die aan de touwtjes trekken, met steun van Pompeo en Bolton. De vraag is hoe lang de laatste generaal in het Witte Huis, chefstaf John Kelly, kan overleven als matigende kracht. Minister van Defensie Jim Mattis is nu de enige op wie bezorgde Amerikanen en bondgenoten kunnen hopen.

De conclusie kan alleen maar zijn dat Donald Trump zich na dik een jaar ploeterend presidentschap bevrijd voelt en terugvalt op zijn basisinstincten die hem als onroerendgoed boer en kandidaat succes brachten. In de eerste hoedanigheid ging hij een paar keer failliet door roekeloos en zelfzuchtig beleid, het probleem is dat een president van Amerika zich geen tussentijdse faillissementen kan permitteren. In de Reagan-jaren werd door aanhangers vaak geroepen: Let Reagan be Reagan. Er zijn weinig Amerikanen die ervoor pleiten om Trump Trump te laten zijn. Maar dat is precies wat ons te wachten staat. Veiligheidsgordels aan, nu gaat het los.