Okay, de shutdown is voorbij. Waar was dat allemaal goed voor? Nergens voor, zou ik zeggen.

Het past in het patroon van disfunctie in de VS, nu versterkt door een president die zichzelf als dealmaker ziet maar geen deal kan afmaken en moet terugvallen op de senaat.

Komt er dreamers wetgeving? Ik denk het wel. Staat daar geld in voor die absurde muur? Een beetje, vermoed ik. Het is de verspilling steunen om iets groters gedaan te krijgen. Maar de Democraten moeten vertrouwen op McConnell, die in het verleden weinig betrouwbaar is gebleken. Een probleem voor McConnell is dat hij een paar Republikeinen is kwijtgeraakt, onder wie de sul Lyndsey Graham, die dacht met Trump zaken te kunnen doen tot hij door Trump werd genaaid, en Jeff Flake, die luider protesteert tegen Trump dan tegen hem stemt.

De hele affaire steunt me in het onaangename gevoel dat Trump met meer weg gaat komen dit jaar dan veel mensen denken. De overwinning van de Democraten in november is zeker niet gegarandeerd. Zie eerder.

Ik ben geen fan van tweeten maar ik hoor van volgers van mijn blog dat het plezierig is om te weten wanneer er een nieuwe blogpost verschijnt. Bij deze dan.

Op Frans Verhagen@politiekdagboek

De meeste Amerikanen zijn voor de CHIP, de ziektekostenverzekering voor 9 miljoen kinderen, die inmiddels al sinds september een politieke speelbal is. De meeste Amerikanen willen een rechtvaardige deal voor de Dreamers, de 800.000 illegalen die in Amerika opgegroeid zijn en nauwelijks in het land van hun ouders hebben gewoond.

Eh, Donald Trump is voor beide zaken.

So, what’s the problem? Waarom gaat de overheid op slot over deze onderwerpen? Twee redenen: Trump heeft geen idee wat hij wil, als hij wat toegeeft (de grote onderhandelaar staat lelijk te kijk) dan trekt Stephen Miller, de mini-Bannon in het Witte Huis, hem aan zijn ketens terug. Andere reden: de GOP speelt politiek met immigranten. De partij wil een concessie over de muur.

Het leek erop alsof Democraat Schumer vorige week een paar miljard strooigoed aan de Republikeinen wilde geven om te verspillen aan die muur. Dat zou hem de nodige interne problemen opgeleverd hebben, maar de opbrengst was ook aanzienlijk geweest. Nadat Trump daarvoor eerst openstond, was hij later op de dag weer vergeten wat hij gezegd had.

De oplossing? Wie het weet mag het zeggen. Beide partijen denken in november te kunnen profiteren van een sluiting van de overheid. Maar de Republikeinen hebben alles in DC in handen en zijn dus degenen die verantwoordelijk zijn. Hun optreden past in een patroon dat nu al een jaar of dertig bezig is. Reken niet op een compromis van hun kant. Ze hebben de belastinverlaging binnen, voor de rest zal het ze een zorg zijn.

Tot mijn verrassing wordt het rampzalige presidentschap van Donald Trump, dat precies een jaar geleden begon met ‘de grootste menigte ooit’ op de Mall, over het geheel genomen mild beoordeeld (in de Nederlandse pers tenminste). Van de Groene tot de Volkskrant, van de Telegraaf tot de NRC wordt opgemerkt dat er meer gebruld is dan gedaan. Ik ben verrast en licht geïrriteerd door de gemakzucht waarmee de puinhoop die afgelopen jaar is aangericht wordt beoordeeld.

Het begon vorige week in de NRC met een stuk van Charles Groenhuijsen dat concludeerde dat Trump zonder tweets niet zoveel afweek van Obama. Hieronder mijn respons daarop. Vandaag in Opinie en Debat van de NRC.

Charles Groenhuijsen heeft optimisme en goed nieuws tot zijn werkterrein gemaakt. Zeker, dat Donald Trump de wereld nog niet heeft opgeblazen is welkom nieuws, iedere dag weer. Maar met zijn conclusie dat er afgezien van de tweets weinig verschil is tussen Obama en Trump maakt Groenhuijsen een karikatuur van beide presidenten en miskent hij het gevaar van Trumps presidentschap.

Inderdaad heeft Trump zijn meest krasse dreigingen niet uitgevoerd. Er rollen geen treinen met illegalen richting concentratiekamp. De handelsoorlog met China is (nog) niet begonnen. NAFTA is (nog) niet opgezegd, de NAVO bestaat nog. De Iran-deal leeft en Trumps Poetin-liefde is gefnuikt. De economie bloeit, met als grootste risico oververhitting door de onnodige stimulans via de belastingwet.

Ondertussen richt Trump echter grote schade aan. Zijn regering zit vol met cynische opposanten van hun eigen departement of bureau. Op Milieu zit een industrielobbyist, op Binnenlandse Zaken een natuurhater, op Onderwijs een vijand van openbaar onderwijs en op Wetenschap zit niemand. Trumps minister van Justitie heeft burgerrechten op een laag pitje gezet en treedt niet meer op tegen pogingen om kiezers uit te sluiten. De minister van Buitenlandse Zaken jaagt professionele diplomaten weg. Trump schrapte honderden regels die de Amerikaanse economische jungle nog enigszins in toom hielden. Benoemingen blijven uit, de overheid is een half bemand spookschip.

De wreedheid van deze regering, nu innig omarmd door Republikeinse Partij, is onthutsend. Wat zijn dit voor mensen die burgers hun ziektekostenverzekering afnemen, zieke kinderen in de steek laten, dreigen 800.000 in Amerika opgegroeide Dreamers het land uit te gooien, het water vervuilen, natuurgebieden kapotmaken en de drugscrisis negeren maar wel de belastingen voor de rijken verlagen en de zakken vullen van de president, zijn familie en een groot aantal senatoren? Je associeert het eerder met een van de landen die Trump vorige week zo gratuit beledigde. Deze president speelt met de levens van de meest kwetsbare burgers.

Voorbij het praktische is de uitholling van het ambt van president adembenemend gevaarlijk. De stelling dat Trump verfrissend recht voor zijn raap is en zegt wat menigeen bij de borrel debiteert, miskent de rol van presidenten. De prijs voor elk gebrek aan elementaire beschaving is dat het ambt zijn aanzien verliest. Zonder gezag heeft een president niets te betekenen. Trumps racisme splijt het land. Hij claimt geen racist te zijn, maar zijn beleid en zijn uitingen weerspreken dat en van Charlottesville tot de Daily Stormer, Amerika’s neonazi-orgaan, zien de xenofoben, racisten en white supremacy-promoters een bondgenoot. Trump geeft hen legitimiteit. ‘Ik ben geen racist’ heeft de waarde van Nixons ‘I am not a crook’.

Groenhuijsen rept niet over Trumps tirades tegen de rechtelijke macht, de ondermijning van de vrije pers en de vergiftiging van het publieke debat. Niet over Trumps autoritaire aanvechtingen, niet over het tegen elkaar opzetten van bevolkingsgroepen. Hij noemt het welverdiende verlies van Clinton maar negeert de schandelijke aard van Trumps campagne. Niets over Trumps weigering legitieme oppositie te accepteren, niets over zijn obsessie met Hillary Clinton en Barack Obama.

Dit is allemaal geen ‘politieke malligheid’ en Trump is geen ‘jokkenbrok’, zoals Groenhuijsen vergoelijkend schrijft. Trump is een gewetenloze leugenaar, een manipuleerder eerste klas. Een machtig man kan de verantwoordelijkheid voor zijn publieke uitingen niet ontlopen. Trump tweet niet gewoon, hij verspreidt haatzaaiende oplichterij, een voorbeeld dat zijn ambassadeur in Nederland braaf volgt.

Ah, zegt Groenhuijsen, maar de checks and balances werkten. Rechters blokkeerden Trumps slechtste initiatieven. Het Congres deed niet wat hij wilde. Zeker, rechters verdienen bewondering. Maar het Congres als tegenmacht? Drie senatoren hielden de afschaffing van Obamacare tegen, maar ze gingen alsnog door de pomp met belastingwetgeving die het fundament onder Obamacare wegsloeg. We zagen een jaar waarin de van een moreel kompas verstoken Republikeinse politici zich voegden naar de grillen van hun president en het voorzichtige tut-tut bij zijn grootste excessen fluks inslikten. De controlerende taak van het Congres wordt niet uitgevoerd. Ministers tonen zich beschamende vleiers, een koor van kruipers gedirigeerd door de vicepresident.

Er is geen sprake van een progressieve oppositie, meent Groenhuijsen. Dat lijkt me een misvatting. In dit stadium, met Washington in Republikeinse handen, drie jaar voor presidentsverkiezingen, is het ontbreken van een antwoord op Trump op federaal niveau niet zo vreemd. Laat hem eerst maar zijn eigen mislukkingen creëren.

Curieus genoeg is Groenhuijsen in dit deel van zijn verhaal onnodig pessimistisch, hier ligt het goede nieuws een paar lagen dieper. Er zijn staten die hun eigen beleid voeren, Californië, New York en New Jersey voorop. Er zijn talloze organisaties actief op lokaal en staatsniveau, talloze kiezers zijn gemotiveerd om de erosie van de rechtsstaat en de morele uitholling van het presidentschap te keren. Trump heeft hen wakker geschud.

Het slagveld overziend, begrijp ik niet goed wat de mensen bezielt die Trumps presidentschap bagataliseren. Zij boden ons zomer 2016 het vooruitzicht op een keurige kandidaat en een jaar geleden voorzagen ze een presidentiële president. Het vereist echter hogere evenwichtskunst om de idealen die Amerika vertegenwoordigt te balanceren met de harde werkelijkheid van Trumps presidentschap. De democratie en de rechtsstaat zijn geen geintjes, ze zijn kwetsbare goederen en de olifant die Donald Trump is, richt grote schade aan. We raken gewend aan Trumps lage niveau, onze verwachtingen van de Verenigde Staten zijn ernaar bijgesteld. De schade is blijvend en de gevaren daarvan kunnen niet vaak genoeg benoemd worden.

De zogenaamd detente tussen Noord en Zuid Korea is een cynisch spel dat Kim speelt met de Zuidkoreanen. Door zich op te dringen in de aanloop naar de Olympische Spelen heeft Kim Trump en zijn infantiele geroep naar de zijlijn gedrongen.

De Amerikanen kunnen niet tegen toenadering zijn, de Zuidkoreanen grijpen alles aan, zijn plooibaar, manipuleerbaar zelfs.

Ondertussen ligt het hele dreigspel twee maanden stil. Je moet het hem nageven, Kim is van deze twee brulapen de slimste.

Dit is de derde keer sinds de Republikeinen in 1994 het Huis veroverden dat de Amerikaanse overheid in coma is gebracht. Gingrich kwam in 1995 van een koude kermis thuis toen hij ontdekte dat je Amerikanen maar beter niet kunt laten weten wat de overheid doet – ze zouden wel eens pro overheid kunnen worden.

In 2011 dwongen de Republikeinen concessies af van Obama in ruil voor verlenging van de mogelijkheid om meer te lenen – iets dat onder kleine Bush en nu onder de psycho zonder problemen steeds wordt verleend.

Ik weet niet wie nu het schuld-spel gaat winnen maar met de Republikeinen in absolute machtspositie is wel duidelijk wie werkelijk de schuld is. Dit soort spelletjes zijn voor hen normaal en de kiezer associeert ze met de Republikeinen, niet de Democraten. Misschien zijn de kiezers het in november weer vergeten, maar dan verdienen ze ook niet beter. En ik denk dat het alleen maar komt bovenop de reputatie die de Republikeinen toch al hebben.

Maandag a.s. ligt mijn nieuwe boek in de winkel:

Klik hier voor meer informatie.

Dit is het persbericht:

BOEKAANKONDIGING Begrijp jij Amerika nog

Hier is Amazons lijst voor een tweede hoofdkwartier – ik schreef eerder vandaag over Apple die ook de Trump economische groei gaat steunen.

Voor mij verrassend ontbreken Cleveland, Madison en Cincinnatti. Detroit kan ik me voorstellen omdat het nog pas net in een nieuwe opbouwfase verkeert.

Van deze lijst lijken met Atlanta, Austin, Boston, Los Angeles, New York en Washington niet in aanmerking te komen omdat de woonkosten er te hoog zijn. Columbus, Denver en Pittsburgh lijken me het meeste kans te hebben.

Amazon’s Top 20

Here are the 20 locations chosen by Amazon as the finalists for its second headquarters.

Trump had dus een affaire met een porn star die nu uit de school klapt. Net na de geboorte van kleine Bannon, toen Melania, de erfenis veiliggesteld, hem waarschijnlijk buiten zijn bed hield. Waarom doet me dit denken aan verhalen tijdens de campagne van een journaliste (ik dacht van Newsweek) die in die periode door Trump was lastiggevallen tijdens een interview?

En waarom horen we daar pas nu over? Tja, journalistiek heeft, anders dan de staatspers van Trumpistan en de alternatieve realiteit verkopers, serieuze standaarden waar ze zich aan houdt. Je kunt niet zomaar alles rapporteren. Hoe schokkend dat ook mag klinken voor Trump en Fox News, het is de reden dat behoorlijk ver uitgezochte verhalen niet doorkwamen. Hoewel, leuk detail, Fox News behoorlijk ver was met een verhaal ‘dat niet voldeed aan de journalistieke standaarden’. Er waren toen nog mensen die die hanteerden – zo lijkt het althans, misschien werd het om andere redenen de nek omgedraaid.

Lees over het waarom in de Washington Post.

Trumps gezondheid was geweldig, fabulous, great en wat al niet volgens de arts die hem onderzocht.

Het duurde niet lang voordat andere medici op basis van de vrijgegeven informatie vaststelden dat Trump grotere problemen met zijn hart heeft dan het fake news uit het Witte Huis wilde doen geloven. Met name het hoge cholesterol niveau, ondanks pillen, zou zorgen baren.

Het onderstreept nog maar eens mijn stelling (die al die tijd veel mensen verraste omdat ze er niet over dachten) dat deze man zijn termijn niet gaat uitleven. Een dikke slobber die niets doet aan lichamelijke oefening, onder zware druk staat, een baan heeft die hij eigenlijk niet leuk vindt – dat kan zomaar tot een ineenstorting leiden als er iets misgaat.

Ik denk het nog steeds (de mensen die impeachment willen moeten ophouden met zeuren en iets serieus gaan doen): hij haalt november 2020 niet.